Norðri - 07.12.1860, Blaðsíða 2

114
li?ati(>n) eins og þessi brjcfskrifari þar sem hann
er afe lýsa ástandinii í hinum umdæmunum. Ilann
talar utn, ab menn þverskailist þar einlægt við
Iækninguin, þar sem þó sjálíir erindsrekarnir í
fjárklábaruálinu, þegar þeir fer&ubust um norban
og vestan, fundu enga ástæöu li! ab skipa þar
fyrir um neinar fjárlsekningar, því lijer væri eng-
inn sótin.-emur kláísi, og brjef*krifarinn \eit vel, a&
fiái Iækningar hafa hjer á Iand.i hvorki fyr nje síbar
verib bo&nar, þar sem enginn fjárkiáhi er. Hvernig
geta þá amtfbúar norban og vestan hafa þvertkaliast
vií> iækninguiu? Ab álit manna sje a& snúast a&
lækningunum norban og vestan áiít jeg eins til-
haefulaust og annab er landiicknirinn frambcr.
Alstabar þar sem almenningsálitib hefir komib í
Ijós í þessum umdiemum befir þab varib eindreg-
ib meb því, ab stefna sú, sero amtnaennirnir norb-
an og vestan tóku í því máli, hafi vetib hin hsppa-
sælasta og afdrifabezta fyrir umdæmin; eba hvar
hetir hib gagnstæba komib fram hjá almenningi?
Oddvitar niburikuibarmar.nanna hafa því aldrei
leiiab nninna rába eba neinna bragb a til ab
cíla neina kiábalijálrú hiá alrnenningi. þeir hafa
fyr og sibar eiiiuogis skfrskoiab til reynslunnar,
som æiti ab skera úr, liver siefnan væri affara-
beiri, og híb síbasta þing leiddi nseg ri>k ab. því,
ab reynslan hc:bi sýnt, ab nilurskuriurinn bcfii
otbib affaraáaslli, og stendur þab enn aWegóhi ak-
ib af læknintaniöununum. þab er því sjálfur
dokior Iljaltalín, sem meb því ab reyna ab útbreiba
smánarlegar skröksögur meba! anriara þjóba, leit-
ar rába og b’-agba, og þeirra ekki sem bextrs, til
þess ab velta af sjer hinum þunga og óþægiiega
dómi, sem almenningsálitib fyrir löngu hefir á
hann lagt. þó tekur nú steininn úr, þegar þessi
brjefskrifari segir, ab fjárfsekkunin fyrir nortan
og vestan bin fyrirfarandi ár, og sem almenn-
ingur meb rjettu kennir harbærí, komi af lang-
vinnuin húbsjdkdcmi, og þetta sje sannab af lakn-
ingamönnurn, fje sje hjer ullarlaust og krókni
eba fái drepandi lungeaveiki, og þetta aje orsök
fjárfækkunarinnar hjá os*. Vjer erum vissir um
þab, ab hinn alræmdi Sölfi Helgason hefir aldrei
farib meb slík ósannindi, og þó svífst ekki iand-
æknirinn sjálfur ab beraslíkt fram, oggætirþess
ekki, ab áburbur sá er í þessu liggur um alia
landsmenn er verri og heimsklegri en sagt yrbb
um óbótamenn. Hjer kemur aptur fram bend-
:t>g sú, ab menn hafi dulih klábann fyrir nor&an
og vcstan, Inb sama er hann fyr mun bafa róg-
borib embættismcnn um vib stjórnina, cn nú á kláb-
inn ekki ab geta dulizt lengur. þab er s&iHiur-
lega líkara vitfirring en lærbum inanni, a& ætla,
ab sú veiki sem hefir gjört slíkan Ijarska uala á
fju Sunnlendinga þiátt fyrir ailar lækningar, gcti
dulizt hjer svo árum skipli án nokkurra iækn-
ingatilrauna, og an þess a& nein skepna drepist
úr benni, enda er þab svo frábærlega heimsklegt
'Og illgirnislegt ab attla mönnum þá virléysa, ab
láta hættuiegan klába ey&a fjenu ár frá ári og
hirba ekki um. Vjer getum sagt J. II. þab, ab þab
er langt frá því, að bændur vorir sjeu jafnheimsk-
ir eta jafnvondir og hann æilar þá í þessu; og
þegar mennía&ir menn fara ab halda máli sfnu til
kapps á þenna liátt, þegar æbstu embættismenn
skirrast ekki vib a& ní&a ianda sína þannig____og
bera á þá alveg ósannar sakargiptir fyrir útlcnd-
mn þjóbum einuntis til að fegra ejginn máistab
sinn —, þá er illa komið fyrir þjóðinni, og lítil Ifk-
indi tií, að hib sanna verbi ofan á. Menn skyldu
mega vænta þess af þeirn, sem vilja vcra odd-
vitar fvrir emhverri skobun, ab þeir um 1, ib og
þc-ir veiðu skobnn sína kappsamlega meb skyn-
samlegnm ástæbum Ijeti mótstnbumenn sfna njóta
sannmælis og gætti þess eir.kum ab bafa gófan
máistab og Ijúga ekki viljandi upp á þá. Duktor
Hjaltelfn hefir sannarlega ekki farizt allt svo
.óalfinnanlega í klábarnálinu, a& hann m< gi æila
sjer þaun dul ab ausa haturlégum ósönnum ó-
hrótri yíir alian þr.rra landa sinna, og þó hann
sokum embsettisstöbu sinnar fái um stund abgöngu
a& k°ma þess konar brjefmi&um á framfæri er-
lendis, þá má hann vita, ab slfkt lilýtur alveg ab
kæfa þann virbingarneista, sem iar.dar hans enn
bera fyrir honum.
ÆPISAG A
Mohamed Ibn Abdailah fram a& fióttanum
til Medína.
(Framli.). Omar stillist og angra&i reiði sína og dró
fótinn af brjósti Seid. „Sýndu mjer riti&I* sag&i
bann, en Emina vildi ekki leyfa honum a& snerta
hina helgu bók fyr en bann hafbi þvegiö hendur
sínar. það sem Omar las er sagt hafi verið 20.
kapítnli f koranin, sem byrjar þannig;
»1 nafni hins almiskunnsama gu&s! Vjer höf-
um ekki sent koranin tíl a& skaða mennina held-
ur sera áminnara til ab kenna þeim ab þekkja
trúna á sa.man guð, hinn mikla skapara himins