Alþýðublaðið - 29.01.1959, Blaðsíða 11

Flugvélarsiars
Flugfélag íslands h.f.:
Millilandaflug: Hrímfaxi er
væntanlegur til Rvk kl. 19.35
í dag frá Kaupmannahöfn og
Glasgow. Gullfaxi fer til Glas
gow og Kaupmannahafnar
kl. 08.30 í fyrramálið. — Inn-
anlandsflug: í dag er áætlaS
að fljúga til Akureyrar, —
- Bíldudals, Egilsstaða, ísafjarð
ar, Kópaskers, Patreksfjarð;
arog Vestmannaeyj a. — Á
morgun er áætlað að fljúga til
Akureyrar, Fágurhólsmýrar,
Hólmavíkur, Hornafjarðar; -
ísafjarðiar, Kirkjubæjar-
klausturs, Vestmannaeyja og
Þórshafnar.
Loftleiðir h.f.:
Saga er væntanleg frá Ham
borg, Kaupmannahöfn og
Oslo kl. 18.30 í dag. Hún
heldur áleiðis til New York
kl. 20.30.
Skipins
væi’u læstar, þeir yrðu að fram úr. Það brakaði í góif-
knýja á, ef þeir kæmu til £(&• borði undtr nöktum fótum
hafa hann á brott, svo hannl hennar. Hún kom með vindl-
ætti þó enn nokkurt. andar- % ingadósina, reif sellófanhimn
tak eftir með henni, hvað svo una utan af henni, tókst ein-
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla er væntanleg til Fær
eyja í dag. Esja kom til Rvk
í gærkvöldi að austan úr
hringferð. Herðubreið fer frá
Rvk á morgun austur um
land til Bakkafjarðar. Skjald
breið fer frá Rvk í dag til
Breiðafjarðarhafna. Þyrill
kom til Rvk í nótt frá Akur-
eyri. Skaftfellingur fer frá
Rvk á morgun til Vestmanna
eyja. Baldur fór frá Rvk í,
gær til Hellissands og Gils-
íjarðarhafna.
Eimskipaféíag íslands h.f.:
Dettifoss fór frá New Ybrk
26.1. tii Rvk. Fjallfoss fer frá
Hamborg 28.1. til Rotterdam,
Antwerpén, Hull og Rvk. —
Goðafoss kom til Rvk 24.1.
frá Hamborg. Gullfoss fór frá
Kaupmannahöfn 27.1. . til
Leith, Thorshavn og Rvk. •—-
Lagarfosis fór frá Rvk 28.1. til
Ventspiis, Reykjafoss kom til
Rvk. 27.1. írá Hull. Selfoss
kom til ísafjarðar í morgun
28.1. fer þaðan í kvöld til
Þingeyrar, Bíldudals, Pat-
reksf jarðar og þaðan til Faxa
flóahafna. Tröllafoss fór frá
Rvk 27.1. til Akureyrar og
þaðan til Hamborgar. Tungu-
foss fór frá Helsingborg 27.1.
til Ventspilis, Gdynia og Rvk.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell fór 27. þ. m. frá
Plafnarfirði áleiðis til Pól-
lands. Arnarfell fór í gær frá
La Spezia til Cagliari, Palam-
os, San Feliu og Barcelona.
Jökulfell fór 27. þ. m. frá
Akureyri áleiðis til Gauta-
borgar, Malmö, Ventspils og
Rostock. Dísarfell er í Stett-
in. Litlafell losar á Austfj.
Heligafell er í Houston. ■—-
Hamrafell fór 25. þ. m. frá
Rvk áleiðis til Palermo.
Fregn til Alþýðublaðsins.
Selfossi í gær.
DAG opnuðu vörubílstjórar
i Sélfossi bílastöð að Austur-
'egi 13, í húsnæði Helga
Ijörgvinssonar, rakara. VerÖa
>ar til leigu vörubílar af ýms-
im stærðum í langar eða
kammar ferðir.
Einnig verða þar t. d. bílar
neð ámoksturs- og lyftitækj-
im. Þetta er eina vörubíla-
töðin í sýslunni. Verður þetta
'afalaust til mikils hagræðis
yrir alla hér um byggði.r, sem
>urfa á vörubíl að halda. —
h'manúmer stöðvarinnar er
59. — J. K.
sem yrði.
Hún varðl fyrr til a'ð hreyfa
sig, og það'ie'.ð nokkúr stund
áður en hann varð þess ýar.
En svo sá hann að hún var
lögst upp í rekkjuna. reis upp
við dogg og beið þess að hann
kæmi og legðist við hlið
henni. Og hann varð að taka á
öllu, sem hann átti en» til af
kjarki og þreki. Og um leið
var sem dagurinn væri loks-
ins liðinn hvað þau bæði
snert'i.
Hún teygði armana í átt-
ina til- hans og brosti. Við
leigum langa nótt fyrir okkur.
Langa nótt, allt til morguns.
— Eg ann þér.
Hann lagðist V-ð hlið henni,
hún þrýsti sér að honum og
þau kysstu hvort annað. Hann
strauk blíðlega vanga henn-
ar, gómar hans snertu hárin
á luktum hvörmum hennar.
Hendur hennar fóru hægt og
leitandi um líkama hans;
könnuðu hann hátt og lágt,
rétt eins og hún væri blind,
og yrði að treysta á þreyfl-
skynjun gómanna einna til að
vita hann.
Þannig lágu þau góða
stund og þögnin lagðist að
þeim eins og hjúpur. Og þau
voru íenn hvoxt öðru fram-
and; þrátt fyrir allt, en bæði
. fundu. þau að allt var undir
því komið, að þau kynni tækj
ust ekki með of snöggum
hætti. Þau höfðu alla nóttina
.fyrir sér og urðu að treina
sér hverja stund. og of
skyndileg kynni mundu verða
til að leggja eitthvað í auðn
fyrii' þeim.
Og þegar hún loks settist
upp og tók að klæða sig úr
þeim fáu spjörum, sem hul’ið
höfðu nekt hennar, renndi
hann sér fram úr smokraði sér
úr fötunum, sem hann lagði
í hægindastólinn, lagðist síð-
an aftur við hlið henn, og
mælti lágt o.g blíðlega: Þú ort
ung. og fögur, Jane. . .
-— Og er allt of grönn enn.
Og brjóstin allt of smá,
Hann lagðist fas að henni,
kyssti brjóst. hennar, strauk
hnakka hsnnar fingurgómum
sínum og fann það andartak
nálgast, þegar hún óttaðist
hann ekki lengur. Og þegar
hann fór höndum um barm
henni, þrýsti hún sér að hon-
um og var að því komin að
reka upp vein, sem þó varð
aðeins að hryglukenndu umli
í barka henni.
Það var nokkru síðar að
hún spurði: Ertu ekki hnugg-
'inn, Richard.
— Nei.
— Er ekki sagt, að fólk
víerði hnuggið. Eg hef ein-
hvern tíma heyrt latneska
setningu, það var einhver
sem þýddi hana þannig. Iíún
snart var':r hans með gómu.m
sínum. En þú mátt ekki vera
hnugginn, endurtók hún. Eg’
ier það að minnsta kosti ekki.
Þá heyrðist leitthvert þrusk
úti fyrir, n'iðri í síiganum,
einhver skellti hurð ey Piic-
hard brá og hann fékk ákafan.
hjartslátt.
— Elsku vinur mir ’, mælti
hún blíðlega, þegar hún fann
hve hann titraði. Hvej amar
að’
— Amar að? |
-—■ Hjarta þitt hamast og
berst. ,|
— Það er ekkert að mér.|
— Vesalings, vesalings vin-
ur minn, sagði hún og fór
hverveginn að opna hana og
foauð honum Yindling; hallaði
sér yfir hann í rúminu og
brosti. Líkami hennar var
votur af svita. Hann var enn
máttvana eftir lostið, sem
hurðarskellurinn hafði vald-
'ið honum; hann lá og virti
hana fyrir sér án nokkurrar
ástar, næstum þvf kæru-
leysislega.
— Þig hlýtur að langa í að
rieykja, sagði hún.
— Hvers vegna heldurðu
það?
Hann hætti að virða fyrir
CAESAR SMITH :
sagði hann. En ég elskaði þig
um leið og ég sá þig.
— Þannig hefðir þú- getaS
orðið ástfanginn af hvaða
stúlku, sem var„ sagði hún.
Ne'i, þú mátt ekki andmæla
því, ég geri mér það fyllilega
Ijóst. Það var hending, sem
réði að ég varð á vegi þínum.
Og það er hamingja mín, því
ef önnur hlefði komið í minn
stað, mund; ég aldrei hafa
mátt njóta þín.
— Hvað hefðir þú þá gert
á þessari nóttu?
— Ekkert. Ekkert annað en
að vera til. Sennilega væri
ég nú að dansa við einhvern
þrautleiðinlegan mann, eða
hlusta á tónkst; sæti annað-
hvort ein við barð, eða ég
Nr. 44
HITA
YLGJA
sér sveittan líkama hennar,
hann fann sjálfur að hann
brosti köldu brosi, en hún
veitti því ekki athygli. Hann
tók sér vindling og svipaðist
um eft'ir eldspítu.
— Gerðu svo vel, vinur
minn.
Hann kveikti sér í vindl-
ingnum. Hefurðu aldrei reykt
spurði hann.
— Nei, aldre'i.
— Og ætlar ef til vill ekki
að reykja •—- aldrei?
— Eg veit það ekki.
Þrumubrestur kvað við í
fjarska. Það var sem Ioftið
'inni í herberginu titraði ag
hann fann líkama hennar
stirðna.
-—• Ef til vili skellur á fár-
viðfi?
•— Já, >ef til vill . . ef til
vill fyrr en vaAr.
Hún þrýsti sér fast að hon-
um, laut að honum, snart arm
hans tungu sinni. Hann lá á
bakið þá, lá og horfði á, en
reykurinn af vindling; hans
liðaðist upp í loftið. Hvarf.
— Yiltu heldur að ég láti
þig vera, spurði hún og lá nú
kyrr.
— Nei, svaraði hann og
strauk hár hennar.
— En mér fannst sem þú
vildir hugsa eitthvað í fr.iði.
— Nei, nel.
Hár hennar var heitt og
mjúkt. og hann hugsaði sem
svo, að hann mætti ekki látá
sér bregða svo við smávægi-
leg þrusk, annars myndv
taugar hans bregðast fyrr er
varði. Auk þess sem hanr
visst; að dyrnar voru læstar
svo það mundi alltaf taka þf
nokkra stund að komast inn.
og hann mundi mega njóta
nokkurs andartaks enn.
— Þegar ég hitti þig fyrsta
sinni, sagði hún. varst þú
ekkj heldur rólsgur. Þú varst
eins cg titrandi strengur. Þi
sagð-r sjálfur, að það v-ær:
óumræðileg hamingja.
-—• Viss tegund hamingju. ..
— Þú kvaðst vera frjáls
Telurðu þig einnig frjálsar
nú?
— Eg hirði ekki framar um
að vera frjáls.
— Þú mátt ekki láta mig
verða til að breyta því, sagði
hún lágt.
— Það hefurðu ekki gert,
væri í fylgd með 'einhverjum
manneskjum, sem ég hirti
ekki um.
Hann slökkti í vindl.'ngn-
um, hallaði sér að henni og
snart varir hennar. Og svo
biðu þau bæði nætuxinnar,
og í fyrsta skipti. fann hann
til nokkurs ótta, hann gat
ekki talað, ekki hrieyft sig,
ekki hugsað.
En sú lömun stóð ekki
lengi, aðeins nokkrar mínút-
ur, en þær voru helmyrkar
eins og hyldjúp gjá. Nálægð
Jane, anganin af líkama henn
ar og ylur, snerting góma
hennar, hafði engin áhrif á
hann önnur ien þau, að hann
minntist þess, að hann gæti
ekki notið hennar nema þessa
einu nótt.
— Komdu aftur til mín,
hvíslaði hún. En ekki nema
þú viljir það sjálfur, vinur
minn.
Loks var allt orðið hljótt og
hún svaf. Nóttin var rökkur-
djimm, hann hafði legiið
lengi og horft út að gluggan-
um, rólegur og æðrulaus. —
Hann vafði hana enn örmum,
öðru hvoru 'haf'ði hún hreyft
sig svolítið, hafði þrýst sér
að honum, hafði síðan soínað
aftur sæl og örugg. Hann
hafði alitaf starað út í glugg-
ann.
Lofið var íenn blýþungt og
mollulegt; úti fyrir húsinu var
allt dauðahljótt. 'Nokkrar
stjörnur rufu rökkurhúmið:
glugginn var eins og fölur
fexhyrningur í hvítri umgerð,
sem minnti á brim hafsins.
Hann vissi að enn var ekki
komið miðætti, hann hafði
ekkj sofnað.
Endrum og eins höfðu
heyrst. einhverjar raddir
niðri í húsinu og í hvert
skipti hafði hann gripið
hendinni fast um rekkju-
stokkinn, eins og þegar mað-
Ur kreppir hnúana í kvöl og
angist. En þessar raddir
höfðu þagnað af sjálfu sér,
ekki færst nær, og nú var
húsið hljctt. Hann hafði hugs
að mikið um Jane, rifjað upp
allt, sem þau höfðu tekið sér
fyrir hendur þennan skamma
tíma, sem þó var langur sem
eilífð. Og hann hafði hugsað
um mienn og konur, sem hann
hafði áður kynnst, Bill Wy-
att og Klöru konu hans.
Hann hugsaði enn um þau,
er hinar myirku bárur risit og’
sóttu að honum, holskeflur
örvæntingar og ótta. Og hon-
um þótti sem hann heyrði
raddir þeirra, og þau spurðu
Og þau spurðu hann bæði
hveirs vegna; alltaí þessárar
sömu spurningar, hvers
vegna; þau minntust eitthvað
á brjálæði í því sambandi, en
hann svaraði alltaf með sömu
endurteknu setningunni:
— Það gerir hitinn. Það
gerir hitinn.
Hann var allur rennsveitt-
ur, eins og hefði hann sótt-
hita, hjartað barðist í barmi
hans og slagæðin á gggnaug-
unum hamaðist án afláts, eins
og -klukknasláttur. Hann
ræddi í huga sér við Bill, —
bezta vin sinn, hann svaraði
áltitnum spurningum hans.
áleitnum spurningum hans.
hélt langar ræður, aðeins til
málið, komast hjá að hugleiða
það, sem óttalegra var en
nokkuð annað. Til að þurfa
ekki að muna herbergið, þax
sem hann stóð, þar sem hann
hafði misst rósirnar úr hönd-
um sér; þegar honum hafði
brugðið mest á ævi sinni.
Hann hagræddi höfðinu
sitt á hvað á svæflinum.. tók
á öllu, sem hann átti til, unz
hann gat nteytt sig til þess að
hreyfa það ekki; taldi sjálfum
sér trú um, að það væri eins
og hver annar dauður hlutur,
sem þarna hefði verið lagð-
ur, og lægi þar síðan. Hann
endurtók í huga sér hvað eft-
ir annað, -— ég má ekki vekj a
hana, ég má ekki vekja hana.
Andardráttur hans var ör og
hás, og hann reyndi að gera
hann hægari og rólegri. Eg
má ekki vekja hana, ég rná
ekki vekja hana, tuldraði
ADAIdMADMIID hafðir rétt fyrlr þér, mamma. Eg
UKAnnAKRIK er víst of iítil tii að mála hjóliö mitl.“
Alþýðublaðið — 29. jan. 1959