Alþýðublaðið - 14.11.1959, Blaðsíða 6

|| 14. nóv. 1959 — Alþýðublaðið
MYNDIRNAR þrjár
hér við hliðina eru af
Peter Townsend og unn
ustu hans,- hinni belg-
ísku Marie-Duce. •—
Ekki hefur enn verið
ákveðið, hvenær gift-
ingin fer fram né hvern
ig, en Peter er mómæl-
enda trúar, Marie-Luce
er kaþólsk.
Það var sunnudaginn
11. október, að Pétur
tilkynnti opinberlega,
að hann og Marie-Luce
væru heitbundin, en áð
ur fyrr var hann orðað-
ur við Margréti Breta-
prinsessu eins og allir
muna, en hún ákvað að
fórna ást sinni fyrir
skyldur sínar við ríkiB
og kirkjuna. — Síðan
hefur hún jafnan verið
álitin nokkurs konar
píslavottur, þótt al-ltaf
öðru hvoru sé búizt við,
að hún fari að hrista af
sér slenið og giftast ein
hverjum ættstórum
manni.
Eftir að hún hafði á-
kveðið þetta, fór Peier
úr landi og lét þá þau
orð falla, að hann
myndi ekki snúa bráð-
lega til Englands aftur
— Skömmu síðar lagði
hann af stað í aðra ferð
sína kringum hnöttinn,
og hin háa, brúnhærða
vindlingaiðjuhöldsdótt-
ir var ráðin einkaritari
hans.
Brátt skaut Arr.or
litli af boga sínum —
og hitti í mark.
Peter er fertugur að
aldri, Marie Luce 19
ára.
o
'o':
O'
p
n
o
o.
o
O
o
O
O
O
O
o
O
O
O
í FYRRAMÖRGUN í
frosti og kulda var okkur
gengið um Arnarhólstúnið,'
eftir stígnum, sem liggur
beint upp að styttu land-
námsmannsins. •— Spölkorn
á undan okkur gengur mað-
ur í kuldaúlpu, en þegar
hann kemur upp á stéttina
fyrir neðan styttuna hverf-
ur hann skyndilega spor-
laust. ...
Til þessa höfðum við ekki
veitt manninum neina sér-
staka eftirtekt, •— ekki
meiri en þá að vita óljóst
af honum á undan okkur,
en nú krossbrá okkur illi-
lega og sögur um svipi og
vofur þyrluðust upp í hug-
ann. — Uppnuminn beint
fyrir framan nefið á okkur
um hábjartan daginn, —
fyrr mátti nú gagnið gera.
— Við gengum hringinn í
kringum styttuna og gáðum
að manninum, góndúm upp
til Ingólfs, sem stóð stífur
og horfði fjarrænu augna-
ráði út í bláinn eins og allt-
af.
Rétt í því, að við ætluðum
að taka til fótanna burt frá
þessum hraéðilega stað, sá-
um við litlar dyr á fótstalli
•styttunnar. •— Lítill gluggi
með gulleitri blúndugardínu
fyrir var á dyrunum-, svo
að ekkert sást inn. — Með
tæplega hálfúm huga bönk-
uðum við þrjú högg á hurð-
ina.---Þá.kvað við að inn-
an þríraddað, hátt og hressi-
legt: •— Kom inn,
Við læddum dyrunum
opnum, — en innifyrir á
kössum og dívani sátu þrír
karlar hýrir á svip, í úlpum
og með vettlinga, nema sá
sem var að snýta sér í rauð-
an vasaklút.
— Hvað er nú þetta????
kvenmaður . . . nei fari það
nú kolað.
— Ég . . . ég er eiginlega
frá Alþýðublaðinu Hvað er
þetta?
Herbergið var lítið, hús-
gögnin aðeins nok
ar, einn' dívan og e
' il'l háng'andi á veg
Það vai- kalt þarn
þótt. rafmagnsofn
• ba-ndi stæði á gólfi
— Ætlarðu að h
við vörðinn?
— Já endilega.
— Er það nokl
ungamál, sem þú
segja við hann?
. — Nei, nei. Þi
vera hérna allir.
— Ég veit nú
ekki, hvernig ég á
mér í þessu, — sei
sem ber svarta deri
gylltum borða.
Félaginn: — Oh
klárum okkur af þ
— -Hvað heitir h
Félaginh: — Svo
hún er að tala við
héitirðu?
Ágúst': — Ég he
Friðrik Guðmunds.
' Félaginn: — Og
ur í nefið, segðu fi
—- Hvað hafið ]
hérna lengi?
Ágúst: —- Ég hef
ið hérna nema i
hálft þriðja ár að g
ins og styttunnar.
Félaginn: —\
hérna bára til skér
þrír karlar, sem
hingað til 'hans. Þ;
einn. Hann hefur
tafizt' núná. Anh;
: við hérna alltaf
kjaftátörn. Við err
lega nökkurs kon:
étt,'— þegjandi kva
— Finnst ykkur
hérna?
Ágúst: — Ég he
! magnsofninn.
Félaginn: — Se;
lega, að hann þyr
' eina flösku af whis
ha . . .
Ágúst: — Nei,
ekkert vín.
— Er Ágúst ein
inn?
Félagirtn: — Já,
Þeir vitru
sögðu...
.‘Sk HIN gullna regla í sam
búðinni er gagnkvæm
þolinmæði í þeirri vissu, að
við munum aldrei koma til
með að hugsa líkt og, að við
sjáum sannleikann í brot-
um frá ólíkum sjónarhólum.
Úr bókinni: ,,Allir menn
eru bræður“.
-o-
r
íjife ÞAÐ er langtum meira
virði að eiga stöðugt að
fagna virðingu fólks heldur
en vekja stundarhrifningu.
Rousseau.
-o-
>*#» VIÐ skulum reyna að
sætta okkur við lífið.
Það er ekki lífsins að reyna
að sætta sig við okkur.
Montesquieu.
FANGAE
FRUMSKÓGARINS
Á SÓLRÍKUM vormorgni
reikar ung stúlka meðfram
skurðunum í Amsterdam. —
Hún er útlend og er á fyrstu
ferð sinni í Hollandi. Kvöld ins Pelikan. Skrifs
ið áður hafði hún komið á að vera eirtltve
flugleiðis frá London til við Keizergraeht. 1
Schixihol, og nú íeitar hún urinn hafði vísað 1
skrifstofu alþjóðaflugfélags inn eftir beztu get
ÞAÐ ER DAGINN, sem þau tilkynntu trúlofun sína. Hann kynnir sína
ungu, tilvonandi brúður fyrir heiminum. — Hún segir eitthvað til svars við
spurningum fréttamannanna, en Peter styður hana með ráð og dáð, — og tekur
hughreysandi um mitti henni. — Þegar fréttamennirnir hafa hóxiast í kringum
þau og spyrja ýmis konar spurninga, sem þeir í rauninni hafa engan rétt á að
spyrja, — verður Marie Luce feimin og hrædd við þessi læti öll sömun, en Peter
— hinn alvani heimsmaður, h'eldur hendi hennar í sinni — svo enginn sér !!! —
En Ijósmyndari franska hlaðsins Paris Match sá það samt.--------og ljóstraði
upp leyndarmálinu í blaði sínu.