Þjóðólfur - 05.08.1864, Qupperneq 6

154 —
inn að búa til og hafði ásett mér að reynaá ein-
um eðaöðrum, hvar sullirnir væri eigi orðnirmjög
magnaðir. J>egar stúlkan var búin að brúka dropa
þessa í liðngaviku, fann hún talsverðan mun á sér,
og að hálfum mánuði liðnum hafði hún mjókkað
talsvert, en síðan fór hún dag frá degi batnandi og
hefir nú í meir en 3 mánnði haft góða heilsu.
Ilún segir sjálf, að liún sé sannfærð um að drop-
arnir hafi hjálpað sér, og aldrei kveðst hún nú
finna til þessa urgs undir síðunni.
Ilinn annar sjúklíngr, sem hefirbrúkað þessa
dropa er ýngisstúlka nokkur 18 ára að aldri, hverr-
ar foreldrar lifa hér í bænum. Hún lagðist í
gulu nokkru eptir nýárið og henni svo þrálátri, að
hún lét undan engum vanalegum gulumeðölum.
Eptir margar forgefms tilraunir gat mér eigi virðzt
betr en gula þessi mundi koma af smásullum,
sem tepti gallgángana og gæfi þannig tilefni til
þess að gallið færi yfirí blóðið. Eg lét hana því
fara að brúka kamaladropana, og það brá svo við
eptir að hún var búin að viðhafa þá um tíma að
gulan fór minkandi. En er hún hafði brúkað þá
um hríð, lét eg hana hætta, kom þá gtilan bráð-
um aptr, þö minni en fyr, en hvarf aptr í annað
sinn, er hún fór að halda áfram með meðalið.
Eg fæ nú eigi betr séð en þetta megi styrkja
þá áætlun,að kamaladropar geti með tímanum orðið
eins hagkvæmir til að drepa og eyða sullum eins
og bendilormum, og væri það eigi lítill ávinníngr
fyrir oss Íslendínga ef svo yrði. það er að vísu
satt, að ómögulegt er að þetta meðal geti algjör-
lega hjálpað þegar Sullahúsin eru orðin ákaflega
stór og gömul, og fara að verða full með fúlum
grepti, því þegar svo er komiö, getr valla annað
bjálpað en hæfilegar handatiltektir með brenslu1
eða operation, þar sem því verðr við komið.
Eg hefi nú skrifað til læknaráðsins danskaum
þetta meðal, og beiðst álits þess bæði um ýms
atvik sullaveikinni viðkomandi og einknm um það,
hvort þessi lækníngamáti eigi mætti álítast sero
tiltækilegr og skynsamlegr, og með því eg gjöri
þetta samkvæmt því sem stendr í erindisbréfi mínu,
efast eg eigi um, að þessir lærðu herrar verði að
svara mér einhverju, og sést þá, hvaða meiníngu
þeir hafa um þenna hlut. En hvernig sem það
fer eða eigi, mun eg ekki, lofi guð, láta hér við
lenda með þessar tilraunir, heldr halda þeim á-
fram, þar sem mér þykja þær við eiga, án þess
1) þar sem í ritgj''rí) þessari er talat) um brenzlu, meinast
eigi brennzla meí) glóanda járni, heldr me<> brennisteini
líkt og vítissteini.
þó fyrst um sinn að gjöra þetta að nokkru almenn-
íngsmeðali1.
Af því sem nú er sagt vona eg líka, að fólk
eigi lái mér það, þó eg ekki fyrst um sinn fari
að skýra nákvæmar frá því, hvaða tilbúníng eg
hafi á meðali þessu, og eptir hyaða reglum eg
brúki það, því þetta gæti auðveldlega skemt hið
góða, er meðal þetta hefir í för með sér, einkum
ef menn færi að brúka það svona út í bláinn, eins
og mörgum er því miðr hætt við. Helzt vildi eg
óska, að embættisbræðr mínir vildi reyna það sam-
kvæmt minni fyrirsögn, fyrst tim sinn, áðren það
er gjört að almennu meðali hjálifsölum, því bæði
er það, að meðalið er nokkuð dýrt, enda mun
mjög hætt við, að það geti skemzt, eða sé eigi
svo hreint sem skyldi, þar sem það kemr lil vor
um mjög lánga vegu; á hinn bóginn getr og engi
meðal almenníngs dæmt um það,hvort farið muni
vera að grafa í sullahúsunum eða eigi, en það er
einmitt skilyrðið fyrir því að meðal þetta muni
gagna að sullahúsin sé sem ýngst, og að ekki sé
farið að koma gröptr í þau.
Loksins verð eg að geta þess, að eg ælla að
vona, að engi leggi aðra meiníngu í þessa ritgjörð
rnína en orð hennar og andi gefr mönnum tilefni
til, og alira helst vil eg óska þess, að engir taki
liana svo, að hér sé nokkur sá andi í henni sem
eins og vili telja fólk af því að undirkasta sig lækn-
íngu þeirra embættisbræðra minna sem nú eru
hér uppi, því eg álít allan landslýðinn mega hafa
fullkomið trúnaðartraust til þeirra í þessum sjúk-
dómi, hvað sem hver segir. Eg tek þetta einkum
fram sökurn *þess, að eg hefi nýlega lesið í nýrri
og nafnfrægri þýzkri lækníngabók, sem nú kvað
vera í miklu áliti erlendis, að höfundinum þykir
1) Eg man emi þá mikib vei, hvaþa þakklæti eg fekk fyrir
þaþ í „Norí>ra“, þegar eg var svo djarfr (!) aþ skýra fólki frá
þvf, hversu Komershauseus angnameþal inætti aþ gagni
koma viþ sjóndepru, og tók þó vel fram, hvar meí>al þetta
ætti vií> og hvar eigi, en þrátt fyrir þat> hafa ntargir viþhaft
meþal þetta þvert á móti því sem þar var sagt, og þaunveg
helir þaí> gagnaþ mörgum mií)r en skyldi. Eg skil aþ óþru
leyti oigi hvers vegna eg átti meiri skammir skilitfe fyrir þaí>,
þó eg segíi löndum mínum frá þessu ineþali, heldron blaþiíi
„Fi)þiirlandiþ“, sem engar vanþakkir fékk fyrir þaí>, og heílr
sumum þó þókt þotta blab nýtandi, tilaþsýna í því hreystl-
verk snmra fyrir uorílan. — Eg er í þeirri stóþn, aí> mér
bor aí) flnna þaþ skyidu mína aþ hjálpa lóndum inínum í
óllu því sem eg get, heilsu þeirra viþkomandi, og þessu skyldu-
verki mínu mun eg gegna meíian líf og fjór endist, hvort eg
uppsker fyrir þaþ lof e?)a last, hrós eíia vanþakkir, enda vona
eg, a<) eg hafl sýnt þaí>, bæíli fyr og seinna, at> eg læt mér
allt kjaptalof hærri sem lægri í mjóg léttu rúmi liggja.