Ingólfur - 06.01.1854, Blaðsíða 7

83
eru í orftuni. Meft því inóti getur }>ú miklu
Iretur og optar víxlaó peningum meft <ávinn-
ingi, heldur enn ef fn'i bíður ætift eptir }>vi,
aft þú fáir áþreifanlegan greifta á móti; og á
einu ári getur þú haft eins mikinn ávirming
á efnum þínum, eins og þó þau liefftu verift
tífalt ineiri. Meft sama inæli verftur þjer lika
mælt út aptur, þegar þú ekki einungis brúk-
ar vel efni þin, heldur ert líka áreiftanlegur
og ráövandur í öllum viftskiptum. Auftmenn-
irnir verfta fúsir á aft trúa þjer fyrir pening-
uin, hve nær sem þjer liggur á, og þaft ekki
einungis af þvi aft þeir vita, aft jiú átt nokk-
uö til, heldur af því þeir þekkja dugnaft þinn,
og um fram allt aft þú ert svo áreiðanlegur;
í fyrstunni þora þeir ekki aft trúa þjer nema
fyrir dálitlu, en svo allt af fyrir meiru, eptir
því sem þeir reyna optar skilsemi þina og
ráftvendni. íþegar þú þannig hefur tiltrú til
annara, og aftrir til þin, aukast talsvert efni
bæfti sjálfs þíns og vina þinna. 3Ieft þessu
móti áttu þá hægra meft aft bera ógæfuna,
sem ekki mun láta sig vanta, og standast
inarga erfifta baráttu vift hættuiega keppinauta.
£ó aft einhver þjófurinn steli frá þjerpening-
um, þá nær hann. í minnst af þeim; þvímegn-
ið af peningum þínum er í margra annara
höndum, sem þjófurinn getur ekki náft til.
^ó aft lika keppinautar þínir kreppi að þjer,
þá yfirgefa menn þig ekki strax; vinir þínir
rjetta þjer hjálparhönd, þangaft til þú ert bú-
inn að koma svo ár þinni fyrir borft, aft þú
getur boftift byrginn kep|)inautum þínum, og
allir, sem þekkja hvílíkur dugnaftar - og ráft-
vendnismaftur þú ert, eru fúsir á aft liftsinna
þjer. Ilift vissa meðal til aft verfta ríkur, er ekki
fyrir utan piy, er ekki fólgift í hinum dauftu
máliTium, þaft felst ekki heldur i sjálfum þjrr,
heldur er þaft fyrir ofan piy, er fólgift í lotn-
ingunni fyrir hinu ósýnilega valdi, semstjórn-
ar hæði sjálfum þjer og hlutunuin í kringum
þig“. (Fiamhaldið síðar).
Jón dannebrogsmaftur Sigurftarson hrepp-
stjóri í Álptaneshrepp á Mýrum, andaftist 26.
septemberm. f. á , eptir inissiris lasleika og
þunga legu seinast í 5 vikur. Hann var fædd-
ur á Álptanesi nálægt miöjum ágúst 1787, af
heiftarlegu og vel metnu bændafólki, Sigurði
sál. Bjarnasyni, sem þar bjó til dauftadags
1810, og Sezelju sál, Aradóttur, sem dó þar
hjá syni sinurn árið 1833.
I föftur- og mófturhúsum fjekk hann sóma-
samlegt uppeldi, þangaft til faftir hans andað-
ist, og var honum enda uin tima komift nokkuð
til menntunartil prestsins Bjarna sál. Arngríms-
sonar á Melum; þar lærði hann aft skrifa og
reikna, sem fágætt þókti í bændastjett á þeiin
tíma; eptir andlát föftur síns tók hann við búi
aft Álptanesi, og var sama árift (1810) skipað-
ur hreppstjóri og sáttanefndarmaður í sveit-
inni, og gegndi hann þeim einbættum til daufta-
dags. Árið 1811 24. júní gekk liann aft eiga
heiftarlega ýngisstúlku jómfrú Ólöfu Jónsdótt-
ur frá Háteig á Akranesi, systur jiórftar sál.
dannebrogsmanns, er fyrrum bjó á Skildinga-
nesi; meft henni liffti hann i ástríkasta hjóna-
bandi á 53. ár; áttu þau saman 8börn, eru 2
þeirra látin, en 6 á lífi, öll gipt. Árið 1843
var hann, fyrir langa hreppstjórn, dáft, dugn-
aft, alúft og frainkvæmdirí stöftu sinni, sæmd-
ur meft dannebrogskrossi af konunginuni, og
sýndi hann bæöi á undan og eptir, aft hann
var þess í alla stafti maklegur. Ilann hafði
góftar gáfur, var vel greindur og bar skyn-
bragft á margt, og þótti í betra lagi aft sjer
í bændaröft; enda tókst honum betur aft fylgja
tímanum en mörgum öftrum. Hann var sönn
heimilis-prýði, stiltur í framgöngu aö jafnafti,
siftsamur, vinveittur, glaftlindur ljúílyndur og
mesta góftmenni; hann var gestrisinn, góft-
viljaöur, raungóftur, tryggasti vinur, ráfthollur,
þegar hans var leitaft, og enda ótilkvaddur,
og hreiuskilinn í orðuin og viðskiptum, liver
sem i hlut átti;hann var svo einstakur láns-
maftur, aft segja mátti, aft honuin yrfti allt aft
gæfu, enda var hann hygginn, hagsýnn og ráft-
deildarsamur, og kom þar ávalt fram, sem
betur mátti þykja, því harin unni öllu því,
sern vel fór, var friftsamur og leitaftist vift aft
færa sem flest á betra veg.
Ektamaki var hann einhver hinn ástrík-
asti og viftfeldiiasti; nauftstöddum rjetti Iiaiin
einatt hjálparhönd; var gjafmildur vift ekkjur
og einstæftínga ogskaut einatt skjólí yfir þær
og þá, þegar á lá, og ljetti þannig byrftinni
og vandanum af hlntaftegandi sveitarfjelög-
um; en — því þótti hann ekki eins ör af
fje og hann var efnaftur og góftviljaftur, aft