Alþýðublaðið - 05.09.1959, Side 6

: ::

LESTIR hafa að lík
indum einhvern-
tíma hugieitt það,
hvort ekki hljóti
að vera hræðileg
að vera lífvörður.
Það eru að vísu tii
margar tegundir af lífvörð-
um, en venjulega hugsa
menn sér þá eins og þeir
eru við hirðir konunganna:
í einkennisbúningi með gríð
arlega háar loðhúfur, sem
hiýtur að vera meira en lít-
ið þreytandi að bera, —
ekki sízt að sumri til í log-
andi hita. En loðhúfurnar
eru kannski ekki það versta.
Lífverðir verða að standa
grafkyrrir tímuro saman og
verða alltaf að vera tein-
réttir og býsþerrtir.
Eins cjg á flestum.stöðum
í Evropu er margt urn ferða-
menn : Englandi. Þar eru
ákveðnir sögulegir staðir,
sem allir ,,þurfa“ og eru
látnir sjá. En stundum bein-
ist athygli ferðamarmanna
frá hinum stærri fyrirbrigð
um og að þeim minni. Þann-
ig fer það sífellt í vöxt, að
ferðamenn í London, sem
koma til Buckingham-hall-
arinnar, fá meiri áhuga á
lífvörðunum með stóru húf-
urnar en þinghúsinu og aliri
sögu hins brezka konung-
dæmis.
Fólk safnast tíðum í höp
fyrir framan einhvern af
lífvörðunum og skoða hann
í krók og kring og sumir
velta því eflaust fyrir sér,
hvort þetta sé í raun og
veru lifandi manneskja.
Unga fólkið gerir sér það
stundum að leik að brosa
og gretta sig og geifla fram-
an í lífvörðinn til þess að
athuga hvort hann breytir
ekki um svip, — hvort
hann geti haldið sínu stein-
runna andliti, hvað sem á
gangi. En unglingunum
heppnast ekki svo glatt að
rugla hina þaulæfðu iíf-
verði í ríminu. Þeir standa
grafkyrrir og hreyfa hvorkj
legg né lið, og það þarf
meira en nokkrar ómerki-
legar grettur til þess að þeir
fari úr jafnvægi.
Meira að segja fríðar og
föngulegar þokkadísir, sem
dilla sér framan í þá —
verða iðulegá að hverfa á
braut án þess að upþátæki
þoirra ha.x betið nokkurn
árangur Þó kernur það fyr-
ir, að úfvár ium sé nóg boð
ið. Þá itdooi þeir með öðr-
um fætinum og við hvellinn
bregður oít ertnislýðnum
svo hastarlega, að hann
flýr af hólminum hið snar-
asta. Stundum dugar 'kki
stappið og oft á tíðum verð-
ur lögregluþjónn að gæta
þess, að lífvörðurinn sé lát-
inn í friði.
Stóra myndin hér að of-
an er tekin í London í sum-
ar og sýnir nokkrar ungar
stúlkur, sem hafa sLiilt. sér
upp beint fyrir framan líf-
vörðinn til þess að reyna á
þolinmæði hans.
Neðr.' ihyndin er af dans-
og söngkonunni Abbe Lane.
Hún hefur sjáanlega verið
að erta lífvörðinn og lög-
regluþjónn hefur orðið að
skakka leikinn og vísa
henni á braut.
liill
illlll

....H
WmWMMSí
:ÍlflI|II|Í|
iiillillililllllliilllllllllllllllllllllllliililililllllilir_
\ Bannað að |
I standa |
LOUIS GOLDBERG tók
sér stöðu utan við hús sitt
í Stepeney s. 1. mánudag og
beið. Þá var liðinn hálfur
mánuður frá því að honum
var stefnt fyrir rétt í Lon-
don og hann dæmdur í eitt
hundrað krónu sekt bæði
honum sjálfum og almenn-
ingi til mikillar furðu. Dóm
ur komst að þeirri niður-
stöðu, að Goldberg hefði
brotið lög með því að
standa kyrr á opinni göt.u.
Götur væru til þess gerðar
að ganga e.ftir þeim en ekki
til að taka sér stöðu á þéim.
Goldberg neitaði að borga
þessa fárónlegu sekt og
kaus heldur að sitja hana
af sér í fangelsi. Hann not-
aði sumarfríið sitt til þess
en gallinn var bara sá, að
lögreglubíllinn kom aldrei
að sækja hann. Hann stóð á
miðrj götunni í tvær vikur
en þá gafst hann upp,
hringdi 1 lögregluna. og
spurði hvort' ekki'ætti'að
fara að koma til að sækja
sig. Hann fékk það svar, aci
ónefndur maður hefði borg-
að sektina fyrir hahn í þakk
arskynj fyrir að mótmæla
hinum undarlega dómi svo
kröftuglega.
En lögreglan í London
heldur áfram baráttu sinni
fyrir að menn gangi um
göturnar en standi ekki á
þeim. Fyrir skömmu var
maður handtekinn fyrir að
standa mitt á milli tveggja
stoppistöðva str.ætisvagna.
Hann kvaðst hafa verið mitt
á milli til þess að geta tek-
ið þann vaginn, sem fyrr
kæmi. Þetta líkaði ekki lög-
reglumanninum og d.ómar-
inn var þeirrar skoðunar,
að ekki mætti standa á göt-
unum nema á stoppistöðv-
um.
af lifrarsjúkdómur
ið drykkjusjúkar
rottuhópur fékk ti
ar á sama tíma fc
20 prósent áfengi c
sent sykurupplau
urðu lifrarveikar,
drykkjusjúkar.
Nýjustu ranns.óki
til að sá áfengisþc
stafar af. skorti á
míni, stafi því af ]
' fengi dragi úr þ
þess'um vftamínum
mín er nauðsvnleg
að brenna kolvetn:
anum,. en vísindam
lengi. þeirrar skoS
ekki þyrfti mikið
vítamíni til að fc
fengismagni í lík
En annað hefúr ni
ljós.
Prófessör Willi
háskólann í Téxas
ir aðrir vísihdamc
að áfengisþörsti
manna stafi af söri
um og drykkjusj
um. Williams segii
ir hafi meðfædda s
þörf-fyrir þes'si ví
þeir fái ekki nóg
venjulegri fæðu. Þ
andi verða þessir
fengissjúkir. Þeir
línis af áfengisþo
stafar af vanhæf:
brenna og mélta 1
fæðu. Þetta Skýri:
eðlilegu ástríðu
manna í áfengi.
um, og þegar eftir að þeirra mnilmiuiii......
fór að gæta, hóiu rotturnar
að taka áfengið fram yfir
vatn til drykkjar. Hinar
sjúku rottur drukku allt að
74 prósent af því áfengis-
magni, sem þær gátu
brennt eðlilega. Þar með er
talið sannað, að skortur á
B-vítamínum og vissir lifr- _______ MARK TVl
arsjúkdómar geta valdið eitt sinn grátt 1,
drykkjusýki. En dr. Sirnes bókaútgefanda c
vildi líka vita hvort nolck- hann eftir hafi T
uð væri hæft í þcirri gömlu sögu sinni gerir h.
fullyrðingu, að áfengi gæti lega upp sakirnar
yaldið lifrarsjúkdGmum eða andann og endai
sxorti á B-ví( amínum Ií?nn tuh é þessum org
va^di 40 lu.tu.’ sein fengu ,,Hann hefur
venjulega og heilbrigða dauður í tuttugu
fæðu, en engr.i drykkjar- ingurinn, og ég nc
fong önnur en 20 prósent til þess að hafa ör
afengisblöndu. Eftir að hafa hð með honum E
lifað á þessum kosti í eitt mundi ég send£
ar hafði engin rotta sykst stóran bl.ævæng!“
HVERNIG er mögulegt
að breyta ofdrykkjumanni
í „hófdrykkjúmann“? Á-
framhaldandi rannsóknir
leysa kannski einhve'rh
tíma það vandamal, en trl-
raunir norska yískvda-
mannsins Tollak B. Sirnes",
varpar nýju ijósi yfir áfeng
isvandamálið og benda ef
til vill á leiðir til úrbóta.
Dr. Sirnes hefur unda.n-
farið gert tilraunir með á-
fengisneyzlu og notað til
þess rottur. Það hefur kom-
ið í ljós, að rottuhópur, sem
fær eðlilegt og gott fæði,
getur valið á milli vatns og
20 prósent alkóhóls, velur
alltaf vatnið. En skorti ein-
hver nauðsynleg vítamín í
fæðuna, fara þær að drekka
áfengið. Þegar þær fá svo
aukinn skammt af lýsi,
hætta þær við áfengið og
drekka aðeins vatn.
Dr. Sirnes kom til leiðar
lifrarsjúkdómum hjá rott-
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
PRÓFESSORINN skilur
hvorki upp né niður í því
sem gérzt hefur. ,,Það er
ekki néma tæpúr stundar-
fjórðungur síðah'ég 'táíaði.
við Georg O’Brien",' segir
hann. „Hann kom inn í
klefann minn til þess að fá
nýjustu fréttir af flqgvéi-
inni. En síðan þá hef ég
ekki séð hann“. — „Sjáðu“,
segir Frans. „Þarna sé ég
hann. Hann er að reyna að
ná taki á klettui
verðum að hraða
þess að geta hjái
um“. — Þannig e:
um háttað nú. Þeii
bát á reki við stri
g 5. sept. 1959 — Alþýðublaðið
<?
r