Þjóðólfur - 05.11.1852, Qupperneq 2

370
þó óviða að; en jafnframt er skylt að játa,
að hinir eru miklu fleiri, sem þegar í suinar
hugðu gott til þess, að semla sonu sína í
skólann, þá eða siðar, undir stjórn og umsjón
herra Bjarna Jónssonar, þrátt fyrir það orð,
sem út hafði horizt sumstaðar af vandlæti
hans og strangleika.
5ess er og ekki getið, að neinn maður
hafi hreift ógeði eða vantrausti gegn honum,
hvorki leynilega nje opinberlega á Jiingvalla-
fundinum í sumar, og var hann þó sóktur úr
flestum hjeröðum landsins af merkuin mönn-
um. jiess var °g von af öllum hinum skyn-
samari og betri Islendingum, að þeim þækti
ófært og ástæðulaust að kveða upp yfir meist-
arann eindregið last eður vantraust, eptir eins
vetrar embættisstjórn.
5ví þorum vjer og að fullyrða, að hafi
nokkrum farist þau orð í ræðu eða riti „að
meistari Bjarni væri cilment illa liðinn út um
land hjer“ — þá hafi hann þar sagt hrein ó-
sannindí, þau er liann getur ekki með neinu
sannað enn sem komið er. (Framhaldið síðar.
Til haupanda þjóð 61 f s.
Jað er yður kunnugt, vinir minir góðir!
af skýrslúnni, sein kom út í suinar í ágústmán-
uði frá jiingvallafundinuin, að þar kom það
til orða, að jeg, að enduðum þessum árgangi
íjóðólfs, sleppti ritstjórn hans og ábyrgð við
lögfræðing Jón Guðmundsson. jþegar þá kom-
in er þessi örk og titilblað með, þá er úti ár-
gangurinn, því komnar eru 12 arkirnar gömlu.
Jeg hef nú í 4 ár haft afskipti af blaði þessu,
fyrsta árið með öðrum, en síðan annast um
það einn að öllu leyti, og mjer hefur liðið
dável við það starf, því þjóðin er farin að
unna blaðamönnum sinum. Jeg hefði þess
vegna ekki sleppt Jjóðólfi svona að rauna-
lausu, heldur haldið honum á fram eitt árið
enn, hefÖi jeg ekki orðið þessvar, að sá mað-
ur vildi taka hann að sjer, sem jeg áleit mjer
að munum færari.til að fást við hann. Jeg
má segja yður það, að mjer hefur verið ótrú-
lega annt um líf og virðingu Jijóðólfs, jafn-
vel þó tvísýnt hafi á stundum orðið um hvort-
tveggja undir mínum höndum. 5ví skyldi
jeg þá ekki nú, er jeg þóktist sjá það fyrir,
að bæði líf hans og virðing mundi fá nokk-
urn viðgang, verða glaður hans vegna, og
sleppa honum við annan mann, allt eins og
góður faðir selur með glöðu geði son sinn í
hendur þeiin manni, er hann hefur traust á,
jafnvel þó lionuin í sumu tilliti kunni að þykja
fyrir að sjá af sveinirium. En það áskil jeg
af hinum nýja ritstjóra timarits þessa, að ef
hann sleppir af því aptur, að mjer heilutn og
lifandi. þá selji hann það ekki öðrum í hend-
ur, en mjer; þvi jeg hef ekki látið Jjóðólf
frá mjer i öðru skyni, en að hann skyldi mann-
ast, svo hann mætti verða yður, landarmínir!
að sem mestum noturn; jeg vissi rað heimskt
er heimalið barn“. Uin leið og jeg þá til-
kynni yður, minir heiðruðu áskrifendur! aðjeg
afsala injer nú ritstjórn Jjóðólfs til lögfræð-
ings Jóns Guðmundssonar, þá þakka jegyður
öllum, fyrst og fremst útbýtingamönnum blaðs-
ins fyrir yðar margvíslegu urnsvif og kostnað,
sem þjer hafið fyrir því haft, því næst yöur
kaupendiim öllum, sein hafið borgað það greitt
og skilvíslega, og svo einum og sjerhverjum,
sem á einn eður annan hátt hel'ur greitt götu
íjóðólfs þessi árin, sem jeg hef átt um hann
að annast. Að skilnaði læt jeg honum fylgja
þessa föðurlegu ósk, að hann með árunum
vaxi að vizku oghylli hjá öllum Islendingum.
Skrifstofu pjóðólfs seinasta sumardag 1852.
Svb. Hallgrímsson.
Vinnulijúá djöflarnir.
Meistari Pjetur Glaser, prestur i Dresden
á íjóðverjalandi ritaði á 17. öld bækling, er
hann kallaði „Vinnuhjúa djöílana". Hjer er
til sýnis kallakorn úr því riti.
„Ekki einn - nei, ekki einn, heldur sj'ö
djöflar“ segir Pjetur, „ráða nú á dögum all-
mörgum vinnuhjúum, og snúa bæði karli og
konu eins og snældu“.
ccFyrsti djöfullinn blæs þeim í brjóst, að
iðjuleysi og sjálfræði sje æskilegt linoss. 5að
er þó ágætur hlutur brýnir hann fyrir þeim,
að mega sitja eins og merkikerti meö liönd-
urnar í kjöltunni, mega sofa, þegar maður
nennir ekki að vaka, og vaka, þegar maður
getur ekki sofið. Ilann afmálar fyrir þeim,
hvílík sæla það sje, að einn þurfi ekki að
vera öðrum háður, heldur megi ráða sjer sjálf-
ur til orða og verka. 5ess vegna kemur það