Alþýðublaðið - 14.07.1959, Blaðsíða 11

Alþýðublaðið - 14.07.1959, Blaðsíða 11
það. Eri ég skil ekki hvers vegna honum findist það.“ „Þú veizt, hvernig hann er. Ég er giftur maður og hann er mjög stoltur af Kit. Hann vonar víst, að hún giftist að- alsmanni.“ ,,Og gerir hún það?“ „Hvernig ætti ég að vita það.“ „Þú virðist nú vita heilmik- ið um hana! Ég býst yið, að hún hafi sagt þér það. Ég vildi að hún gifti sig, þá liði mér vel.“ „Vertu ekki svona heimsk.“ „Ég vildi það, Steve.“ Þetta var hættuleg stund. Þrætan hefði auðveldlega get- að hafizt á ný. Ég leit á hann og vonaði allt í eiriu, að hann liti ekki svona vel út. Að hariri væi'i ekki svona töfrandi. Ég gat svo vel skilið, að Kit Hark ■ er vildi riá í hann. Hann var svo stórkostlega tillitssamur og kurteis, þegar hann vildi það við hafa og það var hlut- ur, sem konur kunna að meta. Og maður kunni þeim mun betur við hann því meira sem maður kynntist honum. Og þetta vissi enginn betur en ég! „Ástin mín,“ sagði ég. „Við skulum tala urri eitthvað ann- að og aldrei minnast aftur á þetta.“ „Ég hef svo margt annað að tala um við þig, mér finnst þú hafa verið svo lengi í burtu.“ Ég stóð upp til að taka af borðinu. og á leiðirini fram í eldhús lagði ég vangann að höfði hans. „Hvað ætlarðu að segja mér?“ spurði hann blíðlega. „Ó, bara veniúlegt hvers- dagsþvaður. Mamma vill að við komum í mat á sunniidag- inn. Og Caroline er komin aft- ur heim. Hún var hér í gær- kveldi. Aumingja Caroline. Hjónaband þeirra Johns var fullkomlega misheppnað.“ Ég skalf af ótta. „Steve, við skulum gæta þess, að enginn sesii þetta um okkar hjónaband! Ég veit það eftir nóttina í nótt og daginn í dag, að ég gæti ekki afborið það!“ 3. Mig langaði ekkert til að fara í veizluna í verksmiðj- unni. Ég Vár kvefuð, hrylli- lega kvefuð. En Steve vildi ekki hlusta á afsakanir mínar. Það átti að halda hátíðlega nýju pöntunina og Harker var hreykinn eins og hani yfir að hans verksmiðja hafði Örðið fyrir valinu, sagði hann. Ég reyndi að mótmæla og sagðist ekki komast frá Nieky, en Caroline, sem var fijá okjjur, bauðst til að gæta hans. Hún kom um ellefu leytið og spurði, hvers vegna ég liti svona illa út. „Mér er illt í höfðinu og ég er alltaf hnerrandi.“ „Þú vilt kannski heldur fara að hátta?“ „Ég get þetta einhvern veg- inn.“ Ég vissi það sjálf, að níu- tíundu af því, sem að mér var, Var að ég vildi ekki fara. Það vár um það bil einn mánuður síðan við Steve rifumst og hvorugt okkar hafði nefnt það á nafn síðan. Ég hafði ekki spurt, hvort Kit yrði við, en ég var viss um það. ,,í hvað ætlarðu?“ spurði Caroline. ,,í gráu dragtina mina, hugsa ég. Það er það eina, sem ég á.“ „Þegar ég hugsa um öll fáll- egu fötin, sem þú áttir!!“ sagði Caroline taktlaust. En ég vildi helzt ekki láta minna mig á þau. Þau til- heyrðu dögunum fyrir hjóna- bandið, þegar ég gat leyft mér að eyða peningum í mig. Vit- anlega var gráa dragtin ekki það eina, sem ég átti, en ég var vön áð líta bezt út í henni. En ég var ekki viss um það lengur, þegar ég leit í spegil- inri. „Mig langar alls ekki til að laga mig til,“ sagði ég, þ'égar ég kom niður. Caroline leit gagnrýnandi -á mig. „Hvað er að Jenny?“ „Ekkert.“ „Þú ert svo aumingjaleg." Og það var satt, hugsaði ég. Ég reyndi að laga mig til ög það gladdi mig, þegar Nicky sagði mér, að ég væri sæt. „Ég vildi, að ég mætti koma með, mamma." _ Ég vildi það líka. Ég var svo stolt af Nicky. Hann var svo sætur, lítill snáði, svo fjörug- {SRAÍIÍÍÍlÍÍÍtlR „Mamma, má Júmbó bjóða vihi sínum Snata til hádegisverðar?“ ur og skemriitilegur. Auk þess vár hann svo líkur pábba sín- um, að hann hefði kannski minnt Kit Harker á, að Steve var eign annarrar konu. En kannski voru áhyggjur mínar ástæðulausar. Steve hafði að minnsta kosti verið heima á hverju kvöldi síðan hann hafði verið með henni á „Blue Bottle“ veitingahúsinu, en mér datt samt oft í hug, að Steve hitti Kit Harker. Carolirie og Nicky heyrðu mig til verksmiðjunnar í bíln- um hennar Caroline. „Á ég að koma að sækja þig?“ spurði hún. „Nei, takk. Ég veit ekki fyr- ir víst, hvenær það er búið og auk þess verður það á meðan Nicky sefur eftir matinn. Ég fer í strætisvagni.“ Þegar ég kom inn heyrði ég, að einhver var að syngja. Ég var sein og skemmtiatriðin voru byrjuð. Ég ruddi mér braut inn í salinn. Verkamenn irnir virtust skemmta sér vel. Sjöhundruð raddir sungu af fullum hálsi, Falleg, Ijóshærð kona stóð við hljóðnemann og stjórnaði gömlu, góðu lögun- um, sem allir þekktu. Ég teygði úr hálsinum og reyndi að koma auga á Steve og sá hann loks við hliðina á Kit Harker. Hann virtist skemmta sér vel og væri hann að velta því fyrir sér, hvar konan hans væri, sást það ekki á honum. „Ef þú værir eina konan í heiminum —“ elstur allra söngva hljómaði í salnum og ég sá, að Kit leit fast í augun á Steve. Svo brosti hún til hans. Ég sagði sjalfri mér, að ég sæi ofsjónir. Ég stóð svo langt frá, að ég gat ekki verið viss, en svo sá ég, hvernig hún færði sig nær honum, og enn einu sinni brostu augu hennar til hans — „ef þú værir eini maðurinn“ —. Nei, það var ekki hægt að misskilja það fyrir hvern Kit Harker söng! Kannski hélt hún, að enginn sæi það, kann- ski gerði það heldur enginn nema ég, en ég var full haturs og ótta. Ég var svo fegin, þegar skemmtiatriðin voru á enda. Það var lagt á borð fyrir verka mennina í matsalnum og fyrir þá, sem voru hærri að tign og koriur þeirra, í herbergi for- stjórans. Það var borinn fram kokkteill í einkaskrifstofu herra Harkers og ég ruddi mér hikandi braut þangað. Mig langaði mest til að læðast burt frá þessu öllu, en þegar ég kom til dyranna sá Steve mig og kom til mín. „Hvað varð af þér? Komstu of seint?“ „Já, Caroline keyrði mig og umferðin seinkaði okkur.“ „En þú komst samt nægi- lega snemma til að heyra skemmtiatriðiri? ‘* 1 „Já, meirihlutann. Ég stóð aftast í salnum.“ „Ég var alltaf að gá að þér.“ „Var það?“ Hann leit í augun á mér. „Þú virtist skemmta þér vel,“ sagði ég þurrlega. „Já, mér fannst gaman. Það er eitthvað við þessa gömlu söngva.“ Fólk gekk í áttina að for- stjóraherberginu. Borðmerkin sýndu að ég sat lengst niður við borðið, við hliðina á Steve, og Kit Harker við hina hlið hans. Ég braut heilann um það, hver hefði ráðið því og komst að þeirri niðurstöðu að Ki't Harker hefði áreiðanlega gert það. Helzt hefði hún auð- vitað viljað hafa Steve út af fyrir sig larigt búrtu frá mér. Állir settust og samræðurnar voru stirðar. Að mínrista kosti okkar Kit Harkers. Við töluð- úm nokkur orð saman, en ég var viss úm, að við hugsuðum allt annað en við sögðum. Ég velti því fyrir mér, hvað henni findist að vera augnatilliti til augnatillitis við mig, því að hún vissi auðvitað, að ég hafði logið um umferðarslysið af því að Steve bað mig um það. Var hún mér þakklát? Var hún sakbitin yfir að hafa verið úti með manninum mínum? Eða var henni alveg sama, hvað ég hugsaði eða sagði? Ef ég átti að dæma hana eftir fram- komu hennar núna var það síðasta sennilegast. Hún leit á mig með stærilátu augnaráði og mér fannst ég geta lesið hugsanir hennar. „Óeftirtekt- arverð, leiðinleg. Ósköp venju leg tuskuleg kona“. Og því miður var ég ekkert annað en það. Mig kenndi til í höfðinu, kvefið varð alltaf verra og verra og ég óskaði þess inni- lega að ég hefði verið heima. Þegar mér leið vel var ég al- veg eins töfrandi ög skemmti- leg og Kit Harker. Og þegar ég átti peninga hafði ég verið eins vel klædd. „Þú borðar ekkert,“ sagði Steve. „Ég er ekki svöng. Ég er svo stífluð!“ „Finnst yður, að þér hefðuð átt að vera heima?“ spurði Kit Harker. ,jMér virðist þér vera mikið kvefuð.“ „Kannski hefði ég ekki átt að koma, en Steve vildi það endilega, var það ekki elsk- an?“ „Jú,“ sagði Steve, en hann var ekki sérlega hrifinn. „En bara ef þú gætir það!“ „Mér finnst,“ sagði Kit, „að kvefað fólk ætti að vera heima þangað til því batnar.“ Einmitt þá hnerraði ég ó- skaplega og þó ég væri henni sammála, vonaði ég innilega, að nokkrar reglulega harðgerð ar bakteríur rötuðu til hennar og að hún fengi það versta kvef, sem hún hefði nokkurn tímann fengið! Ég var glöð þegar borðhald- ið var afstaðið. En um leið og við stóðum upp frá borðum hófust þrumur og regnið dundi á rúðunum. „Já, mér fannst, að það kæmi óveður,“ sagði Steve. „Já, það er það líka! Öskr- andi þrumuveður!“ Hann leit undrandi á mig. „Hvað í ósköpunum —“ „Hvernig þessi stelpa eltir þig á röndum!! Hvernig hún kemur fram við mig. Að þú skulir leyfa það!“ „Ástin mín, láttu ekki svona!“ „Þú ert mér vitanlega ekki sammála?“ „Nei, það er ég áreiðanlega ekki.“ Þetta voru orðaskiftin milli okkar meðan Kit hvarf augna- blik, en svo sá ég hana koma og lagði af stað til dyranna og stóð allt í einu augliti til aug- litis við herra Harker. Hann brosti til mín og var greinilega í góðu skapi. „Þarna eruð þér þá, frú Blane. En hvað það er gaman að sjá yður hér. Hvernig líð- ur litla syninurri?“ „Vel, takk fyrir, vel.“ Hann blikkaði mig. „Þessi maður yðar hefur unnið vel.“ „Það gleður mig að heyra.“ „Én það megið þér vita, að ég var reiður við hann úm daginri.“ ,,Já, það skil ég vel. Þér eigið vitanlega við það, sem korri fyrir nýja bílirin. Það finnst mér mjög leiðinlegt.“ Mér fannst ég verða að segja eitthvað til að fúllvissa hann um mína óverðskulduðu sekt. „Já, ég var reiðari én ég hef, lengi verið, en,“ hann brosti og klappaði á handlegg minn, „það er löngu glevmt.“ Nýtt þrumuhlióð yfi'rgnæfði raddirnar í kring. „Við verðum að sjá um, að þér komizt heilar á húfi heim, frú Blane,“ sagði herra Hark- er vingjarnlega. „Kit, þú ert í bíl og ferð til bæjarins, hef- urðu nokkuð á móti því að leyfa frú Blane að sitja í?“ „Vilja fleiri fá far?“ spurði. hún, en það reyndust bara vera við frú Bardemore, móð- urleg kona á sextugsaldri, sem ég þekkti, en hafði engan bíl. Steve veifaði, en hvort hann var að veifa mér eða Kit, vissi ég ekki, og mér leið illa. Hann flýtti sér brott, til að vinna, en mig langaði bara til að komast heim og gráta í friði. Ég fór inn í baksætið á bíln um hennar Kit og lét frú Be- ardmore eftir sætið við hlið hennar. Hún var greinilega hrifin yfir því að dóttir for- stjórans keyrði hana heim og hrósaði henni mikið. Ég lét henni samræðurnar eftir og sat í aftursætinu og hnerraði stöðugt. Því miður þurfti frú Beard- more að fara fyrst úr bílnum. Fjugvélarnarc Loftleiðir h.f.; Leiguflugvél Loftleiða er væntanleg frá Stafangri og Oslo kl. 19 í dag. Hetdur á- leiðis til New York kl. 20.30. Hekla er væntanleg frá Glas- gow ög London kl. 21 í dag. Heldur áleiðis til Ne\v York kl. 22.30. Edda er væntanleg. frá New York kl. 8,15 í fyrra málið. Heldur áleiðis til Oslo og Stafangurs kl. 9,45. Pan American flugvél kom til Keflavíkur í morgun frá New York og hélt áleiðis til Norðurlanda. Flugvélin er væntanleg aftur annað kyöld og fer þá til New York. Skipitis Skipadeild S.Í.S.: Hvassafell er í Ventspils. - Arnarfell fór 11. þ. m. frá Rvk til Rostock, Kalmar, —- Norrköping, Ventspils og Len. ingrad. Jökulfell fór í gær frá Akranesi 'til Vestmannaeyja og Austfjarðáhafna. Dísarfell fer í dag frá Stettin til Flekke fjord. Litlafell losar á Norð- • urlandshöfnum. Helgafell er ? Umba. Hamrafell fór frá Arúba 6. þ. m. áleiðis til ís- lands. I Skipaútgerð ríkisins: Hekla fer frá Bergen f kvöld áleiðis til Kaupm.hafn- ar. Esja er á Austfjörðum á suðúrleið. Herðubreið er á Austfjörðum á norðurleið. — Skjaldbreið fór frá Rvk í gær vest'úr 'um land til Akureýr- ai>. Þyrill er væntanlegur til Rvk í dag frá Akureyri. Helgi Helgason fer frá Rvk í dag til Vestmannaeyja. Alþýðublaðið — 14. júlí 1959 J J

x

Alþýðublaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Alþýðublaðið
https://timarit.is/publication/2

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.