Morgunblaðið - 10.02.1991, Blaðsíða 28

28
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 10. FEBRÚAR 1991
Sigurbjörg Páls-
dóttir - Minning
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá hug
þinn og þú munt sjá, að þú grætur vegna
þess, sem var gleði þín. (Úr Spámanninum.)'
Það var mikil sorg í hjarta mínu
þegar ég heyrði að hún Dilla væri
dáin. Ég minnist þess þegar ég var
lítil stelpa, þá fór ég svo oft í heim-
sókn til hennar eftir skóla, sat í
marglita eldhúsinu hjá henni og fékk
kakó og ristabrauð og við töluðum
um daginn og veginn. Skemmtilegast
þótti mér þegar ég fékk að þrífa
með henni Dillu, þá fékk ég að fara
í háhæluðu skóna hennar, sem pöss-
uðu á mig, stelpuna, og við þrifum
allt húsið og mér fannst ég svo mik-
il kona. Síðan fékk ég að sitja við
snyrtiborðið hennar og gramsa í
skartgripakassanum hennar. Mér
fannst hún Dilla alltaf svo ungleg
og síhlæjandi, og þegar ég var lítil
þá leið mér svo vel hjá henni, mér
fannst ég vera jafningi hennar og
vinkona, þó ég væri lítil stelpa en
hún fullorðin kona. Þó heimsóknun-
um hafi fækkað þegar ég varð eldri
þá átti hún Dilla alltaf sérstakan
stað í huga mér. Börn sóttu mikið
til hennar Dillu, það sýnir best hversu
einlæg og blíð hún var. Kæri Þor-
bergur og fjölskylda, Tobba og fjöl-
skylda, ég votta ykkur mína innile-
gustu samúð.
Guðrún Birna
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast elskulegrar vinkonu okkar,
Sigurbjargar Pálsdóttur, eða Dillu
eins og hún var alltaf kölluð, en hún
lést 28. janúar sl. á Landspítalanum.
Þetta kom öllum að óvörum, jafnvel
þó við vissum að hún gengi ekki
heil til skógar. En engan grunaði að
hún væri svona veik, sem raun var
vitni. Dilla var gift föðurbróður okk-
ar, Þorbergi Friðrikssyni frá Látrum
í Aðalvík. Þegar hann flyst, þá ung-
ur maður, úr sveitinni, varð hans
fyrsta heimili hjá foreldrum okkar í
Keflavík.
Það var þeirra gæfuspor er faðir
okkar, Jóhann, kom Þorbergi að í
málaranámi hjá Jóni Páli, föður Dillu.
Þar urðu þeirra fyrstu kynni, er
seinna leiddi til hjónabands, sem var
afar farsælt, og sjaldan höfum við
kynnst jafn samhentum hjónum. Þau
báru mikla virðingu hvort fyrir öðru.
Það var sama hvað þau tóku sér
fyrir hendur, hvort það voru ferða-
lög, hestamennska, sund, íþróttir eða
hvað sem var, þá var alltaf sama
ástin og umhyggjan í öllu sem þau
gerðu saman.
Eins og getið var fyrr í greininni,
þá bjó Þorbergur fyrstu árin í
Keflavík hjá foreldrum okkar, allt frá
þeim tíma hefur verið sérstakt sam-
band hjá foreldrum okkar og þeim
Þorbergi og Dillu, það eru ófáar ferð-
imar sem þau fóru saman bæði inn-
anlands og utan. Fyrir alla þá um-
hyggju í þessum ferðalögum, sem
þau sýndu foreldrum okkar, langar
okkur að þakka.
Dilla var okkur einkar kær, hún
var hvatamaður að því að ég (Gullý)
lærði hárgreiðslu, og frá fyrsta degi
mínum sem lærlingur greiddi ég
henni, eða í 29 ár. Það er því mikill
söknuður að fá hana ekki lengur í
hárgreiðslu, því alls staðar þar sem
hún kom var hún sem sólargeisli,
glaðvær og með sínum smitandi
hlátri kom hún öllum í gott skap.
Margs er að minnast á slíkum
stundum, við minnumst allra sam-
verustundanna með henni og Tobbu
systur hennar, en með þeim systrum
var einstakur kærleikur, og voru þær
mjög samrýndar og samhentar í öllu
sem þær tóku sér fyrir hendur.
Að leiðarlokum er erfitt að kveðja
góða vinkonu sem reyndist okkur
eins vel og Dilla gerði.
Við og fjölskyldur okkar sendum
Þorbergi og fjölskyldu innilegar sam-
úðarkveðjur.
Megi algóður Guð blessa minningu
hennar. Hvíli hún í friði.
Gullý og Þórunn
Mig langar til að minnast í örfáum
orðum móðursystur minnar, Sigur-
bjargar Pálsdóttur, sem lést langt
um aldur fram að kvöldi 28. janúar.
Hún fæddist 9. febrúar 1928, eldri
dóttir hjónanna Jóns Páls Frið-
mundssonar málarameistara og Ingi-
leifar Ingimundardóttur en þau
bjuggu á Suðgurgötu 5 í Keflavík.
Sigurbjörg, eða Dilla eins og hún var
alltaf kölluð, giftist ung eftirlifandi
manni sínum, Þorbergi Friðrikssyni
málarameistara og framkvæmda-
stjóra. Hjónabandið færði báðum
mikla gleði og hamingju; þau voru
ákaflega samhent í öllu sem þau
tóku sér fyrir hendur, góðir vinir og
félagar sem nutu þess alla tíð að
vera í návist hvort annars. Frístund-
unum eyddu þau sem mest saman
og voru ferðalög bæði innanlands og
utan mikið áhugamál þeirra beggja.
Ég á margar fallegar minningar
um hana frænku mína. Hún er í
Ingi Björn ívars-
son - Minning
Fæddur 3. janúar 1909
Dáinn 1. febrúar 1991
Það húmar að kveldi og hniginn
er að velli kær móðurbróðir minn og
nafni. Það fyrsta sem í hugann kem-
ur við fráfall þessa mæta manns eru
minningar góðar frá öllum okkar
samverustundum þar sem hann var
ævinlega sá sem gaf og veitti. Hann
barst ekki á í lífinu hann varð aldrei
meðal hinna þekktu nafna þjóðfé-
lagsins, en það sem dýrmætara var;
það fólk sem þekkti hann taldi þar
leynast mannkostamann sem var
trúr í lífinu öllu og traustur drengur
sem ekki vildi vamm sitt vita. Það
er gott að geta litið til baka til lið-
inna stunda með frænda mínum og
nafna og fyllast þÖkk fyrir að hafa
mátt eiga hann að svo lengi.
Sumir eiga þann Iífsmáta að skilja
eingöngu eftir sig hið jákvæða, glað-
væra og góða sem gefur lífsgöngu
okkar allra svo mikið gildi. Oft er
það veitt í hljóðlátri einlægni þess
sem lætur sem minnst fyrir sér fara
en færir öðrum þeim mun meira af
sjálfum sér.
Ingi Bjöm ívarsson fæddist 3. jan-
úar 1909 á Bjargi á Djúpavogi. For-
eldrar hans voru hjónin Anna Margr-
ét Jónasdóttir frá Fáskrúðsfirði og
ívar Halldórsson frá Haugum í
Skriðdal. Ingi Bjöm átti sex systkini
en af þeim lifír aðeins móðir mín
Jónlína. Á Djúpavogi átti hann heima
allt til ársins 1963 bjó með móður
sinni þar til hún dó 1949. Anna
Margrét, bróðurdóttir Inga, var alin
upp hjá ömmu sinni og honum en
hún lést 1951 aðeins 17 ára gömul
og var þá mikill harmur kveðinn að
Inga sem hafði annast hana frá andl-
áti móður sinnar.
Það var sjómennskan sem átti all-
an hans hug á Djúpavogi þó einnig
væri unnið að öðru er til féll. Hann
reri m.a. með bræðrum sínum, átti
sjálfur bát um tíma því sjálfsbjargar-
viðleitni átti hann nóga. Það verður
að nefna það hér að Ingi keypti íbúð-
arhúsið Grund á Djúpavogi 1930 og
lánaði foreldrum mínum það til af-
nota í tíu ár. Það er enginn smáhöfð-
ingslund em býr að baki slíku.
Árið 1963 flytur hann til
Reykjavíkur og þar kynnist hann
Jenný Andersen og bjó með henni
allt þar til hún lést 1972 og var það
honum mikill missir. Jenný átti éina
dóttur, Hrönn Viggósdóttur, og er
óhætt að segja að hún og maður
hennar hafí borið mikla umhyggju
fyrir Inga.
Það er margs að minnast frá löng-
um kynnum. Alltaf kölluðum við
hvom annan nafna og sama gerðu
yngri bræður mínir. Eg fékk meðal
annars sérstakt færi á að kynnast
honum því mörg voru þau jól og
áramót sem hann dvaldi heima hjá
foreldrum mínum. Hann kom oft í
desemberbyrjun og gekk til rjúpna
og var ekki smátækur á því sviði.
Kom með þetta fímmtíu til sjötíu
eftir daginn. Hann var einkar hand-
laginn, hafði glöggt smiðsauga, allt
lék í höndum hans og vandvirkur var
hann með afbrigðum. Á seinni árum
var hans aðal áhugamál að sauma
út púða og myndir sem báru góðu
listfengi hans glöggan vott.
Nú verða þeir ekki fleiri sunnu-
dagsrúntamir okka,r nafna þegar
hugað var að bryggjum og bátum,
hvort sem var í Reykjavík eða Hafn-
arfirði. Enn var hugur hans svo
bundinn sjónum að fátt gladdi hann
meir en að komast í snertingu við
hafíð.
Með söknuð í huga er honum
þökkuð samfylgdin sem var okkur
öllum svo kær sem áttum hann að.
Hann brást aldrei annarra trausti en
vildi ævinlega greiða götu allra sem
hann umgekkst. í heiðríkju horfinna
stunda er Ingi Bjöm kært kvaddur
í klökkri minningu þess sem var, en
mun áfram lýsa ókkur fram á vég-
inn. Minning um mætan dreng sem
við áttum svo margt að þakka. Bless-
uð sé sú minning.
ívar Ingibjöm Þórarinsson
Á morgun kveðjum við í hinsta
sinn elsku Inga afa okkar eins og
við kölluðum hann alltaf. Hann and-
aðist á Borgarspítalanum þann
fyrsta febrúar.
Okkur langar í örfáum orðum að
minnast hans. Kynni okkar af Inga
hófust ér hann og Jenný amma okk-
ar heitin hófu sambúð saman. Við
minnumst allra þeirra góðu stunda
er við áttum með þeim á Suðurlands-
braut sem var heimili þeirra. Eftir
að amma okkar dó hélst náið sam-
band okkar áfram.
Okkar minnisstæðustu stundir
með Inga voru um hátíðisdaga ,þar
sem öll fjölskyldan var saman komin.
Eftir að hann hætti störfum sneri
hann sér að ýmiskonar hannyrðum
sem voru hans líf og yndi og eru til
margar fallegar myndir eftir hann
sem bæði prýða heimili hans og sam-
eign í Furugerði 1.
Við þökkum elsku Inga afa fyrir
þær yndislegu stundir sem við áttum
saman.
Megi algóður Guð blessa minningu
hans.
Hvíli hann í friði.
Kata, Jenný, Danícla og Lizzý
mínum huga ímynd alls þess sem er
óspillt og fagurt. Atvikin höguðu því
þannig til að fyrstu æviár mín var
móðir mín ein með mig en Dilla
frænka var þá ung húsmóðir í
Keflavík með syni sína tvo sem voru
á svipuðu reki og ég. Við frændurn-
ir vorum því öllum stundum saman
á þessum árum og þeim fannst það
bæði sjálfsagt og eðlilegt, systrun-
um, að taka sameiginlega ábyrgð á
uppeldi og velferð okkar. Þá skipti
ekki máli hver var sonur hvers. Á
sumrin fór ég í ógleymanleg ferðalög
um landið með þeim hjónunum.
Seinna, þegar ég var í gagnfræða-
skólanum var notalegt að koma til
Dillu frænku í löngu frímínútunum
og fá eitthvað gott í svanginn meðan
við ræddum um skólann, lífíð og til-
veruna. Hún var gjafmild að eðlis-
fari og örlát á ást sína og umhyggju
þegar ástvinir hennar voru annars
vegar. Hún var bamgóð og fannst
böm vera það dýrmætasta í lífínu.
Þegar ég eignaðist sjálfur böm
gladdist hún yfír því eins og hér
væri um hennar eigin bamaböm að
ræða. Hún var mjög mannblendin
og hafði gaman af umræðum um
landsins gagn og nauðsynjar. { við-
horfum hennar kom ævinlega fram
hið jákvæða hugarfar sem einkenndi
allt hennar líf og áherslan á að rækta
vel það fallega og góða í tilverunni.
Hún gaf mér hollt veganesti.
Móðir mín, Þorbjörg Pálsdóttir, og
Dilla frænka voru ekki einasta góðar
systur heldur mjög nánar vinkonur
alla tíð. Samband þeirra var sér-
stakt, mjög náið og einlægt og veitti
það þeim báðum mikinn styrk. Þær
hittust daglega, og ef því varð ekki
við komið þá var talað saman í síma.
Frænka mín var eins og Jón Páll
faðir hennar sterkur bakhjarl ijöl-
skyldu sinnar og vina. Hún var alltaf
með hugann við bömin sín og barna-
bömin, ættingja sína og vini. Okkur
sem þekktum hana og þótti vænt
um hana er hún mikill harmdauði.
Við slíkar aðstæður er huggun að
eiga sjóð fallegra minninga. Ég vil
þakka frænku minni fyrir allt sem
hún gaf mér. Eiginmanni hennar,
börnum, tengdabörnum, barnaböm-
um sem og móður minni sendi ég
samúðarkveðjur.
Ingi Valur Jóhannsson
Hin íbjúga veröld
sem hverfist í sjálfa sig,
gaf mér sólskin eins dags
og húm einnar nætur.
Þú, sem ég elska,
hvi yfírgefur þú mig.
(Söknuður, eftir Stein Steinar)
Mánudaginn 28. janúar síðastlið-
inn lést á hjartadeild Landspítalans
Sigurbjörg Pálsdóttir tengdamóðir
mín.
Ég þakka fyrir þá ást og þá um-
hyggju sem hún veitti mér og mínum,
frá okkar fyrstu kynnum.
Það er margs að minnast að leiðar-
lokum, ferðalaga, gleðistunda, en
mestur verður missirinn af hlátrinum
hennar Dillu, sem kom öllum í gott
skap.
Dilla var móðirin, sem alltaf var
til staðar fyrir fjölskylduna, ástvini,
og alla þá sem þurftu þess með, það
kemur enginn í staðinn fyrir Dillu,
listakokkinn góða.
Orð eru fátækleg, þegar lýsa á
þeim trega, sem verður við fráfall
þessarar baráttukonu, því þó bana-
legan væri stutt markaðist hún fyrst
og fremst af baráttuþreki.
Elsku Þobbi, ég veit að söknuður-
inn er sár, því þú missir ekki aðeins
eiginkonu, heldur þinn besta vin og
félaga í öllum ykkar fjölmörgu
áhugamálum.
Guð blessi þig, blessuð sé minning
hennar.
Sigurbjörg Lárusdóttir
Marvin Frímanns-
son - Kveðjuorð
I huga minn sækja fram myndir
og minningar liðinna 45 ára, en þá
kynntist ég fyrst Marvini Fríman-
ssyni bifvélavirkja, sem nú er látinn
aðeins 62 ára. Ég laðaðist strax að
þessum myndarlega ljóshærða pilti,
þegar við byijuðum að vinna saman
hjá bifreiðasmiðjum K.Á. á Selfossi,
ég þá tveim árum yngri. Það mynd-
aðist fljótt gagnkvæmt vináttusam-
band, sem mér var síðan alla tíð
hjartfólgið og ómetanlegt. En ung-
dómsárin líða með undrahraða, þegar
litið er til baka og fyrr en varði vor-
um við farnir að starfrækja okkar
eigin fyrirtæki, hann á Selfossi en
ég á Flúðum. Kapp, vandvirkni og
metnaður var lagt í hvert verk, hvort
sem það var við húsbyggingar eða
þjónustu við viðskiptavinina og kunn-
ingjana. Samverustundum okkar fór
því fækkandi með árunum, það var
sem tímaleysi gerði vart við sig til
slíkra hluta og árin þutu áfram. og
svo kom voðafregnin í fyrrahaust.
Marvin var orðinn helsjúkur og
gekkst undir stóraðgerð, sem reyndi
nær fullkomlega á hans lífsþrek.
Þegar þessar þrautir voru yfirstignar
lagði hann hart að sér við endurhæf-
ingu. Aðgerðin heppnaðist vel, þrótt-
ur og atorka tóku við og vonin bjó
um sig hjá öllum á ný.
Við hjónin heimsóttum Marvin og
Ingu síðasta vetrardag í fyrra og
áttum hjá þeim yndislegar stundir
eins og alltaf, þá sjaldan við hitt-
umst. Þegar gestgjöfum höfðu verið
þakkaðar móttökurnar og kvaddir,
gekk ég út á götu í kvöldrökkrinu
frá húsi þeirra. Komu þessar hend-
ingar þá í huga minn.
Eg kom hér í dag við sjálfan mig sár
og segi eins og er það er best,
að í huga mér harma ég öll liðin ár
sem við höfum ekki sést.
Á miðju sumri seinni part dags
komum við enn að Engjavegi 8. Hjón-
in voru að snyrta til í garði sínum.
Ég var með eitthvað glens og gaman-
yrði á vörum eins og oft áður þegar
við hittumst fyrr og var farinn að
vona að tilefni mætti gefast til þess
á ný. Þegar við Marvin tókumst í
hendur segir hann mér þau tíðindi
að nú sé komið í hitt lungað líka svo
það sé auðséð að hveiju stefni hjá
sér. Ég missti bæði mál og mátt að
heyra þetta. Ég rölti á eftir honum
í gegnum húsið og út á nýsmíðaða
verönd í garðinum þeirra, sem hann
hafði nýlokið við en ég sá óljóst í
fyrstu fyrir tárum sem byrgðu mér
sýn við þess voðafrétt. Þetta var
hann nýbinn að afreka, sem margan
fullfrískan manninn hefur dreymt um
að gera lengi. (
Síðast þegar við heimsóttum hjón-
in hafði sá illvígi sjúkdómur svo að
honum gengið að fótavist hans lauk
á örfáum dögum. Ég settist við
sjúkrabeð hans en báðum var erfitt
um mál. Hann helsjúkur en skynjaði
allt og vissi um það sem nálgaðist.
Ég sat harmi sleginn að horfa á
minn góða vin svona á sig kominn
löngu fyrir aldur fram, þegar lífið á
að byija á ný, á nýjan hátt með af-
komendum hans á ókomnum árum,
með umhyggju, ást og velgengni og
til að njóta afraksturs, fyrirhyggju
og erfíðis liðinna ára. Við héldumst
í hendur lengi og hlýjar og kærar
endurminningar streymdu milli okk-
ar. Með erfiðismunum tókst honum
að rísa upp um stund og við féllumst
í faðma án margra orða. Vissum
báðir að þetta var hinsta kveðjan.
Marvin lést á sjúkrahúsinu á Selfossi
2. febrúar.
Þar með er traustur og samvisku-
samur samferðamaður kvatidur. Ég
votta fjölskyldu hans samúð mína.
Vinur