Morgunblaðið - 27.04.1986, Síða 20

m s
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 27. ÁPRÍL1986
í 41
!
I
>
i
i
I

f
í
*
1
Trú og líf er einn hinna kristnu
hópa, sem hafa byijað starf innan
kirkjunnar á undanfðmum árum
og er árangur þeirrar vakningar,
sem hefur farið um kirkjuna í víðri
veröld. Forstöðumaður hópsins er
Halldór Lárusson. Hann er giftur
Ámýju Jóhannsdóttur, sem hefur
líka starfað í hópnum frá upphafi.
Við Halldór tökum tal saman um
upphaf hópsins, markmið hans og
framtíð, og ég inni hann fyrst
eftir trúarlegum uppruna sjálfs
hans.
Ég er alinn upp í KFUM alveg
frá því að ég var lítill. Úr KFUM
fór ég beint inn í KSS, Kristileg
skólasamtök, sem starfa á alveg
sama gmndvelii, og var þar þang-
að til ég var tvítugur.
Hvemig kynntistu vakninga-
hreyfingunni?
Látill bænahópur hafði myndazt
með ungu fólki úr KFUM og K
og Kristilegu skólahreyfingunni.
Mér var ekki alveg ljóst þá hvað
laðaði þau í þennan hóp, ég skildi
lítið í því hvemig þau sögðust
hafa fyllzt heilögum anda og
hvers vegna þau vildu nota heilu
kvöldin til að vera saman við að
lesa Biblíuna. En það var gaman
að fylgjast með því, sem var að
gerast. Þau áttu eitthvað, sem við
hin áttum ekki, líf og gleði, sem
dró fólk að þeim.
Og svo?
Það vom haldnar samkomur í
Hjálpræðishemum. Þar vom
Svíar í heimsókn og fólk kom, fólk
hlustaði og tengdist hvert öðm.
Þar fékk ég fyllingu heilags anda.
Ég fékk svo að vera með í áður-
nefndum bænahóp. Þar ríkti gíf-
urieg gleði og eftirvænting eftir
því, sem Guð var að gera. Úr
þessum hópi kom svo fóik, sem
varð upphafið að Ungu fólki með
hlutverk. Húsnæði var tekið á
leigu inni í Mosgerði og við hitt-
umst þar og þannig myndaðist
fyrsti vísirinn að Ungu fólki með
hlutverk.
Og hvemig var sagan svo?
Ámý var í þessum bænahópi
og við kynntumst þar. Ég fór í
skóla í Noregi 1975 hjá Ungdom
med opdrag, sem UFMH dregur
nafn sitt af og svo tók ég þátt í
kristilegu stúdentamóti héma.
Allt þetta hafði mikil áhrif á mig.
Við Amý giftum okkur og í janúar
1976 fómm við á biblíuskóla til
Sviss svo sem starfsmenn í svipað-
an skóla í Englandi. Þegar við
komum aftur 1977 hafði UFMH
verið stofnað hér og við gengum
inn í starfíð þar.
Hvað fenguzt þið við í
UFMH?
Við tókum þátt í sumarþjón-
ustunni og fómm til Vestmanna-
eyja með hópi fólks úr UFMH.
Nokkrir útlendingar vom með
okkur, þeir höfðu komið með
okkur Ámýju frá Englandi og
vom þaðan og frá Hollandi, Suð-
ur-Afríku og frá Ástralíu var
maður að nafni Tony Fitzgerald
sem var með okkur fyrstu vikuna.
Þessi tími í Vestmannaeyjum var
yndislegur. Það var eins og ég
væri að frelsast og fyllast heilög-
um anda í fyrsta sinn.
Hvemig?
Við sáum Guð breyta lífi fólks
og lækna það á líkama og sál.
Það kom svo margt fólk á sam-
komumar að samkomutíminn
dugði ekki til þess, sem við þurft-
um að gera. Við héldum tvær
samkomur á kvöldin og þess utan
söfnuðumst við saman til að fræð-
ast um orð Guðs. Þar komust
margir til trúar, sem hafa unnið
mikið starf í kirkjunni síðan. Við
fundum svo mikla gleði yfir því
að fá að kynnast Guði að við
hittumst hvenær sem hægt var,
á morgnana fyrir vinnu, í hádeg-
inu, kaffitímanum og á kvöldin.
Það er enn vitnað til þessa tíma.
Fóruð þið svo til Reykjavík-
ur?
Já, við störfuðum með UFMH
í Reykjavík, fyrst og fremst í
tengslum við Grensáskirkju.
Starfið óx, sumir þar tilheyrðu
UFMH en aðrir ekki og það var
ekkert flokkað. Sumir tóku þátt
í starfinu í Grensáskirkju en ekki
í starfi UFMH annars. Miðstöð
samkomuhalds UFMH var í
Grensáskirkju þótt skrifstofumar
væru í Stakkholti og þar streymdi
líka fólk út oginn. Við störfuðum
þar til haustsins 1981. Þá var búíð
að stofna samstarfsnefnd til að
vinna að starfí í Grensássókn með
séra Halldóri Gröndal og Emi
Bárði, sem var djákni þar.
Hvers vegna hættuð þið að
starfa í Grensássókn?
Það er nú svo að hugsjón
manna og þrá er rnismunandi.
Og það er eðlilegt. Ég minnist
orða, sem séra Halldór sagði og
mér þótti vænt um. „Við megum
ekki binda heilagan anda. Við
verðum að leysa þá, sem vilja
starfa öðruvísi frá samstarfi við
okkur, því það er ljóst að fólk
telur sig kallað til mismunandi
starfa.“ Séra Halldór og Öm
Bárður vildu sjá sinn þjóðkirkju-
söfnuð í Grensáskirkju lifna og
vakna. En ég og aðrir, sem höfð-
um starfað með UFMH, vildum
hafa opnari tengsl. Við vildum
hraðari breytingu en þeir. Það var
spuming hvort ekki yrði meira úr
verki hjá öllum ef leiðir skildi.
Haustið 1981 héldum við fund.
Séra Halldór kom mjög vel undir-
búinn og hafði leitað Drottins í
bæn og föstu. Hann sagði að hann
vildi sjá þjóðkirkjusöfnuðinn í
Grensáskirkju starfa í krafti heil-
ags anda, það gæti tekið tíma,
kannski 20 ár, en hann væri reiðu-
búinn að vinna að því. Þetta
þurfti einmitt. Hann þurfti að
segja þetta. „Þið, sem viljið starfa
að þessu, starfið þá með okkur
héma,“ sagði hann. „En ef Guð
leggur ykkur annað starf á herð-
ar, þá farið þið til þess.“ Það var
rétt af honum að segja þetta,
því það er nóg að starfa í ríki
Guðs.
Byijuðuð þið þá starfið í
Trú og líf eftir þetta?
Ekki strax. Eg varð að biðja
fyrir því fyrst til að vera viss um
að Guð hefði lagt mér það á
hjarta. Mér fannst Guð leiða mig
til baka, til einhvers, sem ég
þyrfti að vinna með. Árið 1978
hafði ég farið til Argentínu með
Youth with a Mission. Þúsund
manna hópur þaðan starfaði að
vakningaboðun þar meðan heims-
meistarakeppnin í knattspymu
stóð yfir. Þar var Tony Fitzgerald
líka og á einni bænastund okkar
byijaði Guð að tala og gefa okkur
þrá eftir söfnuði, sem hefði að
marki það sama og söfnuðir Nýja
testamentisins höfðu. Ég held að
þetta hafí verið tilgangur þessarar
ferðar fyrir mig og við þessa
hugsjón tengdi Guð mig aftur og
um leið í samstarf við Tony. Hann
var starfandi með söfnuði í Eng-
landi sem heitir Abuntant Life og
við vinnum náið saman. Við Ámý
fómm til Englands í janúar 1982
og aftur um sumarið til að kynn-
ast þessu starfí. Við héldum að
við myndum starfa þar, en raunin
varð sú að við stofnuðum Trú og
líf og störfum hér.
Tilheyrið þið þjóðkirkjunni?
Við erum ekki löggiltur söfnuð-
ur. Fólkið, sem tekur þátt í starf-
inu hjá okkur, getur verið skráð
í þjóðkirkjuna eða jafnvel aðra
söfnuði. Én við stefnum að því
að verða sjálfstæður söfnuður svo
að við getum sinnt kirkjulegum
skyldum við það fólk, sem er hjá
okkur.
Hvaða afstöðu hafið þið til
skírnarinnar?
Við kennum og framkvæmum
skím trúaðra. Við blessum bömin,
og foreldrar og söfnuðurinn bera
ábyrgð á því, eíns og í þjóðkirkj-
unni, að kenna þeim Guðs vegi.
Skírið þið fólk, sem hefur
verið skírt í bamæsku?
Já, við teljum að í frumkristni
hafi fólk verið skírt trúaðraskím.
Við getum litið svo á að bam, sem
hefur verið skírt og ekki verið
alið upp af trúuðum foreldrum og
ekki alizt upp í lifandi söfnuði, sé
í rauninni ekki skírt. Það hefur
aldrei lifað þá trú, sem það var
skírt til. Þess vegna er rétt að
skíra það aftur.
Mynduð þið þá hugsanlega
skira aftur þau, sem hafa verið
skírð fullorðin eftir afturhvarf
og játningu en svo glatað og
afneitað trú sinni?
Það er hugsanlegt. Við verðum
að taka hvert einstakt tilfelli til
íhugunar og reyna að fínna í anda
okkar eftir bæn hvað sé rétt að
gera. En afstaðan til trúaðra-
skímar hefur breyst, alveg eins
og afstaðan til fyllingar heilags
anda. Það er ekki lengur lögð
þessi mikla áherzla á það, sem
aðskilur okkur vegna mismunandi
afstöðu til skímarinnar og fylling-
ar andans. Á Explo t.d. tókum
við ÖU þátt í útbreiðslustarfí
saman, líka þjóðkirkjan og t.d.
kaþólska kirkjan.
Ég tel ekki að þar með séu
kirkjudeildiraar, sem skira
böra, að lýsa samþykki sinu á
þvi að þið skírið aftur þau, sem
hafa verið skírð böra. Teljið
þið ekki að við eigum að virða
skira annarra kirkjudeilda,
hvort sem þar era skirð böra
eða f ullorðnir?
Guðs orð er alltaf lokaorðið.
Fundasamþykktir verða að víkja
fyrir orði Guðs. Við trúum því að
Guðs orð sé mjög skírt viðvíkjandi
skím trúaðra. Þess vegna fram-
kvæmum við hana. Við kennum
trúaðraskím og framkvæmum
hana og oftast fínnur fólk hjá sér
löngun til að taka þetta skref.
Eg hef orðið vör við sérstak-
ar hugmyndir um samstarf
kvenna og karla hjá sumum,
sem tilheyra vakningahreyf-
ingunni. Hveijar era hug-
myndir ykkar um þetta?
Guðs orð kennir að maðurinn
sé höfuð fjölskyldunnar. í öllu
tali um undirgefni konunnar þá
gleymist oft að biblían segir
manninum að elska konuna eins
og Kristur elskar söfnuðinn. Þá
er ekkert rúm fyrir yfirtroðslu.
Hjón eiga að leita Drottins í
sameiningu og finna hans leið-
sögn, en ef ekki er samkomulag,
þá verður einhver að taka ákvörð-
un og þá er það maðurinn, sam-
kvæmt Guðs orði. Þetta er ekki
spumingin um jafnrétti, heldur
hlutverk. Ég hef ekki trú á að
þetta takist virkilega vel nema
gagnkvæm virðing og kærleikur
sé til staðar og gagnkvæm undir-
geftii. Annars ríkir ósamkomulag.
Guðs leið er sú Ieið sem gefur
besta og árangursríkasta hjóna-
bandið.
Að síðustu, Halldór, segðu
mér meira af safnaðarstarfinu.
Við höfum samkomur á Smiðju-
vegi 1 í Kópavogi á sunnudögum
kl. 2 og fimmtudagskvöldum kl.
20.30. A þriðjudagskvöldum hitt-
ast hópar í heimahúsum til sam-
félags. Við lofum Guð, tilbiðjum
hann og þökkum fyrir það, sem
hann hefur verið að gera í liðinni
viku. Við biðjum fyrir fólki. Guð
vinnur, við stígum til hliðar svo
að hann fái að komast að og hann
gerir stórkostlega hluti, fólk eign-
ast trú og læknast á sál og líkama.
Árný Jóhannsdóttir og Halldór Lárasson. Samkomusalurinn lagfærður.