Alþýðublaðið - 04.01.1959, Síða 11

SkSpina
Skipadeild S.Í.S.:
HvassafeXl fer frá Gdynia
5. þ. m. áleiðis til Rvk. Arn-
arfell kemur í dag til Helsing
fors. Jökulfell er væntanlegt
til Rvk 6. þ. m. frá New York.
Dísarfell er væntanlegt til
Reyðarfjarðar í dag. Litlafell
er í olíuflutningum í Faxa-
flóa. Helgafell er í Caen, fer
þaðan 6. þ. m. áleiðis til
Houston og New Oreleans. —
Hamrafell átti að fara í. gær
frá Batum áleiðis til Rvk. —
Finnlith er væntanlegt til
Þórshafnar í dag.
k
Kvenfélag Iláteigssóknar: —
Jólafundur félagsins er mið
vikudaginn, 7. jan. í Sjó-
mannaskólanum og hefst
kl. 8.00. Kvikmyndasýning,
upplestur, kaffidrykkja. —
Aldraðar konur í söfnuðin-
um eru velkomnar.
■k
Dagskrá Alþingis, mánudag, |
5. jan. 1959 kl. 1,30.---|
Kosning forseta sameinaðs
Aiþingis.
•k
Frá Húseigendaféíagi Rvk.
Vegna þess hve algengt er,
að ofnar og leiðslur springi, |
þegar frost herí^r snögglega 1
— eru húseigendur hvattir 1
til að athuga vel ofna í for- i
stofurn og vatnsleiðslur í |
húsum sínum, þar sem frost |
hætta er.
•k
TRÚLOFANIR: — Um ára-
mótin opinberuðu trúlofun
sína ungfrú Guðrún Svein-
bjarnardóítir stud. jur. —
Smárag. 12 og 'stud. scient.
Arnþór Garðarsson, Klepps
vegi 54.
■ 'k
FERÐ AM ANN AGENGIÐ:
l sterlingspmiíl .. kr. 91.86
1 USA-doIlar .... “ 32.80
1 Kanada-dollar .. - 34.09
100 danskar kr. .. - 474.98
100 norskar kr. . - 459.29
100 sænskar kr. .. - 634.16
100 finnsk Ϛrk , . - 10.25
1000 frans. frankar - 78.11
100 foelg. frankar - 66.13
100 svissn. frankar - 755.76
100 téltkn. kr. . . - 455.61 1
100 V.-þýzk. mörk - 786.51 |
1000 lírur - 52.30 n
100 gyllini - 866.51 1
Sölugengi 1
1 Seilingspnnd kr. 45,70 |
1 Bandar.doIIar — 1.6,32 1
1 Kanadadollar _ Í6,96 |
100 danskar kr. — 236,30
100 norskar kr. 228,50
100 sænskar kr. — 315,50
100 finnsk nxörk — 5,10
1000 franskir fr. — 38,86
lOObelg. frankar — 32,90
100 svissn. fr. — 376,00
100 tékkn. kr. — 226,67
100 v-þýzk mörk _ 391,30
1000 Eírur — 26,02 §
100 Gylíini _ 431,10 1
í Ámman
Amman, 2. jan. (Reuter).
ÖAG Hammarskjökl, framkv.-
stjóri SÞ, kom hingað í dag frá
Israel, þar sem hann ræddi
mál Austurlanda nær við Da-
víð Ben Gurion, forsætisráð-
herra. Forsætisróðherra Jórdan
ín, Samir Kifas, tók á móíi
Hammarskjöld á flugvellimim.
Hann fór foeint til kommgshall-
arinnar til að skrifa í gesta-
hókina. Hann byrjar viðræður
yið Jórdaníustjórn á morgun.
Faðir hennar hóstaði aðL
varandi. Og sá hósti nægí|i
til þess að móðir hennai’
þorði lekki >að svara neinu.
— Það væri kannski tími
til þess komi'nn að þú hefðir
þig í fötin, sagði hann.
— Jæja, svo þið eruð þá
sömu skoðuner, sagði dótt-
irin.
— Hef ekki minnstu hug-
mynd um hvað þetta blaður
á að þýða, urraði faðir henn-
ar og leit ekki upp úr blað-
inu. Svona, komdu þér í
leppana.
-— Heldurðu að það geti
verið, að ' þau þéu flúín,
mamma, spurði dóttirin.
— Þú þarft ekki að hyessa
á m.ig augun, karl minn; ég
hef ekki minnsir á naitt,
svaraði móCjirin augnatiiliti
eiginmanns síns.
— HefurSu ekki sagt
neitt, — um hvað? Rödd
hans var gremjuleg, og hann
ppuirði ekki vtegna þess að
hann vissi ekki hvað eigin-
kona hans átti við, heldui’
fyrir það, að hann áleit ekki
hol-lt dóttur þeirra, sem nú
var komin á forvitnisaldur-
inn, að hún færi að spyrja
um það mál. Ja, ekki sá hún
þau' þó saman í veitingastof-
unni í gær, mælti hann
lægra við konu sína og ekki
íblíðlega.
— Yið konur þurfum þess
ekki alltaf við að sjá, mælti
eigi’nkona hans með á-
herzlu, og vitum okkar viti
engu að síður. Og Mary
litla er ekki neinn blábjáni,
bætti hún við til að gefa í
skyn, að hann væri það,
— Jæja, jseja, svaraði
hann Og viidi komast að sátt-
um. Erum við í sumaiíeyfi
okkur til hvíldar og skemmt-
unar, éða hvað? Og ef Mary
fer að njósna um þau, þarna
uppi, þá er ógerlegt að vita
hvað kann að gerast.
— Það er einmitt það, sem
er einkfennilegast við þetta
allt saman. — það gerizt þar
ekki neitt.’Ekki nokkur skap-
aður hlutur, svaraði kona
hans.
Hann glápti á hana ei.ns og
'kjáni. Kannski þau séu þá
farin.
— Var það ekki ei'nmitt það
sem telpan var að geta sér
til, þegar þú raukst upp eins
og naðra, svaraði kona hans,
sigri hrósandi.
Þar hafði hann það. Jæja,
mér er sama, svaraði hann þrá
kelnislega. — Mary er ekkert
annað en skólakrakki. —
Að svo mæltu tók hann
aftur til við lesturinn.
— En sú Mary htia, sem
kom nú alklædd irm í her-
bergið til þeirra, virtist öllu
líkari lélegri litprentunar-
mynd af lélegri kvikmynda-
leikkonu en telpukrakka.
brosti til þeirra, foreldranna,
þegar hún gekk með mjaðma-
dilli yfir að speglinum og tók
að íesta stórum, gullnum
hringum í eyru sér,
— Vertu nu ekki að hugsa
ír.óíra um þetta, pabbi minn,
tók hún til máls. Eg skal að
mirensta kosti ekki minnast á
það framar, — en Lv.irnig í
ósköpunum átti mér . koma
til hugar, að það kæ ::vona
illa við þig?
— Það kemur all; .’.ki á
neinn hátt illa viö rnig,
hnussaði í honum.
— Þau una sér bara svona
vel í rskkjunni, sagði talpan.
— Bull og \ ldeysa, hvæsti
herra Córren, Var þetta
dóttir hans?
— Já, vitanlega er það bull
og vitleysa, sagði sú litla ann.
Eg hef að minnsta kosti
mætt honum á gangi með
annarri. Og ég lái honum það
alls ekki', — henni raunar
ekki beldur, því að hann ..
— Hlustið á mig, öskraði
hann og barði um sig með
dagblaðinu. Ef þið ætlið að
nota sumarleyfið til þess eins
að njósna sí og æ um ann-
arra hagi, þá skal ég, að mér
heilum og lifandi, haida heim
aftur strax í dag. — Ef ég
heyri eitt orð um þetta meira
þá vitið þið hvað verður.
Hvorug mæðgnanna sagði
eitt orð.
— Eg þoli ekki n'eitt kjaft-
æði, og ég vil ekki að meira
sé um þetta rætt. Það er nóg
af illgirninni og kjaftæðinu
CAESAR SIVIITH :
kennd, þegar hún var vökn-
uð. Hú íá enn um stund og
rifjaðf upp fyrir sér draum-
inn; horfði út í sólskinið, sem
laugaði trjákrónurnar úti
fyrir. Og hún áfréð að liggja
enn um hríð í rekkju sinni og
láta hugann reika eins og
hana lysti.
Þegar hún hafði klætt sig,
hringdi hún beirn til foreldra
sinna á leiðinni út. Faðir
hennar lét í ljós fögnuð sinn
yfir að heyra rödd hennar, og
kvaðst hafa saknsð hennar.
Eg hringdi í gær, sagði húri,
en þá var víst enginn heima.
Hún kvaðst mundu leggja af
stað heimleiðis um hádegisbil
daginn eftir og faðir hennar
svaraði því til, að hann skyldi

í tíma og ótíma, að fá hann
til að skilja hve illa henni
liði. Hann mundi fyrst hve
hún hafði tautað og endur-
tekið án afláts: Eg vildi óska
að ég væri dauð .. ég vildi
óska að ég væri dauð, .. Þá
hafði móðir hennar verið
skömmu látin, og sjálf hafði
hún farið dag hvern að leiði
hennar í kirkjugarðinum og
setið þar jafnvel stundum
saman. Og í hvert skipti, sem
þau hittust eftir að hún kom
þaðan. hafði hún tautað og
uldrað: Eg vildi að ég væri
dauð .. ég vildi að ég væri
dauð. ... Þannig hafði það
gengið í nokkra mánuði. Hún
bað hann sundum að koma
með sér í kirkjugarðinn, en
loks hafði honum þó tekizt
að lækna hana, að minnsta
kosti í svipinn, af þessari móð
uþsýlyi, og þegari þau loks
urðu ásátt um að ganga í
hjónaband og tóku að búa’
saman, steinhætti hún að fara
að leiði móður sinnar eða
minnast á það. En þetta við-
kvæði varð því langlífara, —
það var eins og síendurtekið
stef í ævitónverki hannar á
hverju semi gekk: Ég vildi
óska að ég væri dauð .. ég
vildi ég væri dauð. ..
hér í heimi enda þótt . . og
ég .segi fyrir mig, að mér
stendur svo öldungis á sama,
þótt herra Tallent, eða hvað
hann heitir, hafi um sig. ..
Herra Carrien lækkaði rödd-
ina verulega. .. Hafi um sig
heilt kvennabúr þarna uppi,
það kemur okkur ekki vxð.
Hann lamdi dagblaðinu í
sængina. í þögninni, sem nú
varð, gafst houm eitt af þess-
um sjaldgæfu tækifærum til
að athuga sjálfan sig, fram-
ferði sitt og innri tilgang.
Hann vildi ekki vera viðrið-
inn nein hnieyksli, en hins
vegar hafði það aldrei verið
nein lífsregla hans að gera
allt til að komast hjá þeim;
innst inni áleit hann ekki
neina hættu á að dóttirin
mundi bíða varanleg mein
við að njósna um það, sem
fram kunni að fara uppi á
loftinu, .. len hann hafði ver-
ið truflaður við fréttalestur-
inn á sunnudagsmorgni, og
það var í rauninni eina or-
sökin. Og svipað hafði það
líka verið i gær,-þegar kona
ihans fór að drótta bæði í einu
og öðru að herra Tallent, en
sjálfan hafði hann ekki lang
að til annars meira, en að
mega leiða einhverja af þess-
um ungu og töfrandi stúlkum
við hlið sér og njóta einmitt
hins sama, og Tallent virtist
geta notið. Eflaust var það
ýmislegt fleira, sem gerði, að
hann vildi ekki heyra á æv-
intýri Tallents minnst, — ef
til vill var það vegna þess, að j
hann öfundaði Tallent meira J
en nokkurn mann annan.
Um leið og Jane vaknaði
þennan morgun, fór hún að
hugsa um TaHsnt og um
kvöldið hafði hún sofnað ut -
frá því að hugsa ,u.m lrann.
— Henni varð litið yfir
að hinum veggnum, þar sem
Sylvia lá enn steinscfandi og
skyggði með feitum armi fyr-
ir andlit sér,< svo sá vtel marið
á úlnliðnum. Jane starði á
marblettina og endurtók í
huga sér. Hann gerði það
ekki . . hann gerði það ekkx.
Hana hafði dreymt hann
í nótt. Dreymt að hann ylli
henni slíkum sársauka, að
hún hafði vaknað af draunrn-
um við sín eigin vein, enda
þótt draumurinn vekti mieð
henni eins konar fagnaðar-
koma til móts við hana á
stöðina og aka hsnnj heim.
Loks spurði hann hvernig
hennf liði, vildi auðheyran-
lega alls ekki slíta samtalinu
strax. Og enn fann hann sér
til ýmsar spurningar, svo hún
átti loks erfitt með að leyna
óþolinmæði sinni. Þegar þau
kvöddust, hélt hún út í sól-
skinið og henni var þurrt í
munni. Þau höfðu mælt sér
mót við tréð, handan við göt-
una, en nú þótti henni sem
það mundi ganga kraftaverki
næst, ef hann foiði hennar
þar enn.
Snemma morguns hafði
hann gengið fram á eina af
Lryggjunum, afklæðst og
steypt sér út í svalan, saltan
sjóinn. Og hann hafði synt
unz hann þraut mátt; þá
lagðist hann á bakið og lét sig
fljóta og var sáttur við sjálf-
an sig, allt og alla. Og um
leið fannst honum, sem nú
fyrst gæti hann skilið þetta
allt, greint sundur hinn sam-
anslungna vef ástar, haturs
og blindrar óskhyggju. í
fyrsta sinn síðan Charlotta
lézt, gat hann hugsað til henn
ar af samúð og jafnvel hlýrri
mieðaumkun. Og var óneitan-
lega helzt til seint.
Henn minntist þess, hve
hún hafði sífellt reynt bæði
Margar orsakir geta. til
þess legið að karl kvænist
konu og sé þó' ekki um ástir
að ræða; kynnautn, einmana-
kennd eða blátt áfram löngun
til að láta einhvern annast
sig og bera umhyggju fyrir
sér. En honum þótti sem
hann hefði kvænzt Charlottu
fyrst og fremst af samúð og
meðaumkun; þar með hafði
hann í rauninni bætt á þján-
irígar hennar, enda- þótt hann
méinti það vel. Ilann hafði
trúað því í einlægni, þegar
hún sagðþ ég skal hætta þessu
þegar við erum komin í
hjónabandið, Richard, þú
mátt reiða þig á, að þá heyr-
ir þú mig ekki sagja það fram
ar, þá verð ég öll önnur. Ric-
hard, það er einnianaleikinn,
sem er að gera út af við mig,
það er helvíti hverri mann-
eskju, Richard.
Og svo hafði farið, að lífið
varð henni helvíti. Að
minnsta kosti hafði hún aldr.ei
þreytzt á að lýsa yfir því. —•
Þessar sífelldu yfirlýsingar
hennar urðu loks eins og páfa
gaukshjal; Síðan móöir mín
dó hefur ekki nokkur mann-
eskja skilið þjáningar mínar.
.. Hvemig á ég að geta lifað
við þetta skilningsleysi.....
Getur þú þá ekki með neinn
móti gert þér í hugarlund
Grannarnir
— Eg er svo aldeilis hissa! Feröu
í bað, án þess að nokkur reki þig til
þess?
Alþýðufolaðið — 4. jan- 1959 íSi