Norðri - 12.12.1861, Blaðsíða 6

110
hafa vertaíi etttlivah iítib eitt, en criginn .«vo te!j-
andi sje þab vjer vitum. Vjer æthim nú, jafn-
ve! til eigin brúkunar lamLtnanna sjer ílagihjer
kiingimi Eyjafjnrb, ab miklu betra va>ri af) verka
saltfisk en ab licrba bann og liagnýta eins og nú
er gjört. Hjer krin. :;ni fjörb er jarbeplarakt á
gókum vegi, en varla á iii'itt betur satnan en salt-
fiskur og jarbepii og verbur fiskurinn þó ekki ná-
laigt því eins vibbitisfrekur og liann nú cr þegar
hann er hertur. þab er nú sjálfsagt, ab þó fisk-
urinn sje ekki saltabur lieldur hertur, þá eru sjó-
menn voiir ekki í vandræbum meb ab koni lion-
um út, og þab þó hann sje illa vöndub vara, eitís
Og hanu einatt er, því hingab sækja til fiskikaupa
svo tnargar og stórar sveitir, ab sjaldan eba aldrei
er hætt vib, ab þessi afli sje ekki góbur og ábata-
samur kaupeyrir, þvf þcssi harbfiskskaup cru nú
orbinn sá landsvani fyrir sveitabóndann, livernig
sem kaupin gjö;ast, ab iiann getur varla án þeirra
verib. jiykir fiskurinn, t-inog er, handho'gnr og
tiltæknr og sparar matur tilbúning ab nukkru leyti
nin slátíinn. En þó svo sjc, a-tlum vjer fiski-
kaupin, cins og jiau gjörast seinustu árin, eitt-
hvert iiib versta kaup í hú.
livort sem þab kenmr nú til af þersu, ab svo
mikil cptir-ók ii er cptir liap'liskintun og svo liægt
ab selja hann fullu verbi, ab alinr harbfiskur er hjer
svo langtum verii en sunnan- og vestaiiliskiir,
cba þab ktmur af því, ab fiskurinn sje í sjálfu
sjer Iakari, eba óhentugri veibitfmi og loptslag,
sem vjer þó síbur ætlurn, þá er þab víst og al-
kunnugt, ab stór munur er á þcssu. Vjer veib-
gluggann og licyrbi ekki til mín. Jeg kom vib
stólinn, og urn leib og luin leit vtb, rændi jcgsvo
sætum ko si, ab slíkutn hefir aldrei verib stolib, og
hurtu var jeg á svipsiundu. A næsta angabragbi var
jeg á liedbaki og reið í loptinu heimleitis rjóbur út
undir eyru af því er jeg hafbi gert.
þegar jeg kom heim seldi jeg liestinn minn
og kom ollu í peninga, og sá þá, ab jeg, ineb því
er jcg átti eptir í buddunni sem fabir minn hafbi
gefib mjer, átti næstum 800 dali, og var þab þó
nokkur höfubstóll, sem jeg ásetti mjer ab veija
til þarfa minna mub hinum mesta sparnabi.
Mjer þótti sárt ab skilja vib Miller gamla,
sem haffi verib mjer eins og góbur fabir; jeg
þurlti líka ab berjast nokkub vib sjálfan mig ab
8kilja vib h b frjálslcga villiskógalíf, er jeg hafbi
vanizt um stundarsakir; enjeg var búinn ab fast-
rába stefnu þá er jeg skyldi taka, og hefi aldrei
verib sá mabur, er heíi hopab á hæl eba snúib
undan.
um nó ab eigna þetta fremur tnebferb og hirb-
ingtt 4 fiskinum en öbri’, ogj:þab því frenur sem
vjer liöfuin sjeb og keypt iijer nóg af svo ljótúm
íiski. ab liann þætti varla ætur á Suburlandi Vjer
íieituinþvi engan veg nn, ab sumir menn hjer taki
öbrum stórlega fram um hetta, en hjer töhun vjer
ekki unv. þess, konar heibarlegar imdantekningar
heldur líib almenna er tíbast vib gcngst. \jeref-
umst ekki um, ab góbir og framtakssamir menn
hjer sera stunda fiskiveibar hverjar sem eru, muni
brábnm sjá sónia sinn og sveitunga sinna og gang- »
ast meb krapti fyrir því, ab tiskivcibunuin fari
jafnmikib fram ab hijtni og vöndun aílans eins
og dugnaburinn og keppnin hafa aukizt á seinni
ámm.
Daitði |soriiióAar líoihrúnarskáEds.
, Stundin er koniin, æti ár
eiidub og sierhver jarbarmæba ;
niegtiM' r.ú engi rnin ab græba,
niabur, liin dauba- soilnu sar.
llelinyrkur fyiir sj.ínir sígur,
en sálm brábuiu giöb burt flýgar
gl piandi heimsi' s glaumi frá
gullbjörtmn engil-vængjuin á.
Sælt. er nú epiir unnib stríb
nnabiirsæía livíld ab taka;
svefnitiuin íagnar sorgfull vaka,
því hann er þjábum huggi.n bdb.
Lifab bef jeg og lönguin notib
lífsins g'ebi, enmei'fram hlotib
bitur ab þola sorga sár
og sollib margt ab fella tár.
Jeg fór rösklega fótgangandi til Barbstov/n,
settist ab í herbcrgjuin þeim, er jeg hafíi leigt
ng tók nú ab lesa af ölluni lífs og sálai kröptum
'En hvílíkt ætlunarverk lá fyrir mjerV Jeg þurfti
allt ab læra, ekki einungis iögin, heldur líka all-
arfrumgreinir vísindanna. Jeg las og las, 16 stund-
ir á sólarhringniim, cn því meir sem jeg las því
betur fann jeg til þess, hve lítib jeg vissi og grjet
heizkum tárum yíir lærdómsskorti tnínura. þab
virtist sem eybimörk vísindanna yrbi því stærri
og vandratabri þvi le’>gra sem jeg lijelt áfrain.
þegar jeg komst á eina hæbina sá jeg æ lengra
og lengra svib sem eptir var og tók jegabfyilast
örvæntingar. Jeg gjörbist þnnglyndur, þöguil og
ómannblendinn, en las þó áfram vibstöbulaust og
eins og í pússi. Eini maburinn, sem jeg talabi
nokkub vib, var liúsbóndinn þar sem jeg var til
lrúsa. þab var rábvandur og góbgjarn nrabur en
alveg ómenntabur; og jeg lield honunr hefbiþóít
vænna um urig licffci jeg ckki veiib cins hncigb-