Morgunblaðið - 20.09.1987, Blaðsíða 26

26 B
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 20. SEPTEMBER 1987
Fáfræði,
fordómar
o g heiðni
Viðtal við Kjartan Jónsson, kristniboða í Kenya

I
% I *

„Jú, Kjartan þekki ég mikið vel.“
Loksins hafði ég fundið einhvern
sem gat vísað mér til vegar. Eg
var búinn að ramba um bæinn
Kapenguria allan morguninn í leit
að einhverjum sem kannaðist við
Kjartan Jónsson, íslenskan prest
sem starfar við kristniboð í Kenya.
Ég hafði því miður ekkert ná-
kvæmara heimilisfang en númer á
pósthólfi. Ég hafði spurst fyrir hjá
lögreglunni, á pósthúsinu og víðar.
Það var ekki fyrir en ég kom í
biblíuskóla lúthersku kirkjunnar
að einn vinnumaðurinn kannaðist
við Kjartan. „Hann starfar í Chap-
areria, um 25 km héðan.“ Stuttu
seinna var ég á leið með „mat-
atu“, litlum sendiferðabíl, notaður
til fólksflutninga. Á íslandi hefði
hann þótt hæfa fyrir átta manns
en í Afríku þykja 15 til 20 manns
hæfilegt.
Næst mér sat gömul kona í
skinnklæðum, skreytt með arm-
böndum og hálsmenum og brosti
til mín tannlausu brosi. Þarna
gafst mér fyrst almennilega kostur
á að virða fyrir mér þetta land
Pókotþjóðarinnar. Há, grösug fjöll,
sums staðar skógi vaxin og breið-
ur, djúpur dalur þar sem sléttan
lá. Þar er landið þurrt, grófur gróð-
ur, kaktusar og þyrnitré.
Chapareria er lítið þorp, miðstöð
verslunar, rétt við þjóðveginn. Þeg-
ar ég kom stóð einmitt yfir
markaður og fólk neðan af slétt-
unni var komið til að selja ávexti
og búfénað og kaupa aðfluttar
vörur. Sumir klæddir skinnklæðum
og skreyttir þjóðlegu skarti, aðrir
klæddir vestrænum fötum. Lög-
regluþjónn sem kannaðist við
Kjartan útvegaði mann til að vísa
mér leiðina til hans og bað um að
ég sendi honum myndavél að laun-
um.
Kjartan bjó uppi í fjallshlíð, dá-
góðan spöl frá þorpinu. Til að
komast þangað fylgdum við stíg í
gegnum lágvaxinn skóg. Landið
þama er mjög þurrt og grýtt, vax-
ið kaktusum og þymigróðri. Alls
staðar var hávært skordýrasuð,
ekki milt og þægilegt, heldur hvellt
og truflandi. Milli tjánna grillti í
moldarkofa með stráþökum og ein-
staka geit eða asna hálfsofandi í
sólinni. Lítið sást til mannaferða,
enda heitasti tími dags.
Fljótt flýgur fiskisagan, ekki
síður í Pókot en á Islandi. Kjartan
hafði frétt að ókunnugur maður
væri á leið til hans. Tók hann á
móti mér í hlaðvarpanum og geng-
um við upp að húsinu þar sem ég
hitti eiginkonu Kjartans, Valdísi,
og þrjú böm þeirra, Heiðrúnu, 01-
öfu Inger og Jón Magnús.
Kristniboðsstöðin er byggð uppi
í hlíð. Efst eru kofar fyrir hænsni,
endur og mjólkurkúna, fyrir neðan
em svo íbúðarhúsin tvö, og þar
rétt við smá akur, þar sem þau
rækta sitthvað til heimilishaldsins.
Neðst er svo skýli fyrir bílinn og
mótorhjólið, sem er nauðsynlegt
„Sá sem ekki hefur
eignast lífið íKristi, þekkir
ekki Jesúm Krist
persónulega, það er eins og
hann sé blindur maður. “
vegna erfiðra og torfærra vega.
Þar við eru geymslur, skrifstofa
og tvö svefnherbergi.
Fyrir neðan vegtroðning, sem
liggur meðfram stöðinni, em kirkj-
an og skólinn. Allt í kringum
stöðina búa svo Pókotbændur með
Jitla landskika og í misburðugum
moldarkofum. Útsýni frá stöðinni
er stórkostlegt, sést langt yfir
sléttuna og til fjallanna í kring og
allt til Uganda.
Kjartan tók vel í það að veita
viðtal, og þá fimm daga sem ég
dvaldist með þeim vom þau öll
óþreytandi við að kynna mér starf-
ið. Það var í raun ekki fyrr en í
lok heimsóknar minnar sem hið
eiginlega viðtal fór fram, því varla
var hægt að koma því við. Hann
var á sífelldum þeytingi um sveit-
ina eða við einhvem starfa heima
á stöðinni.
En eitt kvöldið fundum við okk-
ur tóm til að setjast niður og rabba
markvisst um starfið. „Þetta hófst
í ársbyijun 1979,“ svarar Kjartan
þegar ég byija á að spyija um
upphaf starfsins. „Skúli Svavars-
son kom þá hingað og byijaði á
að kanna héraðið og leist honum
best á þennan stað, þetta var eigin-
lega frátekinn staður af yfirvöldum
fyrir kristniboðsstöð. Fyrir jólin
1979 fluttist Skúli svo hingað.
Fyrsta árið fór að mestu í það að
byggja upp stöðina, leiða vatn o.fl.
Við komum svo hingað til Kenya
í janúar 1981 og byijuðum á að
fara í málaskóla í Nairobi til að
læra swahili. Fyrsta maí komum
við svo hingað til Pókot og hefjum
starf okkar. Skúli fer svo héðan
1982. Störfum við hér í eitt ár
ásamt norskri fjölskyldu, en þá
kemur Ragnar Gunnarsson og
starfar til 1986. Við förum heim
til íslands 1984 til árs dvalar. Það
er yfírleitt þannig að fólk er hér í
fjögur ár, kemur í ágúst og fer í
júní fjórum árum seinna.
Forsendumar fyrir starfí okkar
héma eru auðvitað þær að við erum
Útsýnið frá stöðinni, í fjarska sést til Uganda.
fyrst og fremst kristniboðar. Við
erum hér til að breiða út kristin-
dóminn. Það hefur náttúrulega á
sér margar hliðar, það að veita
fólki menntun, sjúkraþjónustu og
annað því um líkt eru bara aðrar
hliðar á sama máli. Við komum
hingað til að byggja upp söfnuð,
það er númer eitt. Við höldum einn-
ig alls konar námskeið og svo
höfum við sett á stofn biblíuskóla
í Kapenguria."
Kjartan er með 7 kirkjur starf-
andi, ein er við stöðina og hinar
dreifðar um sveitina, sumar all-
langt frá. Það eru starfandi
predikarar í sumum söfnuðunum.
Kjartan fer svo mánaðarlega eða
oftar til hvers staðar til að hjálpa
til.
„Við eigum okkur markmið,"
segir Kjartan. „Það markmið er
að byggja upp sjálfstæða kirkju
og gera sjálf okkur óþörf, og við
verðum sífellt að hafa það í huga.
Við reynum að þjálfa upp gott fólk
sem seinna getur tekið við,“ hann
staldrar við hugsi, „fólk sem tekur
kristindóminn alvarlega og sem við
getum hugsað okkur að veita
ábyrgð, er því miður oft vand-
fundið. En það má auðvitað búast
við að það gangi svolítið brösug-
lega í byijun, maður byggir ekki
upp söfnuð í einum grænum.
Það er auðvitað fullt af vel gefnu
og efnilegu fólki hér í sveitinni,
en það er bara þannig að sá sem
ekki hefur eignast lífíð í Kristi,
þekkir ekki Jesúm Krist persónu-
lega, það er eins og hann sé blindur
maður. Hann vantar neistann —
innstu glóðina. Sá maður getur
aldrei unnið af krafti að safnaðar-
starfí."
— Starfar þú við eitthvað annað
Pókotstelpa á markaði, léttklædd og vel skreytt.
Dæmigerður kofi Pókotfólks, fyrir framan kofann stendur einn
predikari Kjartans.
Föngulegar Pókotstelpur á markaði, mættar til að sýna sig og sjá
aðra.