Alþýðublaðið - 17.10.1959, Blaðsíða 6

DAG NOKKURN kom
vel klæddur og virðulega
og glæsilega útlítandi mað-
ur inn á veitingastofu í Bost
on. Hann settist og pantaði
kaffi, egg og rúnstykki. —
Þegar þjónninn var farinn
og maðurinn búinn að bíta
einn bita af rúnstykkinu. —
hljóðaði hann upp yfir sig
af skelfingu. Þjónninn kom
aftur og spurði hvað hefði
komið fyrir. Gesturinn hélt
á stórri tréflís í hendinni og
sagði að hún hefði verið í
rúnstykkinu. Hann var eld-
rauður og titraði af reiði og
heimtaði skaðabætur á
stundinni. Hann kvaðst hafa
brotið eina tönn í sér, þegar
hann beit í flísina og sömu-
leiðis væri blóð í munni sér.
í STAÐINN fyrir að eyða
dýrmætum peningum sín-
um í ferðalög til Parísar,
Vín eða Písa, væri ráðlegra
að bregða sér til litla bæj-
arins við Wörthersee í Aust-
urríki. Þar er nefnilega
hægt að sjá allt, sem vert
er að sjá í Evrópu — á að-
eins fimm mínútum.
í júlíbyrjun síðastliðinn
opnuðu Austurríkismenn
sérkennilegan garð, sem
þeir ætla sér að nota til þess
að draga að sér ferðamenn.
Garðurinn nefnist „Hinn
litli heimur“ og í honum eru
líkön af þekktum bygging-
um, hölium og minnismerkj
uni frá níu löndum Evrópu.
Þarna gefur að líta ná-
kvæma eftirlíkingu a£
skakka turninum í Pisa og
sigurboganum í París og
fleiri merkum fyrirbærum,
sem allir ferðamenn þurfa
áð skoða, þegar þeir koma
til viðkomandi lands. Allt
er þetta minnkað 25 sinnum
og margir hafa farið lofsam
legum orðum um, hversu
góðar og nákvæmar eftirlík
ingarnar eru.
Mikill f jöldi fólks hefur
skoðað „Litlu Evrópu“ í
sumar og sumir hafa komið
langt að, svo að tilgangin-
um er náð.
0 FYRSTA verke
sem Krústjov
'fyrir hendur, þega
kom' heim úr Banda
sinni, var áð gefa fy
un um að: hefja 'ei
athyglisverðustu fj
leit okkar tíma. •]
þennan kalla Rússa:
sjóð keisarans.“ —
sagnir herma, að k
hafi eftirlátið Kolc
míráli kistu fulla af
og eðalsteinum að v
nokkra milljarða ki
Kolchak beið gr
örlög eins og fleiri
um tíma, en honur
hafa tekizt að grafa
einhvers staðar í Síi
Staðarákvörðunin <
en svo nákvæm og I
sjón af stærð og víc
Þátttakendur voru
flugfreyjur frá öllum
flugfélögunum. sem hafa
viðkomu á flugvellinum
í London. Má því vel
vera ,að hér á myndinni
sé ein íslenzk flugfreyja,
en um það vitum við
ekki.
Dómnefndin hafði erf-
itt verkefni með höndum
og var í stökustu vand-
ræðum, enda valið erfitt
— eins og myndin ber
með sér.
A FLUGVELLINUM í
London hefur nýlega ver
ið kjörin „Flugfreyju-
drottning Englands
1959“. Kjörin var Sheila
Nichols, 21 árs að aldri
(hún er númer 11 frá
vinstri á myndinni).
Hann hljóðaði og kvaðst
kveljast af sársauka.
Þeir fóru til veitinga-
mannsins og sögðu honum
söguna. Hvernig sem á því
stóð, þá grunaði vertinn
þennan tigna gest um
græsku og neitaði að borga
þær himinháu skaðabætur,
sem hann heimtaði.
— Mér er sama, þótt þetta
mál kunni að skaða álit veit
ingahússins. Ég mun skjcta
því til stéttarfélags okkar.
Stéttarfélag veitinga-
manna fékk málið í hendur
lögfræðingi, sem rannsak-
aði það rækilega.
Hann byrjaði á því, að
spyrja gestinn sjálfan um
tönnina, sem hafði brotnað
í átökunum miklu og vildi
’áta tannlækni gefa vottorð
um málið. Gesturinn fór
undau í flæmingi, en sagði
að lokum, að hann hefði ver
ið hjá tannlækni daginn áð-
ur, og látið gera við tönn-
ina. Hann tilgreindi ákveð-
inn tannlækni og lögfræð-
ingurinn fór beinustu leið
þangað. Þar kom í Ijós, að
þessi maður hafði að vís’i
verið þarna — en það var
bara meira en ár síðan!
Þar með var grunurirm
staðfestur og á næsta fundi
veitingamanna korn í Ijós,
að sex veitingahús höfðu
borgað þessum sama manni
himinháar skaðabætur — og
öll fyrir það sama: flis í rún
stykki!
Svik af því tagi, sem hér
hefur verið lýst, kosta ame-
ríska veitingamenn álitlega
peningasummu ár hvert. í
flestum tilfellum finna
menn eitt sinn eitthvað í
matnum, sem ekki þykir
geðslegt: tréflís, stein, •—
glerbrot, snærisspotta eða
eitthvað annað. Ef um mjög
leiðinleg tilfelli er að ræða,
þá býður veitingahúsið gest
inum skaðabætur, sem hann
þiggur að sjálfsögðu. — Á
samri stundu uppgötvar
gesturinn þessa líka fyrir-
taks tekjulind og fer að
leika sama leikinn á öðrum
veitingahúsum og krefjast
himinhárra skaðabóta.
Eitt sinn sagði hann í
þinginu: „Ef þeir háttvirtu
þingmenn, sem tala saman,
fara að hafa hærra en þeir,
sem hrjóta hætti ég að
heyra til sjálfs mín“.
Þrátt fyrir aldurinn not-
ar Adenauer ekki gleraugu.
„Hvað á ég að gera við gler-
augu? Flokksmenn mína
þekki ég frá því í gamla
daga og stjórnarandstöðuna
þekki ég á röddinni".
Krústjov
fjársjóður keis
beríu, — þá er líti
til að öfunda leitar.
— í fyrstu umi
minnsta kosti.
íg, VIÐ LIFUM i
sjónvarpsins.,-
fer í heimsókn til %
síns — til þess að
sjónvarp allt kvöld
meðan hefur maðu
á háu kaupi til þess
barnanna — og hú
á það sama í man
sjónvarpi!
Johnny Des

ADENAUER kanslari V,-
Þýzkalands, elzti þjóðarleið
togi nútímans er 83 ára og
ekur alltaf með ofsahraða
er hann ferðast. Einu .sinni
sagði sa'miféfðarmaður hans
við hann. „Guð minh góð--
ur, bíilinn ' er á 120 kíló-
metra hraða“. — „Það ér
allt í lagi“, sagði Adenauer,
,,mér liggur ekkert á í dag“.
Von Brentano hinn 53
ára gamli utanríkisfáðherra
Adenauers þarf oft að hafa
tal af gamla manninum. Ad-
enauer býr’ í villu utan við
Bonn og eru 57 tröppur upp
í hana og gengur kanslar-
inn þær upp og niður dag-
lega. Einn heitan sumardag
kom von Brentano ásamt
einkaritara sínum til Aden-
auers og gengu þeir báðir
upp og niður af mæði. ■—
Adenauer brosti háðslega
að þeim félögum og sagði:
„Og þetta eru kallaðir hinir
ungu menn Þýzkalands".
Adenauer þarf oft að
semja við kirkjunnarmenn
um ýmisskonar málefni. —
Eitt sinn reyndi prestasendi
nefnd að fá hann til að upp-
fylla vissar kröfur. Aden-
auer kom með gagntillögur
og prestarnir kváðust ekki
geta sagt já við slíku tilboði.
„Prestar eiga hvorki að
segja já eða nei, heldur am-
en“, sagði Adenauer.
Adenauer
FANGAR
FRUMSKÓGARINS
FRANS hleypur og hleyp
ur, án þess að líta til baka.
Hann heyrir ekki svo mik-
ið sem stunu eða hósta í villi
mönnunum og ályktar því,
að þeir standi orðlausir af
undrun. Allt í einu heyrir
hann vein. Hann snýr sér
við og sér að villimaður er

á hælunum á ho
Skyldu þeir veita h
irför? En þá þekh
Tom litla Sabo, sc
0 17. okt. 1959. — AlþýðublaSið