Norðri - 12.12.1861, Blaðsíða 2

seimjslu ár elns og átur er getiíi þá haíi au'legí)
þeirra manna, sem þessa veiíi stnnria, engan veg-
jnn farib vaxandi merri því f jöítiu hlutfalli vib
vciiina, og er þá vcrt ab skoíia hugíi >tiin uin
hvaíi þessu miiui vaUla. Til þess teljiim \jer
einkurn tvær aUalorsakir, misjafnlega og óiiirtnis-
iega meUferU á aflanum og oi'neyzlu og <5hóf veibi-
mannanna.
þab er alkunnugt hve kapp--amlega margir af
hákarlamönnum vorum sækja sjóinn, og aU allt cr
lagt fram sem veibur til ab verba sem itlotar-
hæstur, því bæUi tr þab gott ti! virtingar og líxa
hagræfi á maríra lund, aule þess sem fleiii lýsis-
tunnur gefa intiri inntektina en fa:rri. þossir
beztu liákarlaformenn eba þeir af þeim rjettara
sagt, sem ár eptir ár afla bezt pba rneb þeim beztu,
gcta ckk'i cinungis kosib um liina bezlu og ölul-
ustu háse'a scm ekki er litilsviibi fyrtr formann-
inn, heldur má svo ab oibi kveba ab sótt sje um
skiprúm lij.i þeim rjelt eins og prestaköll, enda
geta lika skiprúmin lijií þein f gobum áruin ver-
ií> á vib sum prestaköllin, cf vel væri áhaldib.
he3si keppni um blutarhaÍina gjörir nú þab ab
verkum, er vjer, álítnm mjög skablegf, ab fleygja
veibur út stundum jaruvel ölluin hákarli lil þess
ab gesa fyl't skípib meb sem ine.*t i aí lifrii ni, og
þó ab slíkt kunni stnnduni ab vtra hagiirlegt og
lifrarfengurii n Sje flvin rfkisdala virbi en hákail-
inn, þá leitir af því margt óiiaeræbi auk þesí sem
hætt er vib ab veibin kui.i i ab þrjóta þeear allt
af er dropib nitur og ekkeit notab ncma lifrin.
Hiit er jafn-ísjárveit, at hákarlameniHrnir gefa sjer
engan tíma ti! ab hirba aflann þegar heim kem-
nr, og kosta sjer ekki einu sinni upp á næg ílát
til'ab geyma lifrina í þangab til ab hún getur
orbib brædd seint og stfcarmeir, svo þeirverbaað
kasta henni sUiiuhim upp í gönml bátaskrifli eein
leka ef ti! vill helmingnum nibur ábnr en farib
er afc bræba. Ab lykturn er vífca engin vöiidun
á hræbslunni, svo lý ib getur ekki hækkafc í verbi
eins og verta mætti, ef öll hirbing á lifiinni og
lýsisbræbslunni væri betri en ná iíbkast. Afc sania
hófl mnn vera áfátt mebferfclnni á skipujuini og
veifcarfærunuin, og getur skortur á góbii hir< ingu
á þessum kostnabarsöinu veibarfærum valdiá murg-
föidum kosinabi, sem aplur hlýtur ab rýra stór-
um arb skipseiganda, og þetia getur líka^neytt
hann ti! ab taka íleiri lduti af skipunum, en þafc
lækkar aptur hluti formanns og háseta og hljóta
þeir því eins og maklegt er afc gjalda vanhirfc-
ingar sinnar. Ylirhöfufc mun á allmörgum skip-
um vera lítifc um nokkra vemiega stjórn ;b*bi í
sjálfuin legiirium og einkum þegar skip n liggja
á höfmun og má þafc gegna allri furfcu, afc ekki
skuli enn vera kornnar á neinar sjórnaniiareglur
þar se.it þær eru svo nanbsyidogar og ómissandi
fyr r alla er id.it eiga ib maii einjoghjer. Yjor
höfuin ábur ritafc urn stofi u:i ábyrgfcar'jo lag* fyr-
ir skiptjóni; en heklur okki ii.ifa eon saintö.k get-
afc orbifc til slíks, og viljnni vjer sí-ppa afc t;da
um h ni brý íu mufcsyn þe s í þe ta skip.i.
Ilitt alrifcH, er voldur því ab lorri hvggju,
! ab binn afarmikii liáksrl-afti ekki befir kasiab
| eín? miklani aut í liendur þeim, er hann stunda,
vt erskar frh okkur, og komnþeir stundum afc fni a
df.hn Miiler, oem var eiris og a ttfabir þeirra. {>eir
bjuggu iai gt bverfrá öfcrum f bjálkahií.-um eba kof-
um eins og índfanar liafa. og var vifcurværi þeirra ;
næstmn tins cinfa't og þeirra og skortiþáeins öll
hægindi ménntabra manna. þeir fundust sjaidan
og opt li'u vikur og jafnvel mánuíirsvo afc þeir
gáust ekki. }>egar fundum þeirra bar saman var
þab ifka ab sib Indíana ab þcir fiatmögubu ailan
daeinn og töiuíu fátt, eu gjörbust skrafhieifnari
eptir því sem meir kvöldafci og sátu hálfanóttina
við tldinn, sögfcu sögur um veifcarsínar ogbræfci-
legar orustu sögur frá fyrstu landnánistífc.
Stundum tóku fieiri sig saman að fara til
vdba langt burtu eta fara í veifcileitangur. J>ess
konar veifcifeibir stóbu yfir frá nóvember frain í
apríl og lögfcum vjer þá fyrir björg lil íumarsins.
Vjer fórum í ýmsar áttir eptir því hvar vjer he’zt
iirbum dýTa varir. Vjer tjöldufcum þá hjá ein-
hvcrjum Ííeknum lielzt þar sem skjól var ogkynt-
um elda fyrir tjalddyrum. Ileslarnir voru lieptir
og sloppt svo f haglendib í kring og hjðilur hcngd-
ar ura háU þeim. Einn var til skiptis lieima lil afc
gætaafctjaIdiini oghestunutn,en hinir fóruafc veifcum.
þegar tinliver veifcimabur skaut dýr langt frátjald-
inu risti hanu hafc í kvifcinn og tók út innýllin ;
þá seildist hann upp í trje beygfcinibur einagrein-
ina og batt dýrifc vib endann á henni og Tjet hana
svo hrökkva upp aptur til þess ab skrokkurinn
hjengi svo liátt, ab últarnæbi ekki ab slíta liann.
Ab kveldi sneri hann heimlcifcis og sagbi frá heppni
sinni.- Næsia morgun snemma sótti liann hest í
haga til afc flytja á dýrib heim. þann dag var
hann lieima ab gjöra til dýrib, en hiriir fóru afc
veifcum.
Jeg haffci ntí verifc nm langan tíma hjá gamla
bliller og var oifcinn allgóbnr veifcimafcur. En nú
tóku dýr nijög afc fækka. Vísundarnir höfbu safn-
azt saman rjett eins og eptir ahnennum samtökum
og fóru vesturgyfir Misisippi elfti,^ og liafa sífcan