Norðri - 15.11.1861, Blaðsíða 4

um vjer þó varla œtla?, ab til þcss komi, ab
bændur vorir fari afi láta vinnumenn sína reyta
grasib meb höndunum í sta?) þess af) slá, eins og
nú tíbkast. Vjer erum höfundinum mjög vel sam-
dóma um flestallt efnifi f ritgjörb hans; oss vant-
ar nægilegt sjálfslorræfii f flestum greinurn, og
vjer verfum af bjargi ( ss sjálfir, ef vjer eigum
a?) bjargast, o. s. frv., allt þetta er mikif) satt, en
hins vegar finnst oss framsetning höfundarins á
svo mikilvægu málefni nokkub unggæbisleg og
frekyrt, og þyrfti þá öll hngsun ab vera í sem
beztum snibum, ef slfkt á ab gjöra gagn en ekki
skaba. f>ab er ekki nóg ab vera pennalipur og
orbbeppinn ef vantar alvöruna og sanngirnirra,
sízt þegar hugsanirnar reka sig hver á abra, eins
og einatt vill verba bjá höfundinura ab vorri
hyggju,
IJin þribja ritgjörb í fjelagsrrtunum er „um
nokkrar íslemlingasögur“, og er þar Nkvrt frá og
prentab brot af Gullþóris sögu, Reykdælu og Vopn-
firbinga sögu. þab er kunnugt, ab í allar þessar
sögur vantar nokkub, og hefir höfundurinn fnnd-
ib og getab lesib nokkub meira en fyrri útgef-
endur ab þessum sögum, og skyrir þctta nokk-
ub þab, sem ábur var óljóst í cfni þcirra. þab
væri óskandi, ab höfundurinn fyndi nicir og ab
hann eba abrir gæti lesib enn betur þab sem fund-
ib er.
Enn er stutt álit hins sama uin bina ensku
þýfingu Njálssögu eptir Englendinginn G. W.
Dasent; og segist höfundinum svo frá, ab þýbing-
in sje bin ágætasfa, eins og allur frágangur á
nú reyndar ekki ncma hálfgildirigs föfurbrófir, þab
er ab skilja, hann haf> i átt systur föbur niíns, en
samt var hann BÓgu maskinn af þessum vinstri-
handar sky'dugleika og einstök slettireka og heim-
ilisspillir. þessi litli, njósnandi buslaraböggnll komst
fljótt eptir, hvernig á öllu stób, og sá þab á oddi
og sá þab á króki, ab jeg væri þar undirnibriog
mundi jeg hafa læst inni asnann í reykhúsinu.
Hann hirti ekki um ab vita meir, því hann var
cinn af hinurn þurru hjartaleysingjum, scm ætíb
álíta ab stráktetur hafa til hegningar unnib. Ilann
skildi því vib Barböru gömlu og Ijet hana glíma
í huga sinum vib fjandann en gekk rakleifis til
svefnherbergis mfns, þar sem jeg cnn lá vafinn
rósfögrum blundi, ng fjærri því ab dreyrna um ó-
hamingju þá er jcg haffi ollab og óvebur þab sem
yfir mig átti ab dynja.
Jeg vaknabi á augabragfi vib þab, ab hvert
liöggib buldi á mjer ab öbru, og spratt upp og
vissi ekki hvaban á mig stób vebrib. Jeg spu:bi
bókinni, cnda hefir þýbundin haft Íiana á prjón-
unum f 20 ár.
Hið fimmta er fáein orb um Islenzk mál á
þingi Dana, og snertir þab fjárhag Islands, því
fjárlaganefrulin á ríkisþinginu fór því fram, eins
og ab undan förnu, ab einhver lagfæring væii gjörb
/
af stjóminni á fjárhagssnmbandi Islands og Dan-
merkur, og svarabi ráfgjafinn, ab reynt lieffi ver-
ið að semja vib alþingi um þetta mál og Iiefbí
ekki lieppnazt. en hann liafi nú f hyggju ab gjöra
um þær mundir rábstöftin nokkra, er hann von-
ar hafi þarm árangur, að skipulag komiztámálib
á hagfelldan hátt, svo bráblega sein unnt er;
þessi rábstöfun mun nú vcra fjárhagsnefnd sú, er
í rábi var ab setja til ab rannsaka íslands reikn-
inga í vor, og sem bent var til t hinni konung-
legu auglýsingu til alþingis næstlifið sumar, en
fyrst ekkert hefir enn sannfrjetzt um stofnun
þessar fjármálanefndar, þá verf.nr gan an ab heyra,
hverjar orsakir ráfgjatinn nú bcr í vænginn ab
þetta hrfir heldur ekki verið gjört, og málib þaim-
ig dregib.
I sjötta og sjöunda lasri hafa (jelagsritin inni
ab halda nokkur kvæfi og hæstarjetlardóina.
I’áll Sveincson í Kaupinantinhnfn helir enn
lialdib áfram hinni snotru ótgáfu af }> ú s ti n d og
einni nótt, og cr frágangurinn á því ab öllu
vandabur eins og fyrri. Hann hufir líkaþcttaár
gelib út tvær smásögur, Un d ín u og þöglar
ástir, ,sem eru prýblega fallcgar, Undína er ept-
ir hinn fræga þýzka rithöfund og skáld M. Fotiqué,
sem ort hefirkvæbi uin Island, cr Bjarni Thorar-
hverju slfkt ofbeltli sætti, en fjekk eigi annað svar
en ab jeg hefbi drepib ráískonuna, og hjelt fnfur-
bróbir minn áfram ab berja mig meban jeg stób
hissa. Jeg þreif ofnskörung og snerist til varnar.
Jeg var spælinn drengur eptir aldri, en föburbrób-
ir minn lítil mannskrafa, svo niikil, ab vjer í
Kentucky hefbum eigi einu sinni nefnt hann „mann-
leysu“ hehlur væri hann ekki „umtalsmál“. Jeg fjekk
hann því íljótt til ab bibjast fribar og fjekk nú
ab heyra allt scm mjer var borib ábrýn. Jeg meb-
kenndist um acnann ogreykhúsib, cn kvafst ekki
vahlur ab drápi ráfskonunnar; enda komst jeg
fljótt ab, að Barbara var á lífi. Hún var nú samt
nokkra daga undir læknisumsjón ; og í hvert skipti
8em licnni versnabi reyndi föburbróbir minn ab
lúskra mjer. Jeg skaut málinu til föbur míns, en
fjekk cnga áheyrn. Jeg var álitinn strákur, sem
ills eins væri ab von, svo ab í engan stab var að
flj!ja mjer til uppreisnar.
Mjer sárnabi þetta ákaflega; jcg hafbi verib