Ingólfur - 06.01.1854, Síða 1

*
é
t :________
i' 6. d. janúarm.
<a»
^itflólfnr.
®
I
17
^§3>'
i
1§54,
Kostnaðarmaftur og útgefari Svb. Hallgrínisson.
«
T-
«
|__________
®-H+®*8*®4i***H-®'H*®+S*®+«-®H*'®+»-«®®+Ú-®+i+®-»fr®+*i®+a+«+fr»®+8+#-H*®+!+®*8+®
Landsyfirréttardómur
í sökinni J/t usn. Land - og bæjar-fógeti V.
Finsen skipaftur sóknari gegn: Sigurði Jóns-
syni á Fellskoti í Árnessýslu.
Bæjarfulltrúinn í Reykjavík, kaupmaftur
D. Thomsen klagafti meft bréfi til sýslu-
mannsins í Gullbríngu - og Kjósarsýslu, dag-
settu 29. október 1851, yfir því aft nóttina
milli 27. og 28. maí beffti verift brotift skarð
í túngarðinu á eignarjörð hans Bústöðum, og
þar út um stolift einum af reiðhestum hans,
sem þó hefði fundist daginn eptír; og óskaði,
eða má ske réttara krafftist, velnefndur Thom-
sen, sökiria rannsakaða og til lykta leidda,
að ráðstöfun þess opinbera. Sýslumafturinn
í Guilbríngu - og Kjósarsýslu hóf strax rann-
sóknina, sem vonlegt var, og leiddist þá í
ljós, að heimgaungumaður nokkur frá Árnes-
sýslu, Sigurftur Jónsson frá Fellskoti, (sá á-
kærði) hefði tekift hestinn, til að ríða honum
yfir Elliðaárnar; að leigulifti kaupmanns Thom-
sens, Haldór hóndi Helgason liefði, daginn
eptir tökuna,fundið hestinn óskeinmdan hérna-
megin við Reynisvatn; að sami Haldór fann
ákærða í Miðdal lángtum ofar, hvar hann hafði
verið um nóttina; að ákærði þá játaði verk
sín, og greiddi Haldóri 1 rbd. fyrir ómakift vift
leitina; að Haldór matti endurbót á garfts-
rofinu 8 eða 10 skk. virði. Nú tók sýslu-
maðurinn í Árnessýslu við sökinni, og stóð
þá ákærði við játníngu sína á hesttökunni,
en hafði það sér til afbötunar, að hann hefði
að eins ætlað að rífta hestinum yfir Elliðaárn-
ar, ,sem hefðu verift miklar af vatnavexti;
sjálfur hefði hann verið skólaus eg fótgang-
andi, og borið talsvert, en samfylgdarmaður
hans ríðandi. Sýslumaðurinn í Árnessýslu,
kanmierráft Gudmundsen komst við skoðun
sakarinnar að þeirri niðurstöðu, að tiltæki á-
kærða væri að vísu brúkunarstuldur, og heyrði
undir 40. gr. í tilskipun 11. apríl 1840, en
þegar, í samanburði þar vift, væri skoðuð 30.
gr. söniu tilskipunar, yrði ljóst að sökin væri
einkamál, og ætti því að vera höfðað af á-
kærandanum, en ekki af því opinbera. jþann
30. nóvember 1852 dæmdi liann því:
„Hiiin ákærði Sigurður Jónsson á Fells-
koti á sýkn að vera af ákærum hins opin-
bera í sök þessari. Sakarinnar kostnaður
greiðist úr opinberum sjóði.
Suðuramtið skaut dómi þessum til lands-
yfirrjettarins, ogvar þar, samkvæmt stefnunni,
uppástaðið að ák. yrði dæmdur til hegníngar
og til aft lúka sakarkostnaðinum, við undir-
rjettinn, en að undirdómarinn bæri kostnað
sakar við landsyfirrjettinn. Landsyfirrjettur-
irm gat ei fundið, að undirdómarinn væri neinna
vita verður fyrir það, þó liann í tilliti til laga-
skilníngsins, sem opt kann að vera tvísýnn,
kjæmist að annari niðurstöftu enn landsyfir-
rjetturinn; en hvaft ákærfta snertir, hvorjum
að borið var besta inannorð, fyrir ráðvant
og vandað framferði, þá virfttist landsyfirrjett-
irium hann nægilega straffaður með vægri
fjársekt, einkum þessvegna aft honum var
liægt aft leita leyfis fyrir hesti yfir árnar;
að hann skyldi hestinn eptir í reiðileysi, og
reið honum lengra en yfir sjálfar árnar, þó
að slík traustatök væru lögleyfð, hvað ekki
er. í kostnað sakarinnar við laiulsyfirrjettinn
varð liann ekki dæmdur, þar honum var ei
til þess stefnt. Sökin var dæmd í yfirrjetti
6. júní 1853 þannig:
„Ákærði Sigurður Jónsson á að borga 5