Morgunblaðið - 16.03.1984, Blaðsíða 15

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 16. MARZ 1984
55
Iff
Eitthvað sem má ekki mynda?
vinátta.
Allir þekkja þá unaöslegu til-
finningu aö skella aftur skrudd-
unum eftir erilsama vinnuviku,
slá á þráöinn og hóa saman
kunningjum. Hóþast er saman á
öllum hugsanlegum stööum,
heima og heiman þar sem mark-
miöiö er aö gera sér glaöan dag
og láta þras og amstur liöinnar
viku lönd og leið. En hvert er
haldið? Þeir sem hafa aldur til
fylla öldurhús borgarinnar þar
sem skemmtanafíkninni er sval-
aö. Fyrir þá er í mörg hús aö
venda. Sömu sögu er ekki af
unglingum aö segja. Þeir hafa
einungis um tvo staöi aö velja og
aöeins séu þeir orðnir sextán
ára.
Þeir tveir skemmtistaðir sem
um er aö ræöa eru BEST og D
14. Blöndungurinn ákvaö aö líta
inn á þessa staöi, kynna sér þá
og viöhorf þeirra sem þá stunda.
Fyrst ákváöum viö aö heimsækja
BEST sem er til húsa í Fáksheim-
ilinu viö Bústaðaveg. Viö rennd-
um í hlaöið laust upp úr miönætti
á föstudagskvöldi. Reyndar höfö-
um viö mætt á svæöiö föstudag-
inn áöur svona rétt til aö rata um
staöinn.
Stór hópur hressra krakka
stóö á dyrapallinum og beiö þess
aö komast inn. Viö olnboguðum
okkur í gegnum hópinn í átt aö
dyrunum. Þar kynntum viö okkur
og gáfum til kynna ætlunarverk
okkar. Eitthvaö virtumst viö setja
skrekk í drenginn viö dyrnar, því
hann baö okkur aö bíöa. Hann
hvarf á braut, en birtist aö vörmu
spori í fylgd yfirmanns hússins.
Hann leiddi okkur til baka i gegn-
um þvöguna fyrir framan dyrnar.
Þar endurtókum viö kynninguna
og vorum farnir aö efast um aö
allt væri meö felldu. Ekki virtist
hann vera neitt yfir sig hrifinn af
þessu brölti okkar, en gaf okkur
leyfi aö lokum meö því skilyröi aö
viö tækjum engar myndir. Nú
voru góö ráö dýr! En betri er
myndlaus grein en engin grein.
Því ákváöum viö aö reyna aö lýsa
því sem fyrir augu bar og ekki
mátti mynda.
Þegar inn var komið blasti viö
lítiö anddyri fullt af fólki. Sumir
voru á leiö til náöhúsanna en
aörir voru á leið inn á iðandi
dansgólfið sem blasti viö beint
framundan. Enn aðrir voru á leiö
út í svala nóttina aö fá sér frískt
loft, á meðan sumir létu sér
nægja aö sitja og horfa á hitt
fólkiö streyma framhjá. Viö hóld-
um hinsvegar inn á dansgólfiö
þar sem mátti sjá allar þær at-
hafnir sem búast má viö á
skemmtistaö.
En við létum ekki tefja okkur
heldur gengum áfram inn i innstu
horn hússins. Þar er aö finna
nokkra mjúka og þægilega sófa
þar sem fólk getur tyllt sér og
rætt málin. Þar var þröng á þingi
og kenndi þar ýmissa grasa.
Flestir sátu og töluðu saman,
sumir reyndar orönir heldur
framlágir en aörir þeim mun kát-
ari. Einnig mátti grilla í fáein ást-
fangin þör í áköfum faömlögum.
Stór og stæöilegur strákur var
eitthvaö óánægöur meö lífiö og
vildi egna menn til slagsmála, en
ekkert varð úr því aö sinni. Viö
sáum fallega Ijóshæröa stúlku
grátbólgna og örvilnaöa halla sér
upþ aö huggandi vinkonu sinni.
Já, lífið er víst ekki alltaf dans á
rósum. Beint á móti þeim stöllum
sátu hins vegar nokkrir hressir
strákar og hlógu sig vitlausa yfir
góöum brandara.
„Eruö þiö frá æskulýðsráði
eöa eruö þiö kannski þlaöa-
menn?“ spuröi hressilegur strák-
ur og horföi spyrjandi á okkur.
„Nei, viö erum ekki frá æsku-
lýösráöi. Viö erum frá Moggan-
um og ætlum aö skrifa grein um
staöinn," var svarið sem viö gáf-
um.
„Þiö megiö ekki skrifa illa um
staöinn. Alls ekki, en þiö megiö
alveg taka mynd af mér,“ sagöi
stráksi og stillti sér upp meö
fyrirsætubros á vör.
„Nei, því miður. Viö megum
ekki taka myndir hér inni.“
„Af hverju ekki? Þaö er ferlega
asnalegt.“
„Okkur skilst aö allar þær
myndir sem teknar hafa verið hór
in.ii hafi veriö notaðar gegn
staönum."
„Ojbarasta! Ferlega er þaö
asnalegt," sagöi pilturinn, sneri
sér vonsvikinn undan og gekk til
félaga sinna.
Nú var okkur ekki til setunnar
boöiö. Viö rukum aö tveimur
stelpum er voru aö yfirgefa
dansgólfið.
„Hæ stelpur! Viö erum hérna
frá Mogganum. Væruö þiö nokk-
best
uö til i aö svara nokkrum spurn-
ingum?"
„Ha! Jú, jú!“ svöruöu þær og
horföu forviöa á okkur. Viö leidd-
um þær aö auðum sætum og
byrjuöum aö spyrja stúlkurnar.
„Hvers vegna komiö þiö
hingaö?"
„Bara. Hingað koma krakkarn-
ir sem viö þekkjum úr Réttó og
hér fáum viö aö vera fullar í friöi."
„Eruð þiö fullar?"
„Nei, viö erum bara búnar aö
drekka nokkra sjússa."
„Þurfiö þið aö vera drukknar
til aö geta skemmt ykkur?" héld-
um viö áfram.
„Nei, nei. Ekkert frekar."
Nú var Ijóst aö vera okkar
haföi vakið nokkra athygli. Hjá
okkur höföu sest fleiri krakkar
sem einnig vildu leggja orö í
belg.
„Eruö þiö þlaöamenn?“
„Já.“
„Þiö megiö ekki skrifa illa um
staöinn."
„Hvers vegna ekki?“
„Sko! Viö fílum staöinn í botn
og viljum alls ekki láta loka hon-
um.“
„Hvaö áttu við?“
„Hér er gaman aö vera og gott
aö skemmta sér. Hingaö koma
skemmtilegir krakkar og spiluö
eru fjölbreytt lög, ekki bara diskó
eins og í D 14. Svo eru reglurnar
ekkert allt of strangar."
Þannig spjölluöum viö um
stund viö þessa hressu krakka.
Þau virtust öll vera sammála um
aö staðurinn væri góöur en gæti
samt veriö betri. Þar erum viö
þeim innilega sammála. Staöur-
inn virtist uppfylla öll þau skilyröi
sem krakkarnir setja. Flest þeirra
virtust skemmta sér vel. Ekki er
amast viö því þótt krakkarnir séu
drukknir, en þaö viröist vera
frumskilyröi þess aö staöurinn sé
góöur.
Spurningunni um hvort þeim
fyndist staöurinn ekki of iítill
svöruöu þau öll játandi. Ekki aö-
eins of lítill, heldur alltof lítill.
Jafnvel er þaö stærsti ókostur
staöarins, því í plássleysinu virö-
ist allt fara á ringulreiö. Ekki eins
og í gamla góöa Tónabæ þar
sem allir vissu hvar átti aö kyssa
stelpurnar og hvert átti aö koma
þeim drukknu. Einhvern veginn
finnst okkur viökunnanlegra aö
geta dansað án þess aö horfa á
pör fara höndum hvort um annað
og viö dansgólfið.
í raun er enginn munur á BEST
og öörum skemmtistööum, nema
hvaö krakkarnir í BEST eru yngri.
Allir staöirnir eru sóttir i sama
tilgangi, þ.e. til skemmtunar.
Skemmtunin fer á sama hátt
fram. Þaö er dansaö og duflaö,
rifist og rætt. Áfengi er haft um
hönd jafnt i skemmtun krakk-
anna í BEST og eldra fólksins á
Broadway.
Sama vandamál skapast einn-
ig í BEST og öörum skemmti-
stööum. Einhver hluti gestanna
hefur ekki náð tilskildum lág-
FINNBOGI MARINÓSSON OG HALLUR MAGNÚSSON
marksaldri. Til dæmis var í hópi
viðmælenda okkar þrettán ára
strákur, auk slangurs fjórtán og
fimmtán ára krakka. Fyrir þeim
voru reglur um lágmarksaldur
nokkurt hitamál. Þeim fannst
sextán ára lágmarksaldur ger-
samlega út í hött og skildu ekki
af hverju lögin meinuöu þeim aö
skemmta sér eins og annaö fólk.
I það minnsta vildu þau færa ald-
urinn niöur um eitt ár, annað
væri ekki raunhæft.
En hægt og rólega endurnýj-
aöist í hópnum og fyrr en varöi
haföi taliö borist aö D 14.
„Farið þiö líka í D 14?
„Nei.“
„Hvers vegna ekki?"
„Vegna þess aö þangað fara
bara ríku krakkarnir. Þú veist,
þessir sem kaupa sér föt einu
sinni í viku og keyra um á pabba-
bílum."
„Ja, svo eru bara eintómar
diskógellur í D 14.“
„Ekki bara þetta heldur er allt
miklu strangara þar en hér í
BEST. Þar eru krakkarnir líka
eldri, allt upp í átján ára.“
Þannig virtust þau vera á einu
máli um aö D 14 væri ekki staöur
viö þeirra hæfi. Samt höföu þau
flest fariö þangað einhverntíma
og líkaö misvel. En markmiöiö
var ekki aö láta krakkana i BEST
segja okkur frá D 14, heldur vild-
um viö sjálfir hafa ánægjtJVíeF af
aö kynnast þeim staö, líkt og viö
kynntumst BEST.
Aö lokum vörpuöum viö fram
til hópsins í kringum okkur
spurningu er haföi brunniö á vör-
um okkar allt kvöldiö:
„Krakkar. Þurfiö þið aö vera
undir áhrifum áfengis þegar þiö
skemmtiö ykkur hér í BEST?“
„Nei, viö þurfum þess ekki“.
„Jú, til að geta virkilega
skemmt sér.“
„Já, stundum er skemmtilegra
aö vera fullur."
FM/HM