Alþýðublaðið - 22.11.1959, Page 6

— HANN sá, að honum.
höfðu verið greiddar 10 kr.
of mikið. Hann sagði ekk-
ert frá því og bjóst ékki við,
að þetta yrði nokkurn tíman
uppgötvað. — Það var nú
samt, og hann fékk 10 kr.
minna útborgað í næstu
viku en venjulega. — Hann
fór þá þegar til gjaldkerans
og kvartaði. — Þér voruð
ekki að kvarta síðast, þegar
yður var yfirborgað.
— Tja, ég sá ekki ástæðu
til að vera að hafa orð/á
því, þótt þér mistölduö einu
sinni, — eh tvisvar, þá
fannst mér nóg komið . . .
Ævintýri
íyrir hörn
ÞAÐ var einu sinni mjög
gestrisinn og góður maður,
sem bauð fjórum vinum sín
um til hádegisverðar á fín-
um veitingastað.
Þegar hin ákveðna stund
rann upp og maturinn stóð
rjúkandi og girnilegur á
borðinu voru aðeins þrír
hinna boðnu mættir. ,,Æ,“
sagði gestgjafinn, „vantar
nú einmitt þann, sem sízt
mátti.“ Herra Wung, sem
sat við hlið hans, hugsaði
með sér: „Nú, jæja, mér er
sem sagt ofaukið.“ Hann
muldraði einhverja afsök-
unarbeiðni og fór. Rétt á
eftir kom þjónninn. „Hvað
er orðið af hr. Wung?“
spurði gestgjafinn. „Hann
tók hatt sinn og fór,“ sagði
þjónninn. „Hann mátti nú
sízt fara,“ tuldraði gestgjaf-
inn, Þetta heyrði hr. Liu,
sem var annar þeirra, sem
eftir voru og hann hugsaði
með sér: „Nú, honum er
ekki þægð í að ég sé hérna,“
og hann stóð upp og fór.
„Hvert er hann Liu farinn?“
hrópaði vesalings gestgjaf-
inn. Sá eini gestanna, sem
eftir var, færði sig nær gest-
gjafa sínum og sagði í trún-
aðarróm: „Þú ættir að gæta
betur að því, sem þú segir.
Þeir fóru báðir af því að
þeim fannst .þeir vera óvel-
komnir.“ „En ég átti alls
ekki við þá,“ sagði aum-
ingja gestgjafinn. ,,Þá hlýt-
urðu að hafa átt við mig!“
hrópaði Liao, sá eini, sem
eftir var, og rauk út.
Það er betra að gæta
tungu sinnar í návist ann-
arra.
,_A_, TVEIR sálfræðingar
báru saman bækur sín-
ar. ,,í dag kom maður til
mín, sem hélt því fram, að
hann hefði gleypt símann
sinn.“ „Þú hefur auðvitað
dáleitt manninn til þess að'
losa hann við þessa hug-
mynd?“ „Nei, það get ég
ekki fyrr en á mórgun.“ •—
„Nú, af hverju ekki fyrr en
á morgun?“ — „Hann sagð-
ist enn eiga von á nokkrum
mikilvægum símtölum.“
Dalai Lama áði á fjöllunum. Lífverðirnir eru hringinn
í kringum hann.
HINN 21. marz 1959 lagði
lest af stað frá Tíbet til Ind
Iands. í lest þesari voru
flóttamen.n, í miðjunni reið
í söðli „hinn síendurborni
guð“ dulbúinn sem þjónn.
Að baki var landið og hin
forna menningarþjóð í Tí-
bet, framundan voru fjöll
og firnindi, hættuferð um
háfjöll í vetrarveðrum.
Ferð Dalai Lama frá sum-
arhöll hans í Lhasa til norð
austurlandamæra Indlands
tók 14 daga. Blöð allra vest-
rænna landa fylgdust með
hinum ævintýralegu atburð
um, sem gerðust í Tíbet og
tvísýnni baráttu, stríði Tí-
beta gegn innrásarherjum
frá Rauða-Kína, sem náði
hámarki sínu, þegar Dalai
Lama flúði. Myndir voru
teknar í ferðalaginu, en það
er ekki fyrr en nú, sem leyft
hefur verið að myndir þess-
ar kæmu fyrir almennings-
sjónir, ekki fyrr en allir við
komandi eru komnir á ó-
hulta staði.
í dag eru þessar myndir
líkt og úr fornöld, því að
Evrópa hefur að mestu
gleymt hörmungunum í Tí-
bet. En flótti Dalai Lama
markaði mikil tímamót í
sögu Tíbeta, með honum
lauk merkilegum kapítula í
sögu mannkynsins, þegar
,,guð“.,flúði fyrir hamri og
Bigð.
Mannfjöldinn safnaðist
saman fyrir utan sumarhöll
guð-kóngsins þegar hann
var flúinn, til þess aðvernda
hana gegn eyðileggingu inn
rásarmannanna. Á fjöllun-
um barðist flóttalestin á-
fram, lífverðirnir voru bún-
ir örvum og bogum og reið-
skjótarnir voru litlir, harð-
gerðir hestar. Guð-kóngur-
inn komst heilu og höldnu
til Indlands, þar bað hann
um vernd gegn óvinunum,
sem hertóku land hans.
Hann leitar aðstoðar um
gjörvallan heim, — en enn
er engin fengin og komm-
únisminn ríkir í landi
klaustranna. . . .
SOPHIA LOREN varð 25
ára fyrir skömmu. Hún
brosti fyrst með afmælis-
tertuna sína í höndunum,
svo runnu heit tár af aug-
um aumingja Sophiu, sem
saknaði Ponti síns sáran, en
hann fær ekki að vera hjá
henni á Kapri, þar sem hún
er nú að vinna að nýrri
mynd.
HIN ljóshærða frú í inn, gift var Antony
miðjunni er eins og Steel, en er nýskilin
margir munu þekkja við hann (þau áttu ekk-
Anita Ekberg, hin ert barn saman, en Ant-
sænska kvikmyndadís, ony telur það að ein-
sem kölluð hefur verið hverju leyi myndi hafa
„ísfjallið“ eða jökull- reynzt meðfærilegra að
hafa hemil á Anitu, ef
Ísé, en það er einmitt fyr
ir slík tiltæki, sem An-
þjóð hinni köldu. Anita
kom að taka á móti
þeim á flugvellinum og
foreldrunum ætlar hún
nú að helga heila viku
Mamma hennar a. m.
iný og hugsar gott til
með henni sæluviku í
UNDEA
og pabba
HVOLFIÐ
LÖGREGLUÞ J ONNINN
ber nokkrum sinnum að
dyrum, en þeim er ekki lok
ið upp. „Það er áreiðanlega
enginn heima,“ segir Philip.
„Auðvitað er herra Duchene
heima,“ svarar lögreglu-
þjónninn, „hann er alltaf
heima og ef hann væri það
ekki, mundi ég vita það. Það
gerist hér ekkert, sem ég
veit ekki af.“ Enn þá einu
sinni ber hinn sjálfsöruggi
lögreglumaður á dyrnar, en
án árangurs. „Merkilegt . . .
stórfurðulegt ...“
hann. „Komið, vif
aðgæta bakdyram
„Þeir genga bak i

2-OÓ'J Copyriqht P. I. B. Box C Coper
mm
g 22. nóv. 1959
— Alþýðublaðið