Alþýðublaðið - 23.01.1959, Side 11

Skipiiig
Flugfélag íslands.
Millilandatmg: Millilanda-
flugvélin Hrímfa.xi fer til
Glasgow og Kaupmannahaín
ar kl. 8.3f) í dag. Væntanleg
aftur til Reykjavíkur kl.
16.35 á morgun. Millilanda-
flugvélin Gulifaxi fer til Os-
lóar, Kaupmannahafnar og
Hamborgar kl. 8.30 í fyrra-
málið. Innanlándsflug: í dag
er áætlað að fljúgá til Akur-
eyrar (2 ferðir), Fagurhóls-
mýrar, Hólmavíkur, Horna-
fjarðar, ísafjarðar, Kirkju-
bæjarklausturs, Vestmanna-
eyja og Þórishafnar. Á morg-
un er áætlað að' fljúga til Ak-
ureyrar, Blönduóss. Egils-
staða, ísafjarðar, Sauðár-
króks og Vestmannaeyja.
Ríkisskip.
Hekla er væntanleg til Ak-
sreyrar í dag á vesturleið.
Esja fór fná Reykjavík í gær
vestur um land í hringferð.
Herðubreið er á Austfjörð-
um. Skjaldbr.eið er yæntanleg
til Akureyrar í dag á vestur-
leið. Þyrill er í Reykjavík.
Skaftfellingur fer frá Reykja
vík í dag til Vestmannaeyja.
Skipadeild SÍS.
Hvassafell er í Reykjavík.
Arnarfell er væ.ntanlegt til
La .Spezia, Ítalíu 24. þ. m.
Jökulfell lestar á Norður-
landishöfnum. Dísarfell ,er í
Ventspils. Litlafell er í Hafn-
arfirði. Iielgafeíl er væntan-
legt til Houston 30. þ. m. frá
Caen. Hamrafell er í Rvík.
Frá skrifstofu borgarlæknis.
Farsóttir í Rey.kjavík vik-
una 4.—10. janúar 1959 sam-
kvæmt skýrslum 31 (19)
starfandi læknis. Hálsbólga
57 (30). Kvefsótt 160 (119).
Iðrakvef 25 (20). Inflúenza
13 (4). Mislingar 138 (108).
Kveflungnabólga 3 (8). Tak-
sótt 1 (0). Rauðir hundar 10
(0). Hlaupabóla 22 (.8).
Ganp Englend-
ingar tíl kosnlnga
á þessu árí!
LONDON 19. jan. (REUTER).
Enska þingið kemur saman á
morgun og er ekki talið útilok-
að, að það verði síðasti reglu-
legi fundur þess áður en geng-
iS verSur til kosninga. Ríkis-
stjórnin þarf ekki aS ganga til
kosninga fyrr en í maí 1960,
en þá rennur hið fimm ára
kosningatímabil út.
Talið er að atvinnulevsið í
Bretlandi komi til með að ráða
því, hvenær gengið verður til
kosninga. Eins og stendur eru
ingja í landinu og þeim fækk-
ar ekki á næstunni er tali.ð að
Macmillan dragi kosningarnar
til haustsins. Ef þeim fækkar
aftur á móti er líMegt að.stjórn
in gripi tækifærið og efni til
kosninga innan skamms.
Skoðaniakönnun í Engla.ndi
bendir til að fylgi íhaldsflokks
ins og Verkamannaflokksins sé
mjög svipað eins og stendur,
en aukið atvinnuleysi mundi
vafalaust vera Verkamanna-
fl.okknum í hag. Atvinnuleysið
hefur að engu gert það álit,
sem stjórnin hafði áunnið sér
vegna hinnar batnandi fjár-
hagsafkomu landsins undan-
farið. Talið er líklegt að stjórn
in muni bera fram frumvarp
um lækkun skatta á næstunni
til að standa betur að vígi í
kosningabaráttunni.
Þ.að var komið sólarlag,
þegar Klara hélt aftur þangr
að, sem bíllinn stóð. Eiipt
sinn: eða tvisvar bafði rhún
haldið sig sjá Richard, en í
bæði skiptin reyndist það
missýning. Og nú, eftir' að
birtu brá, virtist henni hver
maður hafa andlit hans svo
hún gaf upp leitina. Og hvað
eftir annað hafði henni þótt,
sem allar hugsanir sínar rækj
ust á múr; hennar meginn við
múrinn var allt chugsandi og
vonlaust, sn fyrir handan
.hann var að finna skýringu á
þessum dularfullu atburðum.
Það gat beinlíms ekki átt sér
stað, að Richard vissi um
hvað gerst hafði, því ef svo
væri, mundi hann ekki.hafa
hlegið svo glaðlega niðt'i í
flæðarmálinu. Og það gat held
ur ekki annað verið en hann
vissi sig öruggan um þao, að
Charlotta kæmist aldrei að
athæfi hans, því annars befði
hann aldrei þorað að láta sjá
sig í fylgd með þessari
stúlku ...
Fólk hélt af ströndinni,
gekk yfir akbrautina, settist
inn í bíla sína og ók af stað
heim. Það hljóðnaði í flæðar-
málinu o.g á gangstéttunum
og bílalestin sefndi út á þjóð
veginn til Lundúna; helgin
var liðin og fjöldinn af str.and
gestunum hélt til starfs síns.
Bíllinn stóð á sínum stað,
en hvergi gat hún komið auga
á Bill. LögreglubíIIinn var
farinn frá húsinu og enginn
maður sjáanlegur í skákflís-
uðu anddyrinu, Það setti að
henni hræðslu vegna Ric-
hards, semiilega væru þeir
búnir að hafa upp á honum og
öllu lokið. Hún stóð.og lét hall
ast upp að bílnum nokkra
hríð og b.eið Bills; virti fyrir
sér þá karlmenn, sem fram
hjá gengu.
Það stóð maður ekki langt
frá henni. klæddur ljósgráum
fötum og hafði krosslagt
'arma á brjósti. Öðru Iivoru
gekk hann nokkur skref, ým-
,ist til vinstri :eða hægri, e.n
hafði augun aldrei af húsinu.
Eitt andartak varð honum þó
litið til hennar, eins og hann
hefði oarðig þess var, að hún
veitti honum athygli, tók síð
an aftur að horfa á húsið.
Leynilögregluþjónn, hugsaði
hún, sem yar á hnotskóm eft
ir bezta kunningja þeirra
hjóna, pg henni rann kalt vatn
mill; skinns og hörunds.
Hún sneri baki við grá-
klædda manninum, opnaði bíl
inn og leitaði að vindlmga-
hyklinu, ,fann það á sínum
stað, en komst að raun um
að það yar tómt. Það var tó-
baksverzlun hinum megin við
götuna, hún lagði af stað
þangað, en sneri við og settist
inn í vagninn. Hún kærði sig
ekkert uxn að sér yrði veitt
nein sérstök athygli; fannst
sem allir yæru að horfa á sig.
Áð allir vissu :að hún væri að
gæta að manninum, sern lög-
reglan vildi ná tökum á.
Bill kom. Áttu vindlinga,
var þaö eina, sem. hann
sagði,
— Ne.i, svaraði hún. Sástu
Richard.
— Nei, og ég bjó.t -aldrei
við því heldur.
— Það er tóbaksbú . þarna
handan við götuna.
•— Agætt. . .
Þegar hann kom . aftur að
vörmu spori, sagði iiapn: Þeir
hafa sennilega ekki haft
hepppina rneð sér? Þeir
standa að minnsta kosti enn
þarna og hafa gætur á húsinu,
Svo varð nokkur þögn, rétt
eins og hvorugt þeirra ™i;
eiga frumkvæðið að því að
skýra hinu frá vonbrigðum
sínum. Loks var það hún, sem
gat ekki ler.gur orða btmdist
Hyar leitaðir þú hans? spurði
hún.
— Allsstaðar hérna í grend
inni, sa.gði hann. En það bal’
ekki neinn árangm’. Hann
hlýtur að hafa orðið sér úti
um eitthv.ert húsaskjól,, þar
sem hann getur dulist.
—Hann getur ekki dulist
neins staðar nema um víst
tímabil. Og hann getur ekki
verið kominn langt undan,
sagði hún.
— Hamingjan sanna, það
getur engu «ð síður verið um
að ræða fylgsni, svo þúsund-
um skiptir. Það er ekki nokk
CAESAR $MITH :
inu. Maður nokkur steig út úr
honum og svipaðist um.
— BiJl, mælti hún lágt.
Þekkirðu iekki manninn?
— Hvað segirðu, — Þetta er
Brockley, að mér hsilum og
lifandi.
Bíllinn ók af stað aftur, en
maðurjnn stóð enn og virti
fyrir sér húsið. B 11 leií um
öxl, til að sjá hvernig þeim
gráklædda yrði við, en har.n
stóð grafkyrr og létzt ekki
taka eítir neiniu.
BTl mælti: Ég ætla að
skrieppa yfir til hans og sann
færast um að þetta sé hann.
Hann renndi sér út úr bíln
um og hélt yfir akbrautina.
Brockley var í sömu svifum
lagður af stað upp dyraþrep-
hyað o-rðið er. Hverskonar
slys hefui’ . . .
— Ég veit það ekki
sjálfur. Þeir v.ldu ekki segja
mér það, lögreglumiennirnir,
og ég spurði heldur ekki
grannt eftir því. Kæri niig
ekki séilega um að vita það,
enda ger.r það í sjálfu sér
ekki svo mikinn mun . . .
Brockley spurði einskir
fleira um hríð Þeir konau að
götuhorni og.sneru við. Wy.att
’gerði sér vo-j,. i.jm ý?s Brock-
ley bæri upp einhverjar nær-
göngular spurömgar, svo sér
tækist að svara stygglega og
létta nokkuð á skapi sínu.
Hann vissi raunar ekki sjálf-
ur hvers vegna lá svo illa á
honum, en honum yar i.ikt
fai’ið og barn., sem hefur orð
ið fyrir þvf að sjá það leik-
fang, sem hann haf'ði mest dá-
læti á, gereyðilagt.
BYLGJ
ur leið fyrir okkur að gizlta
á það . . .
Hún lagði höndina á arm
honum. Við skulum ekki fara
að þræta, sagði hún. Ég skil
ósköp yel að þér fellur þetta
þungt; þú ert náinn vlnur
hans. Hins vegar veiztu, að
ég vil gera alít, sem í rnínu
valli stendur, ef það gæti orð
ið að einhverju liði.
— Það er ekkert, sem unnt
er að gera. Hvers vegna för-
um við ekld heim?
— Vegna þess að ég veit,
að um leið og heim kemur,
tekur þú að æða um gólfið og
óska þess að þú værir kominri
hingað aftur ef vera mætti að
við gætum gert ieitthvað, sem
honum mætti koma að gagni.
— Jú, þú hefur sennilega
rétt fyrir þér. En eigum við
að halda hér kyrru fyrir næt-
urlangt?
-— Það er ekki víst að þess
gerist þörf.
— Þú átt við, að þeir verði
búnir að hafa uppi á honum
áður?
Henni varð litið á hann og
augnaráð hennar var tómt og
þreytulegt.
— Jú, sagði hún.
— Og hvað getum við þá
tokið til bragðs?
— Ekkert. En ef við erum
hérna, getum við ekki kennt
okkur um, að hann 'hafi enga
nærstadda átt að þegar það
gerðist.
— Ef ég værj í hans spor-
um, mælti Bill, þá er ég ekki
viss um að ég Isærði mig um
að vinir mínir og kunningj-
ar væru að skipta sér af slíku
máli. Eða ertu viss um að
það sé ekki eins konar for-
vitni, se.m v.eldur því að þú
vilt bíða hérna og sjá hvað
úr verður?
Hún svaraði spurningu
hans ekki strax. Sat og horfði
út um bílrúðuna, .yirti fyrir
sér fólkið, sem fram lijá gekk,
og það virtist liðin heil eilífð,
þegar hún tók loks aftur til
rnáUs:
— Þú verður að unna mér
sannmælis. Mér stendur ekki
heldur á sama um hvernig
fer fyrir Richard.
_ — Það er satt, svaraði hann.
Ég veit að þú tekur þér þetta
nærri, engu síður en ég.
Bíll ók fram hjá rétt í þessu
og staðnæmdist úti fyrir hús
in og virtist vera að svipast
um eftir bjöllu.
— Gott kvöld, Brockley . . .
Brockley brá. Hann snerist
á hæli og varð bersýnilega
feginn, þegar hann sá hvei’
hafði ávarpað hann.
— Já, gott kvöid, Wyatt,
Hvað hefur eiginlega gerst?
— Við skulum koma okkur
á brott héðan,. svaraði Bill.
Við skulum labba okkur
hórna út á gangstéttina, og
rabba saman þar. Lögreglu-
njósnararnir hafa nefnilega
auga naeð okkur — ekki fyrir
það, að þeir ætli okkur neitt
il.lt, en það getur orðið okkur
til óþæginda samt. Ég verð að
játa, að ég bjóst hálft í hvoru
við þér.
Þeir gengu spölkorn frá hús
inu, og Brockley endurt.ók
spurningu sína um hvað gerzt
hefði.
— Slys, svaraði Bill. Char
lotta er látin.
—Guð komi til . . .
Wyatt þagð, við eitt and-
artak, en mælti svo:
— Okkur hefur ekki tekizt
að hafa uppi á Richard ennþá
enda þótt svo virðist sem hver
máður sé á hælunum á hon-
um.
Enn leið löng stund áður en
Brockley svaraði, og það brá
fyrir eins 'konar gremjuhreimi
í rödd hans.
— Lögreglumaðu-,. nokkur
kom til okkar og vildi fá ljós
mynd af Riehard, Geturðu
sagt mér hreinskilmslega
— Ég hringdi í sim^númfei’-
iðýð, sem þau .höfðu skilið eft.
en það kom lögregluþjó.nn og
varð fyrir svörum, varð Broe
kley að orði. Svo ég hugsaði
með mér, að það væri bezt að
fara sjálfur og fá úr þessu
skorið.
— Hér verður þú einskis vís
ari og getur ekkert aðhafst
heldur. Þér eq eins gott að
snúa heim aftur, þess vegha,
mæiti Bill.
. — En þú kvaðst hafa sjálf-
ur verið eð svipast um eftir
Richard, — heldurðu í raun-
inni að þér takist að lelta
hann uppi?
— Hefur þú ef til .vill ein-
hver betri ráð, spurði B.ll
Wyatt.
Þeir námu staðar noklturn
spöl frá húsinu.
’— átt tal yið þá í
lögxeglunni, spurði Broskley
enn. ■)
Já. auðvitað. Segðu mér
eitt, — léztu þá hafa ljós-
myndina? ■
— Já, svaraði hinn lágt,
rétt eins og hann fyndi til sam .
vizkubits.
Bill Wyatt sagði: Nú, ég
held þeim ætti þá ekki að
verða skotaskuld úr að finna
hann, fyrst þeir hafa fengið
ljósmynd af honum í hendurn
ar. Það var ekki laust við að
noklcur ás ökunarhre i amr
væri í rödd hans, — THcþsrd
leyfði þér íbúöina, og vitan-
lega treysti hann þér á allara
hátt, — en hann sagði það
'ekki beinum orðum að hann
liti þannig á málið.

RJLTAR ;,
EFt>U»3)®i.'Wie.'iKÚý
ÞS A EC -/./

Atþýðublaðið — 23. jan. 1959 JT