Alþýðublaðið - 15.02.1959, Blaðsíða 11

Fltigyélarrcðr •
Flugfélag íslands.
Miliiiandaflug: Millilanda-
flugvélin Hrímfaxi er vænt-
anieg til Reykjavíkur kl.
16.10 í dag frá ii borg,
Kaupmannahöfn og Osió. Inn
anlandsflug: í dag er áætlað
að fljúga tii Akureyrar og
Vestmannaeyja. Á morgun er
áætlað að fljúga tii Akureyr-
ar, Siglufjaroar og Vest-
mannaeyja.
Loftleiðir.
Saga kom frá New York
kl. 7 í morgun. Hún hé.t á-
fram til Osló, Gautaborgar og
Kaupmannahafnar kl. 8.30.
Sklpðn:
Skipadeild SIS.
Hvassafell er væntanlegt
til Reykjavíkur á morgun frá
Gautaborg. Arnarfell er væxit
anlegt til Reykjavíkur á
morgun frá Barcelona. Jök-
ulfell er væntaniegt til SauS-
árkróks á morgun frá Ro-
stock. Dísarfeii er á Akra-
nesi. Litlafell er væntanlegt
til Reykjavíkur á morgun.
Helgafell er í New Orleans.
Hamrafell fór í gær frá Pal-
errno áleiðis til Batum.
Eimskiix.
Dettifoss fór frá Hafnar-
firði í gærkvöldi til Reykja-
víkur. Fjallfoss ltom til Rvík
ur 8/2 frá Huli. Goðafoss fór
frá Rotterdam 12/2 tii Vent-
spils, Helsingfors, Gauta-
borgar og Reykjavíkur. Guli-
foss kom til Kaup.mannahafn
ar 13/82 frá Hamborg. Lag-
arfoss fór frá Hamborg 11/2,
væntanlegur til Reykjavíkur
síðdegis í dag. Reykjaíoss hef
ur væntaniega íarið frá Seyð-
isfirði í gær til Hamborgar.
Selfoss fór frá • Vestmanna-
eyjum 4/2, væntanlegur til
New York í dag. Tröilafoss
kom íil Ventspils 12/2, fer
þaðan til Hamborgar, Rotter-
dam og Reykjavíkur. Tungu
foss kom til Reykjavíkur
11/2 frá Gdynia.
Messur
Óháði söfnuðiíFÍmx: Messa í
kirkjusal safnaðarins kl. 2
e. h. Barnasamkoma 1
kirkjuheimilinu kl. 10.50 f.
h. Sr. Emil Björnsson.
Langholtsprestakalla: Messa
í Laugarneskirkju kl. 5. Áre-
líus Níelsson.
&
LTMBURÐARLYNDI - þröng
,sýni. O. J. Olsen flytur fyr-
irlestur í Aðventkirkjunni í
kvöld kl. 20.30 og .'ræðir um
afstöðu Jesú gagnvart veik-
leika og skilningsleysi læri-
sveina sinna.
7. dagtir -
GEORfE
TABORI:
UT
Cotterill vék sér að Gyuia
og spurði hann hvort majój-
inn talaði ensku. Gvula sagði ’
nokkur oi’ð á rússnesku.
Majórinn leit ekki upp og
svaraoi honum á sama máli.
Gyula leit á CotterTl: „Hann
vill fá að vita, hvort þér tal-
ið rússnesku“.
,-,Því miður geri ég það
ekki“, sagði Cotterill og var
ur á svipinn.
ekki a1” °' iafn sjíálfsumiglað-
Majórinn leit upp. „Þá verð
um við víst að tala ensku“,
sagði hann alvarlegur á svip-
inn, en augu hans loguðu af
hæðni.
„Guði sé lof“, sagði Cotter-
ill.
„Guð réði engu þar um“,
sagði majórirfn þurrlega. ,.Og
viðvíkjandi þessu skjali“,
ságði hann og^hélt í eina brún
ferðaleyfisins^, eins og hinn
hluti þess væri eitraður. „Það
er ekki lengur í gildi“.
„Hvað segið þér?“
„Rússneski yfirmaðurinn á
flugvellinum . . .“ hr. Avron
lauk ekki við setninguna.
„Það veit ég vel. ég kann
að lesa,“ sagði majórinn. „En
nú eru komin ný lög. Allir
férðamenn frá Ungverjalandi
verða að fá sérstakt vegabréf
frá aðals'öðvum okkar í Buda
pest.“
„Það var okkur ekki sagt.“
„Mér þykir það ieiðinlegt,1*
sagði majórinn og rétti Gyula
skjalið.
„Þetta kemur sér mjög illa
fyrir okkur.“ sagði Cotterill.
Majórinn kinkaði koll.i —
„Þannig er hað venjulega með
öil formsatriði.11
„Hvað eigum við þá að
gera?“
„Ekkert.“ sagði majórinn.
„Þið verðið að bíða þangað
til ég hef fengið levfi fyrir
ykkur fi'á aðalbækistöðvun- ,
um.“
„Þakka yður kærlega fyrir.
Þetta er jniög elskulegt af
yður,“ sagði Cotteri1!.
„Þetta er atvinna mín,“
sagði maiórinn snöggt. Hann
hélt á gúmmístimpli í hend-
inni.
„Hvað haldið þér, að þetta
taki langan tíma?“
„Einn eða tvo daga?“ Hr.
Rhinelander gekk að borðinu!
„Sjáið bér til majór . . .“ hann
hann hallaði sér yfir borðið
hálf skömmustulegur og sagði
í trúnaðarróm. ..Konan mín á
von á barni. Það getur fæðst
á hverri stundu. Queen Mary
fer.á morgnn. Við verðum að
ná í bá
„Því miður,“ sagði majór-
inn iliilpffa
„Gætuð bér ekki hringt og
reynt pð hraða málunum?11
sagði hr’Avron.
Majónnn yppti öxlum.
„Nei,“ hann’ var aftur farinn
að giotta.
„Hevríú r\fx til, herforingi,"
sagði Got.terHl.
„Maiór.“ T°iðrétt.j Rússinn.
„Fyrirgefið “ sagði Cotter-
ill. „Þér getið ekki ætlast til
þess að við höngum hér í
marga daga . . .“
„Það pr- hótel við torgið,“
sagði maiónnn óþolinmóður.
„Agætis hótel.“
,.Kanm=k° viliið þið shúa
við til Budapest.“ sagði ma-
jórinn.
„Það kemur ekki ti' 'ála,"
sagði ég snöffgþ Han - 1 i t á,
mig j fvrsta «únn og ar- i, haris,
störðu á hár mitt, k’rvi .og
klút. Hann var hvorki iíkiu'
skrifstofiimanni né. lögreglu-'
manni. M°r f«nnst hann vilja
okkur eitthvað. það var eins
og hann hefði lanei beðið ókk
ar. Eg vissi ekki hvað bað var,
sem hann vildi okkur. en mér
leið illa, þegar hann liorfði á
mig. Hann hélt áfram að stara
„Hr. og frú Gulbranson?“
„Ja.“
„Hr. og frú Kretschmer?“
„Viðstodd,“ sögðu þýzku
hjónin í kór.
„Lanyi
„Það er ég,“ sagði Öyula og
rétti upp hendina.
„Avron?“
„Já, já.“
„Calucci 0g barn?“
„Si Signor.“
„Ashton?“
„Já,“ sagði ég. Hann skoð-
aði passamynd mína.
„Rhinelander og fjöl-
skylda?“
„Já, öll fjögur.“
„Flemyng?“
Það varð smáþögn.
„Flemyng?“
Cotterill leit við. Ég ýtti
við V.
„Já,“ sagði hann.
Majórinn leit upp. „Hver
er Flemyng?"
„Ég,“ sagði V.
MYRKRINU

á mig og augu hans sögðu:
„Ég vil fá að viía allt, segðu
mér allt.“
Cotterili teygði úr sér. „Ef
þetta er svo, gæti ég þá fengið
að tala við sendiráð okkar í
síma?“
„Það er mjög góð hug-
mynd,“ sagði hr. Rhineland-
er ógnandi.
„Það myndi ég ekki reyna
í ykkar sporum,“ sagði majór-
inn og virtist skemmta sér
vel. Hann fór að stimpla auða
örk með gúmmístimplinum.
„Það yrði erfitt fyrir ykkur
að ná sambandi. Ef þið viljið
leggja fram skriflega umkvört
un skal ég sjá um að hún
komist til aðalbækistöðv-
anna.“ Hann horfði á Cotter-
ill eins og hann vonaðist til
að hann mótmælii. En Cotter-
ill gerði það ekki.
„Reynið þér að skilja að-
stæður okkar,“ bað hann. Við
erum öll að flýta okkur.“
Majórinn varð fyrir von-
brigðum. Hann hafði vonast
eftir rifrildi. „Allir eru að
flýta sér til Austurríkis,“
íagði hann. „Mér þætti gam-
an að vita hvers vegna,“ bætti
hann við og beið. En enginn
mótmælti orðum hans. „Ef
þið viljið fá að heyra álit mitt,
þá langar mig alls ekki til að
hafa ykkur' hér. Ég mun gera
mitt bezta til að losna við
ykkur sem fyrst.“
Hann hringdi bjöllunni.
Liðsforinginn kom inn og
tróðst fram hjá okkur að borð
inu.
„Hver er ákvörðun ykkar,“
spurði majórinn. „Ætlið þið
aftur til Budapest. Eða bíðið
þið hér eftir ferðaleyfi?“
Cotterill snéri sér við og
leit á okkur. „Ég legg til að
við bíðum,“ sagði hann.
Við samþykktum þetta. —
Majórinn tók upp vegabréf
okkar. Liðsforinginn sagði
eitthvað við hann á rússnesku.
„Eru nokkrir Ungverjar með
ykkur?“
„Auðvitað ekki,“ sagði Cott.
erill. „Ja, nema ökumaðurinn
sé talinn með.“
„Gott,“ sagði majórinn og
leit' á vegabréfin. „Iive mörg
eru þið?“
„Fjórtán", sagði Cotterill.
„Ég þarf að fara yfir nafna-
listann.“ Hann opnaði fvrsta
vegabréfið. „Cotterill?11
„Hér.“
„Majórinn leit á V. og stóð
upp.
„Liðsforinginn fylgir ykkur
á hótelið,“ sagði hann. „Ég sé
ykkur seinna. Verið þið sæl.“
Við lögðum af stað út.
„Það er eitt enn,“ við stopp
uðum. „Ég ber ábyrgð á ykk-
ur hér. Misnotið ykkur ekki
— ja, við getum kallað það
— gestrisni mína. Það kæmi
sér mjög illa fyrir ykkur.
Skiljið þið það?“
Hann horfði á mig, þegar
við gengum á brott.
Það var farið að dimma,
þegar við gengum yfir torgið
í áttina að hótelinu. Það var
eiginlega ekki hægt að kalla
það hótel, þetta var lítil krá,
illa hirt og hrörleg. Fyrir inn-
an ganginn var stór borðstofa
með löngu borði, bar og gríð-
arstórum ofni í einu hörninu.
Görnul kona sat við ofninn
með tvo malandi ketti í fang-
inu. Henni virtist ekki koma
á óvart að sjá okkur. Án þess
að standa upp, kallaði hún
hárri röddu, „Csepege, Cse-
pege!“ og Þjónn skjögraði út
úr eldhúsinu, kveikti á nokkr
um kertum, dustaði dúkinn
og hneigði sig. Síðan vísaði
hann okkur upp á loft. Hann
var greinilega ánægður með
komu okkar. „Þið eruð meðal
vina,“ sagði hann, þegar liðs-
foringinn var farinn.
Þessi Csepege, sem var þæði
þjónn, barþjónn og viðgerðar-
maður hússins, sá um kráha
fyrir gömlu konuna, sem‘ hét
frú Schreiber og var ekkja.
Hann var grannur, ungur mað
ur með útstæð augu. skemmd
ar tennur og olíuborið hár.
Hann notaði svéttuna með
miklum glæsibrag. Hann ■ var
einn af þeim, sem alltaf sleppa
heilir á húfi í stríði og upp-
reisnum. Ég var viss um að
hann hefði getað se’t moður
sína, en eins og segir í skrítl-
unni, hefði hann afhent kaup-
andanum hana sjálfur. Hánn
talaði furðulegt sambland af
ensku, frönsku og þýzku með
miklum virðuleik.
„Allt er mögulegt“, sagði
hann oft. Eða: „Látið riú fara
vel um ykkur“.
Það voru aðeins rfjögur
svefnherbergi f húsinu ög í
einu þeiri'a bjó ekkjan.
Csepeffe útvegaði aukarúm
og rúmföt, hann kom með
mjólk handa barninu. Jék við
Billy Rhinelander, lofaði okk-
ur heitum mat kiukkan átta,
sagði okkur all+ um majór-
inn, sem hét Surov, hanri
sagði, að hann væri bezti xxá-
ungi, en alls ekki móttækileg-
ur fyrir mútur; snurði okkur
fjölmargra snurninga um bár-
dagana í Búdapest og fullviss
aði okkur um. að við yrðum
kömin til Austurríkis eftir
einn dag. ITann hafði tvær
ungar. þreknar os? svfiulegar
stúlkur sér til hxálpar -við
ræstingu og lét þær hjálpa
okkur við að koma okkur fyr-
ir f herbergjunum brem. þar
var þrönet en ekki óbægiíega
þröngt. Al't betta var komið
í las innan hálftíma.
•Mennirnir höfðu stórt her-
bergi við enda gangsins;
frúi'nar Kretschmer, Rhine-
lander, Gulbranson og ég feng
um lítið herbergi, sem auka-

úáöin
Kúplmgsdiskar
endurbætt gerS
Hjólkoppar
Viftureimar
a]lar gerðir ,
Vatnsliosur
allar gerðir
Felgur
flestar gerðir
Fram- og
afturfjaðrir
'v.KRlHeiUMÝRARVEú
SÍMI 32881 ;
6RANNÍBNIS
maðiirinn yðai’ tefji mig. — Eg er
sko á tímakaupi! •
— í»að gerir eklteirt til, þótt
15. febr. 1959 — Alþýðublaðið 11