Norðri - 12.12.1861, Blaðsíða 7

111
Lifaí) hof jesr 0)7 li'jh mar?t;
leitaö livíWwr, un l'undih ei<;i;
amilát mitt því jeg dbfús' j reyi,
11« óKant ekb.i helib hart.
Viuar r.iig stybitr etijinn arrau'r
— ýmist er i'Tib sreid og harmnr —
því a!Si uin víöan heimsina hring,
liáö er sífeildii umbreyting.
Stáb jeg vib vinar hrausta hönd,
er hildarleiki aldrei flúbi,
cn hvassan brand í b!ó?i ddbi,
os; fjendnr marga firrti önd.
Honuiíi jeg unrii beitast bragna,
en bl.uit þó saint ab bofci ragna,
— þab mínu hjarta sáiast sveib —
vib svcrbs ab skilja fræggn meib.
Fiö'mörg vií) unnum frægbarierk
fimbuirammir um hildarvengi;
lmbiim vib stríb vib hrausta drengi
og rufum gtæstan róbaseik. _________
En hann, sem enear hættur fiúti,
og hroysti sinni einni trúbi,
varb þó ab falla fölur nár;
fóstbró ur vaktist harmur sár.
Fór jcg um drafnar dimmblátt súnd
diti'mn ab Gnenlands köldu stTÖiulurn,
bar jeg þar fleín i hraustmn hiinduni,
og faibi Ij.et á græna grnnd
hanii setn ab vin minn lieli seldi,
hvös um jeg veif i bHeyg- eidi,
(ig fyrir fjendiim va'riist vel,
cu \eiiti mörgntn þeiira hel.
Kmn jeg á Norvegs góba grnud,
og gyií's liorskuin þióna náíi,
sein nu í dag á sínu lábi
sofnabi rótt liinn síbsta blund.
Giabur jeg fvlgi granti rríburn
gunnfræguni dcy mob hetjulýbiiin,
og svíf urn hitnins gcisla gciia
giabur frá jörö ab betri heim.
Sat jeg hjá mærri silkihrnnd
í svölnin blæ ú n^j^ni fríbuni,
kvökubu hljóini tiunTnblíbum
kátir fuglar í kyrriun Iund.
vSvölubu vörum varmir kos-ar,
vöktu í iijurta ástarblossnr,
koinandi og libin livarf mjer tíö, -
hvetfandi stimd var i-æt og b!íö.
Ilvíldi jeg mig vib brcn' Iicíit brjóst
brosljúfrar nieyjar fagurleiirar,
yndislilíÖrar og ástarlieitrar
tneö kolsvart hár ogjiörund Ijóst.
En þaö varabi stutta stundu,
straumar tímauna fram mjer hrundu.
Hvurfii nijer víi' oe alcinn eg,
óstuddur gekk um lítsiiis veg.
Horfin er æíi, hjartab kalt
í heljarsærbtim barmi titrar!
Ægja mjer daubans ógnir bitrar,
ruiinib er blób úr tebum allt.
lli"■ myrkva spor jeg má nú sjíga,
og inagniaus nár á sviet i Imíga,
því áltt sein lilir Jmfiir hel
Ileimur og elska faröo vil.
Kr. Clóns-on.
F r j e ti í r.
(Snnleiidar). Síban aö biö scina.-ta bla&
vort kom út hefir hjer gjört h'akur uni no’kra
daga og sígib mjög snjór og tekife upp en þo
ur tí! bókarinnar. Ilann hjelt ab allar bækur væri lnll-
ar lyga og óianninda, og gat varla litiö svo í bók
aö liann fyndi ekki eitthvaö tii aÖ skeyta skapi
bíiiu á. Ekkert gat gjört liann reiðari en þegarsagt
var, aö jöröin snerist um möndul sinn á hverjum
i sólarhjd'ng. llann kvaö slíkt rjett til aÖ gjöra
mannlega skynsemi aÖ athlægi; því ef joröin gjörfi
þaÖ, sagbi hann, yröi brunruirinn þurr aö morgni
og dag8injólkin og rjóminn í búrinu færi út um
hvlppinn og hvappinn. Og þá aö tala um aÖ jöröin
gangi kringum sólína. „Ilvernig vita þeir þaÖ?
,leg hcíi sjeö sól renna á hverjum morgni og eanga
til viðar á hverju kvöldi lengur en í þrjátíu ár.
þeir þurfa ekki aÖ segja mjer, aö jöríin gangi
kringnm sólina“.
í annaÖ skipti var hann bálvondur af þ vf honum
hafbi veriö sagt, hve iangt væri miilt sólar og tungls.
Hvernig getur nokkur sagt, hve iangt þaÖ er? Hver
hefír haft uni3jón yfir þessari mælingu? Hver
bar streinginu,? þaö veit bamingjan, ab þeir segja
mjer þetta einungis til aÖ gjöra mjcr iiltískapi.
Eu þó eru þab suinir skynsamir menn sem fallast
á þessa bannsetta hjegilju. þarna er nú Imnn
Broadnax dómari, einhver be/,ii lögfræöingur, sein
vjer eigum; gegnir þaö ekki allri lurbu, aö liann
skuli leggja trúnab á slíkan þvætting? Jeg skal
segja yðurnokkub, jcg heyrbi lianu fyrirnokkrum
dögum vera ab tala tun, hve langt væri milli stjörnu
sem hann kallabi Mars, og sólarinnarl Hann hef-
ir veitt ab tarna upp úr einliverri bókinni, sem
hann hefir svo gaman af aö lesa, úr einhverri
bann’ettribókinni, sem cinhver óskammfeilinn strák-
ur hefir skrifaö, sem vis-i aö cnginn gæti unniö
eiÖ ab því, hvort þaÖ væri lengra eÖa skemmra
en harm sagöi.
(FramhaldiÖ síöar).