Íslendingur - 15.11.1860, Blaðsíða 5

133
ÍJtletldar frjettir frá byrjun septembermán.
til 12. okt. (Framhald).
Þýzltaland ag Austurrílti. Vjer vildum lielzt
segja hróðursögu af svo hróðugri þjóð, sem þjóðverjar
eru, þó efni væru eigi í hvert skipti þau, er fundurinn í
Teplitz var. En fyr má nú vera. Síðan liafa að vísu
höfðingjar þeirra haldið kyrru fyrir, en því meir hefnr
bært á öðrum, en það eru þjóðernismennirnir. Vjer
höfum áður getið um, hvað þeir vilja hafa fram, sumsje
yfirráðin á þýzkalandi í hendur Prússa, þýzkt aHsherjar-
þing og frjálsa landstjórn í öllum þýzkum löndum; Aust-
urríki vilja þeir skjóta út úr sambandinu, að þeim hluta
undanskildum, sem þýzkur er. Auk hinna miklu mál-
funda, þar er þeir hundruðum saman, úr öllum liornum
f>ýzkalands, heyja miklar orðasnerrur, eru stöðugt haldnir
minni fundir í ýmsum bœjum á Novður-j>ýzkalandi; þar á
fjelagið dilka sína, en aðairjettin er hjá hertoganum yflr
Sachsen - Coburg - Gotha. Ilann er sá eini af höfðingjum
j>jóðverja, er með fullri alúð hefur tekið að sjer þjóðern-
isrnenn, og játað allar þeirra trúargreinir. Enda er hon-
um mjög á Iopt haldið af j>jóðverjum. Eptir fundinn í
Teplitz kom á þá mikill ys, því þeim þótti horfa til vand-
ræða, er prinzhöfðinginn hefði farið að binda tryggðir við
Austurríki; þeir þustu nú á fundi, en lengi urðu hjer
nokkrar deildir á máli, því sumum þótti eigi illa fallið,
að j>ýzkaland hlutaðist í með Austurríki á Italíu, þar veg-
ur þess yrði því meiri, er það bæri œgisskjöld yfir fjend-
um Austurríkis. Loks var 4. dag septembermánaðar
haldinn mikill málfundur í Cohurg. j>ar komu 300 manna,
og var þá svo sem tekið til óspilltra málanna. Vjer leið-
um hjá oss að herma nokkuð af þeim drjúgmælum og
diguryrðum, er fram fóru í reiöarskála hertogans (þar var
fundurinn haldinn), því vjer ætlum flestum þyki nóg um,
er þeir heyra ályktarorðin. En þau voru: að fela skuli
Prússum á hendttr yfirstjórn þýzka sambandsins, og sem
bráðast stefna fulltrúum á þing úr öllu j>ýzkalandi, til
þess að leggja grundvöll til nýrrar sambandskipunar. j>essu
varð nú »komið á pappírinn», en hraðfrjettavjelarnar fleygðu
því landsenda milli, og mun það hafa vakið mikinn lireif-
ing í mörgu þýzku hjarta.
Lengi hefur verið talað um nýjan liöfðingjafund, er
haldinn verðttr í Warsehau seint í októbermánuði. j>ar
koma þeir á fund Rússakeisari, prinzhöfðingi Prússa og
Austurrlkiskeisari. Leiða menn ýmsum geturn um fund-
inn, og ætla það sumir, að þeir muni rœða um samtök,
til að reisa rönd við ráðríki Napóleons keisara í málefn-
um norðurálfunnar. Auðvitað er, að þeim þykir, sem
mörg óheillaráð hafi runnið þar undan rifjum, sem hann
er. Honum kenna þeir um hingífurlegu afdrif þjóðhreif-
inganna á Ítalíu, þar sem fjórum höfðingjum er þegar
stökkt frá völdum, Langbarðaland rifið úr klóm Austur-
ríkis, páfinn þá og þegar kominn á flæmingsför, en Fen-
eyjar bíða þess, að orð keisarans rœtist sem fyrst, þau
er ltann mælti, þá cr hann í fyrra stje fœti á land í 1-
talíu: «að hún skuli verða frjáh frá Mundiufjöllum og
að Feneyjabotnin. Litlar líkur eru til þess, að hjerverði
gjört neitt mótblásturs-samband móti Napóleoni keisara,
því sagt er, að bandamenn hans, Bretar, ráði Prússum frá
því, að fara í þess háttar flan, enda munu þeir sjálfir finna,
að samband við Rússa og Austurríkismenn muni eiga
lítilli vinsæld að fagna á j>ýzkalandi. Austurríkiskeisari
hefur fullt í fangi að halda saman ríkisgrind sinni. Al-
staðar er hinu vesti kur, einkum á Ungverjalandi, að
vjer ekki nefnum Feneyjar. Um hríð hefur ríkisþingið
átt setu í Vínarborg, og hefur það meðal annara greina
lagt ráð á um stjórnarbœtur. j>ingmenn voru 21 að tölu,
allt stórhöfðingjar og œðstu embættismenn. j>eir deild-
ust í tvo flokka. Meiri hlutinn, og þar voru Ungverjar,
rjeð til þess, <að láta hvert land fá sem mest ráð á mál-
efnum sínum, bæði um löggjöf og landsstjórn. Minni
hlutinn (j>jóðv. og Slafar) var því að nokkru leyti sam-
þykkur, en rjeð helzt til, að gefa að eins ráð á sveita-
og bœjastjórn, en láta allt það koma undir alríkisþingi,
er næmi meira máli. Auðsætt var það á rœðum allra,
að mikils þótti ábótavant í öllum greinum; enda lofaði
liechherg því, að uppástungurnar skyldu nákvæmlega verða
rannsakaðar. En lítið traust bera menn til þess, að svo
verði. Öllum er kunnug tregða og þverúð keisarans og
ættmanna hans; það hefur verið barið inn í þá frá barns-
beini, að þeir aldrei megi slaka til við þá, er þykjast hafa
rjett til frelsis eða kalla eptir því, en það sje að eins
með þrái og hörku, að þeim takist að verja völd sín. Um
þessar mundir er Viktoría Bretadrottning á kynnisferð til
dóttur sinnar og annara venzlamanna á j>ýzkalandi. í
fylgd hennar er Russel lávarður, likast til þess að vera
viðstaddur tal drottningar og höfðingja, því um slíkt vilja
Englendingar eigi vera duldir, enda mun hann vilja hafa
tal af Schleinitz, áður hann fer m'eð prinzinum til War-
schau.
Fraltkland. Napóleon keisari hefur nýlega ferð-

265
fór fram hjá honum; fyrir þá keypti h.ann brauð eitt lítið,
jtví hann vildi sjálfs sín vegna halda lífinu í stúlkunni, ef
hann gæti. Síðan þrammaði hann lteim, svo fljótt sem
hann gat fyrir vindinum og regninu.
Á bak við Fljótsgötuna, á milli hennar og fljótsins,
eru nokkrir hrörlegir og þröngir húsagarðar, sem er nokk-
ur hluti hinna svo kölluðu Ilvítu-munka (Whitefriars)1;
hann stefndi að einu af lnisum þessum.
Ranghalinn, sem hann fór inn í, var svo óhreinn og
af sjer genginn, að liann hefði getað jafnazt við hinn
myrkasta afkima í þessu gamla klaustri á þess verstu
lögleysisárum. llúsin höfðu frá tveimur til fjögra palla;
það voru veðurbarðir raka- og fúa-kofar, sem uppruna-
lega höfðu verið byggðir úr vesta og grófasta efni. Eng-
inn gat borið um lit þeirra, svo voru þeir upplitaðir og
1) Karmelitamunkar, et;a hinir hvítu muukar, sem þeir og voru kall-
a?)ir eptir hinum hvitn hettnm, sem þeir háru, byggtiu hjer klauslur á 13.
öld. pa?) varí) seinna gruastabur fyrir gjaldþrota meiin. En íieiri not-
ubu bœli þotta, svo þangaí) sottu þjdfar ogbdfar og alslags óþjóþalj-tsur,
og lögregluþjónar, sein þar hættu sjer inn, komu sjaldan út aptur. Um
miþja og ofanverþa 17. öld var stabur þessi mjög illa rœmdiir. S. J.
266
óhreinir. Gluggarnir voru bœttir með pappír, og óþrifaleg-
um druslum stungið upp í þá; lnirðirnar voru af hjörun-
um; út úr hverri gluggatópt stóðu stengur með þvotta-
stögum, og í hvei'ju herbergi gall við háreysti af rifrildi
og drykkjuskap.
Einn einstakur grútarlampi var vanur að standa mitt
í ranghala þessum, en nú var slokknað á honum; annað-
hvort hafði vindgustur gjört það, eða einhver af þeim, sem
bjuggu í húsinu, og sem hafði haft gildar og góðar á-
stœður til að hafa móti því, að aðsetursstaður hans yrði
allt of auðfundinn; og sú eina birta, sem fjell niðurá hin-
ar upprótuðu og ójöfnu stjettir, kom frá ljóstýrum, sem
hingað og þangað týrðu í herbergjum þeirra, sem voru
svo efnaðir, að geta veitt sjer þennan munað. Ræsi rann
mitt á milli húsanna. Regnið hafði fyllt það, svo upp úr
því lagði alslags ódaun og fýlu. Yindurinn næddi gegn-
um hin gömlu hús, svo það nötraði í öllum hurðum og
lilerum, og gluggarnir hristust í gluggatóptunum; ogmeð
slíkum ákafa nötraði i hverju trje, að það var eins og
húsin þá og þegar mundu hrynja.