Norðri - 07.12.1860, Blaðsíða 3

115
og .iarbar. Ilinn algóbi ríkir í liarbum, lrontim
tiiheyrir allt livaf) er á himni, jörbu og undir
jör&u.“
„Lestu bsmir þínar rneb liárri raust? Vita
skaltu, ab ,þess gjörist cígi þörf. Gub þekkir
ieyndardóma hjarta þíns, jafnvel þab sem þar er
bezt duli&.“
„Sannarlega er ýeg gufe og enginn annar gub
er til nema jeg. þjónafm nrjer, þjórrabu engunt
r.brum, flyttu engum fiferuni. bmn þ!na!“
K'oranin haí'fei inikil áhrif á hjarta Omars,
Iiann las áfram og gjörfeist æ hrærfeari, og þegar
írann kom þangafe sem talafe er um upprisuna og
dag dómsins, þá var umvendun hans fuiigjörfe.
Hanri hjelt fram ferfe sinni afe húsi Orkhams,
en haffei nú allt annafe í huga. Ilann barfei hægt
afe dyrum og hafe leyfis afe mega ganga inn. „Kom
þú inn, sonur Kattabs," gegndi Mohamed, „hvert
er erindi þilt hingafe?“
„Jeg kom til afe láta rita nafn rnitt ntefeal
þrirra scm tróa á gtife og lians fpáinar;n.“
Ilann haf?i enjtan frife fyr en hann opinber-
loga haffei synt umvenduri' sfna. Eptir heifeni
lians fór Mohamed mefe hann til musterisins til
þess afe fremja opinhcrlgga trúarsifeu islam-trúar.
Omar gekk á vinstri hönd spámanninuin og Hamsa
á hægri hönd tii afe verja liann fyrir iiiyrfeum og
afekasti, og 40 lærisveiriar fylgdu þeim. þeir gengu
nú um hjartan dag gegnum götur borgarinnar,
og undrafi alia þafe, gengu sjö sirinuni kringunr
nrusterife, og snertu í hvert skipti hinn helga stein
og frömdu alla sifeu rjett. Koreisch - ættmenn
störfeu forvifea á þessa heigigöngu, en þorfeu ekki
afe nálgast Mohamed ti! afe áreiía hann, því þeir
hræddust heijarmennina Omar og Hamsa, er vorti
afe sögn ásýndum eins og Ijón, ér mcnn hafa
tekife ungana frá.
Omar, sem var ódeigur og öruggur í sinni
iiýju trú, gekk daginn eptir til afe egna Korei-eh-
ætt tii nuisterisins afe gjöra bæn sína eptir sinni trú.
Annar Mohameds trúmafeur, sem vildi gjöra þar
bæn sína fjekk ekki tóm til þess og var grátt
leikinn, en enginn þorfei afe reita Omar til reifei
hrófeurson Abu Dsehals. Sífean fór Omar á fur.d
föfeurbrófeur síns Abu Dschals. „Jeg afsaia mjer
verrrd þinni,“ sagfei hxnn, „jeg vil ekki standa
beíur afe vígi en aferir trúafbræfeur rnínir.“ Ept-
ir þann tíma liffei hann mefe áhangendum Mo-
hameds og varfe einhver hinn öflugasti verndar-
mafeitr har.s.
þannig snerist Ornar, er scinna varfe hin
frægasta lieija Mobarneds trúar. Koreisch-ætt-
nienn urfu svo heizkir yfir þessum nýja sigri Mo-
hameds, afe föfeurhrófeir Iians Abu Taieb gjörfeist
rnjög hræddur um, afe þeir mundu bana lionum
aunafhvert mefe vjelum efea orríki. Moh*med fór
því afe bæn hans mefe nokkrurn af binuin ágæt-
ustu Iærisveinum sínum til vfgis nokkurs erAbu
Taieb átti nálægt Mekka.
Koreisch-ættmenn, scm urfeu æ því reifeari
gáfu út nýja skipau, er bannufei (ö!ium af þeirri
ættkvísl afe eiga nokkur mök vife Hasehems-nifeja,
þangafe til þeir heffei fram selt Moiiamed. þeita
iagabofe var upphengt i Kaabainusterinu og kom
áhangendiim Mohameds í mikla naufe, þvf þeir
voru nærri daufeir úr hungri í vígi s nu, sem
Koreisch-ættmenn sátu unr. Piiagrírnsferfa tím-
inn bætti nokkufe úr þesstr, því þá varfe aliur
hernafeur afe iiæita. Mqhamed notafei þenna síma,
fór aptur til Mekka í skjóli hins ireiiag* mánafe-
ar, gekk þar mefeai piiaerfmanna og prjcdikafei
trú gína og vitranir. Hann sncri mörgum til sinri-
ar trúar, sem íluttu irerdóm hans tii fjarisegustu
íijerafea.
þijú ár voru iifein frá því Mohamed 02 á-
hangendur iians höffeu ieitafe liæiis í vígi Abu Tai-
ebs, en iagabofe þafe, senr bægfei honum frá ölI-
um hinum kynþáttunum, var en í giidi. Fiokk-
ur Molrameds óx dag frá degi, og fjöldi af íbú-
um Mekkaborgar höffu tekife trú hans. Lýf urinn
kvartafei undan hirini ónáttúilegu sundrungu milli
Koreisch-ættmanna, og Abu Sofian komst í krögg-
ur. þá fundu menn alit í einu, afe lögskráin f
musterinu var horfin nenia fyrstu orfein : „ínafni
hins almiskunnsama gnfes,“ Lagabofeife var þá á-
litife úr lögum nuniife og áliangeudur iians rnáttu
nú aptur fara Iieioa tii Mekka.
Eptír sfe Mobámed var heim kominn íóku
margir fleiri hans trú .bæfei af stafearbúum og
pílagrfinum sem roru langt afe kovnnir. Gremja
Koreisch-ættar yfir þvf, ab hin nýja kenning
efldist svo mjög minnkafei um stund, er þeir
frjettu sigurvinniiigar Persa yfir Grfkkjnm, sem
kristnir voru. Koreisch-menn, sem voru sknrfe-
gofeadýrkendur giöddust yfir óföium kristinna.
Mohamed sagfei: „Persar hafa nú nnnife sigur á
Grikkjum, en innan fárra ára munu Grikkir bera
hrerri hluta.“
Hinn trúafei Abu Beker vcfejafei
tíu