Morgunblaðið - 19.07.1992, Blaðsíða 12

12 C
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 19. JÚLÍ 1992
f svtósliósinu/Jean-Philippe Labadie fer með eitt helsta hlutverkið í nýrri íslenskri
kvikmynd sem ber vinnuheitið „Stuttur frakki“
Litli
prinsinn
eftir Sindra Freysson
Ljósmynd: Sverrir Vilhelmsson
Fyrir skömmu lauk tökum á nýrri ís-
lenskri kvikmynd sem ber vinnuheitið
„Stuttur frakki“ og er handritið eftir
Friðrik Erlingsson en Gísli Snær Erl-
ingsson leikstýrir. Ungur franskur
leikari, Jean-Philippe Labadie, fer
með eitt helsta hlutverkið, og segir
myndin gamansama sögu af viðskipt-
um frakkans stutta við mörlandann
og gjóluna hér, auk þess sem frakk-
inn gæti verið draumaprins ungs tón-
skálds, sem Elva Ósk Ólafsdóttir leik-
ur, en ekki er vert að rekja söguþráð-
inn frekar á þessu stigi framleiðsl-
unnar. Jean-Philippe dvaldist hér-
lendis f liðlega mánuð meðan á tök-
um stóð, og gaf sér tfma til að spjalla
við Morgunblaðið um feril sinn og
kvikmyndina sem frumsýnd verður í
byrjun næsta árs.
E
g fæddist í Borde-
aux-héraði fyrir
þijátíu árum og
þar býr fjölskylda
mín enn, en sjálfur flutti ég
til Parísar fyrir fimm árum.
Sem unglingur var ég reik-
ull í ráði og óviss um hvaða
stefnu ég ætti að taka í líf-
inu. Bróðir minn vann þá við
frönsku járnbrautirnar og í
gegnum hann bauðst mér
vinna við að selja miða og
gefa upplýsingar um ferðir
og tímaáætlanir. Hörmulegt
starf en þarna eignaðist ég
peninga í fyrsta skiptið á
ævinni og hafði meira svig-
rúm til ákvarðana um fram-
haldið, þrátt fyrir að vera
ögn niðurdreginn vegna
óvissunnar. Vinur minn
tældi mig til að þreyta inn-
tökupróf í Þjóðarleiklistar-
skólann (Conservatoire
National d’Art Dramatique),
sem átti að halda hálfum
mánuði síðar. Þá hafði ég
aldrei leikið, fyrir utan smá-
rullu í stuttmynd eftir annan
kunningja minn, og raunar
aldrei komið í leikhús. Ég
skrapp á bókasafn og fékk
lánaða leiktexta til að flytja
í áheyrnarprófinu, var því
þokkalega undirbúinn en af-
skaplega kærulaus með nið-
urstöðuna - því mér var nokk
sama hvort ég kæmist inn
eða ekki. Prófið var haldið
í stóru leikhúsi og ég stóð á
risastóru svið og hvíslaði
undurlágt, enda ókunnugur
þeirri raddbeitingu sem slíkt
gímald krafðist. En fyrir vik-
ið þótti inntökunefndinni ég
vera í senn eðlilegur og ögn
spaugilegur, því hún hleypti
mér inn. Það tók mig þó á
annað ár að gera endanlega
upp hugann, en þá kenndi
mér maður sem sýndi mér
fram á hvað leiklistin hefur
mikið að gefa. Eftir skólann
byijaði ég að leika í verki
eftir Ionesco, síðan soninn í
Glerdýrum Tennessee Will-
iams þar sem ég stóð mig
illa en uppsetningin vakti
hrifningu og várð vinsæl. í
kjölfarið fylgdu hlutverk í
verkum eftir Moliére og
Carlo Goldoni auk samtíma-
höfunda eins og Copi og
Fernando Arrabal. En vinur
minn sem gerði stuttmynd-
ina áðurnefndu, hélt áfram
að vinna með mér og í gegn-
um hann kynntist ég öllu því
fólki sem ég hef unnið með
síðan í kvikmyndum, þetta
er kvikmyndafjölskyldan
mín. Sami hópurinn hefur
unnið 20 stuttmyndir sam-
an, allt frá 2 mínútum að
lengd upp í 50 mínútur og
eina í fullri lengd. Peningar
eru af skornum skammti, en
þarna vinna saman /
skemmtilega ólíkir einstakl-
ingar og samstarfið er mjög
ánægjulegt, við hittumst
með óreglulegu millibili og
leggjum í hugmyndapott
sem síðan er unnið úr. Það
er enginn einn framleiðandi
og allir ganga í þau störf
sem ekki tekst að manna.
Verkin hafa flest verið sýnd
á kvikmyndahátíðum og
hópvinnan hefur skilað sér í
góðri gagprýni og vaxandi
eftirtekt. í gegnum einn úr
hópnum kynntist ég Gísla
Snæ, en hann hafði séð mig
í einni stuttmyndinni, þar
sem ég lék vélmenni og vildi
vinna með mér. Hann
hringdi, við hittumst, rædd-
um um fjölskyldur okkar og
kvikmyndir þar sem smekk-
ur okkar var að flestu leyti
ólíkur, og ákváðum að rugla
saman reitum okkar í vinn-
unni. Við gerðum tvær
myndir saman áður en hug-
myndinni að „Stuttum
frakka“ var hrint í fram-
kvæmd, og var önnur mynd-
in skólaverkefni Gísla og
Ú’allaði um eiturlyfið alsælu
sem gengur ljósum logum
um heiminn nú. Framleið-
andi hjá franska ríkissjón-
varpinu TF 1 sá myndina,
en hann var að vinna að
mynd um langt leiddan eit-
urlyfjaneytanda frá því að
hann var 15 ára og þangað
til hann nær þrítugu, og
hreifst svo af mynd Gísla,
að hann keypti búta úr henni
og klippti inn í sitt verk til
að sýna alsælu-ástand neyt-
andans, en ég lék hann síðan
á öðrum skeiðum fíknarinn-
ar. Myndin vakti töluverða
athygli og ég hef fengið
mörg atvinnutilboð, bæði frá
framleiðanda myndarinnar
og öðrum, og má segja að
þetta hlutverk hafí komið
mér á kortið hjá áhorfendum
og leikstjórum." Strax að
loknum tökum á „Stuttum
frakka“ flaug Jean- Philippe
til Parísar til að leika aðhlut-
verkið í kvikmynd sem fjórir
leikstjórar stýra, en myndin
sem heitir „Ævintýri Pau-
los“ er byggð upp á stuttum
sögum um daufdumban
mann í ýmsum kímilegum
aðstæðum.
T
ean-Philippe leikur
André Lamon,
starfsmann hjá
FrancoMus, sem er
nókkurs konar inn-og út-
flutningsráð menningar og
iðnaðar, og er í hans verka-
hring að þefa uppi nýja
hæfileika. Þegar Jacques
Lang, fyrrverandi menning-
armálaráðherra Frakklands,
og Svavar Gestsson, sem
gegndi embætti mennta-
málaráðhera hérlendis á síð-
asta kjörtímabili, undirrita
samning um menningar-
tengsl landanna tveggja,
fara hjólin að snúast; laun-
þeginn André Lamon fær
lokatækifærið til að reka af
sér slyðruorðið og uppgötva
hljómsveit á íslandi sem á
erindi á franskan markað.
Verkefnið virðist liggja ljóst
fyrir, en margt fer öðru vísi
en ætlað var, og allt er í
handaskolum. Hann lendir
hér í margvíslegum
ógöngum og villum, skrýdd-
ur hvítum frakka og vopnað-
ur lítilli myndbandstökuvél,
sem á að festa hljómleika
nokkurra íslenskra hljóm-
sveita á band, og á sama
tíma þræðir yfírrótarinn
Rúnar (Hjálmar Hjálmars-
son) hvern kima borgarinnar
í leit að mikilvægasta gesti
tónleikanna. Þá kemur til
sögunnar ungur tónlistar-
kennari og lagahöfundur,
Sóley Ólafsdóttir (Elva Ósk
Ólafsdóttir), sem reynist
frakkanum einstök hjálpar-
hella og bjargar honum fyrir
horn hvað eftir annað.
Eg á margt sameig-
inlegt með
André,“ segir Je-
an-Philippe, „til
dæmis upplifði ég fyrstu
dagana hérlendis á keimlík-
an hátt og hann gerir. Mér
var hreinlega ekki sjálfrátt,
var afar utangátta og jafn-
vel klaufskur á stundum;
hellti niður kaffi, braut smá-
hluti o.s.frv. Ég var ekki
lengur á heimaslóðum og
þekkti í raun engan, því Gísli
er fremur góður kunningi
og vinnufélagi í París en
náinn vinur, auk þess sem
kvikmyndgerð býður ekki
upp á margar tómstundir
meðan á tökum stendur.
André er óharðnaður og að
ýmsu leyti saklaus sál, og
ég hef átt auðvelt með að
túlka slíkar persónur, þó að
aldurinn fari að segja til sín.
Ég skil hann því fullkom-
lega, auk þess sem ég kann-
ast við þá tilhneigingu hjá
honum að láta sér líða vel,
en fela öðrum viðskiptin og
vandræðin sem þeim fylgja.
Fyndnasta við þetta allt
saman er þó að ég á vin í
Frakklandi sem er plötu-
framleiðandi, og hann bað
mig um hefja störf hjá sér
við að uppgötva og velja
hljómsveitir, sem ég þáði
ekki. Ég vil frekar leika og
vinna með góðum félögum,
því markmiðið er ekki að
verða frægur eða safna digr-
um sjóðum. En sæki frægðin
og fylgifiskar hennar mig
heim einn góðan veðurdag,
fengi ég upplagt tækifæri
til að styrkja vini mína og
kunningja, já, renna stoðum
undir hópinn allan. Þeir leik-
stjórar sem ég vil helst vinna
með eru snauðir af pening-
um og fá kannski aðeins
tækifæri til að gera kvik-
mynd á fimm eða sex ára
fresti. En það er leikara
mikilvægt að vinna með sem
flestum og ólíkustum leik-
stjórum, því hver og einn er
eyland og hefur upp á eitt-
hvað nýtt að bjóða, en reyn-
ir ekki að líkja eftir vinnu-
Náttfari á leið til Perú
EIN af fyrrum Fokker
F.27 flugvélum Flugleiða,
TF-FLN Náttfari átti leið
um Reykjavíkurflugvöll
sl. laugardag. Vélin hafði
hér viðdvöl á Ieið sinni til
Perú en þar mun hún
þjóna nýjum eigendum í
innanlandsflugi út frá
höfuðborginni Líma.
Flugvél þessi þjónaði í
innanlandsflugi hérlendis í
hartnær tvo áratugi. Það
var Flugfélag íslands hf.
sem keypti Náttfara til
landsins frá Japan árið 1972
en vélin fékk þá einkennis-
stafina TF-FIN og nafnið
Gljáfaxi. Nokkru eftir sam-
einingu flugfélaganna varð
skráningu vélarinnar breytt og síðar var
henni gefið nýtt nafn. alls flutti þessi flug-
vél um 1,1 milljón farþega á þessum tæp-
lega tuttugu árum sem hún var í notkun
Flugfélags íslands og Flugleiða. Við
ákvörðun Flugleiða um leigukaup á nýjum
Fokker 50 skrúfuþotum til innanlandsflugs
Morgu n bl aðið/PPJ
Náttfari ein af fyrrum Fokker F.27 Friendship flugvél-
um Flugleiða átti leið um Reykjavíkurflugvöll sl. laugar-
dag á leið til nýrra eigenda í Perú.
voru eldri Fokker Friendship vélarnar seld-
ar 'fjármögnunarfyrirtæki í eigu Fokker.
Þær voru síðan afhentar til Hollands í
vetur og vor, um leið og nýju vélarnar
voru teknar í notkun og hafa sumar þeirra
nú þegar verið seldar áfram til nýrra eig-
enda.
L IST- WEí>l 5L ■psi '>,r'
(5 o «1 ]fo
Srkv- L FLittK fyR P o P- - jKevri
x. 5Ko‘l| e.«- o STÆÐI
X FóTuR AlDft
Sr^R'- OR.Ð
sj® HOL- 5 KfFú UÍL þÆTr IR ÁFKT fy'VJ’xr gc/A'M
FUCL RL- FUCUHK
Zékvl v«f> fy&T
frÆPÍ
ud HL’lPlR MA’LM- HP- EIKt'n- fiST
f/A'- K“omK-
frutt&a fia 'a
K»N- U Nf^l
ftÓTfi i LrtNO
ULL KvffH- HlMAR PÚIC- /Nn "l 5WN 0 ro *e- $£T/J- /Ník
Sic-- IR. KV- ÆG 1 irio /fi
Cf-eufi Ho-LeW VCTfí
ÍKT- T'f Lér*CO A BfiN- iKá <1 C L T 5K «- iá p f* i> f*
1 |NN esr- ‘,V L/ER- ■
iKRoK- 1 AK 1 JTA'V- IRSvR' UP.