Alþýðublaðið - 25.09.1959, Blaðsíða 6

NÝJA franska kventízkan þykir nú eins og endranær
nýstárlega og frumleg, — nýjar línur og: nýr svipur frá
toppi til táar. Nýtt sögðum við, en skyldi það nú vera
rétt? Kristina Hasselgren skrifar nýlega grein í sænska
vikublaðið VI, bar sem hún bendir á að frumleikurinn
í nýju frönsku tízkunni sé ekki meiri en það, að ýmis-
legt í henni sé nauðalíkt tízkunni eins og hún var á fyrri
hluta nítjándu aldar og jafnvel enn fyrr. Hún bendir á
þetta engan veginn til lasts, heldur frekar til lofs og
fagnar því, að franksa tízkan skuli enn byggja á æva-
gamalli erfðavenju. Hér á Opnunni í dag eru tvær mynd-
ir af riýju tízkunni og tvær gamlar myndir og nú getur
kvenfólkið spreytt sig á að bera þær saman.
ÞESSI kápa hefur verið of-
arlega á baugi í hausttízk-
unni. Christian Dior vekur
jafnan sérstaka athygli á
henni, þegar hann hefur
tízkusýningar sínar. En ný
er kápan ekki: liitla mynd-
in hér að ofan er af tízku-
teikningum frá árinu 1828.
Lengdin og stíllinn er að
vísu frábrugðinn, en hug-
myndin nákvæmlega hin
sama.
STÓRA myndin er ein af
fjölmörgum myndum af
hausttízkunni 1959 og kom-
in beinustu leið frá Frakk-
landi, frá tízkuhúsi Diors.
Mjúku flauelssjali er brugð
ið yfir axlirnar og línurnar
eru bogadregnar. Blessuð-
um fínu frúnum í Frakk-
landi og reyndar víðar hef-
ur sjálfsagt fundizt þetta ó-
skaplega 'frumlegt og til-
heyrandi öld atóms og tungl
skota. En ekkert er nýtt
undir sólinni og hugmyndin
er æva, æva gömul, eins og
sjá má af litlu myndinni
hér að ofan.
Svona var
íiiiimiiiiiiiiiiiimiiniiiiiiiiiiimiiii
það og er
iiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
það enn...
iiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii
,,VIÐ lifum á hræðilegum
tímum. Ungdómurinn ber
ekki nokkra virðingu fyrir
foreldrum sínum. Hann er
ókurteis, órólegur og skort-
ir , alla sjálfstjórn. Þessir
rollin^ar taka ekkj nokkurt
mark á reynslu og vitsmun
um foreldra sinna. Ef ekki
verður fljótlega gripið í
taumana, og það rækilega,
— þá er útlit fyrir algera
eyðileggingu mannkynsins
og þar með er menningin,
sem við höfum verið að
berjast við að halda uppi,
lögð í eyði fyrir fullt og
allt.“
Flestir gizka að líkindum
á, að þetta sé brot úr siða-
prédikun eftir einlivern í-
haldssaman uppeldisfræð-
ing eða skólakennara á okk
ar dögum. En svo er ekki.
Þetta er áfctrun í 4000 ára
gamalli egypzkri gröf.

,,ÞIÐ verðið að gleyma
hetjudáð hans,“ sagði dóm-
ari nokkur í London við
kviðdómendur, áður en þeir
áttu að taka ákvörðun um
mál 18 ára gamals pilts,
sem sakaður var um að
hafa stolið bæði mótorhjóli
og bifreið. Setning dómar-
ans hljómar vissulega dálít-
ið kynlega, en málið skýrist
þegar lengra er lesið.
Daginn áður hafði orðið
að fresta máiinu, af því að
hinn seki mætti, ekki í rétt-
inum. Hann háfði lént held-
ur betur í æyintýri. Hann
var á gangi með vinkonu
sinni og þau gengu meðfram
á. Skyndilega rak ungfrúin
tána í trérót og féll í ána.
Pilturinn fleygði sér sam-
stundis í öllum fötum út í
til þess að bjarga vinkon-
unni. Hún hafði fengið
taugaáfall og barðist um
eins og ljón, svo að björg-
unarstarfið var miklu erf-
iðara fyrir bragðið. Hún fór
minnst tólf sinnum á kaf,
áður en piltinum tókst að
koma henni upp á árbakk-
ann. Þá var hún búin að
missa meðvitund. Pilturinn
hóf þegar lífgunartilraunir
og var búinn að gera þær í
25 mínútur, þegar lögreglu-
maður kom á vettvang og
tók við starfinu.
Hann hélt áfram góða
stund, en gafst að lokum
upp og sagði, að þetta væri
gagnslaust. Stúlkan væri
dáin. Hún var flutt á sjúkra
hús og þar var lífgunartii-
raunum haldið áfram með
öllum þar til gerðum tækj-
um. Þeir gáfu henni stöðugt
súrefni og eftir stundar-
fjórðung fór hún að vakna
herbergi núrnf
til lífsins. Tveimur stund- aði honum fyrir ;
um síðar var hún komin til Öll brezku blö
fullrar meðvitundar. stórar myndir og ]
Þegar stúlkan var út- sagnir af atburðim
skrifuð af sjúkrahúsinu, var ekki um anna
flýtti hún sér beinustu leið hetjudáð hins 18 i
til piltsins, fleygði sér um pilts þann ,dag í
hálsinn á honum og þakk- borg.
Þess vegna fan
aranum ástæða til
fyrir kviðdómen
rugla ekki þessun
atvikum sarnan og
sökudólginn græði
dáð sinni. Og ái
hafði áhrif: Piltr
dæmdur í tíu dag;
fyrir þjófnað sair
og blöðin hrósuð
með hásternmdum
orðum, köllaðu h;
dagsins og æskub
sóma.
OKKUR geðj
að þeim, sen
okkur, en þeim,
dáumst að.
_iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiu>miiiiiiiiiiiimiminii
j Þá vifum |
I við það \
DR. S. P. Scubert, |
|, prófessor við háskól- =
§ ann í Chicago, hefur 1
| komizt að þeirri nið- 1
| urstöðu, að þeim |
i mönnum sem reyki sé |
i miklu hæítara við að |
i láta augnablikstilfinn |
| ingu ráða en hinum, |
| sem ekki réykja. §
| Reykingamennirnir |
| eru opnari fyrir öllum i
| spenningi og þeir hafa |
| karlmannlegri áhuga- i
| mál en þeir, sem ekki i
i neyta tóbaks.
iiiiiiiiiiiiiiiiii|iimiiimimiiiiiiimiiimimiiimi
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
ÞEIR verða að reyna að
komast aftur til eldflaugar-
innar eins fljótt og mögu-
legt er. — Ef það er
satt, sem Gaston sagði, að
hér væri allt morandi í æp
andi villimönnum, — þá var
visslega mikil hætta á ferð-
um. En nú er engu líkara
en enginn útgangur sé úr
þessum bannsetta frum-
skógi. Skyldu þei
á réttri leið? Þ
stöðugt trumbusl
Hann hljómar
skóginn: tam-tam
. .. „Þarna er þaí
Marcel upp yfii
g 25. sept. 1959 — Alþýðublaðið