Morgunblaðið - 09.07.1997, Síða 28

j£8 MIÐVIKUDAGUR 9. JÚLÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
INGA ÞÓRA
ARNBJÖRNSDÓTTIR
+ Inga Þóra Arn-
björnsdóttir,
sem ól allan sinn
aldur í Keflavík,
var fædd í Reykja-
vík 31. júlí 1951.
Hún lést 2. júlí síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru hjónin
Jóna Sólbjört Olafs-
dóttir frá Bræðra-
tungu í Grindavík
og Arnbjörn Hans
Ólafsson frá Kefla-
vík. Inga Þóra var
elst sjö systkina, en
þau eru í aldursröð:
Lára Hulda, f. 7. sept. 1954,
gift Þorleifi Ingólfssyni og býr
í Bolungarvik; Anna Jóna, f.
26. feb. 1956, gift Sigurði Leifs-
syni og býr í Reykjavík; Ólafur,
f. 22. feb. 1957, býr í Suður-Afr-
íku; Gylfi, f. 12. maí 1958,
kvæntur Arnþrúði Ösp Karls-
dóttur og býr í Reykjavík; Arn-
Það var stoltur faðir sem fékk
skeyti frá unnustu sinni og síðar
ástkærri eiginkonu þann 31.7. 1951
^að fædd væri dóttir og að báðum
liði vel. Og ennþá montnari var ég
þegar ég fékk að sjá þennan fyrsta
sólargeisla í lífi okkar, átta vikum
seinna. Núna tæpum 46 árum seinna
þegar við foreldrar og systkini kveðj-
um ástkæra dóttur og systur, fyllist
hugurinn ljúfum minningum og
tregablöndnum tilfmningum. Það
kom fljótlega í hennar hlut sem elsta
barns að hjálpa mömmu sinni við
að gæta yngri systkina. Oft var
þröngt í hjónarúminu í landlegu og
um helgar þegar allur hópurinn
^fagnaði pabba sínum. Snemma kom
í ljós að Inga var stjórnsöm og syst-
kinin gegndu henni. Hún var lagin
í höndunum og lét sig ekki muna
um að sauma á sig fötin sjálf. Hún
og reyndar systur hennar líka völdu
sér sjómenn sem lífsförunauta líkt
og móðir þeirra. Þau Gústi eins og
við köllum tengdasoninn áttu mjög
fallegt heimili sem bar vitni um
myndarskap hennar. Þau urðu fyrir
miklum harmi þegar Svava, annar
tvíburinn þeirra, andaðist og trúlega
var það kveikjan að hennar sjúk-
dómi, krabbameininu, sem þó upp-
götvaðist ekki fyrr en á síðasta ári.
Við biðjum Guð að styrkja þig, Gústi
minn, og okkur öll í sorg okkar. Við
•tíiijum þakka frænkum Ingu, þeim
Lilju, Svölu og sérstaklega Systu
| sem sat hjá henni hvern dag og síð-
: ustu næturnar og einni æskuvinkonu
i hennar, Guðrúnu Skúladóttur, sem
, fylgdist með vinkonu sinni alla daga.
■ Og Erna okkar, þín hjálp og stoð
j verður seint gleymd. Ellu Jónu, sem
| stundaði Ingu heima, viljum við einn-
t ig þakka. Síðast en ekki síst viljum
f við þakka henni Þórhildi Sigtryggs-
* dóttur lækni fyrir hennar hjálp og
f styrk við okkur öll, því þrátt fyrir
að hún væri í fríi kom hún óbeðin
á hvetjum degi og stundum tvisvar
á dag til að fylgjast með líðan Ingu.
Þetta verður geymt en ekki gleymt.
Að lokum viljum við fara með
•bæn, Bæn indíánanna, sem okkur
þykir falleg.
Ó mikli andi,
hvers rödd ég heyri í vindinum
- heyr mig!
Sem eitt þinna mörgu barna
kem ég til þín.
Ég er smár og veikburða,
ég þarfnast afls þins og visku.
Megi ég ganga í fegurð,
lát augu mín æ fá geymd hin rauðu og
purpuralitu sólsetur.
Láttu hendur mínar virða þau verk,
sem þú hefur skapað
og eyru mín hlusta eftir þinni rödd.
Gerðu mig vitran, svo ég fái skynjað
þau fræði sem þú hefur fólgið
i hveijum þumlungi jarðarinnar.
Gerðu mig sterkan, ekki til að miklast
yfir bræðrum mínum,
heldur til þess að verða þess megnugur
að beijast við mesta óvin minn,
» sjáifan mig.
Gerðu mig hæfan til þess að ganga
björn Hans, f. 12.
nóv. 1965, kvæntur
Stefaníu Björns-
dóttur og býr í
Njarðvík; Ellert, f.
28. feb. 1967,
kvæntur Freyju
Torfadóttur og býr
í Njarðvík.
Hinn 25. sept.
1971 giftist Inga
Þóra eftirlifandi
eiginmanni sínum
Ágústi Þór Skarp-
héðinssyni, f. 24.
maí 1945. Þau eign-
uðust fjögur börn,
Eggert Þór, rafvirkja, f. 27.
mars 1971; tvíburana Jónu Sól-
björtu, hársnyrti, f. 17. okt.
1975, og Svövu Sólbjörtu, f. 17.
okt. 1975, d. 30. júní 1992; Ág-
úst Þór, f. 16. janúar 1988.
Útför Ingu Þóru fer fram frá
Njarðvíkurkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 10.30.
fram fyrir þig, með opnum huga
þannig að þegar lífíð þverr
líkt og dagsólin dvín,
komi andi minn til þín,
laus við skömm.
Foreldrar og systkini.
Mig langar til að minnast hennar
Ingu frænku minnar og bestu vin-
konu með nokkrum orðum. Það er
ólýsanlegur sá tómleiki sem ég finn
til nú þegar hún er farin frá okkur.
Ég veit að hún sætti sig betur við
að skilja við vitandi að hennar biði
Svava dóttir þeirra hjóna sem þau
mistu eftir mikla baráttu við hennar
veikindi fyrir fimm árum. Það er
mikii sorg sem nú er lögð á þessa
fjölskyldu öðru sinni. Ekki fæ ég
skilið það óréttlæti sem á suma er
lagt. Inga háði harða baráttu við
veikindi sín en á tímabili var von til
þess að komist hefði verið fyrir
mein hennar. Ekki gat það nú verið
svo því í byrjun janúar síðastliðnum
greindist meinið í lifrinni. Þá hófst
aftur barátta sem hún vonaðist til
að gæfi sér tækifæri til að geta
annast fjölskyldu sína og að sjá litla
drenginn sinn vaxa úr grasi. Inga
hafði styrk til að hugsa um sig sjálf
fram að síðustu dögum sínum en
það var einstakt hve vel og af mik-
illi ósérhlífni Ágúst eiginmaður
hennar annaðist hana og studdi.
Inga var sjálfkjörinn leiðtogi hvar
sem hún kom og var ekki í vandræð-
um með að leysa úr hveijum þeim
vanda sem upp kom. Hún virtist
hafa óþijótandi orku og taldi verkin
ekki eftir sér sem hún leysti ávallt
vel af hendi enda margt til lista lagt.
Það er mikið tóm sem Inga skilur
eftir sig en við frænkurnar hittumst
nánast á hveijum einasta degi. Ég
og eiginmaður minn, Kristinn, biðj-
um Guð að veita Ágústi og börnum
þeirra, Eggerti, Jónu og Ágústi litla,
og foreldrum Ingu styrk til að tak-
ast á við þessa sorg. Elsku Inga og
Svava litla, ég veit að þið eruð nú
á betri stað þar sem ykkur liður vel
og hafið fengið bót ykkar meina.
Guð blessi sálu ykkar.
Guðrún Fanney
Guðmundsdóttir.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn og þú munt
sjá, að þú grætur vegna þess, sem
var gleði þín. (Kahlil Gibran).
Elsku frænka, þú ert farin, sum-
arið var heldur stutt. Þegar ég sest
hér niður, tek mér penna í hönd, læt
hugann reika og hugsa um hvað við
höfum misst mikla hetju og dugnað-
arkonu verður mér orðfall. Það er
erfitt þegar að kveðjustund kemur
og minningarnar hrannast upp. Það
er margs að minnast, þegar ég hugsa
til baka er mér minnisstæðast þetta
síðasta ár. Við hittumst oft og hefði
ég aldrei trúað hve sterk og dugleg
þú varst, miklu veikari en þú lést
uppi, alltaf að hlífa okkur hinum og
alltaf jafn jákvæð og gast oft látið
okkur hlæja. Þú vast mikil hetja og
misstir aldrei móðinn í það ár sem
þú barðist við þann erfiða sjúkdóm
sem þú á endanum þurftir að láta í
minni pokann fyrir.
Ég var bara fimm ára þegar Bjössi
bróðir og Jóna eignuðust þig, Inga
mín, sitt fyrsta barn, svo að þú ert
í minningunni frá fyrstu tíð. Við ól-
umst upp í miklu nábýli hvor við
aðra, úr stórri fjölskyldu sem er
mjög náin og samrýnd og mikill
samgangur milli systkina. Maður
passaði þig og elstu systkinin og svo
varðstu líka vinkona. Það var gaman
hjá okkur þegar þú varst ung og
ólofuð og komst í heimsókn til mín
til Bandaríkjanna. Við fórum í ferða-
lög og sáum margt nýstárlegt, og
heimferðin var víst söguleg. Svo
þegar ég kom heim næst þá fórum
við í útilegu að Laugarvatni með
strákana okkar litla og þú ófrísk að
tvíburunum og mikið var hlegið, því
þú hafðir sérstakan frásagnarstíl.
Allavega var alltaf gaman að hlusta
á þig er þú lýstir hlutunum á þinn
sérstaka hátt.
Þegar þú gekkst til liðs við okkur
í Lionessuklúbb Keflavíkur bættist
í okkar hóp dugleg og ósérhlífin
kona. Þar áttir þú margar góðar
stundir og vannst af krafti. Nokkrar
voru góugleðirnar þar sem þú lagðir
þitt af mörkum og eins veikburða
og þú varst í haust, þá skilaðir þú
þínu í fjáröfluninni fyrir jólin. Þú
útbjóst alla borðana á körfurnar
heima og naut ég þess að fá að vinna
með þér og læra af þér, því allt lék
í höndunum á þér og svo varstu svo
ráðagóð.
Síðasta ferðin sem þú fórst með
okkur Lionessum var í haust og
skemmtum við okkur konunglega
og á ég oft eftir að minnast þeirrar
ferðar, því mikið var hlegið. Það
voru þung spor fyrir ykkur Gústa
þegar þið fyrir fimm árum fylgduð
Svövu dóttur ykkar síðasta spölinn,
en þú stóðst upp úr eins og hetja.
Inga mín, líf okkar verður ekki
eins án þín, þú sem varst svo dugleg
og drífandi. Mamma þín á eftir að
sakna þín sárt því þið voruð ekki
bara mæðgur heldur bestu vinkonur
líka. Þín verður sárt saknað af okk-
ur öllum og þó sérstaklega af Gústa
og börnunum. Elsku Inga, takk fyr-
ir allt. Megir þú hvíla í friði. Elsku
Gústi og böm, Jóna, Bjössi og aðrir
ættingjar, ég bið góðan Guð að
hjálpa ykkur og styrkja í ykkar djúpu
sorg.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir,
þá líður sem leiftur úr skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Þín frænka,
Særún.
Nú stöðvar ekkert tregatárin
og tungu vart má hræra.
Þakka þér Inga öll góðu árin
sem ótal minningar færa.
Við áttum margar stundir saman
og sögðum frá hjartans málum.
Stundum sorgir og stundum gaman,
svona eins og hjá saklausum sálum.
Já, vinskap þinn svo mikils ég met
og minningar áfram lifa.
Mót áfóllum lífsins svo lítið get,
en langar þó þetta að skrifa.
Nú siglið þið Svava um himins höf
og haldið í Guðsríkið inn.
Ég veit að bæn er mín besta gjöf,
Guð blessi ykkur ljósgeislinn minn.
(G.S.)
Eiginmanni Ingu Þóru, Ágústi Þór
Skarphéðinssyni, börnum þeirra,
foreldrum og öðrum aðstandendum,
vottum við dýpstu samúð okkar.
Guðrún Skúladóttir,
Björn Bjarnason.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
í dag er elskuleg vinkona og
frænka kvödd hinztu kveðju.
Á stundu sem þessari er mér tregt
um tungu að hræra. Mitt í alskrúði
sumarsins er Inga tekin frá okkur,
og kvödd til starfa á öðrum vett-
vangi.
Inga missir dóttur sína Svövu fyr-
ir fimm árum, aðeins sextán ára
gamla, eftir langvarandi erfið veik-
indi,_ þá reyndi á þolrif fjölskyldunn-
ar. í dag stendur fjölskyldan aftur
frammi fyrir sárri sorg, þegar hús-
móðirin á heimilinu er brott kvödd.
Fyrir einu og hálfu ári greindist
Inga með illvígan sjúkdóm sem
læknavísindum hefur ekki í öllum
tilfellum tekizt að vinna bug á. Hún
háði sína varnarbaráttu með hetju-
skap, þar sem hún ætlaði að sigra.
Aðdáunarvert var hve Gústi stóð
með henni í veikindum hennar.
Inga var elzt ; hópi sjö systkina.
Henni var mikið gefið, hún var at-
orkusöm, hæfileikarík, trygglynd og
ráðagóð. Ávallt gat ég leitað til
hennar, hvort sem það var viðvíkj-
andi matargerð, saumaskap eða
mínum hjartans málum, slíkan vin
er gott að eiga.
Fyrirmyndar húsmóðir var Inga
og sinnti hún uppeldi barna sinna
af alúð og einlægni.
Ótal minningar leita á hugann og
varðveiti ég þær. Aldrei varð okkur
sundurorða og þakka ég nú alla þá
tryggð og vinskap, sem þú sýndir
mér og minni fjölskyldu.
Elsku Gústi, Eddi, Jóna og Ágúst
litii, Jóna og Bjössi og systkini,
megi góður Guð gefa ykkur styrk á
þessum erfiða tíma í lífi ykkar.
Megi minning um Ingu lifa í hjört-
um okkar um ókomna framtíð.
Lilja B. Sigurðardóttir.
í dag er til moldar borin góð vin-
kona okkar og samstarfskona, Inga
Þóra Arnbjörnsdóttir. Hetjulegri
baráttu við illvígan sjúkdóm er lokið
og við trúum því að nú sé þjáningum
hennar lokið og að Svava dóttir
hennar hafi tekið á móti henni opn-
um örmum.
í maí á síðasta ári greindist hjá
Ingu krabbamein og gekkst hún
undir uppskurð og í framhaldi af því
tók við ströng og erfið lyfjameðferð.
í baráttu sinni var Inga jákvæð,
bjartsýn og einstaklega dugleg, allt
virtist stefna í rétta átt en upp úr
áramótunum dundi annað áfall yfir
og róðurinn varð þyngri og erfiðari.
í október 1993 byijaði Inga að
starfa í blómabúðinni Kósý og vann
hún þar þangað til hún veiktist. Hún
var afburða starfskraftur, dugleg
og allt sem hún tók sér fyrir hendur
gerði hún vel og er hennar nú sárt
saknað af starfsfélögum.
Elsku Gústi, börn, foreldrar og
systkini, missir ykkar er mikill en
minningu um góða konu geymið þið
í hjarta ykkar.
Hvíl í friði, kæra vinkona. Hafðu
þökk fyrir allt og allt.
F.h. samstarfsfólks,
Sigurbjörg Magnúsdóttir.
Hröð er förin
örskömm dvöl
á áningarstað.
Verum því hljóð
hver snerting
er kveðja
í hinsta sinni.
(Birgir Sigurðsson.)
Það er komið að kveðjustund,
okkur finnst dvölin hröð eins og lýs-
ir svo vel í ljóðinu hér á undan. Inga
Þóra var í blóma lífsins þegar hún
mátti takast á við þau örlög að hefja
harða og hetjulega baráttu við sjúk-
dóm sem fáum gefur grið.
Minningarnar sækja á hugann til
bernskuáranna í Keflavík. Leik-
svæðið við Miðtún og barnaskólann
var aðalvettvangur okkar barn-
anna, við vorum í útileikjum langj;
fram á kvöd og í búðar- og hár-
greiðsluleikjum í Sóltúninu hjá Ólu
Helgu. Þetta voru árin þegar stúlk-
ur fengu sumarkjóla og sportsokka
á vorin og manni finnst að alltaf
hafi verið sólskin og gott veður í
þá daga.
Við Inga fórum tíu ára gamlar í
sumarbúðir í Reykholti, skrifuðum í
minningarbækur og þegar sólin
skein sem skærust fórum við í Ingi-
mundarbúð og keyptum kex og an-
anasdrykk. Árið sem við fermdumst
fóru mæður okkar, sem voru vinkon-
ur, með okkur frænkurnar til
Reykjavíkur og keyptar voru eins
fermingarkápur og kjólarnir voru
næstum því eins. Ungu stúlkurnar
voru ánægðar enda að nálgast það
að komast í fullorðinna manna tölu.
Samverustundunum fækkaði á
unglingsárunum en við vissum alltaf
hvor af ananrri og fyrir um tuttugu
árum stofnuðum við nokkrar konur
saumaklúbb sem við nefnum „Kefla-
víkurklúbbinn" okkar í milli. Sam-
verustundirnar í klúbbnum hafa ver-
ið ánægjulegar, þar sem matur, hlát-
ur, grín og gleði hafa oftast ráðið
ríkjum. Það var í desember sl. sem
við ákváðum að gera okkur glaðan
dag ásamt mökum okkar og fagna
því að nú yrðu bjartari tímar fram-
undan hjá Ingu okkar, þar sem allt
leit betur út með sjúkdóminn.
Þetta kvöld var okkur afar
ánægjulegt en í minningunni er það
líka síðasta skiptið sem hópurinn
kom saman. Skjótt skipast veður í
lofti. í janúar var baráttan enn á
ný hafin og ströng og löng lyfjameð-
ferð tók við sem bar ekki tilætlaðan
árangur.
Ung að árum gekk Inga að eiga
Ágúst Skarphéðinsson og eignuðust
þau fjögur börn. Þau urðu fyrir þeirri
sáru sorg fyrir fímm árum að missa
Svövu dóttur sína þá sextán ára
gamla eftir erfið veikindi. í veikind-
um Svövu tengdust þær mæðgur
sterkum böndum og var þessi lífs-
reynsla Ingu okkar mjög erfið.
Inga var hreinskiptin og lá ekki
á skoðunum sínum. Hún var ákveðin
ef því var að skipta og rösk til allra
verka. Heimilið varð hennar starfs-
vettvangur að mestu leyti en um
tíma rak hún saumastofu enda var
hún afburðamyndaleg við sauma-
skap og allt lék í höndunum á henni.
En fyrst og fremst var það fjölskyld-
an og heimilið sem hún helgaði
krafta sína.
Það er erfitt að sætta sig við að
Inga skuli vera farin en við verðum
að lúta þeim vilja almættisins. Við
tínum saman perlur minninganna
og geymum þær eins og sjáaldur
augna okkar um ókomna framtíð.
Elsku Gústi, börn, foreldrar og
systkini, innilegar samúðarkveðjur
til ykkar allra. Saumaklúbburinn og
makar þakka elsku Ingu samfylgd-
ina og kveðja með erindi Tómasar
Guðmundssonar:
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Slgurlaug Einarsdóttir.
Vor ævi stuttrar stundar
er stefnt til drottins fundar
að heyra lífs og liðinn dóm.
(E. Ben.)
Lífinu er stundum líkt við ljós sem
kviknar á kerti. Kerti hvers og eins
brenni síðan mismunandi hratt. Allir
sem þekktu Ingu Þóru geta verið
sammála um að hennar kerti brann
allt of hratt.
Við viljum minnast Ingu Þóru
Arnbjörnsdóttur sem gekk til liðs
við Lionessuklúbb Keflavíkur árið
1993.
Inga Þóra var mjög atorkusöm
og var hún mikill fengur fyrir klúbb-
inn. Hún sat í fyáröflunarnefnd en
henni fylgir mikil ábyrgð og leysti
hún það vel af hendi. Einnig var hún
í forsvari fyrir matarnefnd sem sér
um árlega góugleði klúbbsins, en
Inga Þóra var afskaplega góður
kokkur og listræn í sér.
Inga Þóra starfaði með félaginu
fram á síðasta dag og gekk hún til
allra verka sem þurftu úrlausnar
innan klúbbsins og var hún ætíð
bóngóð.
Við viljum færa þakkir fyrir
ánægjulegar og góðar stundir með
Ingu Þóru og vottum aðstandendum
hennar samúð okkar.
Lionessuklúbbur Keflavíkur.