Alþýðublaðið - 05.07.1959, Blaðsíða 11

Jackie Linn og Haukur Morthens
syngja með hljómsveitinni.
ATH. Kvöldverðargestir fá ókeypis aðgang að
dansleiknum. — Kvöldverður framreiddur frá
kl. 7.
Aðgöngumiðar fyrir meðlimi og gesti í anddyri húss-
ins eftir kl. 7.
H&RK&ÐURiNN
Laugavegi 89
Akfinii og nágrfiini
Stór og glæsileg húsgagnasýning verður í Iþrótta
húsinu Akranesi. Þar verða sýnd nýtízku húsgögn
frá tveim landskunnum húsgagnaverzlunum, Valbjörk
h.f. Akureyri og Öndvegi h.f. Laugavegi 133, Reykja
vík.
Opið í dag, sunnudag. Öndvegis greiðsluskilmái&r.
Húsgagna og sportvöi'uverzlun
BENEDIKT HERMANNSSONAR,
Akranesi.
Kaupum biý
NetaverlstæSi Jóns Gíslasonar
”Tvii kíl0 a£ smjöri — fjórar plötttr
af súkkulaði — fimm pokar af
brjóstsykri-------ÐÍSA!!“
„Gifta ykkur“, sagði Don
skilningssljór.
„Hvers vegna ekki?“ spurði
Frank og sló öskuna af sígar-
'ettunni. „Mér þykir vænt uxn
hana, já, ég elska hana. Ég
var fyrir utan herbergi frú Ha
verly um nóttina, þegar Sally
kom þangað til að aðvara
hana. Þá ákvað ég að taka
hana með mér og kvænast
henni“.
,,Ó, ég er svo fegin“, sagði
Lyn. „Sally er svo — svo sæt
og góð. Ég veit að hún er það,
Frank“.
„Takk. Það veit ég líka.
Hún hefur ekki haft það gott,
vesalingurinn litli. Þegar hún
var lítil tók kona Sandersons
IViaysie Grelg:
„Við?“ spurði hann.
„Don og ég“.
„Don og þú“, endurtók
hann. „Það er glæsilegt, Lyn.
Mjög glæsilegt".
Það var alls ekki glæsilegt
eins og hann sagði það. „Það
er bara að okkur báðum
finnst — að bezt sé að komast
til Sidney sem fyrst og byrja
að vinna“, sagði hún og reyndi
að dylja örvæntingu sína.
„Vitanlega! Það er til einsk-
is að vera hér og bíða eftir
okkur. Ég er einmitt að koma
frá Nadia. Morris sagði mér
að við yrðum hér enn í nokkra
daga. Og auk þess veit ég
ekki hvernig allt fer núna,
þegar Frank hefur komið upp
ðriög
ofar skýjum
hana í fóstur. Þeir neyddu
hana til að taka þátt í alls
konar skuggaverkum, hún
vissi ekki einu sinni hvað hún
var að gera. Seinna hræddu
þeir hana til að vinna. Hún
segir sjálf að í eina skiptið,
25. dagur
sem henni hafi liðið vel, hafi
verið þegar hún var í fang-
elsi.“
„Sáuð þér hana þar fyrst-“
spurði Lyn dræmt.
Hann kinkaði kolli. „í rétt-
inum, þegar hún var dæmd.
Ég vorkenndi henni og ég var
ákveðinn að heimsækja hana
þegar hún yrði látin laus. En
einmitt þá var ég í Suður-
Ameríku og hún var horfin
þegar ég kom heim. Þeir
höfðu vitanlega náð í hana á
meðan“.
„En hvað skeður núna?“
sagði Don áður en Lyn gat
sagt nokkuð.
„Það veit ég ekki með vissu.
Það getur verið að ég verði
rekinn fyrir þetta, en við því
er ekkert að gera. Hún hjálp-
aði þeim, þó hún gerði það
gegn vilja sínum. Ef henni
verður refsað skal ég að
minnsta kosti taka á móti
henni í þetta skipti þegar
henni verður sleppt.“
Rödd hans var hörð og á-
kveðin, Svo stóð harin á fset-
. ur. „Ég ætla að ná í hana í
mat“.
6.
Lyn hitti Ted ekki fyrr en
tíu mínútum áður en þau Don
áttp að fara til flugvallarins
í Nadia til að taka B.C.A.P.-
vélina til Sidney. Hún sat í
forstofunni og beið eftir Don,
þegar hann slangraði inn. Og
allt í einu vissi hún að það var
hann en ekki Don, sem hún
hafði beðið eftir.
„Ted!“ hún stökk á fætur.
Hann heyrði til hennar og
brosti til hennar, en bros hans
var þvingað.
„Halló, Lyn! ertu tilbúin?“
Hann kom til hennar. Henni
fannst hann vera taugaóstyrk
ur og það var svo ólíkt Ted.
„Já, ég er að bíða eftir bíln-
um. Við förum 1 kvöld með
B.C.A.P.“
um þá. Ég talaði við hann í
gær og hann sagði mér allt“.
„Ég vonaði að ég hitti þig
áður en ég færi, Ted“, sagði
Lyn allt í einu.
„Var það? Það er gott. Ég
hélt að þú vildir ekki tala við
mig eftir það, sem skeði í
gær“. Hann ,leit ekki á hana
og Lyn fann allt í einu að
hann hafði ekki litið á hana
síðan hann kom.
„Hvers vegna ekki, Ted?“
„Ég hagaði mér víst ekki
eins og heiðursmaður“, rödd
hans var bitur.
„En þú varðst að vita sann-
leikann! Það gleður mig að
þú fékkst að vita hann! Þú
þarft ekki að skammast þín
fyrir —. Hvað ætlað þú að
gera?“
„Ekkert“, sagði hann. „Ég
vildi vita sannleikann mín
vegna“.
„Sis fer aftur til Banda-
ríkjanna", sagði hún.
„Jæia, þá hefur þú unnið,
Lyn. Ég lofaði að hjálpa þér.
Ég stend við það, sem ég lofa.
Gangi þér vel, Lyn“.
„Ted!“ Hún kallaði nafn
hans, en samt leit hann ekki
á hana. „Don og ég — það er
ekkert á milli okkar Dons“.
„Ekki ennþá, kannske. Það
væri nú of snemmt. Jafnvel
frægur kvikmyndaleikari eins
og Don Myron getur ekki fest
sér kærustu daginn eftir að
hann skilur við þá fyrri“.
Lyn roðnaði af reiði. „Ég
hata þig, Ted“, sagði hún reiði
lega.
„Afsakaðu, ég var of frek-
ur. En þú veizt að ég er frek-
ur og bitur. Þú sást það siálf
í gær. Ég veit að þú elskar
Don — og núna þegar Sis er
ekki lengur í veginum — já,
þá gangi þér vel, Lyn“.
Lyn fann að tárin stóðu í
augum hennar, en hún vissi
ekki hvað hún átti að segja.
Hvernig átti hún að fá hann
til að skilja — skilja hvað?
Hvað gat hún gert honum
skiljanlegt á minna en tveim
mínútum? Klukkan þrjú áttu
þau að leggja af stað til Nadia.
„Sé ég þig aftur, Ted?“
sagði hún loks.
„Já, ég býst við því. Ég veit
ekki hvað skeður núna, hvort
ég fer áfram með flugvélina
til Sidney eða flýg með hana
heim“.
„Þú kemur til mín ef þú
kemur til Sidney?“
„Því ekki það? Ég skal sitja
á efri svölum og dást að hæfi-
leikum þínum, Lyn“.
„Ég vona að þú komir“.
Hún leit upp. Klukkuna
vantaði eina mínútu í þrjú.
Eina mínútu — það var svo
margt, sem hún þurfti að
segja, og þó svo lítið.
„Þakka þér fyrir allt, Ted“,
sagði hún brostinni röddu.
„Þú þarft ekki að þakka
mér. — Vinur minn, sem lán-
aði mér flugvélina í gær, á
bróður í Ástralíu, sem er for-
stjóri fyrir stóru flugfélagi
þar. Þá vantar flugmenn og
vinur minn bauðst til að
mæla með mér. Hann bauðst
til að gera það strax og ég
hitti hann, en ég gat ekkí þeg-
ið það, ekki fyrr en ég vissi
hvað hafði skeð — ekki fyrr
en ég vissi að ég gat treyst
sjálfum mér“,
Klukkan var þrjú.
„Það gleður mig þín vegna,
Ted“, sagði Lyn hx-att. „Viltú
lofa mér að koma og heim-
sækja mig í Sidney?“
Áður en Ted gat svarað kom
Don. „Halló, Lyn. Tilbúin?"
Hann lagði að sér að vera
glaðlegur og Lyn sá að andlit
hans var þreytulegt. Hanri
hafði áreiðanlega átt leiðin-
legt samtal við Sis áður en
hann kom niður. Hún hefði
sjálfsagt vorkennt honum
hefði hún ekki vorkennt
sjálfri sér svo mjög.
Það var Ted sem svaraði.
„Já, Lyn er tilbúin11. Hann
fylgdi þeim að bílnum sem
beið þeirra og hélt dyrunum
opnum. „Verið þið sæl og góða
ferð“, sagði hann og lokaði
dyrunum. Hann brosti til
Lyn, en hún sá að augu hans
voru alvarleg. „Þetta vild-
irðu“, sagði hann um leið og
bíllinn lagði af stað.
Ted lyfti hendinni í kveðju-
skyni og hann var alveg eins
og í fyrsta sinn, sem hún sá
hann á flugvellinum í Los
Angeles. Og nú get ég byrjað
á nýtt, hugsaði hún biturt og
komst ekki hjá að hlæja bit-
urlega.
„Að hverju hlærð þú?“
spurði Don.
„Ég hló að því að ekkert
okkar veit hvað það vill. Við
höldum bara að við vitum
það“, sagði hún dræmt.
5. hluti.
SIDNEY.
1.
Dásamlegt kvöld. Stórkost-
legur viðburður. Allir óskuðu
henni til hamingju og gögðu
það. Já, henni hafði gengið
vel, það var ekki sem verst
að vera kölluð fjórum sinnum
fram ein á fyrsta frumsýning-
arkvöldinu sínu, hugsaði Lyn.
Hún ætti að vera stolt og'
hamingjusöm. Á morgun
væri hún það áreiðanlega
líka, en einu tilfinningarnar
voru þreyta og léttir yfir að
frumsýnmgin var búin. Á
MÓTAVÍR,
BINDIVÍR,
MÚRHÚÐUNARNET,
SAUMUR.
J. Þorláksson &
Norðmann h.f.
Skúlagötu 30.
. ...................
Alþýðublaðið — 5. júlí 1959