Lanztíðindi - 10.02.1851, Blaðsíða 4

16»
fólksþyrpingunni, sem kotnin var til aft horfa
á og baf) mig aó lofa sjer aft fara með. I
fyrstu fanst mjer þessi bæn undarleg; en af
því hann lagðifast að mjer og lofaði að hlýða
mjer i öllu, þá Ijet jeg að síöustu tilleiðast og
lofaði lionum að fara. Hann varð glaður við
og hljóp upp i bátinn; jeg skipaði að leysa
festina, sem báturinn var bundinn með og á
svipstundu vorum við kontnir Iángt upp fyrir
öll hús og trje. Samferðamaður rninn ljet
ekki sjá á sjer minnsta geig, en fór að öllu
eins og hann væri heiina hjá sjer. Jeg hafði
tekið með mjer nokkra sandsekki til kjöl-
festu ogkastaði jeg nú einum þeirra útbyrðis
svo okkur miðaði því betur upp á við; íje-
lagi minn varð glaður við og bað mig aðláta
út alla kjölfestuna; jeg var tregur til að láta
þetta eptir honum, en hann lagði því fastara
að mjer. Jeg spurði hann að, hvors vegna
hann vildi koinast svo hátt? Jeg er hræddur
um, sagði Iiann, að jeg þekkist neðan af jörð-
unni. Jegþóktist núsjá, að þetta væri liálfviti
og hefði hann í einhverjum galsa tekist þessa
loptferð á hendur og væri hann nú hræddur
um, að frændur hans og vinir þekktu hann;
jeg sagði honum, að við væruin komnir svo
hátt, að ómögulegt væri, að nokkur þekkti
okkur; en hann tók engum ástæðum oglijelt
áfram að biðja mig að varpa út kjölfestunni.
Jeg átti ekki hægt með að láta þetta eptir
honum, því við vorum koninir furðu hátt í
lopt upp, en vindurinn bartil sjáfar; það var
hálfvegis farinn að koma í mig geigur og á-
minnti jeg hann með alvörugefni um að sitja
kyrran, en hann muhlraði eitthvað fyrir munni
sjer, sprattupp, reif liattinn af höiðinu á sjer,
fleigði sjer úr kjólnum og varpaði hvorutveggja
fyrir borð; nú fer vel að, sagði hann, nú er-
um við þó dálítið ljetthlaðnari, og fór að leysa
af sjer hálsklútinn. Jeg bisti mig nú við
hann og spurði, hvað um væri að vera, þvi
nú værum við komnir svo hátt, að ekki væri
unt að þekkja okkur í bezfu sjónpípu. Seg-
ið þjer ekki að tarna, sagði hann, doktor
Espen sjer manna bezt. Jeg vissi, aö lækn-
irinn við vitlausra spítalann hjet þessu nafni
og spurði liann, hvert hann þekkti nokkuð
doktor Espen ? Atl’jegþekki hann þó, hann
hefur nú haldið mjer nauðugum hjá sjer í
liðug tvö ár og þjáð mig á allar lundir ýmist
með blóðtökum og uppsölum, eða vatnsböð-
um og niðurhreinsandi meðölum, jeg fjekk
aldrei neinu að ráða, því hann hafði alltaf
gætur á mjer, en í morgun tókst mjer að
strjúka og vonar mig, að hann fái naumlega
aptur hendur i hári niínu. I fyrstunni varð
jeg öldúngis gagntekinn af ótta, þvíjegvissi
nú fullvel, hver samferðamaður minn var,
því ekki varvið öðru að búast, en æðiðkynni
að koma að honum og þá var öll lifsvon á
enda. Hann fór nú að kalla: hærra! hærra!
færði sig úr hverri spjör og fleigði fyrir borð.
Jeg þorði ekki að aptra honum í neinu svo
jeg æsti hann ekki upp þess meira. jáegar
hann var kominn úr öllum fötunum, spratt
liann upp allt í einu, óð að mjer og sagði
með dimmri röddu : við eigum enn þá þrjú
þúsund þíngmannaleiðir ófarnar, annarhver
okkar verður að stiga fyrir borð. Jaó má
nærri geta, hvað mjer muni hafa orðið við,
hárin risu á höfðinu á mjer ogjeg hjelt nijer
dauðahaldi; mjer var ekki hægt að hafa nokkra
vörn fyrir mjer, því liann átti við mig allskosti.
Hefði jeg haft lniif á mjer, mundi jeg ekki
hafa horft í að drepa hann, en jeg var að
öllu verjulaus. 5r'r sandpokar voru eptir í
bátnum og varpaði hann þeim öllum fyrir
borð. Við flugum nú upp eptir loptinu ineð
óvenjulegum hraða; jörðin hvarf og þykkir
skýbólstrar lögðust um okkur á alla vegu;
nístandi helkuldi greip mig, en báturinn hjelt
áfram uppá við. Vitfyrringurinn var ófrínn á
ýfirbragð og'taunglaði við sjálfan sig: ekkert
gengur! ekkert gengur! Uppúr miðju kafi
vjek hann sjer að mjer og spurði mig: hvert
jeg væri kvongaður? jeg játaði því og sagð-
ist þaraðauk eiga 9 úngbörn, sem öll yrðu
munaðarlaus, efmin mistivið. Og jeg, sagði
hann hlæjandi, á þrjú liundruð konur og níu
hundruð börn og hefur mig lengi lúngaðtilað
finna þau. Hvaða skelfileg ójuegð, sagðijeg,
hvar eiga þau heima? (I túnglinu, sagði hann.
og þángað ætla jeg nú, jeggæti verið kominn
þángað fyrir laungu hefði jeg verið einn og
fyrir þá sök fleigi jeg þjer út úr bátnum, og
i sama vetfángi spratt liann upp og rjeðist á
mig og ætlaði að fleigja mjer út. Meðan á
sviptíngunum stóð, höfðum við farið í gegn-
um þrumuský og vissum ekki fyr en við sá-
um eldíngarnar fyrir neðan okkur; sjón þessi