Norðri - 15.11.1861, Blaðsíða 2

90
fara, ef amtmcnnirnir yr?.i ekki samþykkir, „hvert
frumvarpi?) ætti þá a& gilcia, e£a hvort amtmenn-
irnir allir, einn eíia tveir eba konungsfuiltrúinn,
ætti „fyrir tillögur alþingis“ ab gjnra frumvarp-
ife aí) bráíabyrgíarlögum, eba hversu aíi skyldi
fara, ef amtmönnunum kæini ekki saman,“ þá
virbist oss slíkt ekki neitt lýsa vanhyggju stjo'rn-
arinnar, því aubfnndiÖ finnst oss, aí) þabeittyríi
frumvarp til alþingis í málinu, er meiri hluti amt-
mannanna fjelist á, en þafe citt bráfcabyrgíarlög
er meiri hluti alþingis fjellst á, og hitt lá eins
beint vib, ab hvorki þurfti samþykki amtmanna
eins efeur fleiri nje konungsfulltrúa, heldur átti
þingib meb forseta sínum ab gjöra ályktanir sín-
ar ab Iögum til bráíabyrgíiar, og þessum lögum
áttu yfirvöldin, amtmenn eins og abrir, aí) ldýta.
Jiaí) var því alþingisforsetinn á þessu þingi, höf-
undurinn sjálfur, sem ónýtti þingsins ályktun í
málinu, af því hann fram fylgdi henni ekki á rjett-
an hátt, eins og honum og þinginu var gefi?) vald
til, en þab lýsti engri úskarpskyggni stjórnaririn-
ar, því hin rjetta afcferí) lá í augum uppi a& vorri
hyggju, Og þ<5 stjórnin seinna ekki fjellist á
frumvarp þingsins, þá var þab allt annab mál.
Stjórninni hefir líklega þótt vænt um, ab þingib
halbi ekki notab hib sjerstaklcga löggjafarvald, er
því var veitt í málinu, og sem hefl i 'kunnab ab
draga til frekari og sennilegri heimtingar á jöfnu
valdi í öbrum landsmálum.
Ekki virbist oss höfundui inn sanngjarnari þar
sem hann ræbir um mebfcrb fjárkiábamál.-ins á
þingi 1859, og ekki sannfærir oss bros hans um
ábyrgbaryfirlýsingu þingsins til stjórnarinnar, þó
ab litLu haldi kæmi,-fremur en þan orb sem voru
hcpppileg, ef sönn hefli verib, er hann sagbi þá
á þingi, ab þab væri eins og ab gefa selbita í
vasa sinn. Vjer vitum þab fullvel, ab yjer þol-
um og verbum ab þola margan ójöfnub óátalinn;
eba þó hann sje átalinn, þá næst ekki rjetturinn;
en ekki skilst oss þab ab heldur — og seinastur
manna mun hinn ágæti höfundur rába lönduin
sínum til ab sleppa rjettinum —, ab þjób eba þing
gjöri rangt í því ab lýsa því yfir, ab þab finnur hvab
ab því snýr, ab þab finnur, hvort bænir þess eru
teknar til greina eba þeim ástæbulaust kastab fyr-
ir ofurborb. Og sannarlega virtist þab ástæbu-
laust af stjórninni ab kasta tillöguin þ'ngsins
1857 í fjárklábamálinu, og sýna þab ljósast á-
vextirnir af rábstöfunum hennar, því þrátt fyrir
þab, þó mikib fje væri veitt af ríkisþinginu til
styrktar lækningunum, og þrátt fyrir þab þó
stjómin fengi sjálfan höfundinn, hinn duglegasta
mann og vinsælasta, til ab framfylgja þeim. þá voru
þeir þó ekki, eins og höfundurinn segir, „ab all-
ur háski af sýkinni væri á enda ab hálfu ári
libnu“, heldur þeir , ab sýkin Iijelzt og hefir haldizt
til þessa dags, og ab há-ki er stöbugt af hcnni
búinn öllu landi. þess vegna virtist fnll[ ástæba
til fyrir þingib 1859, ab kvarta undan mebferb
málsins og leggja þau ráb til ab útrýma fjárklab-
anum, er því þóttu tiltækiiegust; og þó ab stjórn-
in hafi tekib öfugt og önugt í þab mál, þá • veit
höfundurinn sjálfur manna bezt, ab undirtektir
hennar eru engi sönnun fyrir því, ab málin sje
V
þar npp múlosnum, og pantabi því þrjá asna til
uildaneldis. En í þessu hjerabi vildi enginn sjá
r.cma góbhesta. Jeg segi yfur þab satt, ab þeim
heíbi þótt hryssum sínuni gjörb skömm og öllu
stóbi sínu, ef slík ótimgun heibi vibgcngizt. Asn-
arnir urbu ab bæjarhjali og bæjarbneixli. Hinn
virbulegi ferfætlinga fjölgubur komst í Ijótanbobba.
en hann dró sig í hlje í tíma, hætti vib alia kyn-
blöndun, og sleppti ösnunum ab sjá sjer sjálfum
farborba í almenr.ing bæjarins; þar gengu þeir og
áttu góba og nábuga daga, allra dýra sælastir.
Svo stób áab leib mín í skólann lá yfir al-
rnennTnginn. í fyrsta skipti, þegar jeg sá einn asn-
a„n, rumdi hann, og vavb jeg næsta skelkabur. En
jeg ’varb brábum óliræddur, og af því jeg sá, ab
dvrib var ekki ósvipab hesti varb hrossaástin bráb-
uin oíaná hjá mjer sem rjeltum Virginíumanni, og
ásetti jcg mjer ab koma því á bak. Jeg fórþví
f búb og tjekk mjer snæri og gjörbi mjer úrþví
múi- síban fjekk jeg mjer nokkra af skólabræbr-
um mfnnm og eltum vib asnann um almenning-
inn þangab til vjer komum honurn í garbsliorn
eitt. Eptir nokkra vi'burbi gátum vib komib áhann
beizlinu og jeg fór á bak. Hann setti upp rass-
inn, jeg fram af eyrunum og hann sína leib. Jeg
spiatt á fætur elti hann á nýjan leik, nábi honum
og fór á bakaptur. þegarjeg hafbi dottib nokkr-
um sinnum af baki lærbi jeg ab hanga á honum,
svo jeg sat eins fast á honum og hrygglengjan
sjálf. Eptir þetta átti asniun og fjciagar hans
ekki jafnnábugt. Vjer ribum þeim ailir milliskóla-
tímanna og á helgidagakvöldum, og þjer getib reitt
ybur á, ab skóladrengja-kfárar hafa eigi tímoWl
ab láta gras vaxa undir (ótum sínum. þeir urba
brábum svo hyggnir, ab þeir tóku til fótanna þeg-
ar þeir sáu skóiadreng, og vjer vorum opt miklu
lengur ab ná þeim en ab ríba þeim.
Sunnudagur var fyrir hendi, og ætlabi jeg mjer
ab ríba mjer spöl á einum afþcssum eyrnalöngu
hestum. En^af því jeg vissi, ab margir mundu