Morgunblaðið - 22.01.1988, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 22. JANÚAR 1988
39
Minning,:
Páll Ingibergs-
son skipstjóri
einkenndi Dóru, mágkonu okkar,
var að hún var ávallt vinur vina
sinna og trygglynd. Alltaf var hún
reiðubúin að rétta fram hjálparhönd
ef svo bar undir og nutu yngstu
íjölskyldumeðlimir oft góðs af um-
hyggju hennar. Dóra var höfðingi
heim að sækja og sjaldnast naut
hún sín betur en þegar gesti bar
að garði. Það var alltaf notalegt
að heimsækja hana því það var
henni mikið kappsmál að öllum liði
sem best í návist hennar. Hún var
ávallt jafn róleg og gaf sér góðan
tíma fyrir vini sína og íjölskyldu.
Vinum sínum vildi hún gefa sitt
allra besta og voru margir aðkomu-
menn orðlausir yfir kræsingum sem
Dóra gat hrist fram úr ermi á auga-
bragði, oft fyrirvaralaust. Þetta
gerði hún ekki af jrfirlæti, því það
var henni flærri, heldur af ástúð
og innileik.
Dóra og Helgi voru ætíð mjög
samheldin og samrýnd svo að okkur
þótti eðlilegt að nefna ekki bara
nafn annars þeirra þegar um þau
var talað heldur beggja í sömu and-
ránni.
Helgi bróðir hefur frá bamsaldri
verið með veiðidellu og haft mikla
þörf fyrir að dvelja úti í náttúr-
unni. Þetta gerði Dóra sér grein
fyrir þegar hún kynntist Helga og
ákvað að veiðimennskuna yrði hún
einnig að tileinka sér, þannig var
Dóra. Veiðimennskan og útivist
varð að brennandi áhugamáli þeírra.
beggja.
Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr et sama.
En orðstírr
deyr aldrigi,
hveims sér góðan getr.
(Ur Hávamálum)
Með þessum orðum viljum við
kveðja ástkæra mágkonu okkar.
Við biðjum algóðan Guð að blessa
og styrkja ijölskyldu hennar og biðj-
um Halldóru G. Tryggvadóttur
Guðs blessunar í nýjum heimum.
Júlía, Áslaug,
Guðrún og Elísabet.
Fæddur 6. maí 1913
Dáinn 15. janúar 1988
I byijun nóvember sl. fékk móður-
bróðir minn, Páll Ingibergsson,
staðfestingu á því, að hann væri
haldinn banvænum sjúkdómi, sem
nú aðeins tveimur og hálfum mánuði
síðar hefur dregið hann til dauða.
Vitneskjunni um sjúkdóminn og
óumflýjanlegar afleiðingar hans tók
Palli með meðfæddu jafnaðargeði og
sagði að sínu lífsstarfi væri lokið og
því þyrfti ekki að .æðrast.
Palli fæddist í Vestmannaeyjum
6. maí 1913 og var næst elsta barn
hjónanna Guðjóníu Pálsdóttur og
Ingibergs Hannessonar. Önnur böm
þeirra voru móðir mín Sigríður, Júlí-
us, Hannes og Ólafur, sem öll eru á
Iífí.
Æskuheimili Palla var í Hjálm-
holti í Vestmannaeyjum, sem nú er
undir þykku hraunlagi eftir gosið
1973. A uppvaxtarárum Palla var
það ekki algengt að böm fæm í fram-
haldsskóla að skyldunámi loknu og
auk þess lejrfði fjárhagur foreldranna
ekki lengri skólagöngu en nauðsjm
krafði.
Eins og títt var um unga Vest-
manneyinga fór því Palli ungur á
sjóinn, fyrst sem háseti en frá 1935
sem formaður með ýmsa báta. Arið
1946 keypti Palli ásamt bróður
sínum, Júlla, bát, sem þeir gáfu nafn-
ið Reynir. Útgerð bræðranna var
afar farsæl bæði með gamla Reyni
og síðan með nýja Reyni, sem þeir
létu smíða 1958.
Snyrtimennska einkenndi útgerð
bræðranna og þar vom hlutimir ekki
látnir reka á reiðanum.
Palli var mikil aflakló og alltaf
meðal aflahæstu skipstjóra f Vest-
mannaeyjum, bæði á vetrarvertíð og
sumarsíldveiðum. Eg naut frænd-
seminnar þegar ég var strákur í skóla
og var fimm sumur á sfldveiðum á
Rejmi. Eg minnist þess ekki, að
„karlinn" hafí nokkum tíma skamm-
að strákinn utan einu sinni þegar ég
fór af vaktinni eftir löndun á Siglu-
firði til að kaupa prins og kók.
Palli kvæntist árið 1941 eftirlif-
andi konu sinni, Maren Guðjóns-
dóttur eða Mæju eins^og hún er
jafnan kölluð. Hjónaband þeirra var
farsælt enda leitun að annarri eins
sómakonu og Mæju.
Þeim varð ekki báma auðið en var
gefinn ungur sveinn árið 1952, sem
þau skýrðu Gunnar Rejmi.
Árið 1968 hættu þeir bræður með
útgerðina og fluttust báðir til
Reykjavíkur. Palli hélt áfram sem
skipstjóri á ýmsum bátum til ársins
1972, en keypti síðar lítið iðnfyrir-
tæki og starfaði við það til dauða-
dags.
Hin síðari ár dvöldu Palli og Mæja
á sumrin og um jól hjá syni sínum
og tengdadóttur, Sigríði Bjömsdótt-
ur að Stóm Brekku í Fljótum, þar
sem þau búa mjmdarbúi, auk þess
sem Rejmir er brautryðjandi og fram-
kvæmdastjóri í Miklalaxi hf., ein-
hverri mjmdarlegustu laxeldisstöð
landsins.
Mér fannst eftirtektarvert þegar
ég heimsótti Palla á sjúkrahús
nokkm áður en hann dó hve pabbi
hans, Bergur í Hjálmholti, sem var
hálfgerð þjóðsagnapersóna í Vest-
mannaeyjum, var honum ofarlega í
huga. Margar sögur sagði Palli mér
þá af afa og hnittnum tilsvörum
hans. E.t.v. fann Palli til nálægðar
við pabba sinn vegna vitneskjunnar
um hið óumflýjanlega.
Ég hygg að allir sem þekktu Palla
sagt aldrei talin öll þau skref sem
hann gekk um ævina. Hann hafði
alltaf eitthvað fyrir stafni. Aldrei
var hann aðgerðalaus. Allt vildi
hann fyrir okkur bræðuma gera.
Við þökkum afa alla þá hjálp sem
hann veitti okkur. Hann var svo
sannarlega góður, elsku afí. Við
biðjum Guð að blessa hann og
geyma.
Helgi, Heiðar og Hjalti Óli.
Látinn er vinur okkar og starfs-
félagi Sigmundur Jónsson.
í starfi sínu hjá Garðabæ vann
Sigmundur ýmis verk fyrir bæjar-
skrifstofuna. Gekk hann ávallt til
starfa sinna af miklum mjmdar-
skap, hvort sem um var að ræða
tiltektir minniháttar, viðhaldsverk-
efni eða stærri framkvæmdir.
Sigmundur hafði starfað í 23 ár
fyrir sveitarfélagið og var að sinna
skyldustörfum, er hann veiktist á
fyrsta starfsdegi þessa árs.
Sigmundur var skemmtilegur
persónuleiki og hann hafði í gegn-
um tíðina skapað ákveðna stemmn-
ingu við starf sitt.
Sjálfstæður var Sigmundur í
starfi og taldi sig ekki þurfa að
hlýða neinum skipunum nema beint
frá bæjarstjóranum. Sigmundur leit
jafnan á bæjarskrifstofumar sem
sína kaffístofu og likaði okkur
starfsfólkinu það vel að fá að spjalla
við hann yfír kaffíbolla, enda var
hann yfirleitt mættur með súkku-
laðikökur og annað góðgæti.
Sigmundur var vanur að taka dag-
inn snemma og nýta tíma sinn vel.
Á leið sinni til vinnu bar hann út
dagblöðin, Tímann og Þjóðviljann.
Ekki var bæjarskrifstofan áskrif-
andi að blöðum þessum, en
Sigmundur taldi okkur hafa gott
af því að víkka okkar pólitíska lit-
róf og var ætíð ánægjulegt að koma
til vinnu á morgnana og sjá að Sig-
mundur hafði farið framhjá og
laumað málgögnunum inn um
bréfalúguna. yo jwd ibi11 iilJs ife
Sigmundur Jónsson var slíkur
maður, að hans verður saknað hér
á bæjarskrifstofunni.
Kveðja frá starfsfólki
bæjarskrifstofu Garðabæjar.
í dag er til moldar borinn við
kirkjuna að Görðum í Garðabæ Sig-
mundur Jónsson Hörgatúni 11 í
Garðabæ.
Það er gamall íslenskur siður,
ef menn hafa átt samleið um nokk-
urt skeið, að þakka fyrir samfylgd-
ina.
Við Sigmundur höfum nú átt
samstarf við áhaldahús Garðabæjar
í tólf ár og með þessum fáu línum
vil ég leitast við að þakka honum
samfylgdina þar, nú þegar hann
hefur kvatt jarðlífið.
Sigmundur Jónsson var Hún-
vetningur, kominn af bændafólki
þar. Fæddur á árum fyrra stríðsins
og ólst upp við þann aldagamla
íslenska hugsunarhátt að vinna og
vinna mikið ef eitthvað skyldi úr
býtum bera. Á umbrotatímunum
eftir síðari heimsstyijöldina yfirgaf
hann æskustöðvar sínar og flutti
hingað á þetta margnefnda höfuð-
borgarsvaeði og hefur átt hér heima
síðan. Hann var alla tíð titlaður sem
verkamaður, en ég hygg að fljót-
legra væri að telja upp þau störf,
sem hann ekki vann heldur en hin,
sem hann vann.
Þegar við starfsbræður hans
mættum til vinnu að morgni milli
sjö og hálf átta, þá var Sigmundur
búinn að vera á fótum einn til tvo
tíma, bera út blöð, gefa hestum og
fleira og þegar við hættum á kvöld-
in kl. 5—6 var vinnudegi Sigmundar
aldrei lokið. Hestahirðingin og
vinna við óteljandi störf sem til
féllu, því ef einstaklingar þurftu á
vinnukrafti að halda var sjálfsögð
venja að leita til Sigmundar, sem
flest öll störf tók að sér og vann
með prýði.
Við Hörgatún í Garðabæ reisti
hann sér rúmgott og fallegt ein-
býlishös' ^ög í'ár •■Uiirihitða1 þéss öll
með einstakri snyrtimennsku og
þrifnaður frábær. Það skal þó tekið
fram að þar átti Sigmundur ekki
einn hlut að máli, kona hans, hún
Áifheiður, átti þar sinn hlut og ekki
þann minni.
Ég hugsaði þessi kveðjuorð aldr-
ei sem neina æviminningu og ég
hef ekki hirt um að spyija hvenær
þau gengu í hjónband, Álfheiður
og Sigmundur, en böm þeirra em
öll uppkomin, dætumar þijár giftar
og eiga sína bamahópa, sonurinn
jmgstur er nú einn heima í foreldra-
húsum. Fjölskyldan er því stór
orðin, en trúlega hefur Sigmundur
átt helst til fáa friðarstundir með
henni.
Ég skal ekki eyða fleiri orðum
um einkalíf Sigmundar, fyrir mér
var hann fyrst og fremst starfs-
félaginn í áhaldahúsinu. Eins og
að líkum lætur þá hefur margt bor-
ið til á þessum tólf ára starfsferli
okkar. Þar var Sigmundur iitríkur
persónuleiki, hann var enginn já,
já maður“, hann var ákveðinn í
skoðunum og gustaði um hann ef
svo bar undir.
Hann var fyrsti verkamaðurinn
í áhaldahúsinu og starfsferill hans
þar er orðinn aldarfjórðungur, það
er því auðskilið að hann átti þar
mikið rúm og stórt skarð er autt
við fráfall hans. En það sæmir ekki
minningu Sigmundar Jónsonar að
rekja hér harmatölur.
Síðastliðið haust hélt hann upp
á sjötugs afmæli sitt með mikilli
rausn, eins og hans var von og vísa,
þar kom nokkuð á annað hundrað
manns og urðu nokkrir til að
minnast hans þar í heyranda hljóði.
Ég sem þetta rita óskaði honum
þess að hann mætti ætíð lifa
óbeygður, og segja mátti að sú ósk
rættist, hann hneig að velli við starf
sitt, óbeygður.
Já, hafi Sigmundur þökk fyrir
samfylgdina.
Hvað við tekur svo að þessu lífi
loknu skal ósagt látið en manni
flýgur í hug að slíkur starfsmaður
fái „meira að starfa Guðs um geim“.
ifí-Ji H Yngvi M. Gunnarsson
geti tekið undir með mér þegar ég
segi að hánn var drengur góður sem
aldrei lá illt orð til nokkurs manns
og að eigingimi var ekki til í hans
fari. Það má e.t.v. segja að hann
hafi stundum verið dálítill þrasari en
hann kallaði það nú raunar sjálfur
rökræður.
Ef Palli minn gæti lesið þessar
línur yfir öxl mér þá vildi ég þakka
honum viðkjmninguna og árin sem
ég var með honum á sfld. Hann hélt
áfram að velja sér töluna 15 þegar
hann kvaddi þennan heim eins og á
bátinn og bflinn. Ég vona, að það
sé ekki bara spilað á hörpur þama
uppi og þeir afi geti líka spilað manna
og marías.
Ég votta ykkur, Mæja mín og
Rejmir, innilega samúð því ykkar er
söknuðurinn sárastur. Eftir lifír
minningin um góðan dreng og við
getum þrátt fyrir allt glaðst jrfir, að
stríðið var stutt og þjáningarminna
en við mátti búast.
Guðlaugur Reynir Jóhannsson
Páll var fæddur í Hjálmholti í
Vestmannaeyjum 6. maí 1913 og þaf
ólst hann upp. Foreldrar hans voru
Guðjónía Pálsdóttir og Ingibergur
Hannesson. Systkini hans voru
Sigríður húsfreyja, Júlíus fyrrverandi
útgerðarmaður og Hannes íþrótta-
kennari, öll í Reykjavík, og Ólafur
sjómaður í Keflavík.
Öllu þessu fólki er ég vel kunnur,
því Hjálmholt var næsta hús við
æskuheimili mitt Lönd. Ingibergur,
sem allir þekktu undir nafninu Berg-
ur í Hjálmholti, var vel þekktur í
Vestmannaeyjum á sinni tíð. Hann
var alltaf sjómaður og verkamaður,
fylgdi vinstri mönnum vel að málum
og var einstaklega orðheppinn í hita
pólitískrar umræðu. Skemmtilegur
og eftirminnilegur persónuleiki.
Heimili þeirra Guðjóníu var alltaf
einstaklega snjrrtilegt, úti og inni.
Hafa böm þeirra sannarlega fylgt
þvf eftir — allt ljómaði af hreinlæti
í kringum þau.
Eftir fermingu byijaði Páll sjó-
mennsku á Blika hjá þekktum
sjósóknara, Sigurði Ingimundarsjmi,
nágranna sínum í Slq'aldbreið. Hann
tók skipstjórapróf 1934, varð skip-
stjóri 1935 á Kristbjörgu EA og síðar
með Skíðblani og fleiri bátum fyrir
Gunnar Ólafsson í Vík og Jón Ólafs-
son á Hólmi.
Árið 1946 kejrpti hann, ásamt
Júlíusi bróður sínum, nýsmíðaðan 55
tonna bát frá Svíþjóð, sem þeir gáfu
nafnið Rejmir VE 15. Páll var með
bátinn og Júlíus vélstjóri. Þennan bát
áttu þeir til ársloka 1957, þá var
hann seldur til Reykjavíkur. í árs-
byijun 1958 sóttu þeir bræður 78
tonna bát, sem þeir höfðu látið smíða
í Strandby í Danmörku. Hann hét
líka Reynir VE 15. Þennan bát áttu
þeir til ársloka 1966 — þá hættu
þeir útgerð og seldu bátinn til Þor-
lákshafnar.
Útgerð þeirra bræðra var einstak-
lega vel heppnuð. Allur rekstur
hennar var til mikillar fyrirmyndar.
Páll var mikill aflamaður, bæði á
vetrarvertíðum og sfldveiðum fyrir
norðan og austan. Vetrarvertíðum
saman var hann einn af fimm efstu
aflaskipstjórum á línu og netum, þar
sem gerðir voru út tæplega 100 bát-
ar. Á sfldveiðum var hann alltaf í
fremstu röð — hvort sem veitt var
með gamla laginu, þar sem kastað
var á vaðandi síld, og síðar fær
astic-maður eftir að sú tækni kom
til sögunnar, sem hann var fljótur
að tileinka sér. Það var stórkostlegt
að fylgjast með honum við veiðam-
ar. Athyglin og áhuginn alveg
einstakur. Allt var samt fumlaust og
í, ákveðið. ,. a,-r,.5.t,-saáBUS
Árum saman voru sömu mennimir
hjá þeim bræðrum. Karl Jóhannsson
í Höfðahúsi var matsveinn næstum
alla utgerðarsöguna í rúm tuttugu
ár. Ármann Höskuldsson, Engilbert
Sigurðsson óg Friðgeir Guðmunds-
son vom þama til fjölda ára ásamt
fleirum. Undirritaður var hjá þeim i
nokkur ár, bæði á gamla og nýja
bátnum, háseti og stýrimaður. Þegar
nýi báturinn kom 1958 var hann
glæsilegasti fískibáturinn í Vest-
mannaeyjum og sá fyrsti með radar,
fleira var þar nýtt, sem ekki hafði
sést áður.
Sannarlega á ég góðar minningar
frá þeim ámm. Þama var alltaf góð-
ur andi um borð. Þeir bræður vom
miklir félagar og vinir áhafnarinnar.
Alltaf allt í einstaklega góðu lagi.
Páll bjó alla hluti vel í hendur sér
og útgerðin var góð og ekki brást
honum aflinn. í vélinni var allt eins
og best var á kosið hjá Júlla. Milli
vertíða unnu þeir sjálfir að gerð veið-
arfæra, og viðhald sáu þeir vel um
og unnu vel að. Bátamir vom líka
alltaf vel útlítandi ofandekks og neð-
an.
í vertíðarlok var alltaf mikil loka-
veisla til skiptis heima hjá þeim
bræðmm, þar sem skipveijum og
eiginkonum þeirra var veitt vel í mat
og drykk og svo var farið á ball. Það
gat verið oftar ef tilefiii var til og
stóð þá ekki á þeim útgerðarmönnum
að vera með — svona gekk það til á
Reyni.
I mikum afla var Páll kröfuharður
um mikla vinnu og snör handtök-
Þetta var þó aldrei erfítt skipsrúm,
öll stjóm var svo góð og mannskap-
urinn samtaka. Sjálfum sér hlífði
hann ekki. Stóð mikið þegar þess
þurfti með — duglegur og athugull.
Hann hafði sterka og góða rödd —
var ákveðinn og mjög fær skipstjóri.
Hann var skoðanafastur, það fór
enginn í grafgötur með hugsjónir
hans. Viðræðugóður og alls enginn
kali þó menn væm ekki sammála og
töluvert væri deilt. Vel gefínn og
greindur maður.
Ég tel mig mikinn lánsmann að
hafa verið undir hans stjóm. Ég
lærði mikið af honum, sem oft hefur
komið sér vel. Það hefur alltaf verið
einstaklega gott að hugsa til hans.
Ekkert nema góðar minningar koma
þá fram.
Þegar seinni báturinn var seldur
fluttu þeir bræður til Reykjavíkur.
Páll var fyrstu sumrin skipstjóri með
bát úr Hafiiarfirði og famaðist vel
sem fyrr. Þegar hann hætti hafði
hann verið sjómaður í 45 ár, þar af
skipstjóri í 37 ár. Hann keypti þá
lítið fyrirtæki, Selloplast, sem fram-
leiðir sellofonpoka og vann hann við
það.
4. janúar 1941 var brúðkaups-
dagur hans og Marínar Guðjóns-
dóttur frá Siglufirði. Það var báðuL
mikið gæfuspor. Heimili þeirra var
fyrst í Sætúni og síðar á Ásavegi
27. Þama var einstaklega hlýlegt og
glæsilegt. Þau vom vel samhent um
það sem annað. Skipveijamir og eig-
inkonur þeirra komu þama mikið því
Páll borgaði þar laun þeirra. Var þá
oft setið lengi jrfir góðgerðum og
spjalli. Þar var alltaf gott að koma.
Þeim hjónum varð ekki barna auðið,
en þau tóku kjörson, sem heitir
Gunnar Rejmir. Hann er kvæntur
Sigríði Bjömsdóttur úr Kópavogi.
Þau eiga þijú böm og búa á Stóm-
brekku í Fljótum í Skagafirði. Þar
reka þau myndarbú og Rejmir hefur
verið forystumaður sveitarinnar í
fiskeldismálum. Páll og Marín hafa
mikið dvalist hjá þeim undanfarin
ár. Alltaf tvo mánuði á sumrin og
um allar hátíðir. Mér hefur verið
sagt að Páll hafi af miklum áhuga
tekið þátt í störfum heimilisins og
trúi ég því vel. Hann hefur alltaf
verið heill I því sem hann hefur gert.
Páll var alltaf vel á sig kominn
líkamlega, meðalmaður á hæð, þéttur
á velli og heilsuhraustur. Á sl. sumri
varð hann veikur, dvaldi í viku á
sjúkrahúsi í nóvember sl., veiktist
síðan 3. janúar sl. fór þá aftur á
sjúkrahús, þar sem hann lést 15.
janúar. Hann gerði sér vel ljóst að
hveiju dró og var sáttur við það. Það
var eins og allt hefði gengið upp.
Happatalan hans var 15 — báðir
bátamir og bíllinn höfðu það númer
og dánardagurinn varð 15.
Við Erla sendum Marín, Reyni og
hans fjölskyldu dýpstu samúðar-
kveðjur og biðjum Guð að heiðra
minningu Páls Ingibergssonar.
KliaSW Friðrík