Norðri - 15.11.1861, Blaðsíða 7

I
95
af rÚRhlasgi hjerumbil 800 ® af hálmi
- bygghlasíi — 600 TB - —
ehur þrjú Míiss «f rúg gjöra trö af hálini og tvö
hlöss af byggi eilt.
þar sem hjeT er talab um hlass af heyi eha
hálmi, þá hefi jeg taliS þab til 1200 punda, og
er þah í stærra lagi.
Reynslan hcfir sýnt, ab mjúlknrkýr þarf venju-
lega dag hvern þrítugasta part af sínum eigin
þunga á fæti af góíiu útheyi eba rúmlega 3 pund
fyrir hver 100 U er liún vegur. Eí)a mefeöírum
ortum mjólkurkýr þarf, ef hún á ekki aö ljett-
ast, ab fá svo mikib heyfóbur hvern vetrarmán-
ub sem hún vegur sjáif á fæti. þegar því mjólkur-
kýr vegur t. a. m .á fæti 800 9?, þá þarf hún 26-27
U á dag, eíia f þá 200 daga, sem hún stendur
inni 330 — 340 lýsipund cba lijerumbil 4| hlass af
heyi. Iljer, og í því sem næst kemur hjer eptir,
er ab eins talab um fóbur á peningi meb heyi,
sem gjört er í ýmsum löndum, svo sem á Islandi,
Færeyjtun, nokkrum hjerubum í Norvegi, Tyrol
og Sehwciz, þab er ab skilja í þeim löndum þarsem
sá'tegundir þróast cklti sökttm oflítils sumariiita
e'a þar sem fjallshlíbar eru svo brattar og mold-
arlitlar ab ekki vex þar annab en gras. En þar sem
hjer er talab um hey, er þab einungis lil ab hafa
errt kraptfóbur, sem iiinar fóburtegundirnar má
þá bera saman vib.
Margur kann nú ab spyrja. „Hvernig á jeg
ai vita hve þung kýrin mín er á fæti?„ þetta
er nú ckki svo torvelt sem þab sýnist, því ekki
þarf mabur ab vita þab svo nákvæmt ab ekki
skeiki um nokkur pund. Reyndur bóndi mundi
þóoptast fara nærri, hvc mörg lýsipund kjöiib yrb/
á blóbvelli; þegar menn nú vita af rcynslu, ab
niögiir kýr gjörir á blóbvelli 45®gegn hundrab
á fæti, og holdgób kýr eba breiilega feit 50 Tt
gegn 100 U á fæti, þá er slíkt fljótreiknab. þeg-
ar t. a. m. mögur kýr gjörbi á blóbvelli 14 lýsi-
pund af kjöti, eba 224 U, þá mundi hiín vega á
fæti hjerumbil 500 U, og hún þarf þá 16 U heys
um daginn, ef luin retli bara ab standa í stab. En
þegar kýr í laglegu standi gjörir auk mörs á
blóbvelli 25 lýsipimd af kjöti e'ur 400 ff, þá vcg-
ur luín á fæti 800®. Líkt hiutfall er mcb uxa
á blóbvelli og á fæti sem um kýr, en tarfar eru
ab tiltölu þyngri á blóbvelii.
þeim bónda, sem ekki þykist nú fær ab sjá
þannig, hvab kýr sín muni vega á blóbvelli, vil
jeg kenna ráb til ab sjá þetta, því þó þab sje
ekki alveg áreibaniegt, íer þab þó svo nærri lagi
8em hjer þarf meb. Mafur mælir kúna meb bandi
yfir brjóstib, þannig, ab mabur diegur bandib
milli framfótanna, leggur þab svo þeim megin
sem þab er fyrir framan bóginn flatt upp á bóg-
inn, en lætur iiinn endunn sem liggur fyrir apt-
an framfótinn liggja þjett upp fyrir aptan bóg-
inn, þó svo ab bandib skerist ekki inn f skinnib
og leggur svo saman endana yfir herbakambinn.
þegar menn hafa nú mælt, hve margir þuml-
ungar þetta brjóstmál kýiinnar er, þá er ha gt ab
finna, livub kýrin vegur á blóívtlii 0g á fæti
epiir þessari töflu:
vasaklút, stakk daggarbi í barm minn, girti mig
tveim skamby8sum og var öruggur sem reikandi
riddari alvoprabur og albúinn ab ganga um víba
veröld og Ieita æfintýra.
Systir mfn—jeg áttiengin systkyni nema þá
einu — kastabi sjer um um báis mjer og bab mig
ab vera kyrran. Iljartab hljóp upp í háls mjer,
en jeg þrýsti því nibur aptur og rjetti úr mjer.
Jeg vildi bindast tára. Loksins losabi jcg mig frá
henni og fór til dyranna. »Nær ætlarbu ab koma
aptur“, kallabi hún. „þab veit hamingjan", sagbi
jeg, Bab jcg kem aldrei aptur, nema jeg sje orbinn
þingmabur í Kcntucky. Jeg hefi ásett mjer ab
sýna þab, ab jeg er aptasti libur ættar minnar.
þannig fór jeg fyrst ab heiman. þjer megib
geta nærri, hve lítt reyndnr jeg var, og hve lítib
jeg þekkti veröldina, sem jeg ætlabi ableggjaútí.
Jeg man ckki eptir neinum mcrkilegum vibburbi
á leib minni þangab til jeg kom til landamæra í
Pennsylvaníu. Jeg liafbi stabib vib í veitingaliúsi
nokkrti til ab fá mjer hressingu. Jeg sat f her-
bergi innar af öbru og var ab eta mat minn, og
hevrbi jeg á mefan tvo menn í drykkjustofúnni
sem voru ab geta sjer til, hver jeg væri. Loksins
sagbi annar, ab jeg mundi vera ibnabardrengur
sem hefti hUupizt burtu, og væri rjett ab hafá
hönd á mjer, og fjellst hinn á þab. þeaar jeg
hafbi matazt og borgab dagverb minn gekk je»
út um dyrnar á húsabaki, svo ab þessir menn
skyldi ekki fá hendur í hári mínu. En afþvíjeg
vildi þó ekki stelast burtu sem sakadólgur gekk
jeg kringum húsib ab höfubdyrunum. Annar þess-
ara manna kom út í dyrnar. Hann bar hattinn
hallfleyttan á höibi og horfli á inig svo borgin-
mannlega, a'o jeg varb ybbinn vib.
(Framhaldib síbai).