Íslendingur - 15.11.1860, Blaðsíða 4

132
yfirdómari Jón Pjetursson nje jeg þurfum að vera út-
gefendur að blaði til þess, að komast í mál og þrætur út
úr ritgjörðum, ef svo ber undir, en um leið leyfi jeg
mjer að spyrja yður í einlægni, hvort yður eða öðrum
finnist eigi, að það sitji lieldur en ekki illa á yður, þó
þjer sjeuð aldrei nema málsfœrslumaður til reynslu við
landsyfirrjettinn, að fara að leggja dómara hans á knje
um það, hvort þeir megi skrifa ritgjörð í blöð eður eigi ?
þegar þjer eruð búnir að tala um það, hvernig mál
yðar mundi hafa farið fyrir undir- og yfirrrjetti, látið þjer
það i ljósi, að yður hafi þótt ísjárvert að láta það bíða
slíkra dómsúrslita, og fara í lögsóknarberhögg við 2 vfir-
dómarana, en í staðinn fyrir það endið þjer grein yðar með
því, að skjóta málinu fyrir annan ceðsta rjett (hver var hinn
œðsti rjetturinn, eða hvar talið þjer um hann, úr því þjer
genguð fram hjá hœstav]ti\\, sem landsyfirrjetturinn ann-
ars stendur undir?), sem hafi fyllsta atkvæði í þess lconar
málum, og þessi rjettur hjá yður er heilbrigð shjnsemi
og óvilhaJt ahnenningsálit!! það er nú hvort um sig,
að þetta er endirinn á grein yðar, enda rekur það líka
iaglega rembihnútinn á það, sem á undan var komið.
þegar þjer eruð búnir að skrifa jafnmikinn þvætting, sem
jeg hef sýnt og sannað að grein yðar er, þá skjótið þjer
yður undir heilbrigða skynsemi (samanber hið undangengna)
Og óvilhalt almenningsálit. Yæri þetta gjört í því
skyni, að þjer, eins og annar maður, sem má finna til
þess, að hann eigi fær sjeð það, sem rjett er, vilduð
fá góð ráð og bendingar um það, hvað skvnsamir menn
almennt álíta, þá væri þetta sök sjer, og yður engan veg-
inn láandi. Meira að segja, mundi jeg varla hafa skipt mjer
af því, þó þjer segðuð þetta til að lýta mig og rýra álit
mitt í augum landa minna, ef þjer á annað borð hefðuð
haft nokkuð til yðar máls, og rangindi yðar að eins liefðti
verið fólgin í því, að úlbreiða án saka meðal almennings
það, sem jeg hefði ofgjört eða vangjört við yður. En að
þjer skuluð ætlast til, eins og auðsjeð er að þjer gjörið, að
heilbrigð skynsemi og óvilhalt almenningsálit gangi í sveit
með yður og áfelli mig í pessu máli, þar sem þjer auð-
sjáanlega hefjið rangt mál inóti mjer fyrir þessuin yðar
svokallaða rjetti, það sýnir, að kröfur yðar til vor veslings-
íslendinga eru farnar að verða, heldur en ekki frekjulegar.
Að vísu mega allir játa, að nú er öldin önnur, en
er boendur vorir á lslandi voru hinir mestu l.agamenn, og
kunnu lög sín utan að, og inætti því þykja þess nokkur
von, að hœgra væri nú en fyrrum að koma inn hjá þeim
263
fallið frá á freistingartímanum og yfirgefið drykkjurútinn.
Iíona hans ein hafði fylgt lionum í blíðu og stríðu, i
sjúkdómi og örbyrgð, oghvernig liafði hann launaðhenni?
Hann hafði reikað heim úr drykkjusvalli að banasæng henn-
ar, að eins til að sjá hana deyja.
Hann rauk út og skundaði eptir götunum. Allt veitt-
ist að honum í senn, samvizkunögun, ótti og blygðun,
og hrelldu huga hans. Hann var vinglaður af því, sem
hann hafði drukkið, og utan við sig af sjón þeirri, er
hann nýlega hafði sjeð, og svona fór hann aptur inn í
ölbúð þá, sem hann nýlega hafði verið í. Hann drakk
hvert staupið á fœtur öðru. Blóðið fór að œsast, og í
liöfuðið fjekk hann svima. Dauði! allir verða einu sinni
að deyja, og því þá ekki hún. Hún hafði verið ofgóð
fyrir hann; ætlingjar hennar höfðu opt sagt honum það.
Bölvaðir fari þeir! Höfðu þeir ekki yfirgefið hana og lát-
ið hana gráta heima stundunum saman? Jæja, nú er
hún dauð, og ef til vill sæl. það fór þó betur sem fór.
Eitt staup ennþá, eitttil! Ilæ, hæ. Lílið er þó skemmti-
aflöguðum og röngum skoðunum, íhverju skyni sem það
væri gjört, en að almenningur á Islandi leggi slíkan
sleggjudóm, er þjer væntizt eptir, á mál mitt, og gjöri sig
þannig andlegan þræl yðar, háttvirti herra! það læt jeg
segja mjer þrisvar sinnum, áður en jeg trúi því.
Jeg óska, að blað yðar, ábyrgðarmaður jþjóðólfs, láti
sjer annara um það hjer eptir en hingað til, að vanda
sjálfan sig, en treysti því ekki um of, að hann í augum
Islendinga geti varið sig og haldið heiðri sínum á Iopti
með vítum mín eður annara, allrasízt þegar þau eru
ekki annað en marklaus hugarburður hans, eins og hjer
átti sjer stað. Iíveð jeg yður svo að sinni!
Benidikt Sveinsson.
. t
Olöf Mristjánsdóttir,
á Ærlœkjar^eli, á 13. ári.
Ilurt er nú horfin frá heimi
til heimkynna betri
á ilmríku œskunnar vori
ungmeyjan bjarta.
Iloldið er hnigið til jarðar,
og hvílir þar væran,
en andinn lifir nú ofar
eilífum stjörnum.
Ung fór hún burtu frá angri
og andstreymi jarðar;
ung fór hún þangað, sem enginn
út hellir tárum.
Alsælu eilífrar nýtur
hjá andanna föður
engilmærin hin unga
á ódáins landi
Hafin til sóllanda sælu
liún syngur lof guði.
Orfeifs svo aldregi glumdi
íturgjöll harpa.
Frelsarinn faðm breiðir móti
frelsingja sínum,
auðgandi andann liinn blíða
eilífri speki.
Foreldrar, frændur og vinir,
er fljóðs syrgið dauða,
grátið ei, því hún er £engin
að gleði frá hörmum.
Síðar þjer munuð í sælu,
sjá hana aptur,
þar sem að aldrei að œgi
álfröðull sígur.
Iíristján Jónsson.
Fagradal á Möðrudalsfjöllum.
264
legt, meðan það varir, og það er bezt að gleðja sig, með-
an maður getur.
Tímar liðu fram, þau þrjú börnin, sem lifðu eptir
hjá honum, voru öll úr bernsku. Faðir þeirra varð ein-
lægt að verða fátœklegri, tötralegri og viðbjóðslegri; en
einlægt var hann sami drykkjurúturinn. Drengirnir höfðu
fyrir löngu tekið saman við götustráka og yfirgeíið hann;
stúlkan ein var kyrr heima; en hún vann baki brotnu, því
hann gat æfinlega, með góðu eða illu, fengið nokkuð hjá
henui til að drekka fyrir. Hann lifði því, sem hann var
vanur, og gjörði sjer tíðum glatt.
Eitt kveld, ekki seinna en klukkan 10,—því stúlkanhafði
verið veik í marga daga, og hann því haft lítið að drekka
fyrir — var hann að staulast lieim, og hugsa um, að ef
hann vildi að hún gæti unnið honum inn peninga, þá yrði
hann að fara til læknis, eða að minnsta kosti spyrja um,
hvað að henni gengi, sem hann ekki hafði gjört; honum
liafði ekki þótt það þess vert. það var vott desember-
kveld, nístingskuldi með hvassviðri og hellirigning. Hann
hafði betlað sjer út fáeina skiklinga af einhverjum, sem