Lanztíðindi - 10.02.1851, Blaðsíða 3

1G7
hjá fieim eru stofnuð, mæli fastlega á móti
þessu og þó það sje sagt í stjórnarskrá þeirra,
að allir sjeu jafnir fyrir guði. Frakkar eru
þeir einustu, sem hafa leitast við að mennta
þær villuþjóðir á meginlandi Vesturálfunnar,
sem voru undir þá gefnar. Innbúar Kalí-
forníu eru nú orðnir eitt þjóðfjelag og næstl.
suinar var Kalífornía tekin inní íjelag Banda-
ríkjanna,, en hvaða áhrif þetta muni hafa á
stjórnarskipun þeirra verður ekki enn með
vissu sagt; svo rnikið er óhætt að fullyrða,
að Bandaríkin munu draga svo mikin ágóða
af Kalíforníu, sem verða má og að þau verða
þó ekki ein um hituna, því að Norðurálfu-
búar og sjer í lagi Frakkar, sem þángað eru
komnir svo íjölda margir, geta líka haft mik-
in hag af þessu larnli, sem náttúran hefur
svo vel og ríkuglega gjört úr garði.
Nýjar, upprjötrj anir.
Fyrir skemmstu hafa menn fundið mjög
merkilegar fornaldarleyfar í Mesópótamiu,
sem liggur milli Evphrats og Tígris íljóta,
og eru þar eflaust þær elztu forpaldarleyfar,
sem getið er uin i sögum. Frakkneskur
ferðamaður, að nafni Lavarö hefur nú fundið
tóftirnar af hinni nafntoguðu Ninive borg
hjá Tígrisfljótinu. Fyrst fann liann undir
djúpu aurlagi hallir hinna fornu Assyríu kon-
únga; á veggjunum voru ýmisleg málverk,
sem bentu til viðburða í sögunni; síðan fann
hann nokkur likneski og rnarga þá hluti, er
snertu átrúnað Assyríumanna. Loksins fann
hann í Nimruð — nafnið minnir menn á Nim-
roð, sem getið er um í biblíunni og sagt er
hafi byggt Niníve borg — 40 grafir fullar af
allra handa búsgögnum og húsbúnaði.
I Babýlon liafa menn nýlega fundið það,
er fornfræðíngum þykir merkilegt, en það eru
grafir framliöinna, eöa jarðhús þau, er forn-
menn lögöu lík þeirra í. Jar eru nú margir
fornfræðíngar saman komnir, sem enzka
stjórnin hefur sent þángað.
Ofursti nokkur að nafni Vilhjálmur, er að
leita að fornaldarmenjum í Warkat, sem eru
óvenjustórar rústir fyrir sunnan Babýlon. Á
uridan sjersendi hann2menn, Lostus náttúru-
fræðíng og Kúrkill málfræðing, með ferðum inní
mesópótamisku eyðimörkina og voru þeir svo
*
heppnir að finna stórar steinspjaldahrúgur, sem
rituð er á saga borgar þeirrar, er þar hefur
staöið til forna. Jeir hafa líka fundið leir-
kistur gleraðar utan og í þeim handhríngi og
fótliríngi, sem grafið er á ýmislegt, og fá
menn af því margt að vita um greftrunar að-
ferð þeirra og hugmyndir, sem þeir hafa gjört
sjer um ákvörðun sálarinnar. Lostus nátt-
úrufræðíngur tók arabiska menn til að grafa
og fann á 3. dögum 60 merkilega fornaldar-
gripi. Skammt frá Bahýlon eru leyfarnar af
Ctesiphon, Selevía og Kúfa og búast menn
þar einnig við stórkostlegum fornaldarleyfum.
L o p t f a r i n n.
Fyrir nokkrum árum fór jeg í lángferð
með póstvagni; jeg var búinn að vera á ferð
lieilan sólarhríng og átti enn þá óekið í þrjú
dægur þángað sem ferðinni var heitiö. Sam-
ferðamenn mínir voru bæði siðlátir og skemti-
legir og mun ílestum þykja það [mikilsvert,
er einhverntíma hafa ferðast í póstvagní. Einn
morguninn fóru menn að segja frá lífshætt-
um þeim, er hver um sig hafði komist í á
æfi sinni. Verzlunarmaöur nokkur, er með
okkur var, sagöist liafa orðið skipbrota við
Englands strendur og frakkneskur ferðamaður,
sem líka var í vágninum, hafði farið í her-
ferð til Algeir (Alsír) og verið þar handtek-
inn; serkneskur stríðsmaður stóð með brugðnu
sverði yfir lionuin, en í sama vetfángi kom
fallbissukúla úr franska hernum, og molaði
höfuðið á serkneska manninum; sá þriöji
liafði verið á hjólskipi vestur í heimi, sem
guíuketillinn sprakk í, svo honum kastaði í
lopt upp ótrúlega hátt. Úngur maður fölleit-
ur á yfirbragö sat þegjandi hjá okkur; þegar
hann hafði hlíðt á um stund, tók hann svo
til orða: jeg liefi Iivorki verið í sjóferðum nje
orustum og má þó vera, aðjeg hafi sjeð eins
mikla tvísýni á lífi mínu og hver annar. Fyr-
ir nokkrum árum átti jeg heima í Bryssel,
og fjekk góðan kunníngja minn til að reyna
með mjer loptsiglíngu því jeg var bæði ófyr-
irleiíinn og áræðisgóöur. Jeg bjó mig nú að
öllu til uppferðarinnar, en daginn, sem ferð-
inni var heitið, brást mjer samferðamaðurinn
og ætlaði jeg að fara einn; en rjett í því jeg
var að fara á stað, ruddist maður fram úr