Morgunblaðið - 28.04.1991, Qupperneq 10

510 c
MOftGUNBLAÐIÐ SUNNÚDAGIÍR 2S. APRÍL 1991
/
PÉTUR KRISTJÁNSSQN HEFUR STARFAÐ VIÐ FLEST SEM SNERTIR TÓNLIST FRÁ TÍU ÁRA ALDRI,
EN ÞAÐ VAR EKKI FYRR EN SNEMMA Á ÞESSU ÁRI AÐ HANN STOFNAÐI EIGIÐ FYRIRTÆKI
eftir Árna Matthíasson, myndir Kristján G.
Arngrimsson
ÞO Pétur Kristjánsson sé
ekki orðinn fertugur, hefur
hann fengist við tónlist í tæp
30 ár; fyrst sem áhugamað-
ur í hljómsveitum, síðar sem
atvinnu tónlistarmaður, þá
sem starfsmaður útgáfufyr-
irtækja og nú síðast með
sína eigin útgáfu, p.s. músik.
Það fyrirtæki sinnir fyrst
og fremst útgáfu og leigu á
íslenskum lögum til útlanda,
en gefur einnig út plötur
fyrir innanlandsmarkað auk
innflutnings.
étur Kristjánsson á
ekki langt að sækja
tónlistaráhugann,
því faðir hans, Krist-
ján Kristjánsson,
leiddi vinsælustu og
helstu hljómsveit
sjötta áratugarins hér á landi, KK
sextettinn. Pétur segir að tónlistin
hafi vitanlega verið í hávegum á
heimilinu og mikið af plötum.
„Ég var alltaf að hiusta á plötur
og á sextettinn því pabbi tók mig
oft með á æfíngar og það fannst
mér rosalega gaman; að sjá Elllý
og Ragga, sem voru stjörnurnar á
þeim tíma.
Ég varð ekki svo var við að hann
væri í öðruvísi vinnu en aðrir pabb-
ar. Sextettinn æfði frá eitt til hálf
fímm á daginn alla virka daga vik-
unnar og spilaði sex til sjö kvöld í
viku; í Þórskaffí mánudaga til mið-
vikudaga, en fimmtudagur var frí,
því þá voru gömlu dansarnir, í flest-
um klúbbum á Vellinum á föstudög-
um og þá í beinni útsendingu í
kananum og á laugardögum var
það sveitaball. Pabbi fór oft í fimm-
bíó eftir æfingu til að hvíla sig á
tónlistinni og svo kom hann heim
í kvöldmat. Um kvöldið fór hann
að spila og svo hitti ég hann í hádeg-
inu næsta dag. Þetta var því ekk-
ert ólíkt því sem gerðist hjá vinum
mínum.
Mér fannst gaman að þessum
rokklögum sem þeir voru að spila,
en þegar ég var tíu eða ellefu ára
komu Bítlarnir og þá umturnaðist
ég. Rokkið var búið að vera frá
1956—57 og vitanlega spiluðu þeir
það þó þeim þætti skemmtilegra
að spila „standarda", en karlinn
hafði líka mikið dálæti á „latin“
tónlist. Hann hætti að spila um
áramótin 1961—62. Um það leyti
var tvistið að koma og hann sagði
mér síðar að honum hafí þótt þetta
orðið hálf þunnt. Hann pakkaði nið-
ur saxófóninum og hefur ekki snert
hann síðan. Fólk er oft að spyija
hann „tekur þú ekki í hann af og
til?“, en þá segir hann „þegar ég
hætti, þá hætti ég“. Þetta er það
mikil baktería að það þýðir ekki að
vera í þessu með hangandi hendi;
annað hvort er maður í þessu eða
ekki. Mamma gaf honum klarinett
tíu árum síðar eða svo og ég held
að hann hafi einhvern tímann sett
það saman, en ég held að hann
hafí aldrei spilað á það.
Þegar hann hætti var hann var
búinn að vera í þessu í fimmtán ár,
og ég hef stundum hlegið að því
að ég er búinn að vera lengur í
þessu en hann. Það ert þó vart
hægt að bera það saman, því það
var spilað svo miklu meira þá, oft
sjö kvöld í viku. Hann var svo lán-
samur að vera með vinsælustu
hljómsveitina allan sjötta áratuginn
og hann hætti á toppnum.
Eftir að hann hætti að spila fóru
þau mamma út í verslun og fóru
þá oft út. Úti keyptu þau handa
mér lítinn grammófón og allar nýj-
ustu plöturnar. Ég fékk alltaf það
nýjasta, því þau fóru út fjórum til
fimm sinnum á ári. Þau keyptu líka
handa mér bítlaskó, líklega með
fyrstu bítlaskóm sem komu til
landsins og ég var mjög stoltur í
þeim. Ég hef eiginlega verið í svona
bítlaskóm síðan eins og Þorsteinn
Eggerts,“ segir Pétur og hlær.
Hvenær fórstu að fikta við að
spila?
„Þegar ég var í tíu ára bekk í
Hlíðaskóla var einn í tólf ára bekk
sem var sannfærður um að ég hlyti
að vera klár músíkant þar sem
pabbi minn væri KK sjálfur. Það
var til kassagítar heima sem systir
mín átti og ég var skipaður í skóla-
hljómsveitina. Á skólaskemmtun
tókst mér einhvern veginn að klára
eitt eða tvö lög með hljómsveit skól-
ans sem var fyrsta snertingin við
tónlistina.
Síðar flutti ég á Laugalækinn og
þá kynntist ég strák, Guðmundi
Halldórssyni, sem langaði mikið að
verða söngvari. Hann þekkti stráka
sem voru að spá í að stofna hljóm-
sveit og spurði mig hvort ég vildi
ekki vera með. Það vantaði bassa-
leikara og ég var til, þó ég hefði
aldrei snert á bassa. Kunningi minn,
Ólafur Sigurðsson, Óli Muddi, hafði
verið að spila á bassa og hann tók
mig í tíma. Við æfðum stíft í Mið-
bæjarskólanum og hljómsveitin var
nefnd Pops. Við spiluðum í fyrsta
sinn vorið 1966 í pásu hjá Strengj-
um í Laugalækjaskóla. Óli stóð þá
til hliðar við mig á sviðinu og leið-
beindi mér í gegnum lögin: „Núna
puttann upp um tvö bönd, núna
niður um eitt.“ Við spiluðum þijú
eða fjögur lög og okkur var vel
tekið, enda tveir okkar í skólanum.
Upp úr þessu fórum við að spila í
pásum fyrir hina og þessa; fyrir
Hljóma í gamla Sigtúni við Austur-
völl og í Breiðfirðingabúð. Við vor-
um vitanlega of ungir til að vera
inni á þessum stöðum, ég var þá
fjórtán ára, en það kom bara einu
sinni upp vandamál vegna aldurs.
Við vorum yfirleitt að spila á dag-
inn á sunnudagsskemmtunum, en
árið eftir fórum við að spila í Búð-
inni, spiluðum uppi í Breiðfirðinga-
búð um veturinn. Ég var yngstur.
Þetta var veturinn 66—67 á föstu-
dags- og laugardagskvöldum og
böllin stóðu til tvö um nóttina. Ég
var vitanlega í skóla á þessum tíma
og pabbi og mamma voru ekki allt
of hrifin af þessu standi á mér, en
sáu þó í gegnum fingur sér við mig
fyrst um sinn. Einkunnirnar fóru
þó versnandi um veturinn. í fyrsta
bekk fór að halla undan fæti fyrir
fyrirmyndar nemandanum og í öðr-
um bekk var ég nánast kominn í
svaðið, ef svo má segja, rétt náði
sem voru mikil viðbrigði frá því ég
fékk níu í aðaleinkunn á fullnaðar-
prófi.
Uppúr sauð svo eftir tónleika í
Austurbæjarbíói þar sem fram
komu meðal annarra Bendix úr
Hafnarfírði, við og Tónar, sem end-
uðu tónleikana. Það voru mikil læti
á tónleikunum og að lokum tók lög-
reglan rafmagnið af Tónum. Þá
varð allt brjálað í salnum því allir
vildu fá meira og þegar löggan var
búin að henda öllum út urðu læti
fyrir utan. Síðan fór hersingin niður
í bæ og þegar komið var í Austur-
stræti varð uppþot. Þar voru líklega
um 2—300 manns og slagsmál og
læti. Ég fór í humátt á eftir, sem
saklaus áhorfandi, en var gripinn
sem einn af höfuðpaurunum og far-
ið með mig beint í Síðumúlafangels-
ið. Þar var hringt á pabba og
mömmu og pabbi kom að sækja
ólátabelginn. Hann var mjög ósátt-
ur við þetta og sagði: „Nú hættir
þú að spila!“ Hann hafði ekki verið
allt of hrifinn af því að ég væri að
feta í fótspor hans, því hann vissi
að það þurfti sterkan karakter til
að standast allar freistingar og
álagið. Þau mamma ákváðu því að
senda mig til Danmerkur í sumar-
skóla. Ég var þar í þijá mánuði,
nyrst á Jótlandi í góðu sambandi
við vinina í Pops, en þeir héldu
áfram að spila með Óla Mudda í
minn stað. Um haustið þegar leið
að heimferð var ég farinn að hlakka
til að fara að spila með þeim aftur.
Þá kom mamma út, því þau gömlu
voru búin að setja saman áætlun
til að forða mér úr spillingunni og
hugðust senda mig á Núpsskóla.
Þau vissu þó að það þyrfti að kaupa
mig til þess og mamma bauð mér
að ég fengi að vera viku í Kaup-
mannahöfn og síðan viku í London,
sem var Mekka bítlatímans. Ég sló
vitanlega til og í Kaupmannahöfn
Pétur Kristjánsson með fyrstu lagasmiðina sem gengu á mála hjá p.s. músík. Eyjólfur Kristjánsson t.v.
og Gunnar Þórðarson t.h.