Íslendingur - 01.07.1861, Blaðsíða 6

54
ur«, segja menn. f>jóðverjar hafalengi staðið með reidd-
an iinefann, og ætluðu Danir, að þeir mundu láta sjer
»skjalla höggiðo þegar í lok aprílmánaðar, en, sem betur
fer, |>jóðverjar hafa hjer orðið óhvatfœrri til stórra verka
en stórra orða. Digurbarklega liefur Prússakonungur tal-
að um misklíðirnar við Dani, en nú segja þýzk blöð, að
liann muni taka að eins lítinn þáttí atförunum, þó til komi,
en láta miðríki þýzkalands og hina minni liöfðingja beinast að
um bjargarförina til Holtsetalands. Mikil ýifran er í þýzk-
um blaðamönnum út af þessu máli. Sumir kveða það
höfuðskömm, að sœkja það svo linlega, sem gjört sje,
aðrir, að Danir sjeu eigi meðalfarbautar við að eiga; þeir
hafl flota, er þeir geti lagt í sveltikví um strendur f>ýzka-
lands, og enn aðrir, að engin hlít sje að atförunum, ef
sambandsrjettur Iloltsetalands og Sljesvíkur sje eigi reist-
ur til gildis. Sárlega gremst þjóðverjum, að nálega öll
útlend blöð taka málstað Dana. En, segja þeir, Danir
hafa borið fje í dóminn, og málagull þeirra liggur undir
tungurótum blaðamanna á Englandi, svo þeir mæla það
eitt, er mútgjafar þeirra vilja. Ríflega gjört af eigi
ríkari mönnum, að gjöra alla þjóðverja kaupreka! — f>að
hefur seinast heyrztfrá Frakkafurðu, að atfaranefndin hafi
andsvör búin til Dana upp á tilkynningu þeirra um lykt-
irnar á þinginu í Izehoe. Sendiherra Ilæjarakonungs,
Pfordten, er framsögumaður, en þau munu þá fyrst upp
borin á sambandsþinginu, er samningum þeim, er stór-
veldin og Svíar hafa hafið í Rerlinni, hefur reitt til ein-
liverra lykta. Sumir ugga, að Prússar vilji fresta atför-
unum til haustsins, er Danir megi miður að njóta flota
síns. |>ess vegna er mikið kapp á lagt, að koma sátta-
lokum á málið. Rretar og Svíar gangast helzt fyrir um
meðalgönguna. Að því skilja má af brjefum Russels lá-
varðs og rœðum hans í málstofunum, fylgja meðalgöngu-
menn því fram, að Danakonungur verði óháður öllum af-
skiptum þýzka sambandsins, þar er rœðir um lagasetn-
ingar í Sljesvík; hann sje að eins skyldur til að standa
við orð sín um sjálfsforræði þessa ríkishluta og jafnrjetti
fvrir þýzka og danska þegna sína. En hjer mun fyrir
standa, og hart mun verða að knýja, ef |>jóðverjar (Prúss-
ar) láta þann rjett rakna úr höndum sjer, er þeir þykj-
ast hjer á eiga. Sagt er, að Rretar, ef eigi gengur sam-
an í Rerlinni, muni flnna rök til, að málið sje tekið úr
höndum þjóðverja, og lagt til umrœðu og ályktar á al-
mennum ríkjafundi. Ávarp það, er vjer gátum um að
ríkisþingmenn Dana hefðu samið, var fyrir skömmu fœrt
forsætisráðgjafanum (Hall). í andsvörum þeim, er hann
107
sá varð og endirinn. IS'ú liðu tímar fram, uns konungs-
dóttur rann í hug einhverju sinni, að skoða hringinn bet-
ur, og tókst henni þá, að ná honum af fingri sjer; sá
hún þá, að grafin voru á innanverðan hringinn nokkur orð,
en þau voru mjög máð, en þó læsileg, og voru þau:
»Drottning Rússakeisara«. ATú leið og beið, uns
til orða kom, að hún giptist ISikulási, sem síðar varð
keisari í Rússlandi. Hann var bróðir Alexanders Rússa-
keisara, og þó eigi borinn til ríkis næst á eptir honum.
Einhverju sinni ferðaðist hann til Rerlinnarhorgar í Prúss-
landi. 1 þeirri ferð sáhann konungsdóttur, ogfestiþegar
ástir á henni. Undir borðum sat hann við hlið hennar,
og rœddi um brautför sína, sem fyrir höndum lá. »J>að
er undir yður komið«, mælti hann við konungsdóttur,
»hvort jeg dvel hjer lengur«. »Hversu má það vera?«
mælti konungsdóttir og brosti við. »J>jer megið þá eigi
lirinda frá yður ástarmerkjum mínum«, svaraði Nikulás.
»Er það allt og sumt?« mælti konungsdóttir. »Nei«,kvað
Nikulás; »þjer verðið einnig að örfa viðleilni mína, að
veitti af hendi stjórnarinnar, segir, að vonandi sje, að
málið við Holtseta verði út kljáð án styrjaldar. Ráð vin-
veittra þjóða lúti að því, að Holtsetaland nái frjálsari stöðu í
ríkinu, en þó svo, að rjetti hinna ríkispartanna verði af
því enginn hnekkir. J>etta skilja blaðamenn þannig, að nú
muni freistað, að losa um sambandshnútana milli Dan-
merkur og Holtsetalands, og með því að tryggja Danmörk
fyrir afskiptum og ráðríki J>jóðverja. Af ölíu þessu er þá
auðsætt, að varla mun þurfa að ugga styrjöld fyrst um
sinn; enda hefur sljórnin nú, eptir kappsamasta útbúnað
til lands og sjávar, veitt svo miklum hluta herliðsins or-
lof, er nemur viðauka þeim, er hersveitirnar fá á stríðs-
tímum. Líka er sjóliðum leyft að taka sjer skipan á byrð-
ingum og farmskipum, er fara hafna á milli í Eystrasalti
og Norðursjó. Nú er verið að undir búa kosningar til
ríkisþingsins í Danmörku, er fram eiga að fara 14. dag
júním., og fer, sem að undanförnu, í mestu kappsœkni
með borgamönnum og »bœndavinum«. — Nýlega hefur
Grundtvig klerkur, hið fræga kvæða- og sálmaskáld Dana
haldið júbílhátíð sína, í minningu 50 ára kennimanns-
embættis, og var liann sœmdur biskupsnafni, að jafuri
tign við Sjálandsbiskup.
Norðmenn og Svíar. Yorið hefur í Noregi, eins
og víðar, verið með harðasta móti, og er sagt, að sáðir
manna hafi mjög spillzt af frostum. Viða hefur verið
bjargarskortur, og legið við manndauða. En nú hefur
heyrzt, að þar gefist vel til fiskjar. Norðmenn hafa beðið
konung um, að hleypa undan útboðum og vopnaburði
sumarlangt, að menn því heldur megi vinna sjer þær at-
vinnubœtur, sem unnt er. Karl konungur er nú í Kristjan-
íu, og ætlar að dveljast þar um hríð; er sagt, að hann
hafi kvatt menn í nefnd úr báðum ríkjunum, til þess að
yfirskoða sambandslögin. Ula er Norðrnönnum við þetta,
því þeir ugga, að hjer verði rœtt um meira, en þeim
þykir að Svía skipti eður til þeirra eigi að koma. Sagt
er, að Svíar haldi á miklum búnaði, hers og skipa, því
þeir vilja vera við öllu búnir, ef styrjöld hefst með J>jóð-
verjum og Dönum.
Rússland. Á Póllandi er nú öllu slegið i kyrrð,
því landsbúar geta nú hvorki hreift legg nje lið, og landið
er að kalla í herfjötrum. Munu Pólverjar eigi sjá önnur
úrræðin, en leggja allt á náð og vald keisarans, Stjórn-
arblað Frakkakeisara (Moniteur) hefur farið þeim orðpm
um málstað þeirra, að hversu mjög sem menn mættu
unna þeim frelsis og þjóðþrifa, þá muni þeim þó hollast
að hlíta góðvilja keisara síns, því honum sje auðsælega
108
geðjast yður«. »J>að veitir þegar örðugra«, svaraði hún.
»J>essi stund er eigi heldur vel valin«. Nikulás mælti:
»J>ess gjörist engin þörf, að vjer tölum saman, ef þjer
að eins viljið gefa mjer einhvern menjagrip«. »Menja-
grip?« mælti konungsdóttir. »Já«, svaraði Nikulás; »þjer
haflð þarna baug einn lítinn; ef þjer gæfuð mjer hann,
mundi jeg telja mig sælli, en orðum verði lýst«. »Ætti
jeg að gjöra það lijerna í allra augsýn?« mælti konungs-
dóttir. »J>að er hœgt að gjöra það, svo enginn sjái«, mælti
Nikulás. »J>rýstið þjer hringnum niður í brauðsneið, og
látið hana liggja hjá diski yðar, og mun jeg þá geta sætt
lagi, aðtakaþennan dýrgrip«. »J>að er sannlega dýrgrip-
ur«, mælti konungsdóttir; »það grunaði mig þegar í önd-
verðu«. Hún breytti, sem fyrir liana var lagt, og Niku-
lás varð handhaíi að liringnum, og nokkru síðar stóð
brúðkaup þeirra. Sú er sögn manna, að Nikulás hafi
aklrei síðan skilið hringinn við sig, en borið hann ávallt
í festi, er hjekk um háls honum; því að hringurinn var
svo lítill, að liann gat eigi dregið liann á fingur sjer.