Alþýðublaðið - 12.01.1960, Blaðsíða 15

búa eru háðir plantekrunni
og ég sé um rekstur hennar.
Hér komið þér til sögunnar“. ■
„Ég skil það vel að þér
viljlð að ég komi sem fyrst“.
Hann kinkaði kolli“. Það
er hræðilegt að sjá hana
skjökta um — hún var aldrei
kyrr -— hún flögraði um eins
og fiðrildi“. Hann andvarp-
aði og strauk yfir enni sér.
Moira fann til meðaumkvunar
með honum.
„Ef Maclean lögfræðingur
getur talað við ungfrú Oulds“,
hóf hún mál sitt.
„Ég skal sjá um það unga
kona“, sagði lögfræðingur-
inn. „Ferðu eftir tvo daga
Owen?“
En hún gat ekki farið með
svo stuttum fyrirvara. Tveir
dagar — aðeins tveir dagar til
að láta niður og kveðja alla
vini sína og Steve!
„Nei, heyrið þið nú til“
stamáði hún.
„Hvað er það?“
„Föt“, sagði hún. „Ég verð
að fá mér föt“.
„Það skulið þér ekki hugsa
um“, sagði Owen. „Við verð
um yfir nótt í Nassau, höfuð-
borg Bahama-éyjanna og þar
fáið þér allt. Ekkert sem þér
fáið hér í London er nægi-
lega litskrúðugt og fallegt
handa Meröldu".
„Þú gerir út af við aum-
ingja stúlkuna“, sagði Mac og
og hló við.
„Alls ekki. Það þarf meira
til að gera út af við haná. Við
sjáumst á flugvellinum ung-
frú Dav:dson“.
Og svo fór hann.
Sagan — 11
Tveim dögum seinna kom
Mclean lögfræðingur og sótti
Moiru. Hann hafði verið furðu
lega hjálpsamur og gert mik-
ið fyrir hana síðustu tvo daga.
Owen Dryden vissi hvernig
hann átti að velja samverka-
'menn sína, sagði Moira við
sjálfa sig meðan þau óku út
á flugvöllnn, án þess að
henni dytti í hug að þar með
var hún einnig að hrósa sjálfri
sér.
Lögfræðingurinn sá um að
slitin taska hennar væri yegin
og að hún slyppi slysalaust
gegnum öll formsatriði. Úti á
flugvellinum beið flugvélin,
silfurskínandi í vetrarskím-
unni. Hinir farþegamir voru
komnir um borð. En Owen
Drydens sást hvergi.
„Hann missir af flugvél-
inni“, Moira var áhyggjufull.
„Nei, hann kemur“. Lög-
fræðingurinn leit kringum
sig en hann virtist vera að
hugsa um e'tthvað annað.
Loks yirtist hann taka ávörð
un. „Heyrið þér, vina mín,
ég býst við að ég ætti að
segja yður eitthvað um —
skýra fyrir yður heiminn sem
bíður yðar á Meralda. Ég
þekki fjöldskyldu Drydens og
ég hef verið lögfræðingur
þeirra í mörg ár . . .“
Hann hikaði eins og hann
vissi ekki hvernig hann ætti
að koma orðum að því sem
hann vildi segja.
„Er það eitthvað um Bink-
ei?“ spurði Moira.
„Já á vissan hátt. Frú Dryd
en — móðir Owens — já á
eyjunni sem hún býr er litið
á hana sem drottningu . . Það
sem æg á við er að hún er
ákveðnari en flestar aðrar kon
ur. Hvað viðvíkur Binkie —
ég hef aldrei hitt hana, en mér
skilst að hún sé mjög erfið.
Ég vona að þér látið hana
ekki reyna um of á krafta yð-
ar ungfrú Davidson?“
„Það er vel gert af yður að
segja mér þetta. Ég vona að
okkur semji vel. Venjulega
gengur mér vel að umgangast
börn“.
„Já . . .“ sagði Maclean hik
andi og pírði með augunum.
„En þetta er öðruvísi Amman
sjáið þér til . . . Nei, það er
bezt að þér farið fordóma-
laus. Það eina sem ég get sagt
er; Verið ekki greinilega á
móti gömlu konunni, reynið
heldur að halda friðinn. Ég
veit að Owen hefur miklar
áhyggjur. Veslingurinn, hon-
um finnst allt sér að kenna“.
„Honum að kenna?“
„Bianca er dóttir yngsta
bróður hans Tom og konu
hans, en þau drukknuðu fyr-
ir þrem árum síðan. Owen
kennir sér um að hann leyfði
Tom að fá bátinn, það var
stormur í aðstigi en Tom sagð
ist geta séð um sig og Owen
lét hann fara. Eftir þetta
fannst Owen hann bera á
byrgð á Bianca og svo lasast
hún“..
„Já“, sagði Moira dræmt.
„Ég skil að það hefur verið
mjög erfitt“.
„Hann reiknar með að hafa
mikinn stuðning af yður.
Þetta getur hann ekki gert
grein fyrir sjálfur, annars gæt
uð þér reitt yður á að hann
gerði það. En hann er sann-
færður um að þér séuð rétta
manneskjan og ég er honum
sammála."
Flugfreyjan kom til þeirra
og sagði að þau yrðu að fara
í vélina ef þau vildu komast
með. Einmitt í því að Moira
ætlaði að segja að hún biði
eins farþegans kom hávaxinn
maður og tók um arm henn-
ar.
„Komið með mér“, sagði
hann hranalega. „Bless á með
an Mac. 'Við hittumst í júní“.
Moira hafði aldrei flogið
fyrr og um stund var hún frá
sér numin af hrifningu. Hún
sá ljósin í borginni að baki
þeirra hverfa og starði furðu-
lostin á tjörnubjartan himin-
inn, sem var svo sjaldan sýni-
legur í London.
Skömmu seinna fengu þau
góðan kvöldverð og Moira
hefði skemmt sér vel ef hús-
bóndi hennar hefði ekki verið
jafn þreyttur og hann var.
Hann reyndi að tala við hana
og svara öllum hennar spurn-
ingum, en í lok hverrar setn-
ingar lækkaði hann röddina.
Moira varð að láta sér
nægja að horfa á stjörnurnar
og skýin yfir Atlantshafi unz
hún loks sofnaði.
Þegar hún vaknaði við
fyrstu sólargeislana morgun-
inn eftir sá hún að Owen
Dryden sat við hlið manns,
sem sat fyrir framan þau.
Hann talaði lengi og aívarlega
við hann. Þegar þau boruðu
morgunverð sagði hann henni
að þeir hefðu verið að tala
um viðskipti — plantekrur.
Þau komu til Bermuda um
tólfleytið. Moiru fannst það
ótrúlegt að það skyldi vera til
svo mikið sólskin og hiti
nokkra tíma ferð frá kuldan-
um og þokunni í London. En
það var ekki tími til aðdáun- .
ar því skömmu seinna flugu
þau á ný til höfuðborgar
Bahamaeyjanna, Nassau, en
þangað var ferðinni b itið
næst. Hér stigu þau úr flug-
vélinni og óku til hótelsins í
Bay Street, þar sem Moira
virti hrifin fyrir sér skínandi
hvíta súlubygginguna. Sér til
mikillar undrunar komst hún
að því að búið var að panta
tvö herbergi og niaðurinn í af
greiðslunni kallaði Owen for-
nafni.
„Ég hitti yður niðri eftir
klukkutíma", sagði Owen.
„Farið í eitthvað létt, ef þér
eigið það. Það er töluvert
heitara hér en í London. Ég
skal sýna yður beztu búðirn-
ar og þar getið þér keypt það
sem þér þarfnist. Svo geturn
við fengið okkur að borða og
á morgun förum við með átta
flugvélinni til Meralda. þ>á
4
borðum við hádegisverð þar“.
„Fjóra tíma í viðbót“, sagði
Moira undrandi. „Ég hélt að
við værum svo til komin“.
Hann brosti. „Það er und-
arlegt að allir, sem ekki hafa
verið hér halda að eyjumar
liggi þétt saman. Nei, það er
fjögurra tíma flug til Mer-
alda“. „Hann strauk yfir enni
sér og andvarpaði. „Það verð-
ur gott að komast heim“.
„Hvag hafið þér eiginlega
sofið mikið í vikunni sem
leið?“ spurði Moira ásakandi.
„Ég svaf í flugvélinni í
nótt“.
„Það er ekki nóg. Hve mikið
hafið þér eiginlega sofið síð-
an þér komuð til Englands?“
„Farið þér upp og lagið yð-
ur til“, sagði hann og hló.
Brosleitur sendisveinn vís-
aði henni leiðina upp til her-
bergis hennar, en Dryen var
óþreytandi og gekk beint að
símanum.
8.
Moira tók upp það sem hún
þarfnaðist í fallegu herbergi,
sem snéri að garði með pálma-
trjám. Hún baðaði sig og
skipti um föt og var komin
niður í afgreiðsluna, föl og
kuldaleg innan um sólbrúna
gestina, þegar hvítur sport-
bíll nam staðar fyrir utan. Sól
brún hendi veifaði til hennar
og karlmannleg rödd kallaði::
„Flýtið þér yður annars get-
ið þér ekkert keypt“.
Hún hljóp niður og settist
inn í bílinn við hlið hans.
„Hafið þér töfrastaf?“
spurði hún.
„Því þá það?“
„Það kemur allt eins og
töfrað fram. Flugmiðar, hót-
elherbergi og bíll“.
„Ég fékk hann nú lánaðan
hjá Charlie Cook. Ég var
hvort eð er hjá honum til að
fá timbur".
„Hættið þér aldrei að
vinna?“
„Nei“. Brosið hvarf af sól-
brenndu andliti hans. „Nei, ég
hætti því aldrei. Ef maður
hættir að vinna fer maður að
eins að hugsa um allt það
heimskulega sem maður hef-
ur gert um ævina“.
Þau voru allt í einu ekki
lengur kát. Moira sá varla
það sem hún keypti. Hún tók
það, sem stúlkan ráðlagði
henni og pantaði ýmislegt,
sem henni yrði sent seinna.
Ower var að lesa úti í bíl með
an hún var inni að verzla.
Þegar þau óku til hótels-
ins sagði hann: „Ef það er
eitthvað sem þér hafið
gleymt, og það hafið þér á-
reiðanlega, því þér voruð svo
fljót, þá getum við pantað það
með póstbátnum frá Jamaica*
eða ég get skroppið og keypt
það“.
„Svo við erum ekki alveg
einangruð frá umheiminum?“
„Nei, alls ekki“, svaraði
hann reiðilega. „Ég rækta syk
ur til að selja hann. Það væri
ekki til neins að vera ein-
angraður frá umheiminum fyr
ir mann í minni stöðu“.
„Ég veit bara svona lítið
herra Dryden“, svaraði Moira
svo blítt og afsakandi að hann
brast í hlátur.
„Nei, vitanlega vitið þér
ekkert“, sagði hann Og komst
aftur í gott skap. Hann leit
lengi á hana. „Þetta er falleg-
ur kjóll“.
„Finnst yður það? Ég
keypti hann í London?“
„Já, það er hægt að finná
eitthvað fallegt í London“,
viðurkenndi hann. Hann varð
fyrirlitslegur til munnsins,
þegar hann sagði þetta og af
einhverjum ástæðum roðnaði
Moira.
„En næst verðið þér a3
velja aðra liti“, hélt hann á-
fram máli sínu. „Það fer ekki
vel að vera í dökkbláu á Mer-
alda. Gult, rautt, fjólulitt og
grænt fer bezt“.
„Þér fáið allt til að virðast
svo fagurt þarna, herra Dry-
den“.
Hann ók að inngangi hó-
telsins og sagði: „Heyrið mig
nú, unga kona. 'Við eigum eft-
ir að hittast oft næstu dagá
og ég held að það yrði betra
að við kölluðum hvort annað
fornafni. Vilduð þér kalla mig
Owen og ég yður Moira?“
„Sjálfsagt“.
„Þá förum við þessa leið,
Mo:ra“. Hann hjálpaði henni
út og skellti hurðinni á eftir
þeim. Hann þefaði út í loft-
ið. „Þekkið þér þessa lyktt
Mér finnst ég kominn heim“.
Ilmurinn streymdi út og yf-
irvann ilminn frá bougain-
vilea, frangipani og hibiscus.
„Krabbar, sætar kartöflur,

BELINDA DELL
>WVt*WWMiWWtWW<MMtMIWWWWWWWWW MMtWWWWMIWIWtWWWWWWIMMMWWWWIWMIWMMMWMMMMWWI

Alþýðublaðiö — 12. jan. 1960 gg