Alþýðublaðið - 24.12.1959, Blaðsíða 8

Orstutt viðtal.
Fer upp kl 5
þær treysta mér til að Ijúka
því.
— Hvað um þinn eigin
jólaundirbúning?
— Æ, ég hef nú venju-
lega orðið að geynia hann
að mestu ieyti þar ti! um há-
iíðina eða miili jóla og nýj-
árs.
— En baksturmn?
. — Systir mín sendi mér
kökur norðan af Skaga-
strönd. >að kom sér nú vel
... . annars hefði orðið erf-
itt með.þaö. — i?að er ekk-
ert um þetia að tala Það
hægist um eftir jólin, og ég
vona ég geti hvílt mig um
hátíðina, lúrt upp í rúrrn og
Við hittum frú Margréti
Björnsdóttur, saumakonu, á
götunni um daginri og spurð
um' eins og vani er. „HvaS
segirðu gott?“
— Það er svo sem ekkert
nema gott að segja, nema ég
hef orðið að drífa mig upp
kl. sex undanfarna morgna
til þess að reyna að auka af-
köstin fyrir jólin, — en svo
veit ég samt ekki hvernig
það gengur.
Klukkan sexí — Einhvern
vegmn gatum við ekki
gieymt þreytunni 1 rödd
Margrétar, og í gær hringd-
um við því í hana og spurð-
um hvernig stæði.
— Jæja, ég á eftir næst-
um heilan kjól og pils, —
en ég vona samt að ég hafi
það af, ef ég vaki í nótt.
— Þú getur nú líklega
ekki vákað í alla nótt —
yfir einhverjum kjóium;
— Ó, jú, ég verð að reyna
það. Þeim liggur á þessu
fyrir jólin konunum. og
Margrét Björnsdóttir
lesið eitthvað að gamni
mínu, — það vil ég helzt. ’
— Hvenær fórstu á fæt-
ur í morgun?
— Æ, ég reif mig upp kl.
íimm.
--- Ertu búin ,að sau.ma
sjálfri þér jóLakjól?
---Nei,— æ, ég held ég
gefi mér frí frá því . . . mér
liggur ekki svo á honum . . .
í GÆR var dregið í lukku
pottinum — um Heklupeys-
una og kuldaúlpuna frá
Skjólfatagerð íslands. — Að
drættinum stóðu tveir aðil-
ar kven- og karlkyns —
hvort öðru þekktara að heið
arleika. — Úrslit urðu þau,
sem myndirnar sýna: — jóla
parið er:
INGUNN EYDAL o.<; ARI
"JÓSEPSSON. Þau sjást hér
í verðlaunaflíkunum.
Þegar, er úrsliíin voru
kunn, hringdum við í Ing-
unni niður í Tóbakshús, þar
sem hún einmitt síóð önnum
kafin við afgreiðslu, þegar
við buðrnn henni þátttöku í
jólaleiknum!
— Halló, Ingunn, þú datzt
í lukkupottinn!
— Ha, — guð, — ég!
— Já." já, — þú hrepptir
peysuna!
— Ég — ég trúi þessu
ekki . . . !
—- Geturðu skotizt hing-
að eftir vinnu og tekið við
gripnum?
—• Já auðvitað, — ég
kemst bara ekki fyrr en und
Þessi bálköstur, sem myndin sýnir er stærsti bálköstur-
inn í Kónavogi. Maðurinn, sem stendur hjá honum, hefur
einn hlaðið hann og girt, og allt frá því snemma í haust
hefur hann. verið að safna að efni, svo vél geti logað í kest-
inum alveg fram á nýjársnótt.
Kösturinn er rammlega girtur og vafinn, tréstólpar og
gamlar dýnur eru meðal eldsmatsins.
—- Þáð er Steindór Halldórssqn, vistmaður á Kópavogs-
hælinu, sem hefur hlaðið þennan' köst, og aðra slíka, sem
brumxið hafa rauðum, kátum loga fyrir augum Kópvæginga
niður við hælið á gamlárskvöldum undanfarinna ára.
Sigríður Ingadóttir
9 ára.
ir sjö. Það er svo ógurlega
mikið að gera . . .
Tæplega sjö stóð Ingunn
brosleit í dyrunum á rit-
stjórnarskrifstoíu Opnunn-
ar.
— Ég var eins hissa núna
eins og þegar ég var beðin
að taka þátt í þessu. — Guð
hvað hún er fín, — ég fer
bara ekkert úr benni.
— Það er auðvitað mikið
hjá þér að gera núna. Hvað
kaupir fólkið mest?
— Ávextina auðvitað, svo
líka súkkulaði og konfekt,
pípur og aðra smáhluti. —
Það er svo ægileg ös allan
daginn, að ég ætlaði aldrei
að komast í símann til að
tala við þig, — og ég var þó
svo spennt, þegar ég heyrði
að það væri Alþýðublaðið.
— Samt datt mér ekki í
hug að ég fengi peysuna. Ég
vinn aldrei svona í happ-
drættum.
Hún strauk peysuna á-
nægjulega, — og í henni fór
hún út.
★ ■
Kolbrún Édda,
4 ára.
„Ég veit -ekki úm neinn,
sem fremur verðskuldaði að
fá úlpirna en ég“, sagði Ari
Jósepssorr. Við náðunt
eiginiéga í hann af-tilviljun,
—• han.n var á leið niður
Bankastrætíð, þegar einn úí
sendari Alþýðublaðsins
rakst á hann og sagði honum
úrslit lulckupottskeppninn-
ar.
— Jú, það er svo sem á-
gætt að fá þessa úlpu“.
— Nú verður þú helzt að
giftast stúlkuuni. sem datt
í poítinn með þér, finnst þér
það tkki?
— Nú, fylgir það. — Þá
finnst mér nú böggull fylgja
skammrifi — og þó! Ég hef
vitanlega ekki séð stúlkuna.
Maður þarf vonandi ekki
að skipta sér áf pússunartoll
inum, — Alþýðublaðið
stendur undir öllum kostn-
aði við þctta — er það ekki?
Það hlýur að gera það....
— Þetta var víst ekki tek
ið með í reikninginn í hyrj-
un. — En hvað um það, —
mátaðu úlpuna.
— Nú,-hún snarsmeiiur,
— þetta er. . værilegasta
plagg ...
Jólin eru hátíð barnanna,
segir alls staðar. — Eitt'er
víst — það er erfitt að valda
börnum vonbrigðum og þá
ekki hvað sízt á aðfangadag.
— Tvær litlar stúlkur
höfðu hringt til okkar og
beðið um að fá að detta í
lukkupottinn. Önnur hafði
dottið „oní drullupoll“ og
eyðilagt úlpuna sína, —
hina langaði svooo í peysu
— hún átti „enga fína“. —
Báðar komu þær niður á rit-
stjórnarskrifstofu 1
blaðsins og létu takí
mynd, — og úr
beggja geislaði von
læg trú á það, að jóla
inn myndi nú hjálp
til þess að óskir þeir
fylltust.
— En jólasveinii
kærkomin ofurlítil b
Þess vegna fórum v
á stúfana í sníkjule
— og spurðum í He
Skjólfatagerðinni,
þeir viidu nú ekki
tvær litlar stúlkur.
— Þetta var auðs
— óg hér sést árar
Jólaparið: Ingunn
« *-ai’+*
m BBPS
3 24. des. 1959 Alþýðublaðið . ,
wmmmmmmmmmmmmimm
m