Morgunblaðið - 05.07.1989, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUÐAGUR 5. JÚLÍ 1989
Minning:
Kristín J. Hjalta-
dóttir kjólameistari
Fædd 30. október 1943
Dáin 26. júní 1989
Fyrir tæpum tuttugu og fjórum
árum lágu leiðir fimm ungra
stúlkna saman. Allar voru þær um
tvítugt. Uppvaxtar- og skólaár voru
að baki, framundan var virk þátt-
taka í þjóðlífinu, en fyrst og fremst
ríkti í hugum þeirra bjartsýni hinna
ungu, sem eiga framtíðina fyrir
sér. Kynnin hófust á starfsvettvangi
stúlknanna, starfsmannahaldi Loft-
leiða. Fyrirtækið var á svipuðu reki
og stúlkurnar, í örum vexti. Mótun-
arár þess voru og liðin og það skil-
aði nkulegum skerfi til þjóðarbús-
ins. í umsvifamiklu, dugandi fyrir-
tæki er mikið annríki og svo var í
starfsmannahaldinu. Strax varð
ljóst, að stúikurnar áttu gott sam-
starf, en jafnhliða tóku að fléttast
milli þeirra vináttubönd, sem þétt-
ust æ meir eftir því, sem á ævi
þeirra leið. Burðarás þessarar dýr-
mætu vináttu var Kristín Jónína
Hjaltadóttir, og fyrir hennar tilstilli
hélzt vináttan alla tíð, þótt leiðir
lægju víða.
Kristín Jónína fæddist á Flateyri
við Önundarfjörð, 30. október 1943,
yngst þriggja barna og einkadóttir
hjónanna Marsibilar S. Bernharðs-
dóttur og Hjalta Þorsteinssonar.
Fyrir áttu þau synina Þorstein og
Kristján Óla. í föðurhúsum var
lagður grunnur að þeim eðlisþátt-
um, sem jafnan einkenndu Kristínu.
Ástríki, umhyggja og styrkur
umluktu hvem þann, sem varð
þeirrar gæfu aðnjótandi að kynnast
henni.
Er Kristín var sextán ára hleypti
hún heimdraganum og hélt til höf-
uðborgarinnar. Hugur hennar
stefndi til handavinnukennara-
náms. Til undirbúnings því þurfti
hún, auk verknámsmenntunar, að
ljúka húsmæðraskólaprófi. Leið
hennar lá því, að loknu verknámi,
til húsmæðraskólans að Laugalandi
í Eyjafírði. Þrátt fyrir góðan undir-
búning var Kristín ekki í hópi þeirra
fáu nemenda, er teknir voru inn í
Kennaraskólann haustið eftir. Hún
réðst því til starfa hjá Sambandi
íslenzkra samvinnufélaga. Er hún
hafði, starfað þar skamma hríð,
bauðst henni starf í starfsmanna-
haldi Loftleiða, og þar starfaði hún
næstu sextán árin.
Kristín var einstakur starfsmað-
ur, vandvirk svo af bar, samvisku-
söm og úrræðagóð. Það lá því beint
við, þegar launagreiðslur þessa
stórfyrirtækis skyldu endurskipu-
lagðar og færðar í nútímabúning
þess tíma, að fela það verkefni
Kristínu, aðeins tuttugu og tveggja
ára gamalli.
Árið 1972 giftist hún Gísla Stef-
ánssyni, málara, en þau slitu sam-
vistir ári síðar. Þau eignuðust dótt-
ur, Marsibii Sigríði, hinn 20. júlí
1973. Billa litla var einkabarn móð-
ur sinnar og augasteinn og ólst upp
við takmarkalaust ástríki hennar.
Kristín kostaði kapps við að hlúa
sem bezt að meðfæddum hæfileik-
um hennar og rækta með henni þá
eiginleika, sem hún hafði sjálf hlot-
ið í veganesti og vega þyngst í sam-
skiptum manna, einlægni, góðvild
og hjartahlýju.
Þótt Kristín sinnti starfi sínu hjá
Loftleiðum af mikilli alúð, bjó
draumurinn um handavinnukennslu
ávallt í huga hennar, og að þvi
kom, að hún ákvað að uppfylla
hann. Haustið 1978 hóf hún nám
við fatahönnuðardeild Iðnskólans í
Reykjavík. Kristínu sóttist námið
að vonum vel. Að því loknu starf-
aði hún um skeið hjá Álafossi. Það-
an lá leið hennar til Öryrkjabanda-
Iags íslands, þar sem hún veitti
saumastofu samtakanna forstöðu
af þeirri festu og hlýju, sem jafnan
einkenndu störf hennar.
Enn var markinu ekki náð, og
haustið 1986 settist Kristín á skóla-
bekk við Kennaraháskóla Islands
til að öðlast fullgild kennararétt-
indi, jafnhliða því, að hún hóf
kennslu við fatahönnuðardeild Iðn-
skólans í Reykjavík. Vorið 1988 var
æskudraumurinn loks orðinn að
veruleika með glæsilegum árangri.
Allt, sem Kristín tók sér fyrir
hendur, leysti hún vel. Hvert, sem
hún fór löðuðust að henni vinir. Það
var líka stór hópur, sem kom saman
á fallega heimilinu þeirra Billu til
að samfagna 45 ára afmælisdegi
hennar 30. október sl. Kjarnamir
komu víðsvegar að. Þarna voru
bernskuvinir, gamlir skólafélagar,
núverandi og fyrrverandi vinnufé-
lagar og ættingjar, en frá öllum
lágu sterk vináttubönd, sem sam-
einuðust í afmælisbarninu. Yfír
deginum hvíldi birta, svo var og í
boðinu, þar sem ríkti gleði og þakk-
læti fyrir að eiga slíka vinkonu.
Kristín var komin í óskastarfið
sitt. Enn sem fyrr var leitað til
hennar með vandmeðfarin við-
fangsefni. Hún var að leggja af
stað út í Viðeyjarkirkju með nýlok-
ið verkefni, er hún veiktist skyndi-
lega. Strax var ljóst, að veikindin
voru alvarlegs eðlis og batahorfur
Iitlar. Vonir vöknuðu, er Kristín
virtist um skeið vera á batavegi.
Mánudaginn 26. júní sl. varð ljóst,
að vonir máttu sín einskis, barát-
tunni var lokið.
Komið er að leiðarlokum. Að
baki er liðlega tveggja áratuga
fölskvalaus vinátta. Ungar að árum
hófum við samstarf. í elju dagsins
var glaðværðin aldrei langt undan,
og gátu hinir hversdagslegustu
hlutir vakið hlátur okkar. Allar
samvemstundir síðan hafa ein-
kennzt af sömu hláturmildinni,
þrátt fyrir, að alvara lífsins hafi
aldrei verið langt undan. Kristín var
kjölfesta vináttu okkar, til hennar
lágu leiðirnar. Hún var sú, sem tók
þátt í gleði okkar og sorgum.
Væri tími hátíðarhalda, birtist
Kristín brosandi í vinnugalla, tilbúin
að taka til hendi við undirbúning.
Á alvömstundunum fundum við
þó bezt auð okkar, þar sem vinátta
Kristínar var. Slíkri vináttu er erf-
itt að lýsa með orðum. Svo heil-
steypt, óeigingjörn og ástrík, sem
Kristín birtist með útrétta hjálpar-
hönd, hvenær sem hennar var þörf.
Mannkostina sótti hún til foreldra
sinna, sem studdu dóttur sína til
allra góðra verka.
Þungt var höggið, skarðið er
stórt og verður aldrei fyllt. Við
kveðjum hjartfólgna vinkonu. Gjafír
hennar vom stórar, en stærsta gjöf-
in var hún sjálf. Slík gjöf verður
aldrei fullþökkuð.
Elskulegum foreldmm og dóttur
svo og öðmm ástvinum Kristínar
sendum við okkar einlægustu sam-
úðarkveðjur. Megi huggunarríkur
Guð veita þeim styrk.
Var hún sjálf
að sínu eðli
fljótskyggn og
fröm til góðverka
hreinlynd og
hugarprúð
guð og allt
gott elskandi.
Bjami Thorarensen
Birna, Kristín, Margrét
og Sigrún.
Minningarnar streyma fram hver
annarri hugljúfari, er ég minnist
vinkonu minnar, Kristínar Jónínu
Hjaltadóttur, er lést á Borgarspítal-
anum 26. júní síðastliðinn. Ég get
ekki látið hjá líða að þakka henni
allt það er hún var mér og dóttur
minni Hafdísi.
Við kynntumst er dætur okkar
hófu barnaskólagöngu sína í Lang-
holtsskóla fyrir 10 ár-um. Þær vom
ætíð í sama bekk, þar til fyrir tveim-
ur áram síðan, og em enn bestu
vinkonur.
Við Kristín áttum ótal stundir
saman með dætmm okkar, heima
hjá hvor annarri og á vegum for-
eldrafélags skólans. Við fylgdumst
með þeim í dansskóla og ótal sinn-
um fór Kristín með dóttur sinni á
skíði og eitt og annað og tók þá
Hafdísi ævinlega með. Ógleyman-
leg verður þeim Billu og Hafdísi
ferð þeirra með Kristínu til útlanda
síðastliðið sumar, svo oft vitna þær
í þá ferð, þar sem þær dvöldu á
fallegum og rólegum stað undir
vemdarvæng Kristínar.
Kristín lifði fyrir einkadóttur sína
og naut þess að veita henni flest
það sem hugur bams og unglings
óskar sér. Stundum sagði hún við
mig: „Ef til vill læt ég of mikið
eftir henni,“ en ég held að Billa
kunni að meta hversu góð og um-
hyggjusöm móðir hennar var henni.
Kristín var einstaklega vandvirk
saumakona. Eitt sinn tók hún að
sér að sníða danssýningarföt á
bömin sem voru í hóp með Billu
og Hafdísi. Hver móðir ætlaði síðan
að sauma á sitt barn, en sumar
áttu ekki saumavél og aðrar höfðu
ekki lag á því.
Kristín tók þá það allt að sér og
taldi ekki eftir sér né hafði hátt um
það.
Elsku Billa, móðir þín hefur veitt
þér gott veganesti, góður Guð gefi
að þú fáir notið þess um ókomna
framtíð. Billu og foreldrum Kristín-
ar þeim Billu og Hjalta, bræðrum
hennar Kristjáni Óla og Þorsteini
og fjölskyldum þeirra votta ég og
ijölskylda mín okkar einlægu sam-
úð.
Auður
Kristín Jónína Hjaltadóttir, þessi
prúða, samviskusama og trausta
kona, er öll. Það var haustið 1978
að kynni okkar af Kristínu hófust
þegar hún settist á skólabekk í
Fataiðndeild Iðnskólans í
Reykjavík. Það var einmitt hún sem
var einn ötulasti baráttumaður fyr-
ir því að námið yrði fullgilt iðnnám
upp til sveinsprófs, og lauk hún
námi með sveinsprófí í kjólasaumi
9. júní 1981. Hún var alla tíð virk
í félagslífi utan skólans sem innan.
Kristín var tilnefnd í sveinsprófs-
nefnd 1982 fyrir sveina.
Eftir að námi lauk var hún tals-
maður þeirra sveina sem síðar
gengu í Félag meistara og sveina
í fataiðn þegar Félagi kjólameistara
var breytt og á 40 ára afmælis-
fundi 2. september 1983. Kristín
gekk í félagið með þá spurningu í
huga „Hvað get ég gert fyrir félag-
ið?“ Hún var kosin í tískusýning-
ar-, réttinda- _og endurmenntunar-
nefnd 1984. Á aðalfundi 1988 var
hún kosin í stjóm félagsins.
Að námi loknu starfaði hún með-
al annars hjá saumastofu Öryrkja-
bandalags Islands og þar var eitt
af verkum hennar að endurvinna
fermingarkyrtla Þjóðkirkjunnar.
Kristín hóf kennslu við Fataiðn-
deild Iðnskólans í Reykjavík haustið
1986, jafnframt settist hún sjálf á
skólabekk Kennaraháskóla íslands
til að ná sér í kennararéttindi og
útskrifaðist þaðan í júní 1988. Hún
hafði því náð því takmarki í lífí sínu
sem hún hugðist byggja framtíð
sína á, þegar skyndilegan og ótíma-
bæran dauða hennar bar að.
Við þökkum Kristínu Hjalta sam-
fylgdina í starfi og leik, og vottum
dóttur hennar, foreldrum og að-
standendum okkar innilegustu sam-
úð.
„Deyr fé,
deyja frændr,
deyr sjalfr et sama.
En orðstírr
deyr aldrigi,
hveims sér góðan getr."
(Úr Hávamálum)
Félag meistara og sveina
í fataiðn.
Hinn 26. júní sl. andaðist í Borg-
arspítalanum elskuleg vinkona okk-
ar, Kristín Jónína Hjaltadóttir, eða
Stína Hjalta, eins og við oftast köll-
uðum hana.
Það er erfitt fyrir okkur að trúa
því að hana skuli vanta í hópinn,
og þegar við hittumst næst verði
autt sæti í saumaklúbbnum okkar.
Þetta var það sem var fjarst okkur
öllum þegar við kvöddumst síðast,
í endaðan maí, að það væri síðasti
fundurinn, sem við hittumst allar
átta. Þá var skeggrætt hvernig við
gætum allar átt saman nokkra daga
að hausti og ákveðið að hittast
fyrstu dagana í júlí til nánara
skrafs. En skjótt skipast veður í
lofti og í staðinn stöndum við í þeim
spomm að beina hugum okkar til
hans, sem öllu ræður, og þakka
honum fyrir að hafa gefið okkur
slíkan vin, sem Stína var, og sem
við söknum nú svo sárt, en minning-
in um hana mun lifa með okkur.
Ummhyggja hennar fyrir öðmm var
henni svo eiginleg, að henni fannst
sjálfsagt og eðlilegt að hjálpa öðr-
um. Margir hafa notið þess í gegn-
um árin og minnast þess með þakk-
læti.
Sú ást og virðing sem hún sýndi
dóttur sinni og foreldram og sem
svo ríkulega var endurgoldin er svo
falleg mynd að ekki máist úr hugum
okkar.
Elsku Billa Sigga, Hjalti, Billa,
bræður, mágkonur og bræðrabörn,
sem öll vomð henni svo óendanlega
kær, Guð gefi ykkur styrk á þess-
ari erfiðu stundu.
„Far þúí friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.“
(Vald Briera.)
Fríður, Gerða, Guðrún, Ninna,
Maggý, Sigga og Veiga.
Kristín Jónína Hjaltadóttir, syst-
urdóttir mín, er látin, ung kona,
aðeins 45 ára, fædd á Flateyri við
Önundarfjörð.
Foreldrar Marsibil Bernharðs-
dóttir og Hjalti Þorsteinsson, þar
vel metnir ágætir borgarar.
Strax á fyrstu barnsámm hennar
veittu ættmenni og allir er henni
kynntust þvf athygli hvað fram-
koma hennar öll var fáguð, bros
hennar milt og höndin þýð, snemma
framrétt til hjálpar þeim er áttu
eitthvað bágt.
Þessir eiginleikar hennar efldust
með ámnum og með andlegum og
líkamlegum þroska.
í viðmóti var hún blíð, en föst
fyrir, eftir að hún hafði grundað
og mótað álit sitt á málefni því er
um var að ræða hveiju sinni. Marg-
ir leituðu til hennar um ráð og leið-
beiningar vandamála sinna. Hún
átti einnig nógan dug og kjark að
finna hagkvæma leið að fram-
kvæmdinni hveiju sinni.
Kristín frænka mín var greind
kona, dugleg í skólum sínum sem
t
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
VALGERÐAR ÞORSTEINSDÓTTUR,
Áifaskeiði 64,
Hafnarfirði.
Börn, tengdabörn,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð við andlát og útför eiginmanns
míns og föður,
GARÐARS KARLSSONAR,
Kleppsvegi 48, Reykjavfk.
Hrafnhildur Þorbergsdóttir,
Hörður Garðarsson.
Lokað
Lokað í dag vegna jarðarfarar KRISTÍNAR J.
HJALTADÓTTUR.
Dælurhf., KRÓLI,
Smiðjuvegi 2, Iðnbúð2,
Kópavogi. Garðabæ.
t
Alúðarþakkir færum við öllum þeim, er sýndu samúð og hlýhug
við andlát og útför
JAKOBS JÓNSSONAR, DR. THEOL.
og heiðruðu minningu hans.
Þóra Einarsdóttir,
Guðrún Sigríður Jakobsdóttir, Hans W. Rothenborg,
Svava Jakobsdóttir, Jón Hnefill Aðalsteinsson,
Þór Edward Jakobsson, Jóhanna Jóhannesdóttir,
Jón Einar Jakobsson, Gudrun Jakobsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og út-
för móður okkar og tengdamóður,
JÓNÍNU GUÐFINNU KRISTJÁNSDÓTTUR,
Hlíðarveg 11,
Kópavogi.
Sérstakar þakkir til lækna og starfsfólks gjörgæsludeildar 12b
og deildar 11g á Landspítala fyrir frábæra umönnun.
Maria Þorleifsdóttir,
Hreiðar Anton Aðalsteinsson,
og aðrir aðstandendur.