Norðri - 12.12.1861, Blaðsíða 4

108
avo má a?s orM kve?a, aS þeir hafi apennt npp
verMh á þessum landvörum seinustu árinrncir en
um þriöjuni;.
þaí) kynni nd afc virbast í fljótu bragfii, aí)
slíkt væri til hagnaJar og ábata fyrir sveitabönd-
ann, en þó ætlum vjer ekki aö svo sje í raun-
inni, því þegar slíkt geip vihgengst til lengdar,
leibir þar af aí) sjóvaran hækkar líka sem hann
aptur þarfuast., og a?) gjöld þyngjast á honum, er
verblagsskráin fyrir þessa sök fer hækkandi ár
frá ári.
Vjer höfum ábur drepib á, a& þessir menn
sem ef til vill á einni dagstund vinna sjer inn
tuttugu ríkisdala virbi vib hákarlavei&arnar, muni
nú vera þungir viö landvinnuna, og þá má nú
líka nærri geta, aí) ekki megi gjöra þeim illa til
vib heyvinnuna. þegar þeir hafa vanizt svo góíu
í hákarlalegunum, enda er því jafnan vibbrugÖif), hve
miklu sje tilkostaJ) sláttarins sumstaJiar á þessum
stöJium. þannig er mælt, aJ) súkkulati sje haft
þar jöinum hönduin meJ) kaffinu, og aJ) þessir
menn hafi púJiursykur ofan á biauJ. bæci beima
og í legunum til sinekkbætis.
Vjer skildum nú vera inanna seinastir til ab
dcila á mQnn, þó aj) þeir, seni efni hafa til aJ> lifa
vel og kosta nokkru til, gjöri þaji; en þaJ) þarf
kunnátiu til þess eins og annars. þaJ) er t. a. m
fallega gjört af þessnm niönnum aJ) vanda sjó-
fang sitt og gjöra góba rjetti meJ) litlum tiikostn-
aJi úr því eem sjórinn og búiJ) gefur þeim í
hendnr, en hitt er ósvinna og vítavert aJ> bruJila
og þaJ) klaufalega meí) dýrar útlendar vörur, án
þess a' hafa næga kunnáttu til aJ) hagtæra þeíin’
þaJ) er svo margt sem heyrist hlæilegt um þess
konar óhóf og seni vjer ekki trúum, t. a. m. aJ)
hákarlamenn ileygi iillu flotinu^meb soJlinu þegar
þeirsjóba liangikjöt í legunum, ogaj) þeir stýfi súkku-
iabikökur úr linefa sem kafffbrauJ), en nóg inun
vera af sönnu, er sýnir a5 þab er þarft verk aJ>
vekja athuga manna á þessu, ef þab kynni ab
geta snúizt til batnabar.
Vjer erum ab lyktuin sannfærbir um, ab liinn
mikii hákarlsafli verbur ekki iandi voru og ekki
einu sinni þeim er stunda hann til neinnar frain-
búbar nema bætur rábist á mebfoTb og hirbingu
aflans, og betur sje farib meb hib fengna fje fyr-
ir hann en gjört hefir verib. Ilákarlamennirnir
verba ab temja sjcr liina beztu og nákvæmustu
birbingu á skipum sínum og veibarfærum, þeir
inega ekki spara neinn kostnab lil ab hafa nóg
ílát undir fang sitt þegar á land kemur og þeir
þurfa ab flýta fyrir og vanda bræbsitina svo ab
lýsib verbi gott og þeir geti meb gófcri samvizku
bofcib þab frain sem gófca vöru. þeir þurfa aö
taka sig saman uin spameytni og góba reglu vib
alla útgjörb sína, og verja scm niesíu af gvóba
sínum til ab bæta búskap sinn á landi og atdrei
treysta eingöngu á sjóinn, því bregÖist þeim afli
um nokkur ár, þurfa þeir alls þessa vib, ef þeir
eiga ab standast. þeir verfa afc hug-a um þab
allajafna, ab þó sjóaraflinn færi þeim nægtir í bú
þá ge'st bann þó ærib misjafnt, og er líka stop-
ull fyrir alia; svo þeir liafa hvab mesta þöilina
ab leggja fyrir á góbu árunum. þeir ættí ein-
orbinn þingmaöur fyrir Kentucky. En gat jegmeb
þessu lífi nokkurn tíma vonazt eptir ab komast í
þá stöbu. .
Margt hvarflafci mjer nú í hug, en jeg sieppti
hverri fyrirætlan af annari. Loksins ásetti jeg
mjer ab verba Ingfræbingui. Satt ab seeja vissi
jeg svo ab kalla ekki neitt. .Jeg hafbi skilib vib
barnaskólsnn á'ur en jeg var koniinn lengra en í
þriggja liba reglu. rþaÖ skiptir cngu“, liugsabi
jeg öruggur meb sjállum injer, „jeg er skelfilega
þrákeppinn ab lialda hverju áfram sem jeg er
einu sinni fastrábinn í, og ef mabur hefir meba'-
gáfur og leegur sig í líma af öllu megni og heíir
nóg þol, getur bann gjört hvab sein vera skal. Jeg
hughreysti raig nú í fyrirætlun minni ab gjörast
lögfræfingur meb þessari grundvallarrcglu sem
lfka hefir nærri því verib abalstob mín síban í
öliu lífi mínu. En hvernig átti jeg ab byrja á
þessu? Jeg varb aÖ hætta þessu skóglífi og fara
til einhverrar borgarinnar þar sem jeg gæti lesib
og héyrt málsfærslur vib dóm.stólana. Til þessa
þarf nú líka fje. Jeg fór nú ab rannsaka eigur
mínar. Jeg áiti enri budduna, er fabir minn bafbi
gefib mjer óáhrærba, og var hún á kiitubotni upp
á lopti, því maöur haffci varla neitt ab gjörameb
peninga í þessu byggbarlagi. Jeg haíbi seltskinnin,er
jeg bafbi fengib á veibum, fyrir hest og ýmislegt
annaÖ, er jeg gat koraib í peninga ef á lá. Jeg
hugsabi því jeg mundi geta komizt af þangab til
jeg væii orbiim löglærÖur.
Jeg sagbi ganrla Miller fóstra rnínum frá fyriræti-
Un minni. Hann hristi höfubib, er liann heyrbi, ab
jeg vildi skilja vib skógana þegarjeg væri á góÖ-
um vegi ab verba afbragÖs veiöimabur, en þó reyndi
hann ekki neitt til ab ráfca mjer frá því. Jeg fór
því af stab í september ríöandi og ætlabi ab fara
til Lexington, Frankfort eba í abrar helztu borgim-
ar ab ieita ínjer ab lientugum stab til ab stuuda
bókibnir mínar. Jeg fjekk nú þetta fyr en jeg
bjóst vib. Jeg var nsctursakir í Bardstowu, og