Fjölnir - 01.01.1836, Blaðsíða 25

25
lið í frióvgun og framfæríngu grasa og kvikinila. 5?<> að
mart væri óviðkunnanlegt, eíns og nærri má gjeta, og
stundum skjelfilegt, á þeírn stað, er Indir liiifðu valið
til að veíta samlöndum sínum, {>eím er andaðir voru,
hina seínustu þjónustu, eptir siðum feðra sinna: gat
jeg samt ekki stillt mig um, að Iiorfa opt á aðferð
þeírra, og aldreí gleími jeg komum míuum {>ángað, og
hvað jeg reíkaði hugsunarfullur á ströndiuni millum
óteljandi líkelda, þar sem eítthvað nístárlegt og undar-
legt var nærri alltaf að verða á veigi firir injer, ekki á
stærra svæði. Jeg var optast nær eínn á ferð; {jví fáir
eða aungvir Eínglendíngar gátu skilið í, hvaða gaman
væri, að sjá nokkra svarta menn brennda.
Jafnvel {>ó að likeldar fátækra Inda sjeu liokkrum
mun viðhafnarminni, enn mönuum er gjarnt til, að
íminda sjer: eru {>eír {)ó ekki að síöur merkilergir. Jeg
hef staöið timunum saman, og horft á flokkana af {iar-
lendum mönnum koma út úr skógarlundunum, og bera
iík vina sinna, eða {>á ókunnugs landa síns og sam-
stjettarmanns, serti fuudinn var dauður lit’ um {ijóðgötur,
eða látið hafði líf sitt í spítala. A ineðan sumir voru að
þvo líkið í sjónum, lilóðu liinir aflángann buðlúng, eíns
eða tveggja feta liáann og 5 eða 6 feta lángann úr
hniðjum eða bútum. j>ar á var líkiö lagt, og látnar ofan
á fáeínar spítur. Jeg man ekki glöggt, livurt að Indir
hjeldu um leíð nokkra sjerlega guösþjónustu. Undir eíns
og kviknaði, sethist {ieír í sandinn á fætur sina, golu-
meígin, rjett við bálið, og voru vanir að {>eígja eíns og
steinar. Jeg varð aldrei var við í audlitinu á neínum
{>eírra, að liann gljúpnaði nokkra ögn, og má {>að með
sanni seígja, að {>olgjæði og stillíng í allskonar bágindum
eru helzta eínkjennið á skapsmunum Inda. Jeg tók
vel eptir bálunum, og varð {>ess var, að líkin brunnu
góðuin mun betur þegar upp á leíð, vegna fitunnar — á
hinum megurstu, því heldur hinum. Jafnótt og limirnir