Norðri - 12.12.1861, Blaðsíða 1

1). á
BTáclu orð nni sjáaraíla hjer við
Kyjaf jörá,
J»a?) er ef lil vill óviía, nema f afcalveibistöbum
sybra, ab sjór er eins vel sóttur og Iijer kring-
nm Eyjafjörb bæíi til hákarla-útvegs og fiskiveiba,
og má einnig fullyrba, ab hjer um svcitir er fjöldi
af libgóbum og ötulum sjómönnum er standa fám
á baki meb dugnab og kappgirni í starfi sínu;
Árangurinn befir nix líka -á seinni tímum orbib sá,
ab öll aflabrögb hafa aukizt næsta mjög, ogþóab
íiskivei'arnar hafi ab tiltölu ekki tekib jafnmikl-
um framförum, þá er þab ekki a& undra þar sem
liinn aukni hákarlaveifa útvegur hefir svo mjög
dregife til sín peninga og vinnukrapta alþýbu, ab
varla munu d.emi til, ab lafnmiklum peningum hafi
nokkurn jafnstuttan tíma hjer á landi verib var-
ib til aukningar einum atvinnuvegi á jafrditlu svæbi
og lijer ræbir um. Vjer höfxim ábur sýnt merki til
þess í blabi voru, ab þessi áhugi manna til sjó-
sóknarinnar hetir vcrib eblilegur, því fátt eba
ekkert hefir tijer á seinni árum launab sig
27.-28.
■jafnvel af vinnubrögbnm manna sem þessi afli.
Vjer höfum ábur eptir áreibanlegum skýrslum sýnt
fram á, ab f Grýtubakkahrepp einum austanfjarbar
lieíir sum árin komib á land lýsi fyrir 21,000rd.,
og mætti ætla ab slíktir afli yrbi sveít þessari til
hins mesta uppgangs, enda er þab hvergi eins og
þar, ab jafnmikib hafi verib Iagt í kostnab til aukn-
ingar skipastólsins og veibarfæranna ab vorri
hyggju.
En þab er eins mikill vandi ab nota vel og
gæta fengjar síns. og ab afla hans, og þab ætl-
um vjcr ab liati ekki lána.st hákarlamiinum
vorum hirigab til eins og óskandi hefbi verib og
langt er frá því, ab þab komi lijer fram alstabar,
aö þeir sem duglegastir og lieppnastir eru meb
aflann fari líka bezt meb hann og hafi bezta stjórn
lyrir útveg sínum. Æibwn vjcr hitt sannara, ab
sumir mebal þeirra heppnustu standi í slíku mjög
á baki margra hinna. Vjer ætlum líka ab vjermegum
fullyrba, ab þó ab bæbi skipa útvegurinn og ab <
sama hófi aflinn hafi aukizt svo fjarskamikib lún
MMUtlU.
1861.
12. Descmber
Elrolfur Ilrlnavidnr.
(áaga úr N‘>rburameriku).
(Frh). þetta var hib eina er tíbindum sætti erfyrir
mig kom á leibinni til Johns Millers, og kom jeg
þangab næsta dag og tók haun mjcr vel. Hann
var grár fyrir hærum, en harblegur og veburb ir-
inn, meb bláa vörtu ytir öbru auga eins og stóra
glerkúlu; höfbu þvf veibimenn uppnefnt hann ogköli-
ubu hann Miller blábólu. Hann halbi verib umþe«s-
ar slóbir frá fyrstu landnámstíb, og var orblagbur
fyrir hreysti sínaíiiinum liörbu orustum vib Indf—
ana, er svo voru miklar, ab Kentucky var síban
nefnd hib blóbuga land 1 I einni af þessum or-
ustum var armleggur hans brotinn og f annari
komst hann naubuglega af mc& því ab kasta sjer
fram af hengifiugi, sem var 30 fóta á hæb, ofan í
eina elfnna.
Miiler var fús ab taka mig sem heimil sfast-
an, og hugbi gott til ab gjnra úr mjer veibimann.
Hús hans var bjá’kakofi meb fjalalopti, svo þab
var nógu rúmt um okkur. Undir leibsögnJians fór
mjer skjótt talsvert fram f veibihrögbum. Fyrsta
træg?arverkib mitt sem nokkub kvab ab var þab
ab jeg drap bjarndýr. .Jeg var ab veibum me&
tveimum bræbrunx þegar vib fundum bjamarspor
f skógi þar sem undir var hríslendi og smávibi.
Hann var ab klifrast upp trje þegar jeg skaut
hann í hjartab. Ilann fjell nibur og lá hreifing-
arlaus. Rræburnir sendu hundinn sinn ab hon-
um og þreif hundurinn í jbarka hans. Björninn
rjetti upp framhramminn og laust hundinn, svo inn
gengu ritin. Einn skrækur og allt var búlb, jeg
veit ekki hvor fyr var daubur hundurinn ebabjörn-
inn. Bræburnir settust nibur og grjetu eins og
börn yfir hundinum. Og þó voru þettaekkiann-
ab en harbsnúnir veibimenn, nærri því eins vilítir
og grimmir og Indíanar, en snotrir menn vorti þaS.
Smátt og smátt kynntist jeg og varb nokk-
urs konar uppáhald veibimanna í nágrenninu, þab
| er ab skilja veibimanna, er bjuggu 30 til 40 míl-