Norðri - 31.10.1861, Blaðsíða 7

87
Sflin b;;f;i y.inizfc frá barnflfcíini hinu l'nllknmnasta
mannfreisi sje nokku$ óþjálgir í berþjónustu, eink-
um þegar þess er giett, ab föburíambástin virh-
ist iijí þeim opt og einatt standa a& baki gró&a-
fysnarinnar. Sunnanmenn eru ab öiiu ieyti meiri
liermenn; iiafa þeir dagiega sjeí) og alizt upp'vi&
hre ströng li!ý&ni er heisntub af undirgefnum vib
yfirbobara sína, og sjá því íijótt hve naubsyniegt
þab er þegar til orustu kcinur, ab iibib gegni vel
skipunum foringja sinna.
SSj'ytökajsiíSvIsnp.
þegar septeinber sól f
sævar nibur í ból
hnígur snemnia á haustaptni köldum,
þegar lífi cr þab skeib,
sem ab ábur inín leib
og a!!t vcfur grírna húmtjnldum,
þestar ljós liennar biítt
ekki brosir eins hiýtt
og liinn bjarta um hásmiiartíma,
þegar lieikuida strá
dregnr hrfmfrostið á
og þau hrífur á nábebirin gríma.
Jjjómar önnur þá sói
yfir da! vhr hól
hinni fegri og hjarta yi gefur,
því þó eiglóar skin
skíni bjartara cn hin
þiib ab utan yl sínum vefur.
En hin andanna sól
en hin ástanna sól
breibir innan ab unabsblæ varma;
kviknar brjóstínu í
og útbieibir úr því
sinn liinn eilífu elskunnar bjarma.
Hún ei styttir sitt skeib,
stendur ei vib á leib,
hverfur eigi vib hvarfbauga aptur;
sífellt áfram hún fer
svo löng eilíftin er.
Vegar endir var ei henni skaplur.
Ljómar ykkar nú sjón
þib, hin uugu brúbhjón
þessi eiiífa eiskunnar sunna.
Fylgi þib hennar veg!
Fylgib henni' Vegleg
eru laun þeirra í lífi sem unnast.
Bib jeg elskunnar blóra,
bib jeg ástanna blóm,
sem ab lifna um lífsins hádcgi
hjcrta brúbkonu í
hjarta brúbgumans !
vei blómgast og lifa as megi.
Ei sem stráin á jörb
fyrir stutta hríb gjörb
hnígi þau fyrir liaustvindi köldum,
heldur fögur og ný
frjófgist liimninum í
og iiti þar ab libnum iieims ö’.durn.
Sá sem heimsins skóp sól,
sá scm hjartans skóp sól
hina innri ykkur æ iáti skína;
þó ab hulduský þá
ti.'imsins sól dragi á
iijaitans rósemi cigi mun dvína.
17
Meb tnönnum og brjefum, senr ab sunnan iiafa
komib, frjettist fyrir skömmu lát umbobsmanns
þiirgeyraklaustiirs, ilagitúsar R j ar n a B I ö n-
cia Is eptir mjög s' amma sjúkdómslegu. Ilann hafbi
næstiibin ár verib aettur sysluniabur í Rangárþingi
og yar þegar hann sýktist og dó albúinn til norb-
trrferbar ab taka vib un boi'i sínu. llann var á
bezt.a aidursskeibi nálægt 30 ára.
Magnús sáltigi var einn af hinuni niörgtr son-
uin hins nafnfræga-ta sýslumans Húnvein nga á
seinni tfmmn, Bjarnar \ubunnarson f BlöndaB; ótst
harm þar upp meb systkynum síiium heima þang-
ab til Siann fór í skóia. Hann var þegar áhinum
fyrri árum síniim í skóla meb hinnm snotrari í
lærdómi, og stundabi skólamenntun sína stöbugt
og vel; og fáa eba etiga þeklcti jcgjafmipgaþrek-
meiri í iund. þegar hann út krifabist úr skóla
var fabir lians sáiabur, og rjebist hann samt í
ab sigla, bæbi fyrir áeggjan sumra, og af því
hugur hans stób einkuin til ab nema lögvísi.
Magnús sálugi reyndi þab, eins og jeg og marg-
ir abrir, ab margt dregur frá bókinni öbru hvoru
í Kaupniannahöfn, enda cirbugt ab lesa af aleíli
þegar peningaþröng er á annan veg. þó ab
hann gæti nú ekki fyrir fjeskorti dvalib svo
lengi í Kaupmannaliöfn, ab hann gæti tekib
embættispróf í lögvísi, þá bæbi las hann þó mik-
ib í þeim fræbunr, og vis.i gób skil á því, lrvern-
ig hann átti líreb þab ab fara, og þó ab honum
entist ekki fje eba þol til ab bera burtu vitnis-
burbinn frá hinu gra na examen, bo>bi, t-em ab
niörgu leyti er cin^ og hib græna lukl, uspilaborb,