Norðri - 30.12.1861, Síða 3

123
stnn óliygg'ii svjrSin uppi li heiSum á megin-
lamiiuu, er J. H. ræbur til.
Flskiafli annar, þorsk- og ísuafli ersvogót-
ur vih Grímsey venjulega, ab fáir eba engir lands-
menn, er sjó sækja, eiga hægra meb ab afla sjer
viburværis en þeir, og ef ab J. H. vildi líta
nær sjer, og gæta ab, hvernig þeir, er ab sjónum
safnast kringum hann, lifa allflestir, þá mætti liann
þó sjá, ab lionum væri nær ab láta enn eins og
fyr barlómstrnmbuna hljóma sjcr til ánægju og
þeiin til hjálpar, er þar lifa vib sjó, en ab segja
ósannabar sögur um Grímsey. Haun ætti fremur
ab rába til ab senda liina fátækustu á suburnesjum,
sem ekki fá málungi matar í kaupstab sökum
8kuida, upp á hin ágætu öræfi sín, sem eru f aug-
um hans annab Gósen, þvf Grímseyingar þurfa
sannarlega ekki eins vib formælis lians, og þab er
jafnlítil ástæba til ab fiytja fólk þaban sökum
bjargræbis skorts eins og til ab eyba hin beztu
iijeröb vor og flytjast til dtlanda.
j>ab yirbist nú hvorttveggjn, ab J. II. hafi
haft litla þékkingu tii ab skrila um þetta efni,
enda mun annab hafa meir stj'rt penna iians en
vorkunnsemi ein vib Grírnseyinga. þ>ab virbist
iWkium mun freinur hafa verib til ab verja lækn-
isaitcsti þab, er iandlæknirinn gaf Öddi kandidat
Gísiasyni, er stiptsyfirvöldin vildu skipa prests-
einbætti í Grírusey; og er þá ekki ab furba þó
J. H. beri Grímsey ekki vel söguna, því hann
nmn töluvert vandabundinn landlækninum, og hef-
ir því viljab sýna fram á, ab ósanngjarnt og ó-
ha íiiegt væri af stiptsyfirvöldunum ab skipa mennt-
u'um manni þes'aslöbu, og hlutabeigandi löglega
afsakabur þó Iiann ekki vildi þekkjast slíka skip-
un.
Vjer viljum nú engan veginn tala neitt um
landlæknisattestib eba heilsufar Odds Gíslasonar,
því þar urn geta abrir betur dæint en vjer, en
liitt viljum vjer segjar ab stiptsyfirvöldin gjörbu
mjög rjett ab skipa þangab sein fyrst ungan og
duglegan menntamanu, og þab rýrir mjög virb-
ingu þeirra í vorum augum, ab þau hafa eigi
gjört þab fyrir löngu. • Vjer getiim nú alls ekki
sjeb, ab þab væri nein frágangssök fyrir mennt-
aban mann, nú fremur en ábur liefir verib, ab þjóna
f þrjú ár í Grímsey, og hafa svo jafnan forgöngu-
rjett til brauba eins og ábur tíbkabist, því þab, ab
ungur kandídat yrbi að bíra meb að kvongast
þann tírnann, er þó sannarlega ekki svo þung
skript ab þab sje f/ágangssök. Unaur mabur sem
væri laglegur til búskapar og þekkti til sjóarút-.
vegs gæti þar unnib mikib gagn meb ab livetja
eyjarmenn til dngnajbar og atorku meb ab sækia
gjóinn, og þessi. stntti útlegbartími hans. ef svo
má kaila, bættist honum upp á márgan hátt. AII—
ir þéir prestar, sem nokkub manntak heíir verib í,
bafa lifab þar góbu Ifti og grætt þar fjn og gjört
mikib gagn eyjunni bæbi í andlegu og veraldlegu
tilliti. En satt er þab, ab engi von er til þéss,
«b menn sje fúsir ab fara til Grimseyjar þegar
menn hugsa um hvernig farið hefir verib meb
prestinn sem þar var núna seinast og enn þjónar
þar.
J. H. spyr nú reyndar aðþví, hverju Gríms-
Blíkum rnanni. Jeg flutti nú ab nýju fram varn-
ir mínar í málinu rittalans og meb eldfjöri, ónýtti
alla málssóknina og mafeurinn var dæmdur sýkn
sakar.
þ>etta kom mjer í veltuna. Allir vildu fá ab
vita, hver þessi nýi iögfræbingur var, er svo snögg-
lega hafbi risið upp mcbai þeirra og kljáb ilisakir
vib hirm opinbera sækjanda þegar í byrjuninni.
Sagan um frægbarverk mitt liib fyrsta í gestgjafa-
liúsinu, þar semjeg liaíbi kastab uui koilofbeld-
is-seggnum fyrir þab hann baibi gamalmennib frjett-
ist nieb smáýkjum mjer í hag; það ab jeg var
8vo ungur og haka mín skegglaus var líka mjer
í iias, því fólk hjelt jeg væri miklu meirigarpur
en jeg í rauninni var. Smástörfum þeim, er fyrir
falla vib herabsdóma vora fjekk jeg nóg af, og
íieiri mál íjekk jeg til flutnings, og um laugar-
dagskvöldib, þegar þingi lauk, og jeg hafíá borgab
fyrir mig í gestgjafahúsinu, átti jegeptir löÖspes-
(ur í silfri, 300 spesínr í brjefpeningum og hest
sem jeg seldi fyrir 200 spesínr Jiar iyrir utan.
Aldrei hefir nirfillinn skobaö maura sínameb
meiri velþóknnn en jeg ( þetta skipti. Jeg læsti
herbergi mínu, hiáti fjenu ( stöpla á borbínu, gekk
í kringum burbit), setttet vib borbib stnddi't frain
á þab á öinboga og glápti á periingana. Vkir jeg
þá ab hugs» um skildingana? Nei! Jeg var ab
hugs* um litlu konuna nJna heiuia. Onnurand-
vökunótt kom á *j»tir, en þab voru gullnir draum-
ar og fagrar ioptbyggingar, er Jjeku í hnga mjer.
Undir eins í dögun var jeg á flakki, steig á bak
lánsbegtinum og hafbi hinn í taumi, er jrg hafði
fengib fyrir málaflutuing. Alla leib var Jeg ab
glebja mig yfir því, hvab hissa konan mín inundi
veiða, því livorugt okkar hafbi búizt vib öfcru en
því, ab jeg mundi eyba tillu fjenu, er jeg tiuíbi
tekib ab láni og yrbi líklega skuklugur um meira
þegar jeg kæmi aptur.
Glöb vorum vib ab finnast, eins og nærri má