Íslendingur - 15.11.1860, Blaðsíða 6

134
azt um í ríki sínu; hafði hann drottninguna í för með
sjer, og var þeim hvervetna tekið með hinum mesta fagn-
aði. Ferðir Napóleons þykja ávallt með ineiri tíðindum,
því þar er hann kemur í stórborgir og bœjarstjórar fagna
honum með rœðum, þá heidur hann optast snjallt og
langt erindi; en öllum er hin mesta forvitni á, hvað hann
segir, því þeir halda hann búi yfir því meira, sem hann
er varari um orð sín og talar sjaldnar. Um langan tíma
hefur hvert orð hans verið vegið og prófað með eins
mikilli gaumgæfni og vjefrjettirnar í fyrndinni. Nú voru
helzt hafðar að marki rœður hans í Toulon og Marseille,
en inntak þeirra er það, að hann hugsi mest um það, að
eíla blómgun ríkis síns í friði og sátt við alla, og svo
muni hann halda fram stefnunni, hvað semhver segi, og
liversu sem aðrir út í frá tortryggi hana; enda segist hann
engan ugg bera fyrir því, að friði norðurálfunnar verði
raskað. Út af sama texta lagði vildarmaður hans og sendi-
hexra í Lundúnaborg, Persigny, er hann setti fylkisráðið
í Leirufylki (Loirc), og fœrði hann mörg rök fyrir því, að
margtþað, er erlendis væri sagt um stjórnarstefnu keisar-
ans og tiltektir hans í norðurálfunni, væri einber upp-
ljóstur og ranglætisfull tortryggni. Misjafnt tóku útlend
blöð undir þessar rœður; sum gátu þess til, að nú væri
nýjar vjelar í bruggi, því þá væri skemmst ills að bíða,
er Napóleon ljeti sem spaklegast; aðrir kváðu það auð-
sætt, að keisarinn væri nú skelkaður, nýlega væri búið
að fella uppástungu hans um það, að gjöra Spán að stór-
veldi, og ljótan flóka drægi upp í norðaustri (Warschau),
svo að liann mundi nú vita á sig hreggið. Vjer getmn
ekki annað sjeð, en að keisarinn hafi talað af fullri al-
vöru. Fyrir honum er ekkert í efni, til að heíja nýja
styrjöld; Bretar fara honum næsta samsíða, þjóðverjar
hafa fagnandi tekið við friðarmálum hans í Baden-Baden,
og á Ítalíu hefur honum tekizt að koma svo málunum
fyrir, með aðstoð Breta, að þar má enginn skerast í leik-
inn, hvorki hann nje aðrir. En svo ills má hann ekki
geta til, að Austurrikismenn að nýju hlaupi á sig á Ítalíu,
og neyði hann aptur til þess, að fara með lier suður yfir
fjöllin. f>að getum vjer heldur með engu móti fallizt á,
að hann sje orðinn hræddur, því oss þykjr hitt líklegra,
að liöfðingjunum á meginlandi norðurálfunnar standi af
lionum og Frökkum ekki lítill geigur. Frakkar liafa á-
vallt verið hinir fremstu forustumenn í sögunni, og hafa
nú þann oddvitann, er skilur þjóð sína höfðingja bezt,
og hitt eigi síður, er menn kalla tákn tímanna. Allir
267
Maðurinn, sem vjer höfum fylgt inn í hreysi þetta,
staulaðist á fram í myrkrinu; stundum álpaði hann of'an í
sjálft ræsið, og stundum ofan í forarpolla þá, sem höfðn
myndazt af regninu. Loksins komst hann að húsi því,
er lengst lá burtu. Hurðin, eða, rjettara sagt, það sem
eptir var af hurðinni, stóð í hálfa gátt, svo hœgra væri
fyrir fjölbýlinga þá, er þar voru, að komast út og inn.
Ilann fór inn, og staulaðist upp gamlan og hrotinn stiga
upp á efsta lopt.
þegar hann átti eitt eða tvö fet eptir að dyrunum á
klefa sínum, var lokið upp, og stúlka gægðist út, og var
á henni óttasvipur. Hún var svo aumingjaleg og föl, að
ekkertgatvið þaðjafnazt, nema Ijóstýran, sem hún skyggði
á með hendinni.
"Ert það þú, faðir minn?« sagði stúlkan.
»HVer ætti það annar að vera?« svaraði maðurinn
með kulda og styttingi. »f>ví skelfur þú eins og hrísla?
Jeg hef ekki haft mikið að drekka fyrir í dag, því ekki
verður drukkið án peninganna, og engir peningar koma,
þegar ekki er unnið. Hver fjandinn gengur að stelpunni?«
vita, hve mikið frelsi og framfarir í norðurálfunni á þeim
að þakka, og nýlega hafa þeir lagt svo mikið í sölurnar
fyrir þjóðarrjett og þjóðfrelsi, að full von er til, að þær
þjóðir, er enn stynja undir ánauðarokinu, líti þar helzt
eptir hjálpinni, er þeir eru, en harðstjórarnir beri fyrir
þeim ugg og ótta.
Með hinni síðustu gufuskipsferð komu tvö opin brjef,
annað viðcíhjandi breyting á tilskipun 28. marz 1855,
num sunnu- og helgidagahald á íslandi“, en hitt „urn að
leggja slcatt, á tómthús og óbyggðar lóðir í Rcghjavik“.
Eru bæði þessi lagaboð óbreytt frá því, sem alþingi stakk
upp á, eins og sjá má á alþingistíðindunum 1859, bls.
365 og Yiðb. A. bls. 1, og bls. 1802—1803. Bæðiþessi
lagaboð eru dagsett 26. dag septemberm. 1860. Annað
hefur eigi frjetzt um árangurinn af aðgjörðum alþingis 1859.
IJiiti flog'tök og meðferð þeirra.
f>að ber opt við hjer á landi, að menn eptir innkuls
eða áreynslu fái í sig flogtök, og eru þau opt álitin að
vera veruleg tök (Plevritis), þá þau batna við blóðtöku,
og hefur þetta eigi alllítið hjálpað til, að halda blóðtök-
um á lopti lijer á landi, og halda, að blóðtakan væri allt
eins áreiðanleg að lækna hin sönnu tök; en það mun
nú samt opt hafa brugðizt, því að linunin á hinum rjett-
nefndu tökum við blóðtökuna er optast skammvinn, nema
því að eins að þau komi af útvortis linjaski, er brjóstið
hefur orðið fvrir. Flogtökin þekkjast optastáþví, að þeim
fylgir sjaldan inikil sótt, þar sem hinum verulegu tökum
alla-jafna fylgir þunga-sótt, stuttur og örðugur andardrátt-
ur, og er eins og viðstaða fyrir, þá er menn draga að
sjer andann, og smáhósta-kjöltur með blóðkorgsuppgangi
frá brjóstinu. I flogtökunum eiga menn að vísu optbágt
með, að draga að sjer andann, nema menn liggi sem
allra-kyrrastir á hakið, og dragi andann hœgt, en eigi
merkist þar þessi fyrirstaða, sem er í þeim verulegu
tökum, heldur eru það sárindin, svo að maður á örðugra
með andardráttinn en ella. Sóttin, sem þeim fylgir, er og
jafnast væg, og opt er slagæðin nærfellt regluleg. |>ó
koma þau líka stundum fyrir með talsverðri sótt og hörð-
um slagæðarslætti. Flogtökin, er hjer um rœðir, eru í
raun og veru ekkert annað en stríð og bráð vöðvagigt
(Rheumatismus muscuJaris), sem ýmistleggst í vöðva þá,
er liggja aptan á bakinuogfram uin brjóstið, eða í brjóst-
268
»Mjer er illt, faðir, svo illt«, sagði stúlkan; meiru
kom hún ekki upp fyrir gráti.
»Æ!« sagði maðurinn, eins og menn segja, þegar
þeir eru neyddir til að kannast við eitthvað óþægilegt,
sem þeir vildu heldur láta eins og þeir sæju ekki, efþeir
gætu. »f>ú verður einhvern veginn að láta þjer batna,
því peninga þurfum við að hafa. þú verður að fara til
fátœkra-læknisins og fá hjá honum einhver meðul. |>eim
er borgað fyrir það, djöflunum þeim arna, hvort sem er.
því stendurðu þarna fyrir dyrunum? Geturðu ekki lát-
ið mig komast inn? heyrirðu?«
»Faðir«, sagði stúlkan í hálfum hljóðum, lokaði dyr-
unum bak við sig og stóð fyrirþeim, »YiIbjálmur er kom-
inn aptur«.
»IIver þá?« sagði maðurinn, og varð hverft við.
»IIafðu ekki hátt«, sagði stúlkan, »Yilhjálmur, VII—
hjálmur bróðir minn«.
«Og hvað vill hann liingað?« sagði maðurinn, og
reyndi að stilla sig. »Ef hann er hjer kominn til að fá
peninga, mat, eður drykk, þá hei'ur liann farið í geitar-