Morgunblaðið - 17.07.1997, Blaðsíða 38

>38 fimmtudagur 17. júlí 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SIGURÐUR BIRGIR
BJÖRNSSON
+ Sigurður Birgir
Björnsson var
fæddur í Reykjavík
29. ágúst 1934.
Hann lést á heimili
sínu í Reykjavík 4.
júií siðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Langholts-
kirkju 11. júlí.
-- Allt eins og blómstrið eina
upp vex á sléttri grund
fagurt með fijógvun
hreina
fyrst um dags morgun-
stund,
á snöggu augabragði
af skorið verður fljótt,
lit og blöð niður lagði, -
líf mannlegt endar skjótt.
(Höf. Hallgrímur Pétursson)
Við ætluðum að hittast öll stór-
fjölskyldan frá Fagradal í Mýrdal
í „Addalundi" um helgina. Ég
hlakkaði til að þakka hluta af ætt-
ingjunum fyrir síðast, þegar þeir
komu og glöddust með mér á burt-
•^farartónleikum mínum annan í
hvítasunnu. Þar á meðal voru Erla
frænka og Siggi. I staðinn sit ég
hnípin og hripa niður fátækleg
minningarorð um Sigga „hennar
Erlu“. Þannig var það í mínum
huga frá því ég sá þau saman fyrst.
Siggi sem heilsaði með vinstri
hendi og brosti með augunum, tal-
aði um „eina fallega frænku“ í við-
bót, sem hann gæti kysst og hrós-
aði mér fyrir snúðana og kleinurn-
ar, sem voru vitaskuld ein af
-guðsgjöfunum úr ættinni. Síðast
hrósaði hann mér fyrir sönginn og
sagðist ekki hafa viljað missa af
honum. Alltaf glaður, tilbúinn að
hrósa öðrum og gefa af sér.
I dag harma ég að tími heim-
sóknanna er liðinn, stundum vegna
tímaskorts og anna. Elsku Erla,
börn, tengdabörn og barnabörn,
svo og aðrir ættingjar og vinir.
Þegar sorgin er sárust, eru minn-
ingarnar til að ylja sér við um
ástríkan eiginmann, föður, tengda-
föður, afa, mág, tengdason, vin og
góðan mann. Við fjölskyldan hér i
Vogunum sendum ykkur innilegar
saknaðar- og samúðarkveðjur. Guð
blessi minninguna um hann Sigga.
"•frÆttingjarnir að handan og sá sem
öllu ræður munu taka vel á móti
honum.
Sigrún Ósk, Guðmundur S.,
Guðmundur G., Sigurður
Ragnar og Ingi Guðni.
Stórt skarð er höggvið í hóp
Hlíðarfólks á skömmum tíma. Þeg-
ar við kvöddum föður minn og síð-
an Lýð vorum við að vissu leyti
viðbúin. Þeir höfðu lokið starfsævi
sinni og lifað fagurt ævikvöld. Þó
tómleikinn og söknuðurinn væri
vissulega til staðar var strax hægt
_að njóta minninganna og láta þær
^ylja sér. Nú þegar Siggi Björns er
líka hrifinn frá okkur stendur sárið
opið og sársaukinn nístir.
Farinn er vinur. Alveg einstakur
vinur sem lét sig ævinlega miklu
varða velferð mína sem og allra
annarra vina sinna. Það er erfitt
að hugsa sér lífið án hans Sigga.
Hann sem var alltaf svo hress og
skemmtilegur. Svo lengi sem mig
rekur minni til var Siggi hluti af
tilverunni. Ég man þegar hann var
að ærslast með mig sem litla stelpu
og áhyggjur lífsins voru undir eins
'}á bak og burt. Eftirvænting og
spenningur hríslaðist um mig þeg-
ar hann nálgaðist með hlátur í
augum og bros á vör. Þá var gam-
an að vera lítil stelpa. Ég man líka
sorgina sem grúfði yfir þegar hann
varð fyrir því hræðilega slysi að
missa hægri höndina og líka þá
óttablöndnu eftirvæntingu sem
ríkti þegar von var á honum eftir
endurhæfingu á Reykjalundi. Gleð-
in yfir að hitta Sigga
aftur og feimnin við
fötlun hans toguðust á
í barnshuganum, en
hann var fljótur að
eyða þessari feimni og
gera lífið eðlilegt aft-
ur. Hann sýndi okkur
hvað hann gat gert
margt með annarri
hendi og hvernig hann
gat notað gervihand-
legg og krók sér til
aðstoðar. Með þessu
móti gat Siggi fram-
kvæmt nánast allt sem
við hin gerum. Það
sem meira var, hann var alltaf með
eitthvert grín og gamanyrði á vör-
um og gerði grín að fötlun sinni.
Siggi og eftirlifandi eiginkona
hans Erla Pétursdóttir kynntust í
Hlíð þar sem hann ólst upp að hluta
og hún var kaupakona. Síðar rugl-
uðu þau saman reitum og voru upp
frá því eins og einn maður. Það
ríkti mikil eftirvænting þegar
frumburður þeirra fæddist og Siggi
krafðist þess að vera viðstaddur
sem ekki þótti sjálfsagt á þeim
tíma. Með staðfestu sinni og
ákveðni fékk hann þetta í gegn og
varðaði þannig veginn fyrir verð-
andi feður. Síðar fæddust dæturn-
ar tvær. Þá þurfti Siggi ekki að
berjast fyrir þessum sjálfsögðu
mannréttindum verðandi feðra.
Það kom mér ekki á óvart að Siggi
varð afar góður faðir og saman
sköpuðu þau Erla yndilsegt heimili
þar sem gott var að koma.
Siggi og Erla voru okkur í Hlíð
einstaklega trygg og komu oft og
alltaf var eftirvæntingin jafn mikil
að fá þau í heimsókn. Lengst af
var Siggi ómissandi í sauðburðin-
um eins og einn af vorboðunum og
í réttirnar lét hann sig aldrei vanta.
Eiginmanni mínum tók Siggi
strax opnum örmum og var honum
engu síðri vinur en mér. Sama var
að segja um syni mína. Birgi son
minn kallaði hann alltaf nafna og
mikið gladdi það hann þegar
yngsta barnabarnið var skírt í höf-
uðið á honum.
Siggi var afar kappsamur til
vinnu og hafði unun af því að ham-
ast og ekki var það verra að geta
skákað okkur sem ófötluð vorum,
en það gerðist ekki svo sjaldan.
Það var Sigga því mikið áfall þeg-
ar hann veiktist fyrir nokkrum
árum og þurfti að rifa seglin og
fara sér hægar. Eftir það gat hann
ekki notað gervihandlegginn sér
til hjálpar og jók þetta á fötlun
hans. Hann barmaði sér samt aldr-
ei og vorkunnsemi var eitur í hans
beinum. Eins og með fyrri fötlun
sinni lærði hann að lifa með þessum
nýju takmörkunum sem lífið bauð
honum upp á og það var óraunveru-
legt að hugsa sér að Siggi ætti við
einhver veikindi að stríða, hann var
alltaf svo hress og þannig minn-
umst við hans.
Ég votta Erlu, Sigrúnu, Ingu
Birnu, Pétri og fjölskyldum þeirra
mína innilegustu samúð og veit að
þau munu halda uppi merki hans
Sigga og minningu um ókomin ár.
Elín Erna Steinarsdóttir.
Hún hljómaði ótrúlega fréttin
sem flaug á föstudaginn og það
tekur mann tíma að átta sig. Siggi
Björns var dáinn.
Mér hefur verið sagt að hann
hafi fyrst komið hingað að Hlíð
níu ára og átt að vera í hálfan
mánuð en hann fór í raun aldrei
heldur tilheyrði Hlíðarfjölskyldunni
upp frá því, þessari stórfjölskyldu
ef svo má að orði komast. Þar kom
fyrst og síðast til hans trygga vin-
átta. Það hlýtur að hafa verið gam-
an að fá jafn lífsglaðan og orkum-
ikinn dreng í vist, sem varð strax
þátttakandi í öllu bæði í leik og
starfi. Hann hafði sérstaklega mik-
inn áhuga á búskap, enda lá leiðin
seinna að Hvanneyri. Allt lék í
höndunum á honum jafnt skepnur
sem vélar og allt þar á milli. Þegar
ég fyrst man eftir mér var hann
stærsta hjálparhella þeirra bræðra,
föður míns og Lýðs, afburða dug-
legur og útsjónarsamur og snyrti-
mennskan var honum í blóð borin.
Hann var mín stóra fyrirmynd í
lífinu, stæltur, ímynd hreystinnar.
Vegna aldursmunar kom aldrei til
að ég reyndi að komast með tærn-
ar þar sem hann hafði hælana enda
gjörsamlega óraunhæft, en hann
kenndi mér að vinna og ég áttaði
mig fljótt á að hann þoldi ekki slór
og hangs. Þess vegna var það mér
seinna sérstakt ánægjuefni þegar
Inga Birna dóttir hans var hjá
okkur í fjögur sumur.
Fyrir okkur systkinin var hann
einstakur félagi. Þegar jólin nálg-
ast verða dagarnir langir og leiðin-
legir, þessi endalausa bið sem aldr-
ei tekur enda og flestir kannast
við. En svo kom Siggi og þá jólin.
Eins á vorin. Fyrsti vorboðinn var
Siggi, þá sauðburður og svo blóm
í haga. Hann var einstakur hann
Siggi, kom með jólin og vorið, er
hægt að biðja um meira?
Það koma fyrir augnablik í lífinu
þegar allt virðist öfugsnúið og and-
styggilegt og maður óskar þess
helst að tíminn gæti staðið kyrr
eða siiast ögn til baka. Þannig var
kvöldið sem enginn gleymir og
breytti svo miklu í lífi Sigga, þegar
lífið sem hafði verið fyrir mér nán-
ast sem leikur breyttist í hálfgerða
martröð og maður hélt að maður
ætti aldrei eftir að sjá framar glað-
an dag. En aftur kom Siggi hress
og kátur sem fyrr og tókst á við
lífið með breyttum áherslum og
allt færðist í fyrra horf. Þannig sé
ég hann fyrir mér takast á við hið
eilífa líf, kappsfullan með glettni í
augunum.
Margt verður nú með breyttum
hætti. Ég nefni réttardaginn þar
sem maður er manns gaman. Þar
naut Siggi sín vei, félagslyndur,
mannglöggur, vinamargur og
minnugur svo af bar. Þó verður
mesta breytingin hjá hans góðu
fjölskyldu sem hann var svo hepp-
inn með. Hún tekst nú á við nýtt
líf rík af minningum. Innilegar
samúðarkveðjur héðan frá Hlíð og
sveitungum okkar. Guð veri með
ykkur.
Tryggvi Steinarsson.
Vinur minn, og uppeldisbróðir
til margra ára Sigurður Birgir
Björnsson er fallinn frá, langt um
aldur fram.
Hann var bráðkvaddur við slátt
á grasflötinni fyrir framan heimili
sitt. Mörg voru þau stráin, sem
féllu fyrir hans hendi þau mörgu
sumur, sem hann vann við heyskap
í Hlíð, því hann var harðduglegur
til allra verka, reyndar sá dugieg-
asti sem ég hef kynnst um ævina.
Sumir sögðu að hann böðlaðist,
en það var alrangt því að þeir sem
þekktu best vissu, að hann vann
afar skipulega við gegningar, fór
aldrei erindisleysu t.d. við mjaltir,
og þau daglegu störf og snúninga
sem fylgja.
Siggi, eins og hann var jafnan
kallaður, lagði metnað sinn í að
hafa allt hreint í kringum sig,
bæði útihús og húsdýrin. Öll verk-
færi á sínum stað og allt vel skipu-
lagt. Þessir þættir væru í dag
nefndir „gæðastjórnun“. Þessi
snyrtimennska fylgdi Sigga alla
tíð, bæði í starfi og á heimili sínu
yndislega, og öfundaði ég hann
alltaf af því að bíllinn þeirra var
alltaf eins og nýbónaður. Siggi var
feiknalega athugull og áttaði sig
strax á skilaboðum þó að hann
væri úr kallfæri. Fjárglöggur var
hann og minnugur á nöfn og töl-
ur, mannglöggur og átti létt með
að halda uppi samræðum bæði við
kunnuga og ókunnuga.
Fljótt fór að bera á því hvað
Siggi var góður í íþróttum, þar
skákaði hann okkur hinum á
íþróttaæfingum, sem voru oft
margar á dag, oftast strax eftir
máltíðir, á Sólheimaflötinni, uppi í
Nátthaga, eða vestur í Nesi. Hann
keppti fyrir Ungmennafélag Gnúp-
verja í mörg ár, þar fremstur í
flokki. Sigraði oft í mörgum grein-
um á Hreppamótum, og á stórmót-
um Héraðssambandsins Skarphéð-
ins á Þjórsártúni. Hans bestu
greinar voru spretthlaup og lang-
stökk, en stundum tók hann þátt
í flestum greinum til að hala inn
stig fyrir hreppinn sinn. Mér er
minnisstætt á íþróttamótum á tún-
inu við Ásaskóla, þegar Jón í Geld-
ingaholti, sem var oftast kynnir,
tilkynnti: „Sigurður vann, Sigurður
stökk 6,3 m“ og afrekin snerust
um Sigurð, enda heiðruðu sveit-
ungar hans hann með veglegum
minjagrip áletruðum.
Siggi kom fyrst í Hiíð nær tíu
ára, en hafði fram að þeim tíma
alist að mestu upp á Tjarnargöt-
unni hjá þeim Hermanni Jónassyni
og Vigdísi konu hans, sem var
móðursystir Sigga.
Ráðgert var að dvölin yrði ekki
nema svona nokkrar vikur, en önn-
ur varð raunin, hann dvaldi nær
samfellt í Hlíð fram undir þrítugt,
en breytti um umhverfi nokkrum
sinnum.
Siggi gekk í Ásaskóla og stund-
aði einnig nám á Bændaskólanum
á Hvanneyri. Árið 1962 um sumar-
ið slasaðist Siggi við heyskap, og
missti hægri hönd fyrir ofan ol-
boga. Var þetta auðvitað hræðilegt
áfall fyrir þennan dugnaðarfork
og íþróttamann. Ekki lét hann
bugast, og náði með ótrúlegu harð-
fylgi að komast í vinnu aftur og
læra að skrifa með vinstri hendi.
Haft var á orði að nú væri Siggi
eins-manns-maki, frá því að vera
tveggja-manna áður. Siggi réðst
til starfa hjá Olíufélaginu hf. árið
1963, og vann þar fjölbreytileg
störf allt til æviloka, var vel liðinn
og skilaði sínu fyllilega.
Árið 1967 giftist Siggi Erlu Pét-
ursdóttur frá Vestmannaeyjum, og
veitti Erla honum þann styrk, sem
þurfti til að ná sér eins og hægt
var eftir slysið. Þau bjuggu sér
hlýlegt heimili og ætíð var þar
mikill gestagangur, enda bæði
gestrisin og ekki skorti kaffið og
meðlætið. Þau eignuðust þrjú
mannvænleg börn, og barnabörnin
orðin fjögur. Siggi bar alltaf mikla
umhyggju fyrir Qölskyldu sinni,
var vinur vina sinna og tryggur
þeim til æviloka. Sérstaklega var
honum hlýtt til Hlíðarfólksins og
sýndi það í verki og brást aldrei.
Erla sagði okkur að hann teldi sig
Hlíðarmann fyrst og fremst.
Ég vil að leiðarlokum þakka þá
vináttu og traust sem Siggi sýndi
mömmu, Lýð og fjölskyldu okkar
Svönu.
Elsku Erla, börn, tengdabörn og
barnabörn. Ég bið Guð að styrkja
ykkur og styðja á sorgarstund.
Steinn Þorgeirsson.
Kæri Siggi, að kveðja þig núna
og sjá ekki meir, finnst mér ótrú-
legt. Það er svo stutt síðan við
hittumst og myndirnar sem ég
ætlaði að sýna þér, næst er ég
kæmi í bæinn bíða betri tíma, elsku
Siggi minn. Er við hittumst fyrst
þá tók ég strax eftir glettnislegum
augunum þínum, sem gátu alla
brætt og glatt.
En ekki grunaði mig þá, að vin-
skapur okkar yrði eins mikill og
hann hefur orðið og náði til fjöl-
skyldu minnar og barna.
Það verður aldrei fullþakkað
hvað yndislega heimilið ykkar Erlu
og allt viðmót, stóð mér og mínum
alltaf opið og hafa synir mínir oft
haft orð á „hvað hann Siggi væri
allaf hress", var oft glettnislega
spjallað og stoppað lengur en til
stóð.
Oft varstu búinn að skamma
mig fyrir, hversu seint ég fór upp
á spítala að fæða, því þú keyrðir
mig á fæðingardeildina.
Varst nýkominn heim aftur, er
hringt var og drengur fæddur.
Hvort ég hefði ætlað að láta
hann taka á móti?
Ég hélt nú þú hefðir farið létt
með það eins og annað, þó hægri
handlegg hefði vantað. Aldrei
heyrði ég þig mæðast út af fötlun
þinni, allt gerðir þú snyrtilega og
vel.
Og var dæmigert fyrir þig að
síðasta verkið þitt var að slá blett-
inn þinn.
Við kveðjum þig öll með trega
vinur. Hvíl í friði.
Elsku Erla mín, Pétur, Inga
Birna og Sigrún. Guð gefi ykkur
styrk til að komast yfir þetta
snögglega áfall og mátt til að
hugga litlu börnin ykkar vegna
fráfalls góðs afa.
Guðmunda og fjöl-
skylda.
Síminn hringir, hann Siggi
hennar Erlu er dáinn. Fyrstu við-
brögð eru vantrú, það getur ekki
verið. Svo kemur gráturinn og
spurningarnar sem enginn hefur
svör við nema Guð á himnum.
Hvers vegna Siggi, þessi góði mað-
ur með broshýru augun, alltaf til
í sprell, striðinn, stóð fast á sinni
meiningu og hafði skoðanir á hlut-
unum. En hlýr var hann og faðm-
lagið þéttara en hjá mörgum öðrum
sem þó höfðu báða handleggina,
þétt vegna þess að í því fólst hlýja.
Það var alltaf tilhlökkun að hitta
Sigga og Erlu. Þrátt fyrir töluverð-
an aldursmun á okkur kom það
ekki að sök í samræðum okkar á
milli, við vorum oftast á sömu
bylgjulengd.
Elsku Siggi, við hittumst aftur
síðar og tökum upp beinskeyttar
umræður um málefni líðandi stund-
ar hver svo sem þau verða þá. En
þangað til lifa allar góðu minning-
arnar.
Hugurinn leitar til Erlu og
krakkanna og í bæn er leitað til
Guðs að hann styrki þau í sorg
sinni og söknuði.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vorn grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minninpm hlýjum.
(H.I.H.)
Elsku Erla frænka og Sigrún,
Pétur og fjölskylda, Inga Birna og
fjölskylda, aðrir ættingjar og vinir,
innilegustu samúðarkveðjur til
ykkar allra.
Guðrún og Gylfi.
Nú þegar sumarið skartar sínu
fegursta, kveðjum við okkar góða
vin og samstarfsmann Sigurð B.
Björnsson.
Okkur, sem lengst höfum átt
hann að góðum samstarfsmanni,
langar að koma á framfæri nokkr-
um þakklætisorðum til hans fyrir
frábært samstarf og samvinnu til
margra ára.
Sigurður hóf störf hjá Olíufélag-
inu hf. hinn 1. október 1963. Þá
var aðalstarfsemi Olíufélagsins hf.,
þ.e. öll dreifing á bensíni og olíum,
ásamt verkstæðum, suður undan
Öskjuhlíð, við Reykjavíkurflugvöll.
Mikið var að gera á þeim árum
við dreifingu á olíunni og bensíninu
því þá voru nær öll hús í Reykja-
vík kynt með gasolíu eða svartolíu,
og dreifingarsvæðið náði alla leið
austur í Skaftafellssýslur.
Það var við þessa starfsemi sem
Sigurður vann lengst af. Hann var
þá nýfluttur frá æskuheimili sínu
Hlíð í Gnúpverjahreppi.
Þar hafði hann orðið fyrir því
alvarlega slysi að missa hægri
hönd og handlegg. En sú alvarlega
fötlun efldi kjark hans og dugnað,
og skilaði hann öllum verkum sín-
um með ágætum.
Með árunum breytast störfin og
nú hin síðari ár vann Sigurður í
aðalbækistöð Olíufélagsins á
Gelgjutanga.
Komið er að kveðjustund. Við
biðjum Sigurði Guðs blessunar á
nýjum leiðum, með þökk fyrir allt.
Elsku Erla, við sendum þér,
börnunum ykkar og tengdabörn-
um, föður þínum og öðrum ættingj-
um, innilegar samúðarkveðjur. Guð
blessi minningu Sigurðar Birgis
Björnssonar.
Samstarfsmenn.