Alþýðublaðið - 21.03.1959, Blaðsíða 11

Flugveiar r:
Flugfélag íslands h.f.:
Mil-lilandaflug: Hrímfaxi
fer til Osl-0, Kaup .annahafn.
ar og Hamborgar kl. 08,30 í
dag. Væntanieg .úur til Rvk
kl. 16.10 á mor — Inn-
anland-sflug: í lug er áætlað
að íljúga til Akureyrar, —
Blönduóss, Egilstaða, ísafjarð
ar, Sauðárkróks og Veslex,-
eyja. — Á morgun er áætl-
að að fljúga til Akureyrar og
Vestmannaeyja.
IiOftleiðir h.f.:
Hekla er væntanleg frá
Kaupmannaliöfn, Gautaborg
og Stafangri kl. 18.30 í dag.
Hún hejdur áieiðis til New
York kl. 20.00.
SkipSt ;
Skipaútgerð ríkisins:
Hekla fer frá Akureyri í
dag á vesturleið. Esja fer frá
Rvk á hádegi í dag austur
urn land til Akureyrar. —■
Herðubreið fór frá Rvk í gær
austur um land til Vopna-
fjarðar. Skjaldbreið fer frá
Rvk síðd. í dag vestur um
land til Akureyrar. Þyrill er
væntanlegur til Hafnarfjarð-
ar í dag frá Bergen. Helgi
Helgason fór frá Rvk í gær
til Vestmannaeyja. Baldur
fer frá Rvk á mánudag • til
Sands, Hvanimsfjarðar- og
Gilsfjarðarhafna.
Eimskipafélag íslands h.f.:
Dettifoss kom til Rvk 19.3.
frá Leith. Fjallfoss fer frá
Hamborg 21.3. til Antwerp-
en, Rotterdam, Hull og Rvkv
Goðafos fór frá Rvk 19.3. til
New York. Gullfoss er í K.-
höfn. Lagarfoss kom til Am-
sterdam 19.3. fer þaðan til
Akureyrar. Reykjafoss fer
frá Rvk á hádegi á morgun
21.3. til Akraness, ísafjarðar,
Siglufjarðar, Akureyrar, -—•
Húsavíkur og Patreksfjarð-
ar. Selfoss fór frá Rvk 18,3. 8
til Riga, Helsingfors og K,-
höfn. Tröllafoss fer frá Rvk
annað kvöld 21.3. til Ham-
borgar, Gautaborgar, Vents-
pils og Gdansk. Tungufoss fór
frá New York 18.3. til Rvk.
Skipadeild S.Í.S.:
Hvassafell er í Rvk. Arn-
arfell losar áburð á Norður-
landshöfnum. Jöltulfell fór í
gær frá New York áleiðis til
Rvk. Dísarfell fer væntanlega
í dag frá Hamborg til Kaup-
mannahafnar, Rostock og
Porsgrunn. Litlafell lestar til
Norðurlandshafna. Helgafell
losar áburð á Norðurlands-
höfnum. Hamrafell fór 12. þ.
m. frá Rvk áleiðis til Batum.
★
KVENNADEILD Slysavarn-
arfélags íslands í Reykja-
vík hefur kaffisölu í Sjálf-
stæðishúsinu. í dag kl. 2. —
Allur ágóðinn rennur í söfn
unina fyrir aðstandendur
þeirra, er fórust með Her-
móði og Júlí.
I
Körf u koattlelks'
deild K«R.
Filtar, stúlkur. — Áríðandi
fundur verður í félagsfheimili
KR sunnudaginn 22. marz kl.
2 stundrvíslega. — AMr þeir,
sem eru starfandi í félaginu
og þeir, se-m hafa hu-g á því að
starfa með því í sumar og
næsta vetur eru beðnir um að
mæta. — Þeir, sem eiga éftir
að greiða ársgjaldið eru vin-
samlegast beðnir um, að hafa
þð með á fundinn.
Stjórnin,
,,Hann er kannske hrædd-
ur að koma svo nálægt viik-
inu“, sagði kráareigandinn. I: -
„Meira vín,“ urraði Gonza-
les. „Me' ra vín, fituklumpur
og skrifa'u það hjá mér! Ég
skal borga þér upp, þegar ég
hef til verðlaunanna.
Ég lofa þvi og sver það við
Ef aðeins þessi hraustii og
hermannsheiður minn! Ha!
kæni Senor Zorro, þessi bölv
un Capistrano, kæmi hér inn
um dyrnar —
Dyrnar voru opnaðar.
snöggt.
2.
Inn kom maður og fluttf'
rneð sér gust v* nds og regns.
Kertin blöktu og á einu
slökknaði. Þeir hrukku allijf
við þes^a komu í miðjum hót
unum liðsfor'ngjans og Gron-
zales dró sverð sitt til hálfs
úr slíðrunum og orðin dóu á
vörum hans. Indíáninn flýtti
sér að loka hurðinni til að
veðrið fedkti ekki öllu trin
koll.
Nýkomni maðurinn snér-
íst á hæl og leit á þá, kráar-
eigandinn saup hveljur af ,
feginledk. Auðvitað var þetta
inn til ás a og bardaga. Þér
eruð athaf amaður, caballero!
Ha! Hvter gfar það?“
Hann leit .llilega í kringum
sig og hálfdró sverðið afttir
úr slíðrinu svo ýtti hann því
niður, kerrti hnakkann og
hrist.st aí hlátri. Hann sló á
bak Don Diego og feiti krá-
areigandinn flýtti sér að koma
með meira vín, því hann vissi
að Don Diego mundi borga.
Því allir við EI Gamíno
Real töluðu um hina furðu-
legu vináttu milli Diego og
Gonzales liðsforingja. Don
Diego var ''ominn af hefðar-
fólki, sem átti þúsundir ekra,
óteljand hesta og nautgrípi,
mikla kornakra.
2
.Ji
ekki Ssnor Zorro. Þetta var
Don Dirpo V°ga. ljóshærður
unglingur af fínum ættum og
tuttugu og fjögurra ára
all, og var þekktur meðfram
öllu E1 Camino Rfeal, sem mað
ur, sem ekki hefði mikinn á-
„Ha!“ kallaði Conzales og
stakk sverðinu aftur í slíðrin.
huga á hinum þýðmgarmeiri
hlutum lífsins.
„Brá ykkur við komu mína,
senores?" spurði Don Diego
kurtöislega og mjóróma og
hann leit yfir stórt herbergið
og kinkaði koUi til þeirra, sem
eftir
Johnsfon McCuliey
ijnni voru.
„Ef svo hefur verið var það
vegna þess að þér komuð inn
með storminn, sagði liðsfor-
inginn. „Það bregður engum
við krafta yðar né þrótt.“
„Hm!“ umlaðl Don Diego
og henti af sér blautri slánni
og hattinum. „Þetta vai’
hættuleg athugasemd, vin-
ur.“
„Viljið þér að ég standi v;ð
oi'ð mín?“
„Satt er“ hélt Don Diego á-
fram, „að af mér fer ekki
það orð að ég reyni að háls-
brjóta mig á hestbaki, að ég
berf'st sem fífl við alla að-
komumenn eða ég leikí á gít- ..
ar undir glugga hverrar konu
eins og fábjáni. En mér er
ekki vel við, þegar þessu, sem
þér nefnið galla mína er
þeytt í mig.“
„Ha!“ sagði Gonzales, hálf-
reiður.
„Okkur kim asman um, að
við gætum verið vinir Gonza-
les liðsforingi, og ég get
gleymt hinum mikla mismun
ætta oklcar og uppeldis á með
an þér hafið hemil á tungu
yðar og þolð vini mína. Mér
finnst gaman að hroka yða-r
og ég kaupi handa yður vín
— þetta er ágætt samkomu-
lag. En hæðið mig aftur sen-
or, hvort sem þér gerið það
almennt eða við mig einan
og samkomulag’-ð er úr gildi
fallið. Það sakar ekki að geta
þess, að ég hef áhrif á viss-
um stöðum — “.
„Fyrirgefið þér, cáballero
og mjög góði vinur minn“,
kallaði Gonzales liðsforingi,
sem var orðinn all skeldfur.
„Þér hagið yður verr en ó-
veðx'ið úti og allt vegna þess
að mér varð mismæli. Hér
eftir svara ég, sé ég spurður,
að þér séuð bráðgáfaður og
vígfimur maður, alltaf tilbú-
■Don Diego átti sinn
edgin búgarð, sem var eins
og ismáríki og hann hafði líka
hús á torg nu og hann myndi
erfa fleira en þreíaldar nú-
verandi leignir sínar eftir föð-
iur sinn.
En Don Diego var ekki
,, e!íns og aðrir heldrdmanns
synir þessara tíma. Hann virt
ist ekki þola framtakssemi.
Hann gekk sjaldan með sverð
nema sem skraut og hefð-
• bundna venju. Hann var ó-
hugnalega kurteis vdð allar
konur, en hann daðraði við
enga.
Hann sat og sleikti sólina
og hlustaði á sögur annarra
manna og brosti við og við.
Hann var algjör andstæða
IPedro Gonzales liðsforingja
í einu og öllu og samt hitt
ust þeir mjög oft. Það var
-eins og Don Diego sagði, hon
um þótti gaman að hrokafulla
liðsf oringj anurn og hetju-
sögum hans og liðsforingitm
und-i sér vel við að drekka
ókeypis. Hvernig var hægt
að hugsa sér betra samkomu-
lag?
Don Diegó gekk að eldin-
um til að burrka sig, hann
hélt á krukku fulki af rauðu
víni í annarri hendinni.
Hann var aðeins í meðallagi
hár, en hann samsvaraði sér
vel og var hraustlegur. Stolt
ar fóstrur örvæntu, er hann
leit ekki tvisvar á hinar fögru
senoritur í urnsjón þeirra, en
' þær áttu að útvega eiginmenn
fyrir þær.
Gonzales, sem var hræddur
um að hann hefði móðgað
vin sinn og að hann fengi
ekki lengur að drekka eins
og hann lysti. reyndli að frið
mælast.
„Caballero, við vorum að
tala um hinn alræmda Senor
Zorro“, sagði hann. „Við höf-
um verdg að rökræða Bölvun
Capistrano eins og e'inhver
heimskingi hefur skírt þessa
pöddu“.
„Hvað er með hann?“
spurði Don Diego og setti frá
sér vínkrukkuna og fald'i
geispa bak við handarbak
sitt. Þeir sem þekktu Don
Diego vel héldu því fram að
hann geispaði þúsund sinnum
á dag.
„Ég sagði, cabalIero“, sagði
liðsforinginn, „að þessi Senor
Zorro sæist aldrei í minni ná
vist og að ég vonað að allir
góðir dýrlingar veittu mér þá
bæn að ég hitti hann einn góð
an veðurdag og fengi þar með
verðlaunin, sem landstjórinn
hefur heitið. Senor Zorro!
Huh!“
„Tölum ekki um hann“, bað
Don Diego, snéri sér frá arn
inum og rétti út aðra hend-
ina í mótmælaskyríi, „Á ég
aldrei að heyra neitt annað en
ifriásagniir Jaf blóðsúthelling-
um og ofbeldi? Værd það ekki
mögulegt á þessum óróatím-
um að hlusta á v'ituxleg orð
um hljómlist og skáldskap?“
„Óþverri og geitarmj ólk,“
urraði Gonzales liðsforingi
fyrirl.tlega. „Ef Senor Zorro
vill leggja líf sitt í hættu, þá
leyfum honum það. Dýrling
arnir vita, að það er hans
leigið líf! MorcJ.riigi! Þjófur!
Huh!“
„Ég hef heyrt heilmikið um
hann og verk hans“, sagði
Don Diego. „Náunginn er án
efa éinlægur í ásetningi sín-
um. Hann hefur aðeins rænt
embættismenn, siem hafa stol
ið frá trúboðinu og fátækling
unum og hann hefur engum
refsað nema hrotum, sem
hafa misþyrmt innfædda fólk
inu. Hann hefur engan drep
'ið, að því er mér skilst. Við
skulum leyfa fjöldanum að
halda hann mikinn mann,
vinur minn.“
„Ég vildi heldur v'erðlaim-
in!“
„Vinnið til þeirra“, sagði
Don Diego. „Handsamið
manndnn!“
„Ha! Dauðan eða lifandi
segir á skjalinu frá landstjór-
anum. Ég las það sjálfur.“
„Eltið hann þá uppi og
stingið hann- á hol ef yður
langar til,“ svaraði Don
Diego. „Og segið mér frá því,
þegar verkið er unnið, en hlíf
'ið mér nú“.
„Það verður ágætis saga!“
kallaði Gonzaltes. „Og ég skal
segja yður hana alla, cabal-
lero! Hvernig ég barðist við
hann, hvemig ég hló að hon-
um meðan við börðumst,
hvernig ég rak hann á flótta
og hljóp á eftir honum — “.
„Seinna — ekki núna!“ kall
■aði Don Diego þreytulega.
„Húseigandi, mieira vín! Eina
le'iðin til að stoppa þennan ó-
forbetranlega mann í grobhi
sínu er að gera háls hans svo
hálan af víni að orðin komist
ekki upp!“
Kráareigandinn (flýtti sér
ag fylla krúsirnar. Don Diego
drakk vín sitt rólega sem heið
ursmanni sæmir, en Gonzales
Idðsforingi drakk út í tveim
teygum. Og þá gekk heiðurs
maðurinn að bekknum og tófe
■hatt sinn og slá, sem þar lágu.
„Hvað er þetta?“ kallaði
liðsforinn. „Ætlið þér að fara
svo snemma caballero? Ætlið
þér að leggja út í þetta óveð-
ur?“
„Ég er að minnsta kosti
nægilega hugrakkur til þess“,
svaraði Don Diego brosandi.
„Ég skrapp aðeins að hedrnan
til þess að ná í hunangs-
krukku. Fíílin voru svo
hræddir, að þeir þorðu ekki
að fara af húgarðinum í þessyi
veðri. Látið mig fá e'ina, hús
eigandi11.
„Ég skal fylgja yður heim!"
sagði Gonzaltes liðsforðOngi,
því hann vissi um hið góða
vín, sem Don Diego átti
heima.
„Verið þér hér við eldinn“,
sagði Don Diego ákveðinn.
„Ég þarf ekki hermannafylgd
frá virkinu til að ganga yfir
torglð. Ég er að fara yfir
reikninga ásamt einkaritaxa
mínum og það má vel vtera,
að ég komi aftur hingað eft-
i.r að við höfurn lok'.ð því. Mig
langaði í hunang til að borða
meðan við ynnum.“
„Ha! Og því senduð þér
ekki einkaritara yðar eftir
hunanginu, caballea*o? Til
hvers er að vera auðugur og
hafa þjóna, ef ekfei er hægt
að senda þá út í óveður?“
„Hann -er gamall og hrum-
ur maður“, sagði Don Diego.
„Hann er e'innig einkaritari
aldraðs föður míns. Hann
myndi ekki lifa lengi í slíku
veðri. ‘Húseigandi, bierið öll
um vín og skrifið það hjá
mér. Það má vera að ég lítii
hér við þegar .við höfum gert
upp reikningana.“
Don Diego Vego tók upp
hunangskrúsina, vafði siánni
um höfuð sér, opnaði dyrnar
og hélt út í storminn og
myrkrdð.
„Þarna fer sannur karl-
maður!“ kallaði Gonzales og
GRANNÁ8H18 — Þú varst einmitt að segja mér,
að maður mætti aldrei miða á
neinn’
Alþýðublaðið — 21. marz 1959