Þjóðólfur - 28.02.1862, Qupperneq 4

- 48 -
hann upp, var þá biíinn ab spretta öllu frá ser og
leit ilt sem kálffull kýr; hann segir, mikið blessa&ir
menn sé hér saman komnir, sem sér hafi svo gefib
ab eta, hann muni ei, ab hann hafi fyr fengií) slíka
sabníng. Vib bi&jum hann uppá æru og trú aí>
segja engum frá þessu, því þar liggi mikib vib; nær
hann verbi kallaísr til borbs, skuli hann segja, hann
sé ólystugr í kveld til þess, og bibja því ab hafa
sig afsakaban, hvcrju hann meí) dýruin eibi lofar,
og segir, þá sé alltof illa launub slík gó&vild; kom-
um vib honum svo í væntanlegt rúm í gestaskemm-
unni, svo engi viti af, en féllum í forundran yfir
áti hans og trúbum nú betr því, er Handorpius
skrifar um átvagla. Nú kemr a& því, a& hann er
kalla&r til bor&s; er þa& ei a& or&lengja, a& hann
brig&ar öll sín or&, segir vi& höfum svo gefi& sér
mat, a& hann þurfi hans ekki vi&, og skrifar nú
biskupinn me& þénnrum sínum alt eptir honum, eins
og til gekk, vildu svo 8 ver&a sekir, er hér fyrir
útrekast áttu. Líkindi komu og til, a& minna var
í trogunum til ofrs, en venjulegt var. A& þessu
gjör&u, lætr bisknpinn allt sitt fólk hátta og sína
þénara, sem voru í biskupsba&stofunni, forsiglar svo
fyrir allar dyr og hur&ir, a& engi, sem vissi, skyldi
út komast e&r bera oss nokkra njósn um þetta ; dætr
hans sváfu í lopti þar og fleiri herbergjastúlkur, en
þá alt var komi& í svefn, smeygir sér ein herbergja-
stúlkan í nærklæ&unum út um stafnglugga, er var
á hjörum í loptinu, og hleypr upp a& skóla og nær
til þeirra, er hún þekti þar fyrirli&a, og segir þess-
ar ólukku-frðttir, og a& eptir bænir og lestra á morg-
un eigi skólameistarar a& kallast inn í sta&, og þar
a& afgjörast, liverir skuli út rekast; svo fór hún
aptr sína lei&; vel fékk hún lanna&an trúskap sinn.
Nú tókum vi& a& rá&slaga, hva& til skyldi gjöra a&
verja sig föllnm og Iáta þenna ólukku kjaptaskúm
og ótryg&arsegg fá nokkra ver&uga forþénustu aptr.
A& voru fengin þar í sta&num hjá trúum siglínga-
manni, er þar var, rau& klæ&i, hattr, parryk, kor&i,
stokkr og stígvél, en larfar af smalamanni. Um
morguninn þá nærfelt búnir vorum rae& lestra vora,
heyrum vi&, a& biskupsþénari korni, bí&r á me&an
og ber fram eyrindin, a& skólameistarar sé kalla&ir
inn til bisknps. En þá þeir eru komnir úr hvarfi,
fara tveir, þó torkendir, inn í sta&, ná kallinum svo
engi veit af, bjó&a honum me& vinsemd upp í skóla
a& sjá hann sér til gamans. Nær hann kemr, er þar
þjófr bundinn vi& sfo&; bö&ull í lörfum er a& hý&a
hann, þó ei á bert hörund og læzt vera or&inn
þreyttr; hann spyr hva& þetta sé, honum er sagt
þjófrinn sé hestastrákr Bjarna, scm stoli& hafi frá
þeim peníngum og tóbaki, en sta&arbö&ullinn sé a&
dusta hann; hann segir þá: „mikil skömm er a&
þér, ólukku strákrinn þinn, a& þú skyldir fara a&
stela frá svo gó&um mönnum, sem hér eru"; hinn
svarar: „haltu saman á þér kjaptinum, þú manst
ei, þá þú varst rekinn frá þíngeyrum fyrir þab og
þa&“ etc. Vi& þetta gremst honum í ge&i og segir:
eg vildi eg mætti jafna nokku& um belg þinn; vi&
bi&jum hann þess, og gefum honnm þar leyfi til,
því bö&ullinn var or&inn uppgefinn me& skirpum og
mási. (þetta voru raunar tveir af oss). Mitt í því
hann Cr búinn a& leggja 2 e&r 3 högg, æ&ir sýslu-
ma&r Bjarni Halldórsson inn í skólann í sínum klæ&-
um me& kor&a og stokk, og hans þénari uppfær&r
gengr á eptir honum (þa& voru sira Pétr og amt-
ma&r Olafr) og spyr: hva& er hér veri& a& gjöra?
Þjófrinn hrópar upp: „ó gó&i herra, hjálpa mér, a&
þessi banna&r fantr drepi mig ei“. Sýsluma&r þrífr
í hár hans, fleigir honum flötum, ber hann og
lemr me& stokknum, trampar hann me& stígvélun-
um, svo hann ver&r blár og bló&risa; vf& ber-
höf&a&ir bi&jum af allri au&mýkt fyrir hann, og
segjum, þessi gó&i ma&r hafi gjört þaö fyrir okk-
ar tilmæli, þjófrinn hafi og ert hann upp á sig,
svo hann lætr þar af; yfirlýsir hva&a fantr hann
sé, skipar a& Ieysa þjófinn, sem sfy'zt úr bandinu,
og þenna lætr hann upp standa, rekr fótinn f rass
honum og drífr hann út úr skólanum ; tveir fylgja
honum me& vinalátum og me&aumkvan, og segja
honura a& flýta sér upp í rúm sitt og láta ei sýslu-
mann sjá sig framar. Hér stó&st svo á, a& þessi Co-
moedia var búin og biskup me& skólanieisturunum
a& taka sinn frúkost og tedrikk á eptir; sendir nú
biskup til kallsins og kallar hann fyrir sig; hann
kemr svo útleikinn sem sagt er; biskup spyr hann
a&, hver hann hafi svo útleikiö; hinn svarar: sýsln-
ma&rinn Bjarni Halldórsson; hiskup svarar: „ljúg&u
ei appá sýslumanninn, hann er hér ei“; hinn svar-
ar: „þa& var engi annar, mun eg ei þekkja hann,
sem hjá honum hefi veriö í 5 ár? segist og hafa
þekkt hestastrák hans, sem sta&arbö&ullinn hafi ver-
i& a& hirta, og bríxlyr&i hans hafi hann slík frá
honum fyr fengiö. Biskup spyr enn franiar, hvar
þetta hafi fram fariö? Hinn svarar: „í skólanum“.
Hann spyr, hvort þetta hafi ei skólapiltar veriö?
Hinn svarar, þab sé fjarri, „þeir eru betri menn en
svo; eg afsaka þá a& öllu leyti, þeir fara ö&ru vísi
me& mig; eg ætla, a& sýsluma&rinn hef&i drepiö mig,
hef&i þeir ei be&iö fyrir mig og fri&stillt hann“.
Biskup áminnir hann nú a& aptr kalla ogfrá gánga,
a& sýsluma&rinn Bjarni hafi svo útleikiö hann. Ilann