Morgunblaðið - 10.02.1991, Síða 20

HUGLEIÐINGAR
FLOABARDAGA
eftir Jóhönnu Kristjónsdóttur
í FRÉTTAFLÓÐI síðustu
vikna um Flóastríðið hefur
varla verið minnst á hvað
stríðsaðilar ímyndi sér að
verði í þessum heimshluta
þegar allt er um garð geng-
ið og bandamenn hafa náð
því markmiði sínu að taka
Kúveit úr höndum herja
Saddams Husseins. Sömuleið-
is stangast frásagnir á frá
degi til dags; tilgangur stríðs-
rekstrar bandamanna var op-
inberlega að skila Kúveit til
fyrri stjórnenda. Ekki var á
dagskrá að leggja Irak í rúst
né nokkurn tíma kveðið upp
úr meb það að Saddam skyldi
komið frá völdum. Nú kemur
alltaf öðru hveiju fram að það
sé allt að því jafn nauðsynlegt
að koma Saddam Hussein frá
völdum og að ná aftur Kúveit.
Þó virðist öilum bera saman um
að óljóst sé hveijir ættu að taka
við af honum, þar sem engin
stjómarandstaða er þar eins og
við þekkjum hana. Útlægir írakar
hafa látið til sín heyra en fátt
bendir til að þar sé nokkur nýr
stjórnandi íraks. Óhjákvæmilegt
er annað en leiða hugann að þeirri
staðhæfingu heija bandamanna að
markmiðið sé að eyðileggja hernað-
arvél íraka en ekki drepa óbreytta
borgara.
Fréttir af „árangri" og
skothittni á írak eru
svo mjög á reiki að
undrun mína vekur.
Þær yfirgengilegu loft-
árásir á Bagdad ganga
einnig á skjön við þá
fullyrðingu að forðast
verði í lengstu lög að óbreyttir borg-
arar gjaldi fyrir misgerðir Saddams
með lífi sínu. Þó margir staðir í
Bagdad flokkist undir hemaðarlega
mikilvæg skotmörk sér hver heilvita
maður hvort sem hann þekkir sig
í Bagdad eða ekki að væri aðeins
varpað sprengjum á þau ættu þau
fyrir löngu að vera rústir einar.
Þegar fylgst er með fréttum af
því sem er að gerast á þessu svæði
verða menn að gæta sín að gleypa
ekki fréttir og frásagnir aðila hrá-
ar. Það er jafn mikið út í hött að
taka frásagnir CNN og Sky eins
og heilagan sannleika og fréttir Ir-
aka. Fréttaflutningurinn er góður
og gildur svo langt sem hann nær.
Þegar betur er að gáð sést að hann
nær ekki mjög langt og vestrænir
fréttamenn í Saudi-Arabíu láta nú
óspart óánægju sína í ijós.
Þeim finnst upplýsingar loðnar,
margir blaðamannafundir á dag
með hinum ýmsu yfírmönnum eru
innihaldslitlir og stundum beinlínis
óáreiðanlegir. Ritstkoðun frétta er
eðlileg í stríði en hugsast gæti að
þarna sé of langt gengið.
Yfirmenn bandamanna voru til
dæmis búnir að gefa krassandi yfir-
lýsingar um árangur af loftárásun-
um fyrstu sólarhringana þegar kom
upp úr dúrnum að þeir höfðu verið
í óða önn að skjóta gúmmískrið-
dreka og gerviskotpalla. Þeim hafði
ekki tekist að eyðileggja flugflota
íraka og meira að segja alþjóðaflug-
völlurinn við Bagdad var í nothæfu
ástandi. Það var ekki hent sprengj-
um á Kúveit til að bytja með svo
nærtækt er að spyrja hvaða „gagn“
hafí orðið að öllu sprengjuregninu.
Hvað verður eftir að
stríði lýkur
Mér finnst alvarlegt að svo virð-
ist sem enginn hafi gert áætlanir
um hvað tekur við þegar ófriðnum
lýkur. Þetta viðurkenna banda-
menn. Það er því furðulegra ef tek-
in eru gild orð þeirra um að þeir
hafi þeir aldrei verið í vafa; þeir
endurheimti Kúveit úr höndum
Saddams og gersigri hann. Banda-
menn segjast ekki verða degi leng-
ur í Saudi-Arabíu en þörf krefur,
þeir muni hverfa á braut eftir að
Kúveit hefur verið frelsað. Ef sagan
er lesin vitum við að þessi fullyrðing
fær ekki staðist. Og við þurfum
ekki einu sinni að lesa söguna. Þetta
blasir við augum.
Herliðið í Saudi-Arabíu getur
ekki bara tekið saman pjönkur sín-
ar og farið heim þegjandi og hljóða-
laust. Eins og ekkert hafi gerst.
Aröbum var ekki gefinn kostur á
að reyna að leysa mál sín eftir inn-
rás íraka í Kúveit í ágústbyrjun.
Það er fjarska fátt sem bendir til
að þeim verði gefinn kostur á því
frekar að stríði loknu. Við verðum
að hafa í huga að þarna er um að
ræða heimshluta sem státar af mik-