Morgunblaðið - 30.10.1988, Blaðsíða 8

8 B MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 30. OKTÓBER 1988
Eggert Guðmundsson, Ævar Öm Jósepsson, Sune Mangs og Sigurður Siguijónsson.
Spjallað við
Eggert
Guðmundsson
um leik hans
I skugga
hrafnsins og
ýmis atvik
úr líf i hans
í spjalli við Eggert
Guðmundsson,
einn fjölmargra
aukaleik ara sem
þátt tóku í
kvikmyndinni í
skugga hrafnsins,
segirhann frá
ýmsu spaugilegu
semgerðist
meðan á
upptökum stóð
ásamt atvikum úr
sérkennilegri
lífsreynslu sinni.
TEXTI:
Ingibjörg Elín
Sigurbj örnsdóttir
að varð afskap-
lega skemmti-
legur húmor í
kringum þessa
mynd. Við mátt-
um ekkert trufla
Hrafn Gunn-
laugsson því hann
átti að fá að vera í friði með leik-
stjómina. Þessi skilaboð fengum við
strax fyrsta daginn. Aðstoðarleik-
stjórinn, Daníel Bergmann, fékk
þar af leiðandi allt kvabbið. Það var
sömuleiðis í hans verkahring að
hressa okkur og þakka okkur fyrir
og svona. Mér kom það afskaplega
spánskt fyrir sjónir þegar Daníel
var að_þakka mér fyrir daginn. Við
Ævar Om Jósepsson fómm að snúa
þessu yfír á Daníel og þökkuðum
honum alveg sérstaklega fyrir að
standa sig vel þann og hinn dag-
inn. Daníel glápti í forundran á
okkur í fyrstu en fór svo að skelli-
hlæja. Hann hefur sennilega lært
eitt og annað um íslendinga á
þessu. Ég man líka eftir því þegar
við vorum á Jökullóninu. Þama rer-
um við fram og aftur með kindur,
orðnir kaldir og klukkan orðin fjög-
ur þegar við kölluðum: „Daníel."
„Já, Eggert, hvað var það?“„ Getum
við fengið kaffi og eitt borð takk?"
Þá svaraði Daníel: „Ja, det kommer
snart.“ Svo var hlegið og hlegið.
Það var svona mórall í þessu.“
Og fleira? — „Við vorum staddir
í Vík í Mýrdal, nánar tiltekið í
bensínskálanum við veginn, skítugir
og málaðir og í leðurpjötluskóm og
selsklæðnaðinum. Þarna vom
margir vegfarendur, m.a. útlendir
ferðamenn sem störðu á okkur og
hvísluðu sín á milli. Einn þeirra
vogaði sér til okkar og spurði: „Er-
uð þið sveitamenn? Það lyftist held-
ur á þeim brúnin þegar við svömð-
um því til að við væmm að leika í
kvikmynd. Þeir tóku myndir af okk-
ur í bak og fyrir. Og enn um Dan-
íel. Hann átti það til að segja okkur
til eins og krökkum í leikskóla.
Ferðinni var heitið til Hafnar í
Homafírði og Daníel ætlaði að
skipuleggja ferðina um þessa
íslensku malarvegi sem Islendingar
þekkja eins og lófann á sér. „Fylg-
ið mér, ég þekki leiðina," sagði
Daníel Bergmann. „Ég keyri fyrst-
ur, síðan þú og þú og svo koll af
kolli." Daníel var auðvitað ekki van-
ur þessum malarvegum og keyrði
hægt en við ókum fram úr honum
hver af öðmm og á endanum var
hann orðinn síðastur í bílalestinni.
Þetta fór í skapið á honum og hann
varð vondur og reiður og skammaði
okkur sundur og saman. Næsta dag
þegar hann sagðist ætla að fara
fyrstur sögðum við: „Daníel, þú
ferð á undan. Við ætlum að ljúka
við matinn og komum eftir tíu
mínútur og fylgjum þér eftir." Til
þess að ekki yrðu Ieiðindi snerum
við þessu upp í grín en við áttum
því ekki að venjast að vera skamm-
aðir eins og hundar."
Var ekki mikil fomaldartilfinning
í þessu? „Jú, svo sannarlega. En
það var stutt í menninguna þegar
maður sneri sér við. Þá blasti
myndavélin við, allar græjumar,
bílar og tjöld. Það var stórkostlegt
hvemig staðið var að allri bún-
ingagerð og leikmyndagerð. Allt
var ekta. Við fengum lánuð tvö
skip sem Norðmenn gáfu íslending-
um á 1100 ára afmæli íslands-
byggðar. Öll leikmynd sérsmíðuð,
vel unnin og mikil vinna lögð í allt
og valinn maður í hverju rúmi á
bak við öll þessi störf. í sumar var
ég staddur í Stokkhólmi og heim-
sótti Daníel Bergmann sem tók
konunglega á móti mér. Hann býr
á Storholmen, eyju inni í miðri stór-
borg sem er tíu mínútna siglinga-
leið frá mannhafinu á Drottningar-
götunni. Ég hef aldrei séð aðra eins
mannmergð. Arne Carlson, sem
einnig er viðriðinn myndina, fór
með mig á bát til eyjarinnar, áður
hafði ég þegið mat og veigar hjá
honum. Ame er kvæntur tailenskri
stúlku og er mikill aðdáandr Egils
Ólafssonar og á allt hans plötusafn.
Viku seinna er ég aftur heima á
Islandi og þá er hringt í mig og
sagt: „Ame hér. Þá hafði Hrafn
boðið honum og Daníel hingað til
að skoða pmfutökur."
Hugleikur
ýmislegt hefur orðið til þess að
Eggert Guðmundsson sést æ oftar
í kvikmyndum, já og á leiksviði.
Fyrir einum fímmtán til tuttugu
árum ýjaði Friðrik Þór Friðriksson,
þá samstarfsmaður Eggerts í garð-
yrkju, að því hvort hann væri til í
að leika í kvikmynd hjá sér. Friðrik
ympraði svo á þessu með nokkurra
ára millibili en það varð þó ekki
fyrr en í janúar á síðastliðnu ári
sem hann hringir og segir: „Nú er
komið að þessu Eggert, komdu og
talaðu við okkur." Eg hélt að þetta
yrði eins konar hobbý að leika í
kvikmynd. Fljótlega komst ég að
raun um að mér vannst ekki tími
til neins annars. Ýmist er hafist
handa klukkan átta að morgni og
lokið um níuleytið að kveldi eða
byijað tíu, ellefu að kvöldi og hætt
undir morgun. Það fer gífurlegur
tími í þetta, en er vissulega þess
virði og virkilega skemmtilegt.
Manni lærist að vera þolinmóður
og að láta ekki myndavélina hafa
áhrif á sig. Þegar tökum á skyttun-
um lauk fann ég fyrir vissri tóm-
leikakennd. Eftir þriggja mánaða
samstarf lokaðs hóps er erfítt að
lifa eðlilegu lífi á nýjan leik,“ segir
Eggert sem reyndar hefur fundið
farveg fyrir leiklistarþörfína annars
staðar. Hann er á kafí í áhuga-
mannaleikfélaginu Hugleikur. Þar
leikur hann meðal annars sjórekið
lík. „Það var afskaplega lítið hlut-
verk,“ segir Eggert án gríns. „Ég
hafði aldrei hugsað mér sjálfan mig
sem leikara, eða um að fara upp á
svið. Haustið 1984 fór ég á Dale
Camegie-námskeið. Ég fékk þrenn
verðlaun á þessu námskeiði. Fyrir
„Komið út úr skelinni", fyrir „Besta
markmiðið" og fyrir bestu leik-
hæfíleikana. Ut frá þessu fannst
mér endilega að ég þyrfti að prófa
leiklistarhæfíleikana og ákvað að
gera alvöru úr þessu. Þá vildi svo
til að ég hitti Ingvar Bjamason,
leikara og leikstjóra, og hann benti
mér á áhugamannaleikfélagið Hug-
leik. Þar sagði hann alltaf vera
þörf fyrir karlleikara. Ég kveið
mjög fyrir þessu fyrst í stað, hélt
að allir væm svo miklu meiri leikar-
ar en ég. Þetta reyndist allt alveg
ágætis fólk. Ég fékk strax hlutverk
sem Jón sterki í Skugga-Björgu
(andhverfu Skugga-Sveins). Svo
fylgdu fleiri leikrit í kjölfarið s.s.
O, þú, sem er stysta nafn á íslensku
leikriti og í hinu lengsta: Um hið
dularfulla og sorglega hvarf ungu
brúðhjónanna Sigríðar og Indriða
og leitin að þeim strax eftir brúð-
kaupið. Þá vom það Bónusferðin
og Skuggabjöminn. Við spinnum
leikritin upp sjálf, hittumst vikulega
og skrifum niður og spinnum svo
áfram út frá því. Við höfum sýnt
á Galdra-Loftinu í Hafnarstræti 9.
Margir leikarar hafa komið og horft
á — meira að segja Vigdís forseti
hefur komið að sjá síðustu tvær
sýningar."
Klappað á kollinn
Líkt og margir íslendingar hefur
Eggert á sér ýmsar hliðar. Hann
hefur látið reyna á margar þeirra
og reynt margt, eins og sagt er.
Eggert er fæddur í Reykjavík- árið
1953 og uppalinn í Bústaðahverf-
inu. Lærði blikksmíði og vélvirkjun.
Lauk námi 1976 og gifti sig um
svipað leyti. Vann við sfna iðn í
nokkur ár og prófaði hin ýmsu störf
og leiki næstu árin, keyrði rútu eitt
sumar, vann sem viðgerðarmaður á
Kópavogshæli og vann svo á Vest-